Είναι φανερό, ότι δεν έχουμε ακόμη αντιληφθεί τι συμβαίνει στην Ελλάδα τους τελευταίους μήνες. Ούτε και ο Ελληνικός κόσμος της διασποράς, που συνήθως βλέπει καθαρότερα, διότι βλέπει από μακριά. Ναι, λύσεις υπάρχουν... αλλά είναι ενάντια στο σχέδιο κατοχής της χώρας μας
Nicholas C. Georgantzas
του Νίκου Κ. Γεωργαντζά
...φασὶ δὲ Ἀρκάδες ὡς Πελασγὸς γένοιτο ἐν τῇ γῇ ταύτῃ πρῶτος (Παυσανία Αρκαδικά).
Δεν γνωρίζω ακριβώς γιατί, αλλά η ανάλυση του Νίκου Λυγερού «Το περσικό σύμπλεγμα της Τουρκίας» (
http://www.lygeros.org/5815-gr.html), μου θυμίζει εκείνο το πικρό κείμενο αυτογνωσίας του Νίκου Δήμου (1975, Αθήνα, Ελλάς: Ίκαρος): «Η δυστυχία του να είσαι Έλλην» (
http://users.uoa.gr/~nektar/arts/prose/nikos_dimou_misfortune.htm). Ακολουθώντας το «The Will to Power» του Friedrich Wilhelm Nietzsche (German: "Der Wille zur Macht") , ο Νίκος Δήμου μας αφορίζει όλους μας με Ελληνική καταγωγή ως αυτομάτως δυστυχείς, εκτός αν καταφέρνουμε να λησμονούμε τους προγόνους μας ή αν καταφέρνουμε να τους ξεπερνάμε.
Μετά την εκτέλεση του δημοσιογράφου Σωκράτη Γκιόλια, είμαστε Ελληνίδες ή Έλληνες, Γραικοί ή Πελασγοί, ποιά η διαφορά? Μήπως νοιάζονται οι Γερμανοί αν τους πούμε Goths ή Huns? Άλλο αν τούτο μας βοηθά να γνωρίζουμε με ποιούς έχουμε να κάνουμε στην ΕΕ.
Κατά την αγόρευση του αρχιεπίσκοπου Θεσσαλονίκης Ευσταθίου προς τον Μανουήλ Α' Κομνηνό, όπως την παρουσιάζει ο Peter Wirth (1979, “Die Bevölkerungspolitik der Komnenen- und Laskaridenkaiser”, Byzantinische Forschungen 7: 203-212), η ρητορική οπτική των μαχών στην Μικρά Ασία μεταξύ Βυζαντινών και Τούρκων είχε ήδη την περιβολή των πολέμων μεταξύ Ελλήνων και Περσών στην αρχαιοελληνική μας ιστορία. Κατά τον Ευστάθιο της Θεσσαλονίκης, οι Έλληνες είμαστε οι ‘ευγενείς’ (noble) και οι βέρβαροι είναι οι ‘δυσγενείς’ (ignoble).
Γίνεται λοιπόν έτσι η Ελλάδα μας για την Ευρώπη ό,τι ήταν οι Θερμοπύλες γιά την Αθήνα. Και στην συνέχεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, δηλαδή του Νεοθωμανισμού, καταλήγει ο Νίκος Λυγερός, το πρόβλημα του περσικού συμπλέγματος δεν είναι η ύπαρξή του αλλά οι επιπτώσεις του.
Όπως επίσης και επιπτώσεις των αποφάσεων του κοινοβουλίου της Ελλάδος. Όπως στο τέλος του 1204 ή στην αρχή του 1205, ο Μιχαήλ Χωνιάτης ή Ακομινάτος έπρεπε να παραδώσει την Αθήνα στον Bonifatius, μαρκήσιο του Montferrat, και να πάει στην εξορία, κατά τον Αντώνιο Ε. Καλδέλλη (2007, Hellenism in Byzantium, Cambridge University Press, σ. 334), έτσι ακριβώς και το κοινοβούλιο της Ελλάδος ξαναπαρέδωσε την Αθήνα του 2010 στην ΕΚΤ, στο ΔΝΤ και, γιατί όχι, στον Ταγίπ Ερντογάν, αλλά χωρίς να πάει κανένας από τους 300 εξορία τούτη την φορά.
Αυτά ας τα καταγράψουν οι ιστορικοί όσο πιό ψύχραιμα γίνεται. Από οικονομικής όμως και διοικητικής σκοπιάς, γίνονται τεράστια λάθη στην Ελλάδα και την Αθήνα του 2010, και γιά τους λάθος λόγους. Το μέγιστο των λαθών τούτων είναι τα αυστηρά μέτρα λιτότητος, που αποσκοπούν στην οικονομική αποδοτικότητα (efficiency) ή επάρκεια της Ελληνικής οικονομίας.
Ως στόχος, καλή είναι η οικονομική αποδοτικότητα ή επάρκεια κάθε οικονομίας ή οργανισμού, όπως σωστή ως στόχος είναι επίσης και παραγωγικότητά τους (productivity). Αποδεκτοί και σωστοί λοιπόν οι στόχοι των 300 του κοινοβουλίου της Ελλάδος, αλλά τεράστιο λάθος ο τρόπος τους.
Ας δούμε μερικά απτά παραδείγματα γιά να καταλάβουμε τις δυναμικές επιπτώσεις της στρατηγικής που αποβλέπει στην αποδοτικότητα και στην παραγωγικότητα μέσω αυστηρών μέτρων λιτότητος (cost cutting). Πρώτο είναι το πάθημα της Toyota. H στρατηγική αποδοτικότητας και παραγωγικότητας της Toyota μέσω αυστηρών μέτρων λιτότητος (cost cutting), οδήγησαν στο περίφημο Toyota Recall.
Ένα δεύτερο απτό παράδειγμα στρατηγικής που αποβλέπει στην αποδοτικότητα και στην παραγωγικότητα μέσω αυστηρών μέτρων λιτότητος είναι το επίσης περίφημο Oil Spill της BP. Επιτρέπεται στο όνομα της αποδοτικότητας και παραγωγικότητας σε μία εταιρεία όπως η BP να αναθέτει σε εξωτερικό συνεργάτη (outsource) την γεώτρηση πετρελαίου? Τότε τι κάνει η BP? Κολλάει μπρίκια ή σπάει κριτσίνια?
Δεν υπάρχει οικονομικός γκουρού ή γκουρού διοικητικής πάνω στον πλανήτη που να δασκαλεύει στρατηγική αποδοτικότητας και παραγωγικότητας μέσω αυστηρών μέτρων λιτότητος. Από τον Σωκράτη και τον Αριστοτέλη μέχρι τον Peter Ferdinand Drucker και τον William Edwards Deming, όλοι μας διδάσκουν στρατηγική αποδοτικότητας και παραγωγικότητας μέσω επένδυσης στην ποιότητα αγαθών και υπηρεσιών ή και μέσω επένδυσης στην ποιότητα ζωής των ανθρώπων· ποτέ μέσω αυστηρών μέτρων λιτότητος, ποτέ! Γιατί?
Διότι τα αυστηρά μέτρα λιτότητος θέτουν την βραχυπρόθεσμη αποδοτικότητα της χρηματιστικής (finance) πάνω από την μεσο- και μακρο-πρόθεσμη αποδοτικότητα της οικονομίας. Αυτό είναι κάτι γιά το οποίο ο Αριστοτέλης μας προειδοποιεί, να μην το κάνουμε ποτέ, στα έργα του: «Ηθικά Ευδήμεια», «Ηθικά Νικομάχεια», «Περί ζώων μορίων» και «Πολιτικά».
Να και το «IMF Report: Greek Stability Program “Broadly on Track”». Είναι? Είναι φανερό ότι ο ελλαδικός λαός δεν έχει ακόμη αντιληφθεί τι συμβαίνει στην Ελλάδα τους τελευταίους μήνες. Αλλά μοιάζει να μην το έχει αντιληφθεί ούτε ο Ελληνικός κόσμος της διασποράς, που συνήθως βλέπει καθαρότερα, διότι βλέπει από μακριά. Ναι, λύσεις υπάρχουν... αλλά είναι ενάντια στο σχέδιο κατοχής της χώρας μας.
Ναι, χρειαζόμαστε αταραξία, νηφαλιότητα, ψυχραιμία και στοχασμό. Αλλά γιά όσους πιστεύουν πως όλα θα πάνε καλά και ότι τα δύσκολα πέρασαν με την στρατηγική αποδοτικότητας και παραγωγικότητας μέσω αυστηρών μέτρων λιτότητος, ας ρίξουν μια ματιά στο τι συμβαίνει στην Ουγγαρία: «Για όσους τρέφουν αυταπάτες, ας δουν τι γίνεται στην Ουγγαρία»: (
http://www.antinews.gr/?p=54368).
Nicholas C. GEORGANTZAS
FORDHAM UNIVERSITY BUSINESS SCHOOLS
New York, NY, U.S.A.
