Ο σπειροειδώς περιδινούμενος χρόνος
ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΔΙΑ ΤΟΥΤΟ ΑΠΟΛΛΥΣΘΑΙ,
ΟΤΙ ΟΥ ΔΥΝΑΝΤΑΙ ΤΗΝ ΑΡΧΗΝ ΤΩι ΤΕΛΕΙ ΠΡΟΣΑΨΑΙ
Γι’ αυτό πεθαίνουν οι άνθρωποι,
διότι δεν μπορούν να προσάψουν την αρχή στο τέλος
Αλκμαίων ο Κροτωνιάτης
Μία εκ των πολλών επί μέρους αρετών του ελληνικού μας κόσμου και πολιτισμού, ετυμολογικώς, η «ειλικρίνεια» προέρχεται από την λέξιν «είλη»: θερμότης του ηλίου ήφως, και το ρήμα «κρίνω». Με την αρετήν τούτην ως ιδανικόν ξεκινούν οι στοχαστές της κλασικής Ελλάδος, όπως π.χ., οι Αλκμαίων, Αναξίμανδρος, Ηράκλειτος και Παρμενίδης, μίαν δυστυχώς σύντομον περίοδον ειλικρινούς ανοικτομυαλιάς και πνευματικής διαυγείας.
Ακολουθεί όμως, μετά από τους ‘προσωκρατικούς’ αυτούς στοχαστές, μία μακρά περίοδος, στην οποία κυριαρχεί η λήθη του αρχικού ανοίγματος της συνειδητότητος των ανθρώπων. Η μακρά τούτη χρονική περίοδος αρχίζει με τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα, επίσης οδηγώντας στην λήθη του «μονισμού», ο οποίος όμως δεσπόζει πλέον πληθωρικά, εις την νεο·μετα·μοντέρναν μας προσωρινότητα.