Ποιά ανάσταση;Ο Ματθαίος αποκαλύπτει τους οργανωτές της απάτης!

62 Και τη επαύριον, ήτις είναι μετά την παρασκευήν, συνήχθησαν οι αρχιερείς και οι Φαρισαίοι προς τον Πιλάτον
63 λέγοντες· Κύριε, ενεθυμήθημεν ότι εκείνος ο πλάνος είπεν έτι ζων, Μετά τρείς ημέρας θέλω αναστηθή. Μτ 16:21, Μτ 17:23, Μτ 20:19, Μκ 8:31, Μκ 10:34, Λκ 9:22, Λκ 18:33, Λκ 24:6
64 Πρόσταξον λοιπόν να ασφαλισθή ο τάφος έως της τρίτης ημέρας, μήποτε οι μαθηταί αυτού ελθόντες διά νυκτός κλέψωσιν αυτόν και είπωσι προς τον λαόν, Ανέστη εκ των νεκρών· και θέλει είσθαι η εσχάτη πλάνη χειροτέρα της πρώτης.
65 Είπε δε προς αυτούς ο Πιλάτος· Έχετε φύλακας· υπάγετε, ασφαλίσατε καθώς εξεύρετε.
66 Οι δε υπήγον και ησφάλισαν τον τάφον, σφραγίσαντες τον λίθον και επιστήσαντες τους φύλακας.
ΜΑΤΘΑΙΟΣ,κεφ.27
......
......
8 Και εξελθούσαι ταχέως από του μνημείου μετά φόβου και χαράς μεγάλης έδραμον να απαγγείλωσι προς τους μαθητάς αυτού. Μκ 16:8, Ιω 20:18
9 Ενώ δε ήρχοντο να απαγγείλωσι προς τους μαθητάς αυτού, ιδού, ο Ιησούς απήντησεν αυτάς, λέγων· Χαίρετε. Και εκείναι προσελθούσαι επίασαν τους πόδας αυτού και προσεκύνησαν αυτόν. Μκ 16:9, Ιω 20:14
10 Τότε λέγει προς αυτάς ο Ιησούς· Μη φοβείσθε· υπάγετε, απαγγείλατε προς τους αδελφούς μου, διά να υπάγωσιν εις την Γαλιλαίαν· και εκεί θέλουσι με ιδεί. Πραξ 1:3, Πραξ 13:31, Α' Κορ 15:5
11 Ενώ δε αυταί απήρχοντο, ιδού, τινές των φυλάκων ελθόντες εις την πόλιν απήγγειλαν προς τους αρχιερείς πάντα τα γενόμενα,
12 Και συναχθέντες μετά των πρεσβυτέρων και συμβουλευθέντες έδωκαν εις τους στρατιώτας αργύρια ικανά,
13 λέγοντες· Είπατε ότι οι μαθηταί αυτού ελθόντες διά νυκτός έκλεψαν αυτόν, ενώ ημείς εκοιμώμεθα.
14 Και εάν ακουσθή τούτο ενώπιον του ηγεμόνος, ημείς θέλομεν πείσει αυτόν και εσάς θέλομεν κάμει αμερίμνους.
15 Εκείνοι δε λαβόντες τα αργύρια, έπραξαν ως εδιδάχθησαν. Και διεφημίσθη ο λόγος ούτος παρά τοις Ιουδαίοις μέχρι της σήμερον.

ΜΑΤΘΑΙΟΣ,κεφ,28
---
Μέσα σε πέντε γραμμές ο Ματθαίος καταγράφει τους οργανωτές του σχεδίου!
Να η αποκάλυψη!
Ακόμα κοιμόσαστε;

Πώς κατάφερε κι αναστήθηκε ο Χριστός; Ανάσταση (ΣE 4 BHMATA)

Ανάσταση - Πώς κατάφερε κι αναστήθηκε ο Χριστός;(1/4):
http://www.epanellinismos.com/index.php?option=com_content&task=view&id=418&Itemid=212
Ανάσταση - Τι ακριβώς συνέβη μέσα στον Τάφο;(2/4)
http://www.epanellinismos.com/index.php?option=com_content&task=view&id=415&Itemid=212


Ανάσταση - Και λίγα λόγια για τη σταύρωση (3/4)
http://www.epanellinismos.com/index.php?option=com_content&task=view&id=416&Itemid=212

Ανάσταση - «Κέντησαν» ή λόγχισαν τον Ιησού;(4/4)
http://www.epanellinismos.com/index.php?option=com_content&task=view&id=417&Itemid=212
Πηγή: http://www.epanellinismos.com/index.php?option=com_fireboard&func=view&id=12001&catid=35#12001

ΟΙ ΠΡΟΠΑΤΟΡΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Δημοσιεύθηκε από lykofron στο 08/04/2009
Κάθε λαός, εθνοφυλετικά αυτο-προσδιοριζόμενος, αναγνωρίζει, σέβεται και τιμά τους δικούς του «προπάτορες», εθνικούς ήρωες και λαμπρά ονόματα της μυθολογίας και της ιστορικής του παράδοσης. Για παράδειγμα, οι Εβραίοι καλά κάνουν και τιμούν τους Αβραάμ, Ιακώβ, Αυνάν κ.α., αφού αυτοί τους ταιριάζουν και με αυτούς αυτο-προσδιορίζονται φυλετικά, εθνικά, θρησκευτικά κλπ. Όμως οι Έλληνες τι ανάγκη έχουν να αποδέχονται αλλόφυλους ως «προπάτορές τους», να τους μνημονεύουν καθημερινά στις εκκλησίες και να δίνουν στα παιδιά τους ονόματα εβραϊκά;

Μήπως είναι υποδεέστεροι οι δικοί μας προπάτορες όπως οι Ορφέας, Πυθαγόρας, Πλάτων, Αριστοτέλης, Παρμενίδης, Εμπεδοκλής, Ζήνων, Περικλής, Αλέξανδρος, Λεωνίδας κ.α; Τόσοι και τόσοι ξένοι όχι μόνο σέβονται τους αρχαίους ‘Έλληνες, αλλά και θεωρούν τιμή τους να δώσουν ακόμη και στα δικά τους παιδιά αρχαιο-ελληνικά ονόματα. Εμείς όμως τί κάνουμε; Ακολουθούμε τον υποχρεωτικό νηπιοβαπτισμό που επέβαλαν δια της βίας, το χριστιανικό ιερατείο της Ρωμανίας και ο ισπανικής καταγωγής αυτοκράτορας της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, Θεοδόσιος, το 382 μ.Χ. και αναγκαζόμαστε να επιλέξουμε μόνο «χριστιανικά» ονόματα.

Στην αρχαία Ελλάδα τα «Αμφιδρόμια» ήταν παραδοσιακή και οικογενειακή εορτή, που περιελάμβανε και την τελετή της ονοματοδοσίας του βρέφους εντός 10 ημερών από την γέννησή του. Έχουμε δε κληρονομήσει πλήθος αρχαιοελληνικών ονομάτων που πρέσβευαν μεγάλες αξίες και αρετές!

Όμως ο νεοέλληνας περιγελά τα όσα οι αρχαίοι `Έλληνες θεωρούσαν ιερά ή ουσιώδη. Εκτός από τον χριστιανικό νηπιοβαπτισμό ακολουθούμε τυφλά και το επιβαλλόμενο υπό των εκκλησιαστικών αρχών «εορτολόγιο» για να τιμήσουμε αλλόφυλους, αντί να έχουμε το δικό μας ιδιαίτερο εορτολόγιο, όπου κάθε μέρα θα τιμάται η ιστορική μνήμη Ελλήνων, από την πανάρχαια μέχρι την νεώτερη ιστορία μας.

`Όπως τόνισε κάποτε και ο Απολλώνιος Τυανεύς, «αισχρόν εί όνομα μέν έχειν τινός όνομα, το δε είδος αυτού μή έχειν» (είναι αίσχος να έχεις μόνο το όνομα κάποιου, δίχως να έχεις και τις ιδιότητές του). Κατ’ επέκταση των ανωτέρω θα λέγαμε ότι, δεν μπορείς να αυτοπροσδιορίζεσαι «Έλλην» και να μην τιμάς τους ένδοξους και φωτοδότες προγόνους σου. Ως ακραιφνείς Έλληνες δεν πρέπει να δίνομε στα παιδιά μας εβραϊκά ονόματα.

Κάτι άλλο που θα ήθελα να τονίσω επί του παρόντος είναι ότι, οι ιερείς της Ορθοδοξίας λένε κατά την γαμήλια τελετή στους νεόνυμφους να «ευλογηθούν όπως ο Αβραάμ και η Σάρα». Λες και δεν υπάρχουν πρότυπα ηθικής στους `Eλληνες, όπως η Πηνελόπη που περίμενε τον Οδυσσέα 20 ολόκληρα χρόνια, ακλόνητα πιστή στον γάμο της και τουναντίον πρέπει να παραδειγματιζόμαστε από τους Αβραάμ και Σάρα. Ας διαβάσουν όσοι πραγματικά ενδιαφέρονται να μάθουν την αλήθεια, τί ανηθικότητες διέπρατταν οι Εβραίοι «προπάτορες», όπως περιγράφονται λεπτομερώς και στα κάτωθι εδάφια της Παλαιάς Διαθήκης:
(Γένεσις ΙΒ΄10-20, Κ΄1-20, ΙΣΤ΄1-12, ΙΘ΄30-38, ΚΣΤ΄7-16, ΙΘ’, 30-38 και Βασιλείων Β΄, ΙΓ΄11-21).

Είναι γνωστό ότι κάποιοι νεοέλληνες ιστορικοί πριν ενάμιση περίπου αιώνα, προχώρησαν στην εφεύρεση του «Ελληνοχριστιανισμού». Οι `Έλληνες όμως εδώ και δύο χιλιετίες, είτε υπόδουλοι στους Ρωμαίους, είτε στους χριστιανούς Ρωμαίους της Νέας Ρώμης του Βοσπόρου, είτε στους Οθωμανούς, έχουν την δική τους ένδοξη ιστορία που φυσικά δεν πρέπει να ταυτίζεται με εκείνη των δυναστών τους.

Ο Τρύφων Κωστόπουλος γράφει σχετικά: «αποκτήσαμε κρατικά σύνορα …αλλά κάτι σπουδαίο μας ξέφυγε. Δεν βρήκαμε τη ρίζα μας. Φτιάξαμε μια άστατη εθνική ταυτότητα και υποκριτική εθνική συνείδηση. Πολιτιστικά τουρκίζουμε, θρησκευτικά ιουδαΐζουμε και πολιτικά βυζαντινίζουμε».

Ευχαριστώ για την φιλοξενία

Δημήτρης Συμεωνίδης
http://lykofron.wordpress.com/2009/04/08/%CE%BF%CE%B9-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%B1%CF%84%CF%89%CF%81%CE%B5%CF%83-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CF%89%CE%BD/

Με τι ασχολείσθε Έλληνες ;

Το „Άγιο Φως“ της Ιερουσαλήμ και ο Λεωνίδας
Όταν η αγάπη γιά την πατρίδα υπερβαίνει το καθήκον και κάθε πίστη…
Η Μάχη των Θερμοπυλών:
Το 480 π.Χ., ηγούμενος 7,000 ανδρών, μεταξύ των οποίων 300 επίλεκτων Σπαρτιατών, οχυρώθηκε στα στενά των Θερμοπυλών για να ανακόψει το πέρασμα των στρατευμάτων του Ξέρξη.
Οι Σπαρτιάτες πολεμιστές φέρανε δόρυ στο δεξί χέρι. Στο αριστερό πλευρό φέρανε ξίφος ή μαχαίρι, που κρεμότανε από τον δεξιό ώμο με λουρί. Φορούσανε περικεφαλαία, μεταλλικό θώρακα και κνημίδες. Με το αριστερό χέρι φέρανε ασπίδα, που προφύλασσε μηρούς και κορμό.
Μετά από διήμερη αντίσταση και προδοσία του Εφιάλτη, ο Λεωνίδας αντιλήφθηκε τους Πέρσες ενώ κατέβαιναν από το όρος της Οίτης, κι έστειλε δια θαλάσσης το κύριο σώμα του Στρατού με τους 300 Σπαρτιάτες και 700 Θεσπιείς.
Οι Πέρσες ήτανε προ των πυλών, και οι Έλληνες Αρχηγοί είχανε συζητήσεις και διενέξεις. Αρκετοί Αρχηγοί αποσύρθηκαν, με τα στρατεύματα τους. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ο Λεωνίδας έδωσε εντολή να αποσυρθούν οι σύμμαχοι Έλληνες στρατιώτες καθώς τους θεώρησε απρόθυμους και λιγόψυχους ώστε να αντιμετωπίσουν τον ισχυρό εχθρό.
Οι Θεσπιείς με Αρχηγό τον Δημόφιλο παρέμειναν στο πλευρό του Λεωνίδα με δική τους θέληση, δηλώνοντας πως αρνούνται να εγκαταλείψουν τον Λεωνίδα και τους 300. Τόσο όμορφα μας εξιστορεί ο Ηρόδοτος «Έτσι οι Θεσπιείς έζησαν με τους Σπαρτιάτες, και πέθαναν μαζί τους».
Οι ήρωες παρέμειναν να προασπίσουν των Ελλήνων τα Ιερά. Μία χούφτα άνθρωποι αποφάσισαν να αναμετρηθούν με τον Γιγάντιο Περσικό στρατό, με την επίγνωση πως οι άρχοντες της πόλης αλλά και οι άλλοι Έλληνες τους εγκατέλειψαν, εγκαταλείποντας έτσι κάθε Ελπίδα για Ελευθερία κι Αξιοπρέπεια.
«Αρχή άνδρα δείκνυσι» «Η εξουσία φανερώνει τον άνδρα»
(Πιττακός ο Μυτιληναίος)
Προσφέρει ο Ξέρξης στον Λεωνίδα την κυριαρχία όλης της Ελλάδος. Και η απάντηση του Λεωνίδα :
«- Πες στον κύριο σου ότι προτιμώ να πεθάνω για την πατρίδα μου, παρά να την υποδουλώσω!»
Το πρωί της μεγάλης μέρας, οι πολεμιστές γυάλισαν το δόρυ και τις ασπίδες τους, ακόνισαν τα ξίφη τους και κάνανε λουτρό. Χτένισαν κι αρωμάτισαν τα μακριά μαλλιά τους και κάθισαν σε δείπνο. Η πρόποση του Λεωνίδα λιτή: «Συμπατριώτες, ας προγευματίσουμε λιτά, αφού το βράδυ θα φάμε πλουσιοπάροχα στα Βασίλεια του Πλούτωνα»
Την επόμενη μέρα ο Ξέρξης και η φρουρά του με φρίκη είδε τις εκατοντάδες πτωμάτων Περσών στρατιωτών.
Ειδεχθές το θέαμα, κι αν ο Περσικός στρατός το έβλεπε, θα τρεπότανε σε φυγή. Οι μηχανικοί του Ξέρξη ανοίγουν τεράστια τάφρο και ρίχνουνε μέσα τα πτώματα των Περσών, σκεπάζοντας την καλά με χώμα. Αφήνουν διάσπαρτα μόνο πτώματα Ελλήνων, για να προκαλέσουν συγκίνηση και ταραχή στους συμπατριώτες τους. Στο μέσον υψώνουνε έναν πάσαλο, προορισμένο για να κρεμαστεί το αποκεφαλισμένο σώμα του Λεωνίδα.Υπέρτατο πρότυπο στρατιωτικής εντολής.
Όλοι μαζί βρισκόμενοι αντιμέτωποι με τα πολυάριθμα στρατεύματα του Ξέρξη, δεν δέχτηκαν να αποχωρίσουν όπως άλλα Ελληνικά φύλλα, ώστε να δώσουν το σωστό παράδειγμα στις νέες γενιές των Ελλήνων.
Μετά από γενναίο αγώνα, τον Αύγουστο του 480 π.Χ. ο Λεωνίδας έπεσε ηρωϊκά με τους συμπολεμιστές του στο πεδίο της μάχης, στην δίοδο του στενωπού των Θερμοπυλών. Ο ολιγάριθμος Ελληνικός στρατός περικυκλώθηκε και εξολοθρεύτηκε ολοσχερώς, πλην των Θηβαίων, οι οποίοι παραδόθηκαν. Ο Λεωνίδας έπεσε ηρωικά, και οι Σπαρτιάτες περικύκλωσαν προστατευτικά το σώμα του, μέχρι τον θάνατο και του τελευταίου.
Μόνον δύο Σπαρτιάτες σώθηκαν: Ο Λεωνίδας έστειλε δύο τραυματίες πολέμου, τον Αριστόδημο και τον Εύρυτο στην Σπάρτη, για να ιστορήσουν με κάθε λεπτομέρεια την εξέλιξη της αναμέτρησης. Χάριν σ’ αυτούς γνωρίζουμε για την μάχη ως το τέλος.
Ένας τρίτος Σπαρτιάτης, ο Παντίτης στάλθηκε από τον Λεωνίδα στην Θεσσαλία για να ζητήσει ενισχύσεις, μα επέστρεψε στις Θερμοπύλες μετά το πέρας της μάχης. Λίγο αργότερα κρεμάστηκε από τύψεις και ντροπή, θεωρώντας την φυγή του άνανδρη.
Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ο Ξέρξης έδωσε την ασυνήθιστα σκληρή εντολή για τους Πέρσες να αποκεφαλιστεί το άψυχο κορμί του Λεωνίδα και το σώμα του να σταυρωθεί, χάριν εντυπωσιασμού: Πέρσης ηγεμόνας, διέταξε να βρουν το σώμα του Λεωνίδα και να του το φέρουν μπροστά του. Όταν βρέθηκε και το αναγνώρισε και ο Δημάρατος, διέταξε αποκεφαλιστεί το άψυχο κορμί του Λεωνίδα και το σώμα του να σταυρωθεί και να καρφώσουν το κεφάλι του Λεωνίδα σε έναν πάσσαλο να θυμίζει σε όλους τι παθαίνουν αυτοί που αρνούνται, τις προσφορές του. O Ξέρξης μετανοώντας για την πράξη του, διέταξε να επιστραφεί το πτώμα του Λεωνίδα στην Σπάρτη, όπου κηδεύτηκε με λαμπρές τιμές, σε μία άκρως συγκινητική τελετή. Ο τάφος του Λεωνίδα σώζεται μέχρι σήμερα στο Βόρειο σημείο της σύγχρονης Πόλης της Σπάρτης.
Του Χριστού δεν του σπάσανε τα μέλη όπως των δυο ΄άλλων εσταυρωμένων που ήταν δίπλα του, δεν αποκεφαλίστηκε, αλλά όταν τον κατέβασαν από τον σταυρό τον περιθάλψανε και μέχρι σήμερα καλώς ή κακώς τον θρηνούν και τον γιορτάζουν, αυτόν και τον τάφο του.
Και τον Λεωνίδα;Ο Λεωνίδας σταυρώθηκε και αποκεφαλίστηκε για σένα, για μένα για την ελευθερία της πατρίδος του, της πατρίδος μας, για τα ιδανικά της αρχαίας Ελλάδος τα οποία μέχρι σήμερα εμπλουτίζουν τον ελεύθερο κόσμο. Έδωσε την ζωή του όχι για κάποια αμφισβητούμενη σωτηρία, αλλά είναι Ασπίδα Σωτηρίας και παράδειγμα αυταπάρνησης στις γενιές που ακολουθούν.
Ο Στόχος του ηρωϊκού Λεωνίδα επιτεύχθηκε: Η πατρίδα νίκησε τον πόλεμο, κι ας έχασε μια μάχη, ας έχασε άνδρες ηρωϊκούς. Ο Αγώνας τους αυτός συγκλονίζει την ανθρωπότητα 2.500 χρόνια τώρα:
Η ανδρεία, το να βαδίζεις στο θάνατο για μια ανώτερη ιδέα, την πατρίδα σου.
Οι Εορτασμοί των Λεωνιδείων
Προς τιμή του Λεωνίδα και των συμπολεμιστών του που έπεσαν στις Θερμοπύλες, Οι Σπαρτιάτες διοργάνωσαν ετήσια γιορτή με τοπικούς αγώνες. Δύο μνημεία προς τιμή του Λεωνίδα αλλά και του Παυσανία (ο οποίος ηγήθηκε της μάχης των Πλαταιών), στήθηκαν απέναντι από το Θέατρο της Σπάρτης. Κάθε χρόνο, γινότανε ομιλίες προς τιμήν των δύο ηρώων αλλά και αγώνες στους οποίους αγωνιζότανε αποκλειστικά Σπαρτιάτες.
Και σήμερα; Με τιμές αρχηγού κράτους θα μεταφερθεί το „Άγιο Φως“ της Ιερουσαλήμ στην Ελλάδα... Αλήθεια, γνωρίζετε που είναι ο „Πανάγιος Τάφος“;
http://jimmysgreek.blogspot.com/2008/04/blog-post_12.html
N. Σάμιος
Με ειδική πτήση θα μεταφερθεί στην Ελλάδα κι εφέτος από τον Πανάγιο Τάφο των Ιεροσολύμων το Άγιος Φως, η άφιξη του οποίου αναμένεται στις 18:30 το απόγευμα στο αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος».
Η τελετή Αφής θα πραγματοποιηθεί το μεσημέρι του Μ. Σαββάτου στο ναό της Αναστάσεως στα Ιεροσόλυμα από τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων κ. Θεόφιλο, παρουσία εκπροσώπων όλων των ορθοδόξων εκκλησιών.
Το Άγιο Φως θα μεταφερθεί στην Αθήνα με κυβερνητικό αεροσκάφος στο οποίο θα επιβαίνουν ο υφυπουργός Εξωτερικών κ. Θεόδωρος Κασσίμης, ο Έξαρχος του Παναγίου Τάφου Αρχιμανδρίτης κ. Δαμιανός, ο εκπρόσωπος του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου, Μητροπολίτης Μαντινείας κ. Αλέξανδρος και εκπρόσωποι των κοινοβουλευτικών κομμάτων.
Με 17 προγραμματισμένες πτήσεις των Ολυμπιακών Αερογραμμών το Άγιο Φως θα μεταφερθεί στις Ιερές Μητροπόλεις όλης της χώρας, ενώ με πτήση για την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου θα μεταφερθεί στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας.
Τέλος, το Άγιο Φως θα μεταφερθεί στη Λάρισα με στρατιωτικό μεταγωγικό αεροσκάφος, και στα νησιά Κέα, Σύρο, Πάτμο, Λειψούς και Λέρο με στρατιωτικό ελικόπτερο.
Για την σταύρωση του Λεωνίδα ούτε μία δεκάρα...

Ποιοί έχτισαν το Στόουνχεντζ;

Μια από τις πιο γνωστές ονομασίες του θεού Απόλλωνα ήταν «Υπερβόρειος»Κατά τον Pierre Grimal στο Λεξικό Ελληνικής και Ρωμαϊκής Μυθολογίας: «Την ώρα που γεννήθηκε ο θεός, ιεροί κύκνοι άρχισαν να πετούν πάνω από το νησί, κάνοντας το γύρο 7 φορές γιατί ήταν η έβδομη μέρα του μήνα. Ο Δίας πρόσφερε αμέσως δώρα στον γιο του. Μια χρυσή μίτρα, μια λύρα και ένα άρμα ζεμένο με κύκνους. Κατόπιν του παράγγειλε να πάει στους Δελφούς. Οι κύκνοι, όμως, οδήγησαν τον Απόλλωνα πρώτα στη χώρα τους, στις όχθες του Ωκεανού, πέρα από τη χώρα του Βόρειου ανέμου, στους Υπερβόρειους, οι οποίοι ζούσαν κάτω από έναν ουρανό πάντα καθαρό και οι οποίοι καθιέρωσαν για τον Απόλλωνα την λατρεία, που γιόρταζαν χωρίς διακοπή. Εκεί ο θεός έμεινε ένα χρόνο και δέχονταν τις τιμές των Υπερβορείων, ύστερα γύρισε πίσω στην Ελλάδα και το κατακαλόκαιρο έφτασε στους Δελφούς μέσα σε γιορτές και τραγούδια». Οι Υπερβόρειες χώρες σχετίζονται με τον πόλο, σαν κέντρο. Το δόγμα της αρχέγονης παράδοσης τοποθετεί την καταγωγή της στις υπερβόρειες περιοχές ή χώρες. Σύμφωνα με τον συμβολισμό του χώρου, το υπερβόρειο ανταποκρίνεται στο πιο υπερυψωμένο, σχετικά με το «επίπεδο» έδαφος. Επομένως δεν υπάρχει αμφιβολία πως μιλάμε για βόρειες χώρες, όχι για βόρεια περιοχή της Ελλάδας.Η λατρεία του Απόλλωνα ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένη στους Υπερβόρειους. Όταν ο Απόλλων εξολόθρευσε τους Κύκλωπες, τους τεχνίτες του κεραυνού με τον οποίο ο Δίας είχε σκοτώσει το γιο του Ασκληπιό, έκρυψε το τόξο που είχε χρησιμοποιήσει για να πάρει εκδίκηση, μέσα στον μεγάλο κυκλικό ναό που είχε στη μέση της κύριας πόλης των Υπερβόρειων.Ποιοί μπορεί να ήταν οι Υπερβόρειοι και ποιός ο κυκλικός ναός του Απόλλωνα;Σύμφωνα με τον Διόδωρο τον Σικελιώτη: Στο νησί υπάρχει επίσης και μεγαλοπρεπές τέμενος του Απόλλωνος και ναός αξιόλογος σφαιροειδής στο σχήμα, διακοσμημένος με αναθήματα πολλά. Οι υπερβόρειοι έχουν και δική τους ιδιαίτερη γλώσσα και τρέφουν πολύ φιλικά αισθήματα για τους Έλληνες, κυρίως για τους Αθηναίους και τους κατοίκους της Δήλου, φιλία που κληρονόμησαν από τα παμπάλαια χρόνια.Όταν αναφερόμαστε σε μεγάλα νησιά στο βορρά, με κάποιον μεγάλο κυκλικό ηλιακό ναό, η σύνδεση με το Στόουνχεντζ είναι αναπόφευκτη.
Ο Dennis Price, εμπειρογνώμονας στην ιστορία του Στόουνχεντζ πρώην συνεργάτης της αρχαιολογικής υπηρεσίας του Έσσεξ, θεωρεί ότι η χαμένη πόλη του Απόλλωνα βρίσκεται στην κορυφογραμμή του βουνού πάνω από το Στόουνχεντζ. Η χαμένη πόλη θεωρείται από πολλούς μυθική αλλά, μετά από συνεργασία με τους γλωσσικούς εμπειρογνώμονες στο πανεπιστήμιο του Έξετιερ, ο κ. Price είναι πεπεισμένος ότι η πόλη υπάρχει και βρίσκεται στα περίχωρα του Σαλίσμπερυ. Η ομάδα αποκρυπτογράφησε προσεκτικά τις εργασίες ενός αρχαίου Έλληνα ναυτικού του Πυθέα του Μασσαλιώτη.Το πρώτο γνωστό πρόσωπο που επισκέφτηκε την αρχαία Μεγάλη Βρετανία και άφησε απολογισμό των ταξιδιών του ήταν ο Πυθέας ο Μασσαλιώτης, ο οποίος βρέθηκε σε αυτό το νησί γύρω στο 325 π.χ.χ. Αποσπάσματα του έργου του έχουν διασωθεί στις γραφές ιστορικών όπως ο Εκαταίος από τα Άβδηρα και ο Διόδωρος ο Σικελιώτης.Το διασημότερο απόσπασμα θεωρείται πως αναφέρεται στο Στόουνχεντζ, και δεν είναι δύσκολο να δούμε πως μιλάει για μια εξαιρετική ανακάλυψη στο νησί Υπερβόρεια ή Μεγάλη Βρετανία: «Και υπάρχει επίσης στο νησί ένας θαυμάσιος ιερός περίβολος του Απόλλωνα και ένας ξεχωριστός ναός που διακοσμείται με πολλές προσφορές… σφαιρικός στη μορφή [και] μια πόλη που είναι εκεί ιερή σε αυτόν τον Θεό… και οι βασιλιάδες αυτής της πόλης και οι επόπτες του ιερού περιβόλου καλούνται Βορεάδες, δεδομένου ότι είναι απόγονοι του Βορέα…»«Εκείνοι που έχουν γράψει για τους αρχαίους μύθους, ο Εκαταίος και ορισμένοι άλλοι λένε ότι στις περιοχές πέρα από το έδαφος των Κελτών βρίσκεται στον ωκεανό ένα νησί όχι μικρότερο από τη Σικελία. Αυτό το νησί, είναι τοποθετημένο στο Βορρά, και κατοικείται από τους Υπερβόρειους, οι οποίοι ονομάζονται έτσι επειδή η χώρα τους είναι πέρα από το σημείο από όπου φυσά ο βόρειος άνεμος…»Ο Αιλιανός, Πάνω στη Φύση των Ζώων 11.1 (παραθέτοντας της Ιστορίες του Εκαταίου από τα Άβδηρα) αναφέρει:Έτσι όταν στο συνήθη χρόνο εκτελούν το καθιερωμένο τελετουργικό του προαναφερθέντος Θεού ορμούν κάτω από το αποκαλούμενο Ριφαίον όρος σύννεφα κύκνων, αναρίθμητα, και αφού περιβάλλουν το ναό σαν τον καθαρίζουν με την πτήση τους, κατεβαίνουν στον περίβολο του ναού, μια περιοχή απέραντου μεγέθους και αξεπέραστης ομορφιάς. Τώρα όποτε οι τραγουδιστές τραγουδούν τους ύμνους τους στο Θεό και οι άρπες συνοδεύουν τις χορωδίες με την αρμονική μουσική τους, τότε οι κύκνοι με μια συμφωνία συμμετέχουν και αυτοί στο άσμα και δεν τραγουδούν ποτέ μια φάλτσα νότα ή εκτός τόνου, αλλά σαν να τους έδωσαν το κλειδί του μαέστρου ψέλνουν ομόφωνα με τους ντόπιους που είναι ειδικευμένοι στις ιερές μελωδίες. Κατόπιν όταν τελειώνουν τον ύμνο οι προαναφερθείς φτερωτοί χορωδοί, για να τους πούμε έτσι, μετά από τη συνήθη υπηρεσία τους προς τιμήν του Θεού και μετά από το τραγούδι και τον εορτασμό του εγκωμίου του κατά τη διάρκεια της ημέρας, φεύγουν. Αυτός ο ναός που τραγούδησαν οι κύκνοι μοιάζει πολύ με το Στόουνχεντζ.
Τέλος, υπάρχουν ελληνικές χαράξεις στις πέτρες του Stonehedge που μπορούμε να ελέγξουμε.Στους ογκόλιθους του Στόουνχεντζυπάρχουν χαραγμένοι μινωικοί διπλοί πέλεκυς και μυκηναϊκό εγχειρίδιο το οποίο ιδιαίτερα ήταν η αφορμή αυτής της θεωρίαςΕξετάζοντας τα ευρήματα, βλέπουμε πως το ύφος είναι παράλληλο με τους πρώτους Μυκηναϊκούς τύπους κάτι που έχει οδηγήσει σε ενδείξεις για την ύπαρξη εμπορικών οδών ανάμεσα στο Έσσεξ και τις Μυκήνες.
Πηγές:
Αριάδνη,ΙΧΩΡ τεύχος 30,Juan-Eduardo Cirlot: Το Λεξικό των Συμβόλωνen.wikipedia.orgstonepages.comEncyclopedia of the Celts
http://www.epanellinismos.com/index.php?option=com_fireboard&func=view&id=11985&catid=105#11985

Η Ανάσταση του Ιησού -Το μυστικό της Παρασκευής...

Το μυστικό της Παρασκευής...σκοτώνει οριστικά τον μύθο της ανάστασης!
«Χρόνος και καιρός για κάθε πράγμακαιρός της γέννας και καιρός του θανάτουκαιρός να φυτέψεις και καιρός να ξεριζώσειςκαιρός να σκοτώσεις και καιρός να θεραπεύσειςκαιρός να κλάψεις και καιρός να γελάσεις»Σολομών Εκκλησιαστής 3.1-4.
Στην περίπτωση του Ιησού, οι σοβαρές ενδείξεις μιας προσχεδιασμένης "ανάστασης" κάθε άλλο παρά τελειώνουν εδώ! Όμως για να δρομολογηθεί μια τέτοια πετυχημένη κοινωνική παράσταση, έπρεπε να βρεθεί όχι μόνο ο τρόπος και ο τόπος, αλλά και ο κατάλληλος χρόνος!Και βέβαια όπως θα δούμε και θα βεβαιωθούμε, η μοναδική κατάληλη ημέρα του έτους, για την επιχειρούμενη εικονική ανάσταση, όχι μόνο βρέθηκε αλλά διέθετε και όλα τα αναγκαία πλεονεκτήματα!Προσέξτε και αποφασίστε μόνοι σας, αν ο χρόνος και ο εκπληκτικός συντονισμός που συνέχει την περίπτωση του Ιησού, είναι πράγματι ατράνταχτα πλέον στοιχεία προσχεδιασμού και σεναριοποίησης!Παρακαλώ, εντείνετε την προσοχή σας!Όλα είχαν εξελιχθεί κατά τον αρχικό σχεδιασμό, όμως, τίποτε δεν είχε τελειώσει ακόμα και όλα παρέμεναν σε αγωνιώδη εξέλιξη! Στο κλείσι-μο της ημέρας, ο Ιησούς βρισκόταν πράγματι ως έπρεπε, σε κατάσταση βαθιάς νάρκης, αλλά ακόμα πάνω στον σταυρό. Όμως, η βαθιά νάρκωση μπορεί να κάνει δυσδιάκριτη την αναπνευστική λειτουργία, δίνοντας την ψευδαίσθηση του θανάτου, αλλά χαμηλώνει επικίνδυνα και τον α-ναπνευστικό τόνο! Αν παρέμενε σ’ αυτήν την άβολη θέση για πολύ, το πιθανότερο ήταν ότι δεν επρόκειτο να επιζήσει.Η κρεμασμένη πια κεφαλή του καρωθέντος Ιησού, θα δημιουργούσε αναπνευστικό πρόβλημα και αν ο Ιησούς δεν κατέβαινε εγκαίρως από τον σταυρό, κινδύνευε ανάλογα με την θέση της κεφαλής να αποβιώσει πραγματικά αυτή τη φορά, από παρατεταμένη δύσπνοια! Ποιός όμως και με ποιά αιτία, θα μπορούσε να κατεβάσει άμεσα έναν "νεκρό" από τον σταυρό του;Η σταύρωση δεν αποσκοπούσε στην απλή θανάτωση του κατάδικου, αλλά στην όσο το δυνατόν μακροχρόνια έκθεσή του σε κοινή θέα, προς παραδειγματισμό, σωφρονισμό και εκφοβισμό. Ας ακούσουμε ποιά πράγματα επιβεβαιώνει συνολικά για την σταύρωση ένας ειδικός του θέματος: «ο κύριος στόχος αυτής της βάρβαρης μεθόδου εκτέλεσης, ήταν ο αποτρεπτικός χαρακτήρας της τιμωρίας. Για τον σκοπό αυτό οι Ρωμαϊκές αρχές εφηύραν διάφορες μεθόδους και παραλλαγές σταύρωσης που επέτρεπαν την παραμονή του θύματος στο σταυρό για ολόκληρες ημέρες πριν τελικά το θύμα να εκπνεύσει. Ο τρόπος της σταύρωσης (κάρφωμα ή δέσιμο) δεν ήταν θεσμοθετημένος με αυστηρά καθορισμένο τρόπο, αλλά φαίνεται εξαρτώμενος από το είδος των κακουργημάτων και τον αριθμό των θυμάτων (εγκλημάτων) του καταδικασμένου σε σταύρωση. Ανάλογη των εγκλημάτων του ήταν και η σαδιστική ευρεσιτεχνία των δημίων του, ώστε να παρατείνεται ο χρόνος της σταυρικής ταλαιπωρίας και το θέαμα να έχει τον απαιτούμενο αποτρεπτικό χαρακτήρα.Κατά τη ρωμαϊκή περίοδο, η ταφή μετά τον σταυρικό θάνατο του θύματος ήταν σπάνια και στις περισσότερες περιπτώσεις δεν επι-τρέπονταν, με σκοπό να παραταθεί ο εξευτελισμός του θύματος. Έτσι το νεκρό θύμα, στις περισσότερες περιπτώσεις ριχνόταν στον σκουπιδότοπο της πόλης ή αφηνόταν επά-νω στο σταυρό για να γίνει τροφή στα όρνια και τα άγρια θηρία.Για αποτρεπτικούς λόγους, συχνά η σταύρωση γινόταν στον τόπο του εγκλήματος. Η καλύτερη σύνοψη της φιλοσοφίας της σταυρι-κής τιμωρίας, έγινε ίσως από τον Κουϊντιλιανό (35-95 μ.Χ.) που έγραψε ότι: «Όποτε σταυρώνουμε τους ενόχους, επιλέγονται οι πιο πολυσύχναστοι δρόμοι, όπου ο περισσότερος κόσμος μπορεί να παρακο-λουθήσει και να φοβηθεί από το θέαμα. Γιατί η τιμωρία δεν έχει στόχο την ανταπόδοση του κακού (δηλαδή τον απλό θάνατο του ε-γκληματία) αλλά τον παραδειγματικό εκφοβισμό». Qyintilian 35-95 μ.X. Decl 274 & Joe E. Zias Science and Archaeology Group the Hebrew University.Ανάλογη είναι και η θέση του Δρ. θεολογίας Δ. Μπαλάνου που έγρα-ψε: «τα πτώματα των θανόντων επί του σταυρού, αφήνοντο επ’ αυ-τού και εγένοντο βορά ορνέων και θηρίων. Υπήρχε μάλιστα και σχε-τική παροιμία: τρέφειν τους κόρακας επί του σταυρού» Η μεγάλη εβδομάς και το Πάσχα. σελ.25-26.Κανείς λοιπόν και ποτέ δεν έσπευδε να αποκαθηλώσει τους νεκρούς εσταυρωμένους, αφού κυρίως η παραμονή των νεκρών σωμάτων πάνω στον σταυρό, ήταν η βασική επιδίωξη αυτής της εκτέλεσης! Η πολυήμερη έκθεση των νεκρών σωμάτων στον σταυρό, ήταν ο ιδιαίτερος τρόπος εκφοβισμού των υποταγμένων λαών, από την ολιγάριθμη φρουρά των Ρωμαίων, σε κάθε τόπο που είχαν καθυποτάξει! Αν λοιπόν η πολυήμερη έκθεση των νεκρών σωμάτων επί του σταυρού ήταν καθιερω-μένη πρακτική και επιβεβλημένη απαίτηση των Ρωμαίων τότε... με ποιά σωτήρια αφορμή θα μπορούσε να αποκαθηλωθεί πάραυτα ο Ιησούς;Και εδώ είναι που και ο τελευταίος σκεπτόμενος θα καταλάβει αμέ-σως και χωρίς την παραμικρή πλέον αμφιβολία, ότι οι σεναριογράφοι του δημόσιου αυτού καλοπαιγμένου δράματος, δεν άφησαν τίποτε στην τύχη! Το φαρισαϊκό δαιμόνιο, έγραψε χρυσές σελίδες πανουργίας και τις συγκλονιστικές λεπτομέρειες του καλομελετημένου αυτού κοινωνικού δόλου, τις άφησε γραμμένες κάτω απ’ τη μύτη μας... χωρίς δυστυχώς ποτέ κανείς από μας να αντιληφθεί το παραμικρό!Το συγκλονιστικότερο πραγματικά θέατρο ανάστασης, που παίχτηκε ποτέ εις βάρος της ανθρωπότητας, με στόχο την σκόπιμη και δόλια α-ποθέωση ενός ανθρώπου, συνεχίστηκε με τους κατάλληλους πρωταγω-νιστές να εναλ¬λάσσονται στην κοινωνική σκηνή, την σωστή κάθε φορά στιγμή, για να σπρώξουν με την σειρά τους το σενάριο της ανάστασης του στρατευμένου Ναζιραίου, μέχρι την τελική θεοποίησή του!Αμέσως μετά τον επί του σταυρού "θάνατο" του Ιησού, είναι οι δήθεν εχθροί του Ιησού, οι αξιωματούχοι Φαρισαίοι, που εμφανίζονται στον ίδιο τον Πιλάτο και με αφορμή την τήρηση ενός μοναδικού ετήσιου εθίμου, που ίσχυε μόνο την συγκεκριμένη αυτή ημέρα, ζητούν την άμεση αποκαθήλωση των εσταυρωμένων!Διαβάζουμε: «ήταν Παρασκευή του Πάσχα και οι Ιουδαίοι (ιερείς) δεν ήθελαν να μείνουν τα σώματα των εσταυρωμένων πάνω στον σταυρό την (επόμενη) ημέρα του Σαββάτου (δηλαδή την ημέρα του Πάσχα) γιατί ήταν μεγάλη γιορτή η ημέρα εκείνη (η μεγαλύτερη του Ιουδαϊσμού). Γι’ αυτό παρακάλεσαν (οι Ιουδαίοι ιερείς!) τον Πιλάτο να διατάξει να σπάσουν τα σκέλη τους και να τους πάρουν από ‘κει. Έτσι οι στρατιώτες ήρθαν και έσπασαν τα σκέλη του πρώτου, έπειτα του άλλου (των δύο παρακείμενων ληστών) που είχαν σταυρωθεί μαζί με τον Ιησού. Όταν όμως ήρθαν στον Ιησού, δεν του έσπασαν τα σκέλη, διότι τον βρήκαν ήδη νεκρό» Β.Β. Ιωάνν.19.31-33.Παρά τους αρχικούς φόβους του αιματίδρωτου Ιησού (παραμονές της σύλληψής του), όλα κυλούσαν ακριβώς πάνω στις καλά προσχεδιασμένες, σιδερένιες θα λέγαμε ράγιες του σεναρίου! Οι Φαρισαίοι ιερείς, οι υποτιθέμενοι θανάσιμοι αντίπαλοί του, εμφανίζονται ακριβώς την στιγμή που πρέπει και διεκδικούν το εθιμικό δικαίωμα της αποκα-θήλωσης των εσταυρωμένων, λόγω εορτής, εξασφαλίζοντας και προσφέροντας έτσι στον Ιησού την έγκαιρη αποκαθήλωσή του απ’ τον σταυρό, σώζοντάς τον από τους σοβαρούς κινδύνους άπνοιας, που εγκυμονούσε η παρατεταμένη άβολη στάση του, σε κατάσταση βαθιάς νάρκωσης!Πώς όμως ήταν σίγουροι, ότι έστω χάριν της τελετής, θα τους δοθεί η σωτήρια αυτή άδεια αποκαθήλωσης του Ιησού; Τα του συγκεκριμένου εθίμου, μας διευκρινίζει ο Φίλων ο Ιουδαίος (25 π.Χ.- 40 μ.Χ.) γράφο-ντας λίγα μόνο χρόνια πριν από τις περιπέτειες του Ιησού: «οι ορθά πολιτευόμενοι (Ρωμαίοι) άρχοντες... έθος είχαν κανέναν να μην τι-μωρούν μέχρις οι επιφανείς τελετές και πανηγύρεις να διεξαχθούν με σεβασμό... είδα μάλιστα κάποιους (λόγω εορτής) να αξιώνουν την ταφή των σταυρωμένων συγγενών τους και να τους αποδίδονται... και για να φυλαχτεί το ιεροπρεπές της εορτής, διέταζαν ακόμα και ο μη αποθανών επί του σταυρού, ζωντανός να ανασκολοπίζεται ... ώστε να αποκρύπτονται στη γη και να μη δύει ο ήλιος επί των ε-σταυρωμένων». Φίλων ο Ιουδαίος: Εις Φλάκκον 81.4 & Περί διαταγμάτων 3.152.3.Το σκηνικό λοιπόν της σταύρωσης του Ιησού, δεν ήταν ένα τυχαίο περιστατικό, που απλώς προέκυψε, αλλά ένα προσχεδιασμένο μοντέλο επιβίωσης, άψογα τοποθετημένο πάνω στον ετήσιο νομικό καμβά των Ρωμαίων. Υπήρχε λοιπόν και λειτουργούσε ήδη από πολλών ετών, δι-ευθέτηση της ρωμαϊκής εξουσίας, που προέβλεπε την παραμονή της μεγάλης τελετής, δηλαδή το απόγευμα της Παρασκευής του Πάσχα, οι νεκροί εσταυρωμένοι, να αποκαθηλώνονται και όσοι δεν είχαν πεθάνει να θανατώνονται με ανασκολοπισμό, ώστε να μη δύσει ο ήλιος πάνω τους, διότι με την δύση του ηλίου, άρχιζε η επόμενη μέρα, δηλαδή το Σάββατο της μεγάλης ιουδαϊκής εορτής του Πάσχα!Για φαντάσου... έχουμε λοιπόν μπροστά μας την εξής σειρά εκπληκτικών συμπτώσεων! Ο Ιησούς, οδηγείται στον σταυρό την μοναδική ημέρα του έτους, που (λόγω εορτής) ίσχυαν τα εντελώς ιδιαίτερα αυτά μέτρα των Ρωμαίων για τους εσταυρωμένους! Και όχι μόνο αυτό, αλλά ελάχιστα πριν από την οδυνηρή θανάτωσή του απ’ τους στρατιώτες του και ενώ βρισκόταν μόνο δύο ώρες στον σταυρό, αυτός γλιτώνει τον φρικτό δι’ ανασκολοπισμού θάνατο... πίνοντας στον σωστό χρόνο το κατάλληλο "όξος"! Ελάχιστο δηλαδή χρόνο πριν ενεργοποιηθεί, το μοναδικό αυτό ετήσιο έθιμο αποκαθήλωσης νεκρών ή βίαιης θανάτωσης των επιζώντων στον σταυρό... στο στόμα του Ιησού... βρέθηκε το μοναδικό γνωστό μέσο νάρκωσης της αρχαιότητας... ο υπνοφόρος σπόγ-γος με το καρωτικό "όξος"!Εξαιρετικές απανωτές συμπτώσεις που... νομίζω κανένας θεός δεν θα τις χρειαζόταν! Το σίγουρο είναι πως αν εκείνη ακριβώς την απογευματινή ώρα, ο Ιησούς δεν προλάβαινε να παραδώσει μόνος του το πνεύμα... σε λίγο θα του το παρέδιδαν με φρικτό ανασκολοπισμό οι Ρωμαίοι οπλίτες, όπως έκαναν άλλωστε στους δύο εκατέρωθεν σταυρωμένους ληστές, ανασκολοπίζοντάς τους μέχρι θανάτου!Αξίζει ταυτόχρονα να επισημάνουμε, ότι οι δύο εκείνοι άνθρωποι καταδικασμένοι ως πραγματικοί ληστές, δεν μπορούσαν να διεκδική-σουν την συμπάθεια και την επιείκεια κανενός, κι όμως, θνητοί, ταλαι-πωρημένοι και προφανώς καρφωμένοι, ζούσαν ακόμα, σε αντίθεση με τον Ιησού που πρόλαβε εγκαίρως να παραδώσει το πνεύμα!Τους δύο ληστές βέβαια, δεν τους έσπασαν μόνο τα σκέλη, όπως θέλει η βιβλική αφήγηση, γιατί με σπασμένα τα σκέλη θα ζούσαν αρκετά ακόμα για να δύσει ο ήλιος πάνω τους, που έτσι κι αλλιώς σε λίγο έδυε, αλλά όπως κατ’ ουσίαν η διαδικασία του ανασκολοπισμού απαιτούσε, τους παλούκωσαν (ανασκολόπισαν) μέχρι θανάτου, μπήγοντας κατ’ επανάληψη αιχμηρά ξύλα, σε διάφορα "ευαίσθητα" σημεία του σώματός τους!Επρόκειτο για ένα πραγματικό δεύτερο «Πάσχα» (παράτρεξη)!Οι στρατιώτες παράτρεξαν τον Ιησού και σκότωσαν μόνο τους εκα-τέρωθέν του εσταυρωμένους! Και όπως τότε, στην Αίγυπτο, το Πάσχα του Μωυσή και η εξόντωση των Αιγυπτίων εκμεταλλεύθηκαν μια ετή-σια εορτή των Αιγυπτίων, έτσι και στο δεύτερο Πάσχα, αυτό του Ιησού, η παράτρεξη του θανάτου, ήταν λόγω της συγκεκριμένης ημέ-ρας, μόνο γι αυτόν προεξασφαλισμένη!Αν όλες μαζί αυτές οι συμπτώσεις, συνθέτουν ένα θεϊκό σενάριο, α-ναρωτιέμαι... ένα καλοστημένο ανθρώπινο σενάριο, τι παραπάνω θα έπρεπε να έχει;!Δυστυχώς για μας και την δακρύβρεχτη θρησκευτική μας ιστορία... τα "θαύματα", ο "θάνατος" και η "ανάσταση" του Ιησού, υπήρξαν ε-ντελώς ανθρώπινες θεουργίες... τέτοιες που μόνο ένα ον διαχρονικής πανουργίας, όπως το ιουδαϊκό ιερατείο θα μπορούσε να οραματιστεί αλλά και να εκτελέσει! Πώς αλλιώς θα χαρακτηρίζατε εσείς, το προ-σχεδιασμένο αυτό παιγνίδι με την μοναδική ευκαιρία ετήσιας διαφυγής από τον σταυρικό θάνατο, παρά μόνο σαν προμελετημένο σενάριο α-κριβείας;Ήταν ολοφάνερα ένα "παιχνίδι" ακριβείας, με τις ρωμαϊκές αρχές παγιδευμένες στις ίδιες τις νομικές τους δεσμεύσεις! Ήταν ένας προσχεδιασμένος άθλος, με αμετακίνητη στόχευση ετήσιας ακριβείας! Ένα θέατρο εικονικού θανάτου, με έπαθλο μια εμπορεύσιμη εικονική ανά-σταση, που όμως είχε την δική της τεράστια αχίλλειο πτέρνα... το δικό της αποκαλυπτικό μυστικό... το μυστικό της "μεγάλης" Παρασκευής!Ναι, το ψυχόδραμα της ανάστασης μπορούσε να παιχθεί μόνο την συγκεκριμένη παραμονή της μεγάλης γιορτής του Πάσχα! Οποιαδήπο-τε άλλη μέρα του έτους, ο Ιησούς θα κατέληγε να παραμείνει ζωντανός ή νεκρός για μέρες πάνω στον σταυρό, χωρίς κανένα δικαίωμα αποκα-θήλωσης! Οποιαδήποτε άλλη μέρα, σαν φυσιολογικός εσταυρωμένος θα έπρεπε να υποστεί την προβλεπόμενη φοβερή εκείνη διαδικασία της δημόσιας σήψης και αποστέωσης επί του σταυρού, χωρίς κανένα δι-καίωμα έγκαιρης αποκαθήλωσης!Κάποιος Αρτεμίδωρος (2ος μ.Χ.αι.) έγραφε σχετικά για την φοβερή κα-τάληξη των νεκρών σωμάτων επί του σταυρού: «γυμνοί δε σταυρούνται και τας σάρκας αυτών απολλύουσιν οι σταυρωθέντες» Artemi-dorus Onir.: 2.53.6.Θλιβερό συμπέρασμα: Ήρθε λοιπόν ο θεός στη γη, σταυρώθηκε και αναστήθηκε την μοναδική ημέρα του έτους, που αυτό ήταν και ανθρωπίνως εφικτό! Για τον σκοπό αυτό χρησιμοποίησε όλα τα ενδεδειγμένα ανθρώπινα μέσα της εποχής εκείνης και μάλιστα... μέχρι το τέλος, με όλες τους τις δυνάμεις, τον βοήθησαν ακόμα και οι δεδηλωμένοι εχθροί του... οι διασημότεροι δάσκαλοι της υποκρισίας, οι Φαρισαίοι!
Πηγή: απόπασμα από το βιβλίο το "θέατρο της σωτηρίας του" Μ. Καλόπουλου.

Αποκτήστε τα βιβλία του Μ. Καλόπουλου στο τηλ: 2310/770100

Tα πανελλήνια ΠΑΝΑΘΗΝΑΙA

Αν σε γοητεύει η Ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας, σίγουρα θα θέλεις να μάθεις περισσότερες λεπτομέρειες για τις συνήθειες και τη ζωή των προγόνων μας. Μία από τις πιο σημαντικές εποχές στην Αθήνα ήταν το καλοκαίρι, γιατί τότε πραγματοποιούνταν τα Παναθήναια, η μεγαλύτερη γιορτή της πόλης. Ο Φειδίας παρακολουθούσε με θαυμασμό αυτή τη λαμπρή γιορτή και αποφάσισε να την αποτυπώσει στη ζωφόρο του Παρθενώνα.Η θεά Αθηνά, προστάτιδα της πόλης της Αθήνας, ήταν η αγαπημένη θεά των κατοίκων. Προς τιμήν της, οι Αθηναίοι οργάνωναν κάθε καλοκαίρι τα Μικρά Παναθήναια και κάθε τέσσερα χρόνια τα Μεγάλα Παναθήναια που διαρκούσαν δώδεκα μέρες.Ο εορτασμός των Μεγάλων Παναθηναίων ήταν λαμπρός και μεγαλοπρεπής. Γινόταν μεγάλη γιορτή με μουσικές και χορευτικές εκδηλώσεις, αθλητικούς αγώνες, αλλά και θρησκευτικές τελετές και θυσίες.Όλο το χρόνο, τέσσερις κοπέλες από καλές οικογένειες της Αθήνας, οι εργαστίνες, ύφαιναν το ιερό πέπλο. Το πέπλο αυτό ήταν κίτρινο και κεντημένο με σκηνές από τη Γιγαντομαχία. Έπειτα το πέπλο μεταφερόταν γύρω-γύρω στην πόλη πάνω σε μια καρότσα με μορφή καραβιού, την οποία ακολουθούσε μία μεγαλοπρεπής, εορταστική πομπή.Τα Μεγάλα Παναθήναια κρατούσαν δώδεκα ημέρες. Όλος ο κόσμος ξεσηκωνόταν. Άνδρες και γυναίκες από την Αθήνα, αλλά και ξένοι από άλλα μέρη της Ελλάδας, έρχονταν να τιμήσουν τη θεά Αθηνά και να πάρουν μέρος στη γιορτή.Κατά τη διάρκεια των δώδεκα αυτών ημερών, γίνονταν αθλητικοί αγώνες, όπως αγώνες δρόμου, πυγμαχία, πένταθλο, πάλη, αρματοδρομίες, ιπποδρομίες, ακοντισμός.Γίνονταν επίσης και μουσικές εκδηλώσεις, στο περίφημο Ωδείο, που είχε χτίσει ο Περικλής. Σε όλες αυτές τις εκδηλώσεις προσφέρονταν πλούσια έπαθλα, όπως χρήματα, τρόφιμα, στεφάνια από κλαδιά ελιάς στολισμένα με χρυσάφι.Η πιο σπουδαία μέρα απ' όλες ήταν η τελευταία, γιατί τότε γινόταν η μεγάλη πομπή του ιερού πέπλου προς την Ακρόπολη. Η πομπή ξεκινούσε από το Δίπυλο -κοντά στον Κεραμεικό, τη γειτονιά των αγγειοπλαστών- και προχωρώντας μέσα από την Αγορά έφτανε στους πρόποδες της Ακρόπολης. Εκεί, οι εργαστίνες κατέβαζαν το πέπλο από το "καράβι" και το έδιναν με σεβασμό στους ιερείς, που θα στόλιζαν μ' αυτό το ιερό, ξύλινο ξόανο της θεάς Αθηνάς.Η παράδοση του ιερού πέπλου συνοδευόταν από θυσίες και προσευχές στο βωμό της Αθηνάς, όπου βρισκόταν, παλιά, ο αρχαίος ναός της. Μετά ης θυσίες, το κρέας που είχε απομείνει, μεταφερόταν στην περιοχή του Κεραμεικού, όπου οι πολίτες είχαν μαζευτεί, περιμένοντας να πάρουν τη μερίδα τους από το γιορτινό τραπέζι.Κι αυτό γιατί οι πιο πολλοί πολίτες δεν μπορούσαν να πάρουν μέρος στην πομπή και στις θυσίες. Έτσι, ήταν κι αυτός ένας τρόπος να γιορτάσουν όλοι τα Παναθήναια. Οι ξένοι που παρακολουθούσαν τις εορταστικές εκδηλώσεις αγόραζαν μικρά αναμνηστικά αγαλματάκια, τα οποία κατασκεύαζαν Αθηναίοι τεχνίτες.
Αναλυτικά:
Η ιστορία των ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΩΝτης πιο λαμπρής γιορτής της Αθήνας.
Τα Παναθήναια ήταν η μεγαλύτερη και σπουδαιότερη γιορτή της αρχαίας Αθήνας που γινόταν προς τιμήν της θεάς Αθηνάς.Σύμφωνα με την παράδοση ιδρυτής της γιορτής ήταν ο Εριχθόνιος. Αρχικά η γιορτή λεγόταν Αθήναια, όταν όμως ο Θησέας ένωσε όλους τους συνοικισμούς της Αττικής κι έφτιαξε την Αθήνα μια μεγάλη πόλη-κράτος, ονομάστηκε Παναθήναια. Παρόλο που ήταν η μεγαλύτερη κοινή γιορτή όλων των κατοίκων της Αττικής, αρχικά ξεκίνησε ως γιορτή των αριστοκρατών. Στην αρχή που οι αγώνες ήταν μόνο ιππικοί, λάβαιναν μέρος στη γιορτή μόνο όσοι είχαν δικό τους ίππο. Αργότερα ο Πεισίστρατος έβαλε σ' αυτήν τους γυμνικούς αγώνες, στους οποίους μπορούσαν να συμμετέχουν και φτωχοί πολίτες. Με τον τρόπο αυτό τα Παναθήναια έγιναν λαϊκή γιορτή (γιορτή όλου του λαού) και απόκτησαν νέα λαμπρότητα.Στα χρόνια του Πεισίστρατου η γιορτή έπαυσε να είναι μόνο παναθηναϊκή. Έγινε πανελλήνια, δηλαδή συμμετείχαν Έλληνες απ' όλη την Ελλάδα. Παρ' όλη όμως την λαμπρότητά τους, τα Παναθήναια, δεν απόκτησαν την μεγάλη φήμη που είχαν άλλες γιορτές της Ελλάδας, όπως τα Ολύμπια, τα Πύθια, τα Ίσθμια και τα Νέμεα. Αργότερα στους ιππικούς και γυμνικούς αγώνες των Παναθηναίων προστέθηκαν και οι μουσικοί αγώνες, που έδωσαν μεγάλη λαμπρότητα στη γιορτή.Τα Παναθήναια διακρίνονταν σε Μεγάλα και σε Μικρά. Τα Μεγάλα Παναθήναια γίνονταν κάθε τέσσερα χρόνια. Τα Μικρά γίνονταν κάθε χρόνο. Τις περισσότερες φορές γίνονταν κατά το μήνα Εκατομβαιώνα, που αντιστοιχούσε με το σημερινό Ιούλιο.α Μεγάλα Παναθήναια γιορτάζονταν μεγαλοπρεπέστατα και διαρκούσαν 12 ημέρες. Κατά τη διάρκεια των ημερών αυτών γίνονταν θυσίες, αγώνες διαφόρων ειδών, πανηγυρίες και αρματοδρομίες. Οι γυμνικοί αγώνες γίνονταν στους Εχελίδες του Πειραιά ή στο Παναθηναϊκό στάδιο. Στους αγώνες αυτούς λάβαιναν μέρος Έλληνες από όλα τα μέρη της Ελλάδας. Διακρίνονταν σε αγώνες ανδρών και "παίδων". Κατά τον 4ο αι.π.Χ. προστέθηκαν και αγώνες "αγενείων". Στους νικητές των αγώνων αυτών δινόταν στεφάνι από ελιά και παναθηναϊκός αμφορέας γεμάτος λάδι από τις ιερές ελιές της Αθήνας. Κάθε αμφορέας έφερε από τη μία πλευρά παράσταση της Αθηνάς, ανάμεσα σε δύο κίονες και την επιγραφή "των Αθήνηθεν άθλων" και από την άλλη πλευρά παράσταση αγώνα και το όνομα του επωνύμου άρχοντα.Εκτός από τους γυμνικούς γίνονταν και αγώνες ευανδρίας, στους οποίους λάβαιναν μέρος γέροντες και νέοι από κάθε φυλή. Οι αγώνες αυτοί δεν ήταν ατομικοί. Η φυλή που νικούσε λάβαινε για βραβείο ασπίδα ή βόδι αξίας 100 δραχμών. Τέλος από την εποχή του Περικλή, καθιερώθηκαν και μουσικοί αγώνες που γίνονταν στο Ωδείο. Σ' αυτούς απήγγειλαν ποιήματα και ρητορικούς λόγους και το έπαθλο ήταν χρηματικό.Την τελευταία ημέρα γινόταν η πομπή του ιερού πέπλου, που ήταν κίτρινος και είχε κεντημένη γιγαντομαχία. Αργότερα στον πέπλο κεντούσαν και μορφές λιονταριών. Η ετοιμασία του ιερού άρχιζε πολύ πριν από τη γιορτή. Κορίτσια από ευγενείς οικογένειες, οι "αρρηφόροι" και οι "εργαστίνες", με αρχηγό την ιέρεια της πολιάδος Αθηνάς και με την εποπτεία των αθλοθετών, ύφαιναν και κεντούσαν τον ιερό πέπλο. Την πομπή τη διοργάνωναν ο επώνυμος άρχων, βασιλεύς, η βουλή και κυρίως οι αθλοθέτες. Κατά τα μεταγενέστερα χρόνια ο πέπλος μεταφερόταν επάνω σε άρμα, που είχε τη μορφή πλοίου. Η κίνηση του άρματος-πλοίου γινόταν με κατάλληλα μηχανήματα. Πίσω από τον ιερό πέπλο, πήγαιναν οι εννέα άρχοντες, οι πρυτάνεις, οι στρατηγοί και άλλοι επίσημοι. Ακολουθούσαν οι πομπείς, αυτοί που οδηγούσαν ζώα για τη θυσία, οι κονηφόροι (κορίτσια που έφεραν κάνιστρα, με τα αναγκαία για τη θυσία), οι εργαστίνες, οι αθλοθέτες, οι σκαφηφόροι (άνδρες μέτοικοι, που κρατούσαν σκάφες με αντικείμενα χρήσιμα για τη θυσία) και τέλος οι υδριαφόροι (κορίτσια με υδρίες) και θαλλοφόροι (γέροντες που κρατούσαν κλαδιά από ελιά).Η πομπή ξεκινούσε από τον Κεραμεικό, πήγαινε στο ναό της Δήμητρας, περνούσε από το Πελασγικό Τείχος, διευθυνόταν στο ναό του Απόλλωνα στην Πνύκα και έφτανε, τέλος, στην Ακρόπολη. Εκεί πρόσφεραν τον καινούριο πέπλο στο άγαλμα της θεάς Αθηνάς στο Ερέχθειο με εξαιρετική επισημότητα. Στη ζωφόρο του Παρθενώνα σώζεται η παράσταση της μεγαλοπρεπούς πομπής.Τα Παναθήναια τελείωναν με παιχνίδια. Γινόταν πρώτα λαμπαδηδρομία κατά την οποία οι αγωνιστές με αναμμένες λαμπάδες έπρεπε να φθάσουν στην πόλη από το βωμό του Προμηθέα στην Ακαδημία. Ακολουθούσαν χοροί, άσματα και φαγοπότι.
Πηγές:
ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΝΑΟΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΑΘΗΝΑ Κείμενα: Fiona MacDonaldΕικονογράφηση: Mark BerginΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΟΝΤΕΡΝΟΙ ΚΑΙΡΟΙhttp://dim-galat.pel.sch.gr/projects/akropolis/athens_08panathinea1.htm

Ο Μιλτιάδης

ΜΕΧΡΙ ΠΡΟ ΤΙΝΟΣ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΠΟΥΘΕΝΑ ΣΤΗΝ ΥΦΗΛΙΟ ΑΓΑΛΜΑ ΤΟΥ ΜΙΛΤΙΑΔΗ. Ο ΓΛΥΠΤΗΣ ΑΝΤΩΝΗΣ ΝΤΑΓΑΔΑΚΗΣ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΚΑΙ ΕΜΠΝΕΥΣΤΗΚΕ ΤΗΝ ΟΨΗ ΤΟΥ ΑΝΔΡΙΑΝΤΑ

Ο Μιλτιάδης (540 π.Χ. - περίπου 489 π.Χ.) ήταν ο Αθηναίος πολιτικός και στρατηγός που οδήγησε τους Αθηναίους στην μάχη του Μαραθώνα (490 π.Χ.)***.
Ο Μιλτιάδης ήταν αριστοκράτης από μία μεγάλη οικογένεια της Αθήνας, γίος του Κίμωνα του πρεσβύτερου ο οποίος μάλιστα ήταν και τρείς φορές ολυμπιονίκης στο άρμα. Το 518 διαδέχθηκε τον αδελφό του Στησαγόρα, όταν ο τελευταίος έφυγε για την Αθήνα, στη διακυβέρνηση της Θρακικής χερσονήσου όπου ο θείος τους Μιλτιάδης ο πρεσβύτερος είχε ιδρύσει ένα ημιανεξάρτητο κρατίδιο. Το 515 διέλυσε μια εξέγερση χρησιμοποιώντας ένα σώμα 500 μισθοφόρων που είχε ως σωματοφυλακή, και δύο χρόνια αργότερα ακολούθησε τον Δαρείο Α', βασιλιά των Περσών, στην εκστρατεία του εναντίον των Σκύθων. Κατά την διάρκεια μιας εκστρατείας στην χερσόνησο της Κριμαίας παντρεύτηκε την Ηγησίπυλη της κόρη του Ολόρου, βασιλιά της Θράκης, με την οποία έκανε τον δευτερότοκο γίο του, τον Κίμωνα. Πήρε μέρος στην Επανάσταση των Ιώνων το 499 π.Χ. και κατέλαβε τα νησία Ίμβρο και Τένεδο και τα παρέδωσε ύστερα στην Αθήνα για να εγκαινιάσει φιλικές σχέσεις μαζί της. Μετά την ήττα των Ιώνων στην επανάσταση το 494, τον επόμενο χρόνο με την εμφάνιση του Περσικού στόλου στην Χερσόνησο κατέφυγε στην Αθήνα. Φόρτωσε όλη του την περιουσία καιτη προσωπική του σωματοφυλακή σε 5 πλοία και έφυγε από το κρατίδιο που διοικούσε. Σε ένα από τα πλοία ήταν πλοίαρχος ο πρωτότοκος γίος του Μιλτιάδη, ο Μετίοχος. Αυτό το πλοίο αιχμαλωτίστηκε από τους Πέρσες και όλα τα πλούτη που μετέφερε με τον Μετίοχο στάλθηκαν στο Δαρείο ως λάφυρα. Ο Πέρσης αυτοκράτορας φέρθηκε με ευγένεια στον Μετίοχο διότι εκτιμούσε πολύ τον πατέρα του.
Στην Αθήνα παρά τις κατηγορίες που του απευθύνονταν κυρίως από τους Αλκμεωνίδες για τυραννία στη χερσόνησο, πέτυχε να διοριστεί ως ένας από τους δέκα στρατηγούς για το διάστημα 490 - 489. Οι Αθηναίοι τον θεωρούσανε τύραννο και εχθρό της δημοκρατίας διότι διατηρούσε προσωπική σωματοφυλακή όπως έκανε ο Πεισίστρατος, ο τύραννος των Αθηνών, ενώ παράλληλα καταγότανε από αριστοκρατική οικογένεια και είχε συνεργαστεί με τους Πέρσες στην εκστρατεία τους στην Σκυθία. Πολιτικός του αντίπαλος ήταν ο Θεμιστοκλής που επιθυμούσε να κάνει την Αθήνα ηγετική δύναμη στην Ελλάδα και να αναπτύξει ένα ναυτικό πρόγραμμα, δημιουργώντας ένα στόλο ανίκητο. Για αυτό και τον υποστήριζαν η ναυτική τάξη της Αθήνας, οι έμποροι και ορισμένοι λίγοι αριστοκράτες. Αντίθετα ο Μιλτιάδης πίστευε στην συνεργασία με τη Σπάρτη και στην ανάπτυξη ενός αγροτικού προγράμματος, που υποστηριζόταν από τους πλούσιους γαιοκτήμονες αριστοκράτες και τους μεσαίους αστούς. Προσωπικός σύμμαχος του Μιλτιάδη, λόγο αριστοκρατικής καταγωγής αλλά και επειδή είχε διακρίνει το ηγετικό του ταλέντο, ήταν ο Αριστείδης ο Δίκαιος. Αμέσως μετά την εκλογή του το 490, ως στρατηγός των ελληνικών δυνάμεων νίκησε τους Πέρσες στη μάχη του Μαραθώνα αφού πέτυχε να πείσει τον Καλλίμαχο να δοθεί εκεί η μάχη.
Το 489 οργάνωσε εκστρατεία στην Νάξο που είχε κατακτηθεί από τους Πέρσες έχοντας μάλιστα πείσει τους Αθηναίους να του χορηγήσουν 70 πλοία προκειμένου να εδραιώσει τη νίκη τους. Η εκστρατεία στη Νάξο πέτυχε και έβαλε ως επόμενο στόχο τη Πάρο την οποία όμως απέτυχε να καταλάβει ύστερα από 26 μέρες πολιορκίας. Ο Μιλτιάδης μάλιστα τραυματίστηκε από βέλος στο μηρό στη διάρκεια της πολιορκίας και μετά την επιστροφή του στην Αθήνα κατηγορήθηκε για προδοσία από τον Ξάνθιππο, με την κατηγορία ότι εκστράτευσε για προσωπικούς λόγους εναντίον της Πάρου. Γύρω από τον Ξάνθιππο, συνασπίστηκαν όλοι οι πολιτικοί αντίπαλοι του Μιλτιάδη, δηλαδή ο Θεμιστοκλής και οι Αλκμεωνίδες. Στη δίκη του μεταφέρθηκε σε φορείο καθώς το πόδι του είχε μολυνθεί και είχε πρηστεί και δεν μπορούσε να μετακινηθεί, ενώ τον υπερασπίστηκε μόνο ο αδερφός του ο Στησαγόρας. Καταδικάστηκε αρχικά σε θάνατο αλλά αργότερα η ποινή μετατράπηκε σε πρόστιμο 50 ταλάντων, ποσό τόσο μεγάλο που ούτε ο πλούσιος Μιλτιάδης δεν μπόρεσε να πληρώσει. Επειδή δεν μπορούσε να πληρώσει το ποσό αυτό, ο Μιλτιάδης κλείστηκε στη φυλακή, όπου πέθανε λίγο αργότερα από τη γάγγραινα, λόγο της πληγής στο πόδι του. Το πρόστιμο πλήρωσε αργότερα ο γιος του Κίμων.
Πηγές
Μπελέζος Δ., Κωτούλας Ι., Γιαννόπουλος Ν., ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ: ΣΕΙΡΑ ΜΕΓΑΛΕΣ ΜΑΧΕΣ, τεύχος 21, ΜΑΡΑΘΩΝΑΣ, εκδόσεις ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ, Μάρτιος 2006
Βούλγαρης Θ., Πασχαλίδου Μ., Κόλιου Κ., ΟΙ ΜΑΧΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ: Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΜΑΡΑΘΩΝΑ, τεύχος 1, ΤΟ "Βήμα" ΙΣΤΟΡΙΑ, Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2003
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
***Οταν οι Αθηναίοι, συνειδητοποίησαν ότι ήταν ο επόμενος στόχος του περσικού στρατού και ότι χρειάζονταν οι ίδιοι βοήθεια, ενώ έστειλαν έναν αγγελιαφόρο στη Σπάρτη. Ο αγγελιοφόρος αυτός ήταν ο Φειδιππίδης και έκανε την απόσταση Αθήνα-Σπάρτη, 220 χιλιόμετρα, σε 48 ώρες ενώ έφτασε στη Σπάρτη στις 9 Σεπτεμβρίου. Όταν έφυγε ο Φειδιππίδης, στις 7 Σεπτεμβρίου, οι Πέρσες αποβιβάζονταν στον Μαραθώνα και ετοιμάζανε το έδαφος για τη μάχη. Ο Αθηναίος ημεροδρόμος εξήγησε τη κατάσταση στους πέντε Έφορους και οι Σπαρτιάτες δέχθηκαν να στείλουν βοήθεια, όχι όμως πριν περάσουν δέκα μέρες, επειδή μεσολαβούσαν τα Κάρνεια.
Τα Κάρνεια και η Εβδόμη ήταν γιορτές της Σπάρτης προς τιμή του Απόλλωνος.
Συγκεκριμένα, τα Κάρνεια γιορτάζονταν ανά τετραετία προς τιμή του Καρνείου Απόλλωνος. Διαρκούσαν εννέα μέρες, από την 7η ως 15η του μηνός Καρνείου και ήταν πολεμικού χαρακτήρος. Αρχικά ο Κάρνειος λατρεύτηκε ως Θεός προστάτης της γονιμότητας και της συγκομιδής των καρπών, αλλά αργότερα ταυτίστηκε με τον Απόλλωνα.
Οι θυσίες γίνονταν από τον ιερέα που λεγόταν «Αγήτης» και τον βοηθούσαν στο έργο του οι λεγόμενοι «Καρνεάτες», οι οποίοι ήταν άγαμοι, εκλέγονταν με κλήρο και ήταν απαγορευμένο σ’ αυτούς να παντρευτούν μέσα στην επόμενη τετραετία. Οι «καρνεάτες» έμεναν κατά τη διάρκεια της γιορτής σε σκηνές έξω από τη πόλη. Μέσα σ’ αυτές μετείχαν στη γιορτή, συντρώγοντας οι εννέα Καρνεάτες, τρεις ανά κάθε σκηνή. Αυτό το μέρος της γιορτής λεγόταν «επισκήνια» και οι Καρνεάτες ήταν υποχρεωμένοι να υπακούουν σε όλα τα προστάγματα του Κήρυκος. Από το 676 της αρχαίας χρονολόγησης η γιορτή απόκτησε ιδιαίτερη λαμπρότητα και εμπλουτίστηκε με μουσικούς αγώνες και απαγγελία των ωδών του Τερπάνδρου.
Τα Κάρνεια εκτός από τη Σπάρτη γιορτάζονταν επίσης στη Σικυώνα, τη Μεσσήνη, τη Θήρα και την Κυρήνη. http
Η Εβδόμη ετελείτο την 7η εκάστου μηνός προς τιμή του Απόλλωνος Εβδομαγέτου επειδή ο αριθμός επτά είναι ο ιερός αριθμός του Θεού. Η γιορτή περιελάμβανε θυσίες και πομπή στην οποία ηγούντο επτά νέοι και επτά νέες.Τα Κάρνεια και η Εβδόμη ήταν γιορτές της Σπάρτης προς τιμή του Απόλλωνος.
Συγκεκριμένα, τα Κάρνεια γιορτάζονταν ανά τετραετία προς τιμή του Καρνείου Απόλλωνος. Διαρκούσαν εννέα μέρες, από την 7η ως 15η του μηνός Καρνείου και ήταν πολεμικού χαρακτήρος. Αρχικά ο Κάρνειος λατρεύτηκε ως Θεός προστάτης της γονιμότητας και της συγκομιδής των καρπών, αλλά αργότερα ταυτίστηκε με τον Απόλλωνα.
Οι θυσίες γίνονταν από τον ιερέα που λεγόταν «Αγήτης» και τον βοηθούσαν στο έργο του οι λεγόμενοι «Καρνεάτες», οι οποίοι ήταν άγαμοι, εκλέγονταν με κλήρο και ήταν απαγορευμένο σ’ αυτούς να παντρευτούν μέσα στην επόμενη τετραετία. Οι «καρνεάτες» έμεναν κατά τη διάρκεια της γιορτής σε σκηνές έξω από τη πόλη. Μέσα σ’ αυτές μετείχαν στη γιορτή, συντρώγοντας οι εννέα Καρνεάτες, τρεις ανά κάθε σκηνή. Αυτό το μέρος της γιορτής λεγόταν «επισκήνια» και οι Καρνεάτες ήταν υποχρεωμένοι να υπακούουν σε όλα τα προστάγματα του Κήρυκος. Από το 676 της αρχαίας χρονολόγησης η γιορτή απόκτησε ιδιαίτερη λαμπρότητα και εμπλουτίστηκε με μουσικούς αγώνες και απαγγελία των ωδών του Τερπάνδρου.
Τα Κάρνεια εκτός από τη Σπάρτη γιορτάζονταν επίσης στη Σικυώνα, τη Μεσσήνη, τη Θήρα και την Κυρήνη.
http://pantheon.20m.com/karneia.htm

Ο Ποσειδώνας και ο Αλφειός!

http://pyrron.blogspot.com/2009/04/blog-post_6298.html
Νερό, αρχαιότητα και Πολιτισµός

Οι περισσότεροι πολιτισµοί γεννήθηκαν και αναπτύχθηκαν γύρω από το νερό. Ειδικότερα, στις ακτές της Μεσογείου εµφανίστηκαν οι σηµαντικότεροι από αυτούς (Μίνωες, Αρχαίοι Έλληνες, Φοίνικες, Αιγύπτιοι, Άραβες, Ρωµαίοι). Σε αυτούς τους πολιτισµούς από την αρχαιότητα µέχρι σήµερα το νερό κατέχει ιδιαίτερα µεγάλη σηµασία. Δίνει ζωή, επιτρέπει την καλλιέργεια τροφής, τη µεταφορά αγαθών και το εµπόριο και µαζί µε όλα αυτά την ανταλλαγή πολιτιστικών στοιχείων. Αποτυπώνεται στη µυθολογία, στη φιλοσο-φία, στη θρησκεία, στα ήθη και έθιµα των λαών, άλλοτε εξυµνείται ως θεότητα και άλλοτε θεωρείται πηγή ζωής και ενέργειας, που χαρίζει δύναµη και καλή υγεία. Άλλες φορές το νερό προστατεύεται από θεότητες. Οι δρόμοι του νερού αποτέλεσαν για πολλά χρόνια τα φυσικά σύνορα της αρχαιότητας και πηγή ευημερίας.

Νερό και Μυθολογία

Τη σηµασία του ζωογόνου ρόλου των νερών τη βρίσκουµε στους µύθους πολλών λαών. Κάνοντας ένα ταξίδι µέσα στο χρόνο και φτάνοντας ως την προϊστορική εποχή, διαπιστώνουµε ότι οι προγονικοί λαοί της ανθρωπότητας είχαν πλήρη επίγνωση της ζωογόνου σηµασίας, αλλά και της φοβερής δύναµης των νερών. Για το λόγο αυτό τιµούσαν τα νερά ως θεότητες, τις οποίες παράλληλα, ζητούσαν να εξευµενίσουν.

Στους µύθους όλων των λαών, το νερό αποτέλεσε στοιχείο έµπνευσης και δοξασίας.Μένοντας στον πιο κοντινό µας χώρο, την ελληνική µυθολογία, θα ήταν λάθος να παραγνωρίσουµε ότι η ίδια η µυθολογία, σε κάποιες χαµένες στο χρόνο εποχές, «ποτίστηκε στα ιερά νάµατα των Ινδιών και της Περσίας», όπως λάθος θα ήταν να παραλείψουµε και την «µετανάστευση» της µυθοπλαστικής ελληνικής παράδοσης, «στις ιπποτικές παραδόσεις του Μεσαίωνα, που φτάνουν ως τη δηµιουργία των θεών του Βορρά». Με άλλα λόγια, εύκολα ανακαλύπτει κανείς ότι οι θεοί των Ινδιών, της Περσίας, της Ελλάδας, της Ιταλίας, της βόρειας Ευρώπης, παρουσιάζουν κοινά χαρακτηριστικά καιύφος συγγένειας, που δεν µπορεί να είναι τυχαία, αλλά παραπέµπουν σε κοινή αφετηρία.Οι αρχαίοι Έλληνες, που τιµούσαν τα νερά σανθεότητες, φαντάζονταν τον Ωκεανό σαν έναν τεράστιο ποταµό, που ρέει γύρω από τη Γη, δεν είχεπηγές, ούτε εκβολές και ήταν πατέρας όλων των ποτάµιων θεών. Τρεις χιλιάδες Νύµφες και τρεις χιλιάδες ποταµοί ήταν τα παιδιά του Ωκεανού και της Τύθηος. Πολλές από τις Νύµφες, όπως οι Ναϊάδες, προστάτιδες των νερών, κατοικούσαν στα γλυκά νερά και διέθεταν δυνάµεις µαγικές και αναζωογονητικές.Πολλοί πολιτισµοί αναγνωρίζουν, εξάλλου, το γεγονός ότι η ζωή ξεκίνησε µέσα από το νερό και αυτό αποτυπώνεται στους µύθους, π.χ. η Αφροδίτη, θεά του έρωτα, της αναπαραγωγής και της ζωής, αναδύεται µέσα από το νερό.

Θεοί της θάλασσας

Κάποτε, οι αρχέγονοι λαοί και µετέπειτα κάτοικοι του ευρωπαϊκού χώρου, εγκατέλειψαν την κεντρική Ελλάδα, για να βαδίσουν προς τη Ανατολή. Στο δρόµο τους και όταν έφτασαν στις ακτές της Μικράς Ασίας και του Εύξεινου Πόντου, ήρθαν αντιµέτωποι µε τη θάλασσα και τα θαύµατά της, που τους δηµιούργησε πλήθος από εικόνες και µύθους, συνυφασµένους µε τα θρησκευτικά συναισθήµατα, που προκαλούσαν οι δυνάµεις της φύσης. Επίσης, οι θαλασσοπόροι Έλληνες επιστρέφοντας στον ελλαδικό χώρο, ένιωθαν την ακαταµάχητη γοητεία της θάλασσας και ήταν φυσικό να δηµιουργήσουν σηµαντικούς µύθους για τη θάλασσα, που εµπλουτίστηκαν από τη µεταφορά παραδόσεων. Ένας από αυτούς τους µύθους ήταν ο µύθος του Νηρέα. Ο «άλιος γέρων» Νηρέας, ζούσε σε ένα λαµπερό ανάκτορο, που βρισκόταν στο βάθοςτων υδάτων, και αντιπροσώπευε την «αγαθή θάλασσα που δεν εξαπατά και δεν φοβίζει τον άνθρωπο». Άλλη θαλάσσια θεότητα, ο Πρωτεύς, εκπροσωπεί την αστάθεια της θάλασσας, αλλά επειδή γνωρίζει την µαντική τέχνη, καθοδηγεί τους ναυτικούς. Η θεότητα Ίρις παρουσιάζεται µετά τη θύελλα, για να καθησυχάζει τους ανθρώπους. Σηµαντικός θεός και ο Γλαύκος (από το γλαυκό χρώµα της θάλασσας), ο οποίος εκπροσωπεί την θαλάσσια ζωή και η παράδοση λέει πως πρώτα ήταν ένας φτωχός ψαράς.Ωστόσο, η σηµαντικότερη θεότητα των νερών, ήταν ο Ποσειδώνας (Ποσίδης ή Ποσιδάων, λέξη ταυτόσηµη µε την σανσκριτική Ιδάσπατι που σηµαίνει «άρχων των νερών»), ο θεός του υγρού στοιχείου µε όλες τις µορφές του. Για τις ηπειρωτικές περιοχές ήταν ο θεός των ποταµών, που ποτίζουν και γονιµοποιούν τη γη και ο θεός των πηγών, που είχε στην κυριαρχία του και τις λίµνες. Σύµφωνα µε το θρύλο είχε την κατοικία του στον Αλφειό ποταµό. Ο αγαθός θαλάσσιος θεός, που ανακάλυψαν οι Αργοναύτες στις ακτές της Λιβύης, ήταν ο Τρίτων, που βοηθά τους Αργοναύτες να βρούνε το δρόµο τους και να µη χαθούν. Αλλά, ύστερα από τη «µετανάστευσή» του στην Ελλάδα, ο Τρίτων αποκτά και ένα νέο πρόσωπο, που εκφράζει τη θυµωµένη και την άγρια θάλασσα. Τέλος, να µην ξεχνάµε τις θαλασσινές Σειρήνες που κατοικούν στον πορθµό της Σικελίας και εκφράζονται από δύο άγριες οντότητες, τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη. Στην Ισλανδική – Νορβηγική Μυθολογία ο Νγιορρ είναι ο θεός της θάλασσας, ενώ ο γιος του ο Φρέυρ είναι ο θεός της φύσης και της νεραϊδοχώρας Αλφχάιµ. Οι Εσκιµώοι µιλούν για τη Σέντνα, θεά της θάλασσας. Η Σέντνα ήταν ένα κορίτσι που αρνήθηκε τους µνηστήρες της και αποφάσισε να παντρευτεί ένα πουλί. Ο πατέρας θύµωσε, σκότωσε τον άντρα της και την έβαλε σε µια βάρκα, για να τη γυρίσει πίσω στο σπίτι.Στην επιστροφή, όµως, σηκώθηκε τρικυµία και ο πατέρας έριξε το κορίτσι στη θάλασσα, παρά τηναπελπισµένη της προσπάθεια να γαντζωθεί στη βάρκα. Έτσι, εκείνη έφτασε στο βυθό και από εκεί προσέχει όλα τα πλάσµατα της θάλασσας. Κάθε φθινόπωρο γίνονται µεγάλες γιορτές προς τιµήν της.

Οι Ινδιάνοι Κούνια του Παναµά πιστεύουν ότι ο Ωκεανός σχηµατίστηκε, όταν ένας ηµίθεος, ο Ιµπέλελους, κατόρθωσε να κόψει µετά από πολλές προσπάθειες το δέντρο από αλάτι, που το στήριζαν τα ίδια τα σύννεφα.

Θεοί ποτάµιοι

Στα οµηρικά έπη, ο Ωκεανός παρουσιάζεται ως στοιχείο αρχέγονο του κόσµου, ως η αρχή του ρευστού στοιχείου µε τις διάφορες µορφές του, που η φαντασία των ανθρώπων τον έβλεπε «ως έναν απέραντο ποταµό, που περιβάλλει τη γη και καθόλου δεν ταυτίζεται µε τη θάλασσα». Στον Ηράκλειτο είναι «η πρώτη αρχή, το πλαστουργό των πάντων στοιχείο». Για να δηµιουργηθεί αυτός ο ποτάµιος θεός, έφτανε να παρακολουθήσει κανείς τη φύση στις παραποτάµιες περιοχές, µε τα δέντρα και τα φυτά πάντα σε θαλερή κατάσταση, µε τις γενιές των ανθρώπων και των ζώων, που ποτίζονται από τα νερά, να έρχονται και να παρέρχονται, ενώ ο ποταµός να παραµένει ζωντανός και ανεξάντλητος. Στον ελλαδικό χώρο, όλοι σχεδόν οι ποταµοί θεοποιήθηκαν από τους ανθρώπους. Ο Ίναχος, ο Ασωπός, ο Κηφισός, ο Πηνειός, ο Αλφειός, ο Ιλισός, ενώ ο µεγαλύτερος ποτάµιος θεός ήταν ο Αχελώος. Το ίδιο συνέβαινε και στην Ασία µε τους θεϊκούς ποταµούς, τον Κάικο, τον Έρµο, τον Κάυστρο, τον Μαίανδρο, τον Σαγγάριο. Τιµές θεών απέδιδαν και οι Έλληνες στους ξένους ποταµούς Νείλο, Φάσι, Ίστρο, Ηριδανό. Σηµαντική θέση στη µυθολογία έχουν και «οι κόρες της καταιγίδας» οι Νύµφες. Στην Αρκαδίαέχουν καταγραφεί τελετές µε σκοπό να εξευµενίσουν τις Νύµφες σε εποχές ξηρασίας, ενώ ανάλο-γες τελετές καταγράφονται στο Ριγ-Βέδα (συλλογήιερών ύµνων των Αρίων), στις αρχές του 19ου αιώνα ακόµα, στη Βρετανία και την Ουαλία.Ο Ποσειδώνας λατρευόταν στη Βοιωτία, µια περιοχή πλούσια σε νερά, στην οποία βρισκόταν και η λίµνη της Κωπαΐδας. Η ένωση των νερών και της γης, από την οποία γεννιούνται οι καρποί, που τρέφουν το ανθρώπινο είδος, εκφράζονται στη µυθολογική γλώσσα µε την ερωτική σχέση του Ποσειδώνα και των Νυµφών. Στην Τροιζηνία υπήρχε ο µύθος ότι ο πρώτος κάτοικος της χώρας, ο Ώρος είχε µια κόρη, τη Ληίδα. Η Ληίς (η καλλιεργηµένη γη) γονιµοποιήθηκε από τον Απόλλωνα και έφερε στον κόσµο τον Άλθηπο, δηλαδή τον θρεπτικό καρπό. Αλλά ο θεός των νερών έχει και την άλλη όψη, την άγρια, που πρέπει να εξευµενιστεί. Οι Τρώες για να τιµήσουν τον δικό τους θεό-ποταµό τον Σκάµανδρο, έριχναν ζωντανούς ίππους στα κύµατα. Τη Νύµφη Αρέθουσα ερωτεύτηκε ο ποταµός Αλφειός, όταν κάποτε εκείνη λούστηκε µέσα στα νερά του επιστρέφοντας από κυνήγι. Όταν της φανέρωσε τον έρωτα του, εκείνη το έβαλε στο πόδια και ο Αλφειός την κυνήγησε, για να τη σταµατήσει. Η θεά Άρτεµη επενέβη, για να τη βοηθήσει και µεταφέροντάς την µε ένα σύννεφο, τη µετέτρεψε σε πηγή, σε ένα νησί κοντά στις Συρακούσες. Ο Αλφειός τότε χύθηκε στη θάλασσα, για να τη φτάσει, προσέχοντας, ωστόσο, να µην ανακατέψει τα νερά του µε εκείνα του πελάγους, για να µπορέσει να ενωθεί µε τα καθαρά νερά της Αρεθούσας.

Στην Αιγυπτιακή Μυθολογία, ο Κνεπ, ο αιώνιος κρυµµένος θεός παριστάνεται µε ένα φίδι που βγάζει το κεφάλι του έξω από το νερό. Ο ποταµός Νείλος, που έδινε ζωή στην περιοχή και επέτρεπε τις καλλιέργειες και τη µεταφορά των αγαθών θεωρούνταν θεός. Οι Αιγύπτιοι πρόσεξαν ότι η στάθµη του Νείλου ανέβαινε πολύ και πληµµύριζε τις γύρω εκτάσεις κάθε περίπου 365 µέρες. Σύµφωνα µε αυτό δηµιούργησαν το ηµερολογιακό έτος. Επίσης, για να µπορούν να υπολογίζουν και να ξαναχωρίζουν τα χωράφια τους µετά τις πληµµύρες ανάπτυξαν πρώτοι τη γεωµετρία.Στα θέλγητρα των νερών αναφέρεται µια ασιατική τελετή, όπου οι κάτοικοι της Προύσας, τιµούσαν τον σύντροφο του Ηρακλή, τον Ύλα, που έπεσε θύµα της γοητείας τους και χάθηκε.

Στην Κίνα, τη νοτιοανατολική και κεντρική Ασία, ο δράκοντας ποταµός διασπείρει στη γη την τάξη και τη γονιµότητα.

Στους Ισλανδικούς – Νορβηγικούς µύθους, σύµφωνα µε τις συλλογές ποιηµάτων (Eddas), το πρώτο ον, ο γίγαντας Ύµιρ, γεννιέται από το νερό της τήξης των πάγων από τους δώδεκα ποταµούς, που πηγάζουν από την πηγή Βάργκελµιρ. Από τον πάγο που έλιωνε, δηµιουργήθηκε και µια αγελάδα, η Αουντούµλα, µε το γάλα της οποίας τρεφόταν ο γίγαντας Ύµιρ. Μέσα από τον πάγο γεννιούνται και οι άλλοι γίγαντες και οι θεοί. Από τον τόπο των Θεών, την Άσγκαρ, υψώνεται το δέντρο Ύγκντρασιλλ, ο άξονας του κόσµου. Οι ρίζες απλώνονταν σε τρεις τόπους, την Νέφλχαϊµ µε την πηγή Βάργκελµιρ, την Γιότουνσχάιµ µε την πηγή της Σοφίας, καθώς και την Μίντγκαρ, όπου µαζεύονταν οι µέλισσες που έφτιαχναν το καλύτερο µέλι στον κόσµο. Νερό, Έθιµα και Λαϊκές Δοξασίες

Σε πολλές περιοχές της Ελλάδας υπάρχουν έθιµα, που κάνουν τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι θα τους εξασφαλίσουν υγεία και ευτυχία. Το πρωί της Πρωτοχρονιάς οι άνθρωποι συνήθιζαν να πηγαίνουν στις δηµόσιες βρύσες τους, για να γεµίσουν τις στάµνες τους µε το καινούριο αγιοβασιλιάτικο νερό. Για να καλοπιάσουν τη νεράιδα ή το ξωτικό που θεωρούσαν ότι κατοικούσε στις πηγές, τους πρόσφεραν σπόρους και γλυκίσµατα (µειλίγµατα), για να γλυκάνουν τα νερά τους. Το πρωί της Πρωτοχρονιάς, η νοικοκυρά σηκωνόταν και πήγαινε στη βρύση, να πάρει το «αµίλητο νερό». Λέγεται έτσι, γιατί δε µιλούσε σε κανέναν ούτε όταν πήγαινε, ούτε ερχόταν. Στη βρύση έριχνε σιτάρι ή τυρί και έλεγε: «Όπως τρέχει το νερό, να τρέχει το µπερκέτι στο σπίτι σας». Μετά, γύριζε στο σπίτι της µε το νερό, χωρίς να βγάζει τσιµουδιά και µόλις έµπαινε στο σπίτι έλεγε: «Χρόνια πολλά» στους δικούς της. Το αµίλητο νερό το έχυνε στις τέσσερις γωνιές του σπιτιού, «για να τρέχουν όλη τη χρονιά τα καλούδια σαν το νερό». Μετά πραγµατοποιούσαν και διάφορες µαντικές τελετουργίες.

Πηγή :http://209.85.129.132/search?q=cache:GvdaZ-5aEWYJ:www.watersave.gr/site/images/stories/PDFs/05ekp.pdf+%CE%98%CE%B5%CE%BF%CE%AF+%CE%BA%CE%B1%CE%B9+%CF%85%CE%B3%CF%81%CF%8C+%

Αναρτήθηκε από Υπερνεφέλιος

Ενδείξεις ελληνικής τεχνολογίας στην Γερμανία πριν από το 1600 π.Χ.!

Η καλή και η ατάσθαλη Ιστορία
Η Ιστορία είναι μία ερμηνεία του υλικού και άυλου πολιτισμού κάθε εποχής. Η καλή Ιστορία. Η άλλη, η γραπτή, είναι πάντοτε το όργανο των ηγεμόνων και των νικητών. Ας διαβάσουμε λοιπόν την Ιστορία όχι μόνο από τους σημερινούς ιστορικούς, αλλά κυρίως από τις αποδείξεις, τα υλικά μίας εποχής 3600 χρόνια πριν.Είναι γνωστά τα ευρήματα στο Bernstorfer Berg της Βαυαρίας, και η συσχέτιση τους με τον ελληνικό πολιτισμό (εφημ. Καθημερινή, περιοδικό ΙΧΩΡ, Dr. Karl-Heinz Riedler), τα οποία αφήνουν πλέον ανοικτά ερωτήματα στην επιστημονική κοινότητα για ελληνικές ενδείξεις στην Γερμανία ακόμα πριν από το 1200 π.Χ.
Θρίλερ: Αρχαιολογία
Η ελβετική αστυνομία στις 23 Φεβρουαρίου 2002 μετά από συναρπαστική περιπέτεια που θα άξιζε να κινηματογραφηθεί, κατάσχει μέσα σε ένα ξενοδοχείο στη Βασιλεία (Basel, Ελβετία) κλοπιμαία από την εποχή του χαλκού. Ήταν αυτά που είχαν ευρεθεί από κυνηγούς θησαυρών τον Ιούλιο του 1999 στην Νέμπρα κοντά στην Λειψία (πρώην Ανατολική Γερμανία). Βέβαια, οι κυνηγοί θησαυρών δεν είχαν ιδέα τι τεράστιο αρχαιολογικό θησαυρό ανακάλυψαν. Το αντικείμενο 32 εκατοστών το οποίο βρήκε ο ανιχνευτής μετάλλων το νόμιζαν (λόγω της ακαθαρσίας η οποία το κάλυπτε) ...για καπάκι! Αργότερα η αρχαιολογία ανακάλυψε ότι επρόκειτο για μια από τις αρχαιότερες απεικονίσεις του νυχτερινού έναστρου ουρανού:Ο δίσκος της Νέμπρα μαζί με δύο σπαθιά και εργαλεία!
Η συγκλονιστική ανακάλυψη
O Hans Christian Wunderlich του νομαρχιακού υπουργείου αρχαιολογίας, αποσπώντας ένα μικροσκοπικό κομματάκι από τα σπαθιά, καταφέρνει να χρονογραφήσει με απόλυτη ακρίβεια ένα συνταρακτικό γεγονός. Η κατασκευή εντάσσεται στο 1600 π.Χ. ! Την ίδια εξακρίβωση έκανε επίσης ο Dr. Ernst Pernicka*, καθηγητής προϊστορικής αρχαιολογίας του πανεπιστημίου της πόλεως Tübingen, ο οποίος είναι επίσης προϊστάμενος τουνεοσυσταθέντος Ινστιτούτου αρχαιομετρίας. Με την μέθοδο »210« την οποία ο ίδιος ανακάλυψε, αποδεικνύεται το αυθεντικό των ευρημάτων σε ποσοστό 99,9%.Βέβαια δεν είναι μόνο η χρονολογία το συνταρακτικό γεγονός, αλλά οι γεωγραφικοπολιτισμικές συγκυρίες. Μέχρι προ τινός οι γνώσεις που είχαμε για την αρχαία Γερμανία και την επιρροή ελληνικού πολιτισμού ήταν ελάχιστες έως ανύπαρκτες. Τώρα αλλάζει ριζικά το σκηνικό.
Ο δίσκος της Νέμπρα αδιάψευστη απόδειξη ελληνικής παρουσίας
Ο καθηγητής αστρονομίας του πανεπιστήμιου της πόλεως Μπόχουμ Wolfhard Schlosser, απέδειξε ότι επρόκειτο για ημερολόγιο, και μάλιστα βασισμένο στις Πλειάδες, έτσι ώστε οι χωρικοί να ξέρουν πότε να σπείρουν και πότε να θερίσουν. Ας μην ξεχνάμε ότι παρόμοιες συμβουλές για τους χωρικούς βασισμένες στις Πλειάδες έδινε και ο Ησίοδος πριν 2700 χρόνια. Και η ερώτηση: πώς ήξεραν οι Γερμανοί των αστερισμό των Πλειάδων; Και γιατί τις ονόμασαν επίσης Πλειάδες(Plejaden); Οι Πλειάδες ήταν γνωστές στους Έλληνες από την μυθική ακόμα εποχή, οι κόρες του Άτλαντος.
Ελληνική κατασκευή;
Ο διάσημος αστρονόμος, ο οποίος έχει σπουδάσει επίσης φυσική και ιστορία, του πλανητάριου του Αμβούργου, ο Rahlf Hansen λέει ότι είναι γνωστό ότι η τεχνογνωσία με την οποία είναι λαξευμένος ο χρυσός στον δίσκο, προήλθε με σιγουριά από την Ελλάδα. Κατά δική του εκδοχή υπήρχε εξαγωγή τεχνογνωσίας από την Ελλάδα και την Τροία προς την Γερμανία.
*Πρόσφατα έγινε υπεύθυνος ανακαφών στην Τροία
N.Σάμιος