Τα δύο ελικόπτερα τύπου Bell 222, συγκρούστηκαν στον αέρα πάνω από την πόλη Chaparral, ενώ από τη σύγκρουση τραυματίστηκαν ακόμη 6 άνθρωποι.
Ένα τρίτο πολεμικό ελικόπτερο, μετέφερε τους τραυματίες σε νοσοκομείο στην κοντινή περιοχή Neiva.
Τα δύο ελικόπτερα συμμετείχαν σε επιχείρηση των αρχών της Κολομβίας, με στόχο τη σύλληψη του Alfonso Cano, αρχηγού της μεγαλύτερης επαναστατικής οργάνωσης, που δρα στη χώρα, της FARC.
Δείτε το video από τη σύγκρουση:
Ο Γρηγόρης Λαμπράκης ήταν (1912 – 1963) ήταν γιατρός, αθλητής, πολιτικός, μα πάνω απ' όλα αγωνιστής της Δημοκρατίας και της Ειρήνης. Γεννήθηκε στην Κερασίτσα Αρκαδίας στις 3 Απριλίου 1912. Μετά το τέλος των εγκύκλιων σπουδών του μετέβη στην Αθήνα και εισήλθε στην Ιατρική. Από τα εφηβικά του χρόνια ασχολήθηκε με τον αθλητισμό και αναδείχθηκε δέκα φορές βαλκανιονίκης στο άλμα εις μήκος, ενώ επί 23 χρόνια (1936-1959) κατείχε το πανελλήνιο ρεκόρ του αγωνίσματος.
Έλαβε ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση, κατά την περίοδο της γερμανικής κατοχής. Το 1943 ίδρυσε την «Ένωση των Ελλήνων Αθλητών» και διοργάνωσε αγώνες, από τα έσοδα των οποίων τροφοδοτούσε τα λαϊκά συσσίτια. Μετά την απελευθέρωση ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Ιατρική και το 1950 αναγορεύθηκε υφηγητής στην έδρα της Μαιευτικής και Γυναικολογίας.
Στις εκλογές «της βίας και της νοθείας», όπως έμεινε στην ιστορία η εκλογική διαδικασία της 29ης Οκτωβρίου 1961, πολιτεύθηκε με το ΠΑΜΕ (Πανδημοκρατικό Αγροτικό Μέτωπο Ελλάδος), έναν συνασπισμό αριστερών δυνάμεων με επικεφαλής την ΕΔΑ και εξελέγη βουλευτής Πειραιά. Τον ίδιο χρόνο δραστηριοποιήθηκε στο ειρηνιστικό κίνημα και με δική του πρωτοβουλία ιδρύθηκε η «Ελληνική Επιτροπή για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη» (ΕΕΔΥΕ).
Στις 21 Απριλίου 1963 η ΕΕΔΥΕ διοργάνωσε Πορεία Ειρήνης από τον Μα
ραθώνα στην Αθήνα. Η αστυνομία απαγόρευσε την πορεία και συνέλαβε πολλούς από τους διαδηλωτές, μεταξύ των οποίων και τον Μίκη Θεοδωράκη. Ο Λαμπράκης προστατευόμενος από τη βουλευτική του ασυλία, πραγματοποίησε μόνος την πορεία, κρατώντας ένα μικρό πανό με το σύμβολο της ειρήνης. Αμέσως μετά συνελήφθη από την αστυνομία.
Στις 22 Μαΐου 1963 ο Γρηγόρης Λαμπράκης παρέστη και μίλησε για την ειρήνη στη Θεσσαλονίκη. Μετά το τέλος της εκδήλωσης δέχθηκε δολοφονική επίθεση σε κεντρικό δρόμο της πόλης από τρίκυκλο, στο οποίο επέβαιναν οι ακροδεξιοί Σπύρος Γκοτζαμάνης και Εμμανουήλ Εμμανουηλίδης. Τραυματίστηκε σοβαρά και πέθανε στις 27 Μαΐου 1963, σε ηλικία 51 ετών. Ο θάνατός του προκάλεσε αγανάκτηση στην κοινή γνώμη, οξύτατη πολιτική κρίση, αλλά και διεθνή κατακραυγή.
Την επομένη ένα πλήθος 500.000 ανθρώπων συγκεντρώθηκε στο Α' Νεκροταφείο για το «Ύστατο Χαίρε». Γρήγορα, η συγκέντρωση μετατράπηκε σε διαδήλωση καταδίκης της δεξιάς κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Παλατιού.
Φυσικοί αυτουργοί της δολοφονίας Λαμπράκη ήταν ο Σπύρος Γκοτζαμάνης και ο Εμμανουήλ Εμμανουηλίδης, αλλά η δικαστική έρευνα που διεξήγαγαν ο εισαγγελέας Παύλος Δελαπόρτας και ο νεαρός ανακριτής Χρήστος Σαρτζετάκης έφεραν στο φως σχέσεις των αρχών με ένα ακροδεξιό παρακράτος. Ο ανακριτής Σαρτζετάκης απήγγειλε, μάλιστα, κατηγορίες και εναντίον ανώτατων αξιωματικών της Χωροφυλακής. Οι φυσικοί αυτουργοί καταδικάσθηκαν τον Δεκέμβριο του 1966 σε πολυετή φυλάκιση και απελευθερώθηκαν κατά τη διάρκεια της δικτατορίας.
Η δολοφονία Λαμπράκη επιτάχυνε τις πολιτικές εξελίξεις. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αφού διερωτήθηκε «Ποιος κυβερνάει αυτό τον τόπο;» εγκατέλειψε την πρωθυπουργία και την πολιτική τον Ιούνιο του 1963 και αποσύρθηκε στο Παρίσι. Χιλιάδες νέοι ίδρυσαν τον πολιτικό οργανισμό «Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη», που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο προοδευτικό κίνημα της δεκαετίας του '60. Πρώτος γραμματέας της οργάνωσης ανέλαβε ο Μίκης Θεοδωράκης.
Η ζωή και ο θάνατος του Γρηγόρη Λαμπράκη ενέπνευσε τον συγγραφέα Βασίλη Βασιλικό στο περίφημο πολιτικό του μυθιστόρημα με τον τίτλο «Ζ» (Εκδόσεις Λιβάνη). Το 1969 μεταφέρεται με μεγάλη επιτυχία στη μεγάλη οθόνη από τον σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά, με πρωταγωνιστές τον Υβ Μοντάν, τον Ζαν Λουί Τρεντινιάν και την Ειρήνη Παπά.
Ο Γρηγόρης Λαμπράκης με την προσωπικότητα και τη δράση του παραμένει και σήμερα ένα σύμβολο της Δημοκρατίας και του αγωνιζόμενου ανθρώπου κατά της πολιτικής καταπίεσης.
Στα γρήγορα :
Αν οι αγνωστικιστές είχαν Πάσχα, αυτή η ταινία θα παιζόταν κάθε χρόνο την μεγάλη βδομάδα τους. Ένα αριστουργηματικό ιστορικό δράμα σε σκηνοθεσία Αλεχάντρο Αμεναμπάρ (“Οι Άλλοι”, “Η Θάλασσα Μέσα μου”, “Vanilla Sky”), ενός πολυτάλαντου σκηνοθέτη, που δεν σταματά να μας εκπλήσσει με το πολύπλευρο της σκηνοθετικής του ματιάς, αλλά και με τη τάση του να πηδάει απροειδοποίητα, από το ένα είδος κινηματογράφου στο άλλο.
Η Rachel Weiss δίνει μια έξοχη ερμηνεία και είναι κρίμα που το timing της ταινίας δεν της επιτρέπει να συμμετέχει στα φετινά Όσκαρ γιατί θα ήταν φαβορί, ιδίως με τις φετινές όχι και τόσο ανταγωνιστικές γυναικείες ερμηνείες πρώτου ρόλου ("όλα δουλεύουν" υπέρ της Sandra Bullock!). Για του χρόνου βλέπουμε ...
Το Agora είναι μια ταινία χάρμα οφθαλμών, με ιδιαίτερη ατμόσφαιρα και μια γερή δόση τροφής για τον νου, ιδιαίτερα για αυτούς που δεν έχουν κοιτάξει ποτέ πέρα από τα στεγανά του χριστιανοκρατικά δομημένου κόσμου μας (όχι βέβαια με την έννοια της μονοδιάστατης σπίλωσης του χριστιανισμού, αλλά με την έννοια της απογύμνωσης της ανθρώπινης φύσης, στα πλαίσια οποιασδήποτε φανατικής φιλοσοφίας).
Στα χαλαρααά :
Το Agora είναι κάτι πολύ περισσότερο από την τυπική σας ιστορική ταινία. Είναι καλύτερα μια εκλαϊκευμένα φιλοσοφική ταινία, σε ιστορικό background. Μάλιστα τολμά να παρουσιάσει και μια περίοδο της ιστορία που η χριστιανική δύση δεν έχει ενδιαφερθεί να παρουσιάσει (για ευνόητους λόγους): Ακριβώς εκείνα τα χρόνια που ο χριστιανισμός, άρχισε να παίρνει τα επάνω του και άρπαξε τα γκέμια από τους πολυθεϊστές, τους άθεους, τις λοιπές αρχαίες θρησκείες … ακόμα και από τους Ρωμαίους! Τότε που το αγνό βρέφος της χριστιανοσύνης των πρώτων εκατονταετιών -με τους διωγμούς και τους μάρτυρες-, άρχισε να εξελίσσεται σε ένα παγκόσμιο τέρας-δυνάστη (Μεσαίωνας), που θα συμπίεζε για χίλια και πλέον χρόνια όλες τις φιλοσοφικές αναζητήσεις, θα αφάνιζε ολόκληρες φυλές και πολιτισμούς και θα διέλυε ότι άλλο εύρισκε μπροστά του.
Ο Αμενεμπάρ παίζει με zoom in και zoom out, από και προς το διάστημα και τη γη, σε ένα είδους ποιητικό σχόλιο, που αφορά τη σχέση του μικρόκοσμου του ανθρώπου, με το απέραντο διάστημα. Μια σχέση δέντρου-δάσους, τη φύση της οποίας πολλές φορές ο άνθρωπος και οι ομάδες ανθρώπων, αδυνατούν να καταλάβουν ή έστω να προσπαθήσουν να καταλάβουν. Και αυτό συμβαίνει όταν οι κοινωνίες γίνονται εσωστρεφείς και αφήνουν τους φόβους τους να ορίζουν την πορεία της ανθρωπότητας. Όλα αυτά ο Αμενεμπάρ τα σχολιάζει με έναν απλό τρόπο, καθόλου ελιτίστικο, και σε κάθε περίπτωση ουσιαστικό.
Πηγή: Απο άρθρο του Αλέξη Κυριαζή
Αυτό που δεν δείχνει η ταινία είναι ότι την Υπατία την πετσόκοψαν ολόκληρη με κοχύλια και σπασμένα κεραμικά! Στην συνέχεια την διαμέλισαν και τα κομμάτια της τα έδωσαν στα σκυλιά! Γιατί την θεωρούσαν μάγισσα! Όπως θεωρούσαν Μάγους, όλους τους Έλληνες φιλοσόφους και διανοούμενους ...
Πιθανώς η μεγαλομάρτυς Υπατία να είναι το πρώτο διάσημο θύμα στο κυνήγι των μαγισσών, δηλαδή της επιστήμης.
Βίος αγίου Πορφυρίου επισκόπου Γαζης (001) 57.5-64.1,
Όταν φτάσαμε εκεί (στη Γάζα) υπήρχε το ονομαστό είδωλο της Αφροδίτης. Κρατούσαν δε οι χριστιανοί το τίμιο ξύλο (σταυρό) του Χριστού, και βλέποντας ο ενοικών (μέσα στο άγαλμα) δαίμον, μη μπορώντας να αντικρίσει το φοβερό σημείο, εξελθών εκ του μαρμάρου με αταξία πολύ, έριξε την στήλη και την θρυμμάτισε σε πολλά κομμάτια. Πέφτοντας δε έσπασε το κεφάλι και τον ώμο δυο ειδωλολατρών που παρευρίσκοντο εκεί και χλεύαζαν τον άγιο λαό. Πολλοί δε των Ελλήνων βλέποντας το σημείων γενόμενο επίσπευσαν, και ενωθήκαν μαζί μας και εισήλθαν στην εκκλησία…
Την δεκάτην δε ημέρα κατεύθασε ο θαυμάσιος Κυνήγιος, έχοντας μαζί του τον Ύπατο και τον Δούκα, πολύ στρατιωτική δύναμη και πολιτική εξουσία. Πολλοί δε των ειδωλολατρών έφυγαν απ την πόλη στα γύρω χωριά και πόλεις, ο δε Κυνήγιος κατάσχεσε (κειμ: εμητάτευσεν) τα σπίτια των φυγάδων. Προσκαλώντας δε τους πολίτες τον Δούκα και τον Ύπατο, τους έδειξε βασιλικά γράμματα (διατάγματα) που παρήγγειλαν να καταστρέφουν τα είδωλα και να παραδοθούν στο πυρ (κείμ: πυρί παραδοθήναι).
Ακούγοντας αυτά οι ειδωλολάτρες, σήκωσαν τέτοια φωνή, ώστε οι άρχοντες αγανακτισμένοι έστειλαν εναντίον τους στρατιώτες, χτυπώντας τους με σκύταλα και ράβδους. Οι δε χριστιανοί μετά χαράς μεγάλης επευφημούσαν τους άρχοντες. Ευθέως δε όρμησαν μετά των αρχόντων και των ταγμάτων, και κατέστρεψαν τα είδωλα. Ήταν δε στην πόλη, ναοί ειδώλων δημόσιοι οκτώ, του Ήλιου της Αφροδίτης της Τύχης της πόλεως που τον έλεγαν Τυχαίον και το Μαρνείο, για το οποίο έλεγαν ότι είναι του Κρηταγενούς Διός, ο ενδοξότερος των απανταχού ιερών.
Ήταν δε και πολλά ακόμα είδωλα, στα σπίτια και στα γύρω χωριά, που κάνεις δεν μπορούσε να υπολογίσει τον αριθμό. Οι δε δαίμονες, αρπάζοντας την ευκαιρία που τους έδιναν οι Γαζαίοι, γέμισαν με την πλάνη τους ολόκληρη την πόλη και τα περίχωρα, γι΄ αυτό και (οι Έλληνες στο θρήσκευμα) ζηλωτές γίνονται προσχωρώντας στην πίστη των χριστιανών. Αυτά περί των Γαζαίων.
Έχοντας πια το δικαίωμα (από τις αυτοκρατορικές διαταγές) οι στρατιώτες με τους χριστιανούς της πόλεως, όρμησαν στα είδωλα στο παραθαλάσσιο μέρος της πόλεως, και αποφάσισαν πρώτα να καταστρέψουν το ονομαστό Μαρνείο, αλλά τους εμπόδιζαν οι ιερείς του, που με μεγάλους λίθους έφραξαν από μέσα τις πύλες του Ναού, και καταφεύγοντας στα λεγόμενα άδυτα του ναού, αφού έκρυψαν εκεί τα τίμια σκεύη τους, διέφυγαν από κρυφή δίοδο σε διαφόρους τόπους.
Προσωρινά απομακρύνθηκαν (οι χριστιανοί) και εστράφησαν προς άλλα είδωλα και ιερά, καταστρέφοντας, πυρπολώντας και αρπάζοντας τα τίμια σκεύη τους. Όσους δε τα πήραν για ίδιον όφελος, τους αναθεμάτισε ο άγιος Πορφύριος. Έτσι κανένας εκ των πιστών δεν πήρε για τον εαυτό του τίποτε (δια του τρόπου αυτού οι πιστοί, τα παρέδωσαν όλα στην χριστιανική εκκλησία) εκτός απ΄ τους στρατιώτες και τους ξένους που βρεθήκαν εκεί. Επέβλεπε δε ο όσιος επίσκοπος Πορφύριος, ώστε τίποτε να μην ιδιοποιηθούν απ΄ τους ναούς των ειδώλων.
Δέκα ολόκληρες μέρες κατέστρεφαν τους ναούς των ειδώλων. Μετά δε απ αυτό, σκέφτηκαν τι πρέπει να γίνει με το Μαρνείο. Οι μεν έλεγαν να καταστραφεί, άλλοι να κατακαεί, και άλλοι να καθαριστεί να αγιαστεί και να μετατραπεί σε εκκλησία θεού, και περί του τελευταίου αυτού, έγινε μάλιστα πολύ σκέψη. Τέλος δε ο άγιος επίσκοπος κήρυξε νηστεία στο λαό και δέηση, για να τους αποκαλύψει ο Κύριος τι πρέπει να κάνουν (με το μνημείο). Νήστευσαν την ημέρα εκείνη και εδεήθησαν στον θεό γι΄ αυτό και το απόγευμα έκαναν την άγια σύναξη. Κατά την ώρα δε της σύναξης, ένα παιδάκι έως επτά ετών, που στεκόταν παράμερα με την μητέρα του ξαφνικά φώναξε λέγοντας:
Κάψτε το ναό έως εδάφους, πολλά είναι τα δεινά που έγιναν σ΄ αυτόν, μάλιστα και ανθρώπων θυσίες. Και με τον τρόπο αυτόν να τον κάψετε: Φέρτε υγρή πίσσα, θείο και χοιρινό λίπος, αναμίξτε τα τρία μαζί, και επιχρίστε τις χάλκινε θύρες, και βάλτε τους φωτιά, διαφορετικά δεν είναι δυνατόν να κατακαεί ολόκληρος ο Ναός. Μετά την καύση καθαρίστε τον μαζί με τους αύλιους χώρους, και κτίστε εκεί άγια εκκλησία. Πρόσθεσε δε: δεν είμαι εγώ ο λαλών αλλ΄ ο Χριστός ο εν εμοί. Αυτά είπε στη συριακή γλώσσα.
Καθώς άκουσε αυτό το θαύμα ο επίσκοπος, σήκωσε τα χέρια του στους ουρανούς και δοξάζοντας τον θεό είπε: Δόξα συ πάτερ άγιε, ότι επέκρυψας από σοφών και συνετών και απεκάλυψας ταύτα σε νήπια. Επέτρεψε δε στο παιδί και την μητέρα του να έρθουν στο επισκοπείο, και παίρνοντας παράμερα το παιδί είπε στη μητέρα του: Σε ορκίζω στο θεό τον ζώντα, πες μου, είπες εσύ ή κάποιος άλλος στο παιδί να πει όσα είπε περί του Μαρνείου; Η δε μητέρα απάντησε: Παραδίδω τον εαυτό μου στο φοβερό και φρικτό βήμα του Χριστού, δεν γνώριζα τίποτε απ΄ όσα είπε ο γιος μου αυτή τη μέρα. Αλλά και πάλι αν νομίζεις, πάρε το παιδί μου και με απειλές εξέτασέ το, και αν από υποβολή κάποιου τα είπε αυτά τότε θα το ομολογήσει, αλλ΄ αν δεν πει τίποτε τέτοιο, τότε είναι ξεκάθαρο ότι υπό του πνεύματος του αγίου εμπνεόμενο μίλησε.
Άκουσε δε ο επίσκοπος τον λόγο της γυναικός, και αφού την επαίνεσε είπε να αποχωρίσει και να φέρουν μπροστά του το παιδί. Όταν αυτό στάθηκε μπροστά του το ρώτησε: Ποιος σου υπέβαλε να πεις όσα είπες περί του Μαρνείου; Το παιδί όμως σιωπούσε. Διέταξε δε ο οσιότατος επίσκοπος να μαστιγωθεί το παιδί, μήπως και το φοβίσει. Κάποιος δε κρατώντας μαστίγιο φώναξε στο παιδί: Ομολόγησε ποιος σε έβαλε να μιλήσεις, πες μου γιατί θα σε χτυπήσω με το μαστίγιο. Ο μικρός όμως δεν έλεγε τίποτε. Τότε κι εμείς που στεκόμασταν γύρω του φωνάζαμε απολιτικά τα ίδια, αυτός όμως παρέμενε ακίνητος. Τέλος αφού έκαψαν όλοι, άνοιξε το στόμα του το παιδάκι και είπε στα ελληνικά: Κάψτε τον ναό τον ένδο έως εδάφους: πολλά γαρ τα δεινά γέγονεν εν αυτώ, μάλιστα και ανθρώπων θυσίαι, Τούτω δε τω τρόπω καύσατε αυτόν…
Θαύμασε δε ο οσιότατος Πορφύριος, μαζί μα όλους τους παρευρισκόμενους που άκουσαν την παρρησία τους παιδιού. Προσκάλεσε δε την μητέρα του και τη ρώτησε για την ελληνική γλωσσά που χρησιμοποίησε το παιδί. Αυτή όμως τον διαβεβαίωσε με όρκους, πως ουτε η ίδια ουτε το παιδί γνώριζαν ελληνικά. Ο δε Πορφύριος δόξασε ξανά τον θεό και (τώρα το κόλπο της απαλλαγής από υποψίες χρηματισμού) παίρνοντας τρία νομίσματα τα έδωσε στη γυναίκα. Το δε παιδί βλέποντας τα νομίσματα στο χέρι της μητέρας του φώναξε στη Συριακή γλωσσά: Μητέρα μη τα πάρεις, και μην πουλάς την δωρεάν του Θεού για χρυσάφι. Και η μητέρα τα επέστρεψε στον επίσκοπο λέγοντας: Ευχηθείτε υπέρ εμού και του τέκνου μου, δεήσου για μας στον θεό. Ο δε όσιος επίσκοπος τους κατεβόδωσε εν ειρήνη.
Το απόγευμα συγκέντρωσε τους ευσεβείς κληρικούς και τον φιλόχριστο λαό, ακόμα και τον θαυμάσιο Κυνήγιο και τους άρχοντες και τους ανέφερε όσα είπε το παιδί περί του Μαρνείου. Ακονίσαντες δε θαύμασαν, και ομονοήσατε είπαν ότι κατά τα (θεόπνευστα) λόγια του παιδιού πρέπει να καεί.
Έφεραν λοιπόν την υγρή πίσσα, το θειάφι και το χοιρινό λίπος, και αφού τα ανακάτεψαν και τα τρία μαζί άλειψαν τις εσωτερικές πύλες του ναού και μετά από ευχή έβαλαν φωτιά και αμέσως πυρπολήθηκε ολόκληρος ο ναός και κάηκε. Όσοι δε από τους στρατιώτες και τους ξένους μπορούσαν, άρπαζαν απ΄ τον φλεγόμενο ναό ότι μπορούσαν, είτε χρυσαφί είτε ασημή ή και σίδηρο ή μόλυβδο.
Ήταν δε εκεί ένας άνδρας αξιωματικός των στρατιωτών που τον έλεγαν Τριβούνιο που επιστάτευε την καύση του Ναού. Ήταν δε χριστιανός μόνο κατά τα φαινόμενα, αλλά κρυφά ειδωλολάτρης. Αυτός λοιπόν παριστάμενος και βλέποντας την διαρπαγή απ΄ τους στρατιώτες του, με πρόσχημα την τάξη, μαστίγωνε αφειδώς όποιον εύρισκε να κλέβει κάτι απ΄ τα υπάρχοντα του ναού. Αυτός λοιπόν πέθανε με διπλό τρόπο, μια και καθώς γινόταν όλα αυτά, ένα τεράστιο ξύλο του καιόμενου ναού, έπεσε πάνω του και αφού πρώτα του άνοιξε το κεφάλι στη συνέχεια του κατέκλυσε το υπόλοιπο σώμα του. Αμέσως δε οι πιστοί στρατιώτες και ο φιλόχριστος λαός κατάλαβε ότι επιρρεπής προς τα είδωλα ήταν και δόξαζαν τον θεό με ψαλμούς. Επέμενε δε το ιερόν επί πολλάς ημέρας καιόμενον.
Μετά δε απ΄ αυτά και επί των οικιών εγένετο έρευνα. Πολλά δε υπήρχαν είδωλα σε πολλές αυλές, και τα ευρισκόμενα τα μεν πυρί περεδίδοντο, τα δε εις βόρβορον ερρίπτοντο. Ευρίσκοντο δε και βιβλία γεμάτα μαγεία (κείμ: πεπληρωμένα γοητείας) που ιερά τα αποκαλούσαν, με τα οποία τις τελετές τους και άλλα αθέμιτα έκαναν οι άνθρωποι αυτοί της ειδωλομανίας, και αυτά (τα βιβλία) το ίδιο με τους θεούς τους έπασχαν.
Πολλοί δε πλέον προσέτρεχαν στην άγια πίστη, άλλοι από φόβο και άλλοι μετανοώντας για την προηγούμενη διαγωγή τους. Σε όλους δε άνοιγε η αγία εκκλησία τις θύρες της, μνημονεύοντας τα λόγια της Αγίας Γραφής: ο αιτών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει και εις τον κρούοντα θέλει ανοιχθή.
Κάποιοι βεβαία συμβούλευαν τον όσιο επίσκοπο, να μην δέχεται όσους από φόβο προσέρχονται, αλλά μόνο όσους από αγαθή προαίρεση έρχονται. Ο δε επίσκοπος απαντούσε σ΄ αυτούς με τα σοφά λόγια της Παλαιάς Διαθήκης: «Όταν εθανάτονε αυτούς, τότε εξεζήτουν αυτόν, και επέστρεφον και από όρθρου προσέτρεχον εις τον Θεόν• και εκολάκευον αυτόν διά του στόματος αυτών και διά της γλώσσης αυτών εψεύδοντο προς αυτόν» Ψαλμοί 78.34 Marcus Diaconus Scr. Eccl. (378-420 μ.Χ,) Βίος αγίου Πορφυρίου επισκόπου Γαζης (001) 57.5-64.1
Απόδοση στη νεο-ελληνική: του Μ. Καλόπουλου.
Αν μετά απ΄ όλη αυτή την αηδιαστική ομολογία της θηριωδίας του επισκόπου Πορφύριου, ακόμα δεν μπορείτε να διακρίνετε την απίστευτη τρομοκρατία, την θεατρική θεολογική κοροϊδία, και την κυριολεκτική σφαγή του πολιτισμού απ΄ τον χριστιανισμό… τότε τίποτε και ποτέ δεν θα μπορέσει να σας μεταπείσει.
Μ. Καλόπουλος
Ανακατασκευή του κόκκινου μαχητικού αεροσκάφους (Fokker DR1) του Μάνφρεντ φον Ριχτχόφεν, στο Βερολίνο, στην έκθεση ILA 2006 (Foto: Oliver Thiele).
Από το αιματοκύλισμα και το χάος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου ξεχώρισε ένας άνδρας του οποίου το όνομα θα περνούσε στην ιστορία. Ήταν τζέντλεμαν, πολεμιστής ή τυχοδιώκτης; Ο Μάνφρεντ φον Ριχτχόφεν έμεινε γνωστός ως “ο Κόκκινος Βαρόνος”. Ο ιπτάμενος άσος ήταν άριστος πιλότος στη Γερμανία, με τους αλλεπάλληλους θριάμβους του να τον έχουν καταστήσει διάσημο στη χώρα του! Με το έντονα κόκκινο μαχητικό αεροσκάφος του, ο Κόκκινος Βαρόνος ενέπνευσε φόβο αλλά και σεβασμό στους εχθρούς του, σε μια περίοδο που οι εναέριες μάχες θεωρούνταν ευγενές άθλημα.
O διεθνής αμερικάνος αναλυτής Bob Chapman, μέσα από την συνέντευξή του στην ελληνικής καταγωγής δημοσιογράφο Helen Skopis, (για το ‘Athens International Radio 104.4 FM’) μιλώντας για την κατάσταση σχετικά με την οικονομική κρίση στην Ελλάδα λέει φοβερά πράγματα! 
Ο Τσάπμαν δεν είναι κανένα τυχαίο πρόσωπο. Είναι ένας πασίγνωστος πολιτικο-οικονομικός αναλυτής. 
HS: Και η Ευρώπη; Έχει μέλλον;
HS: Σε ποια χρονική στιγμή προβλέπετε να γίνει αυτό, κ. Τσάπμαν;
HS: Ποιοι είναι οι λόγοι πίσω από όλα αυτά; Γιατί γίνεται αυτό ανά τον κόσμο;
