Υπό κατάληψη η χώρα!3.500.000 λαθρο-νόμιμοι μετανάστες,άλλες τακτικές και σύγκριση με την εποχή...Ιουστινιανού!

ΕΣΥΕ: Στο 6,3% η ανεργία στους αλλοδαπούς
Σύμφωνα με την έρευνα, τα μη ενεργά άτομα αλλοδαπής ιθαγένειας ανέρχονται σε 148.323.
Στο 6,3% ανέρχεται η ανεργία στα άτομα αλλοδαπής ιθαγένειας σύμφωνα με την ειδική έρευνα για τη θέση στην αγορά εργασίας των μεταναστών και των αμέσων απογόνων τους που διεξήγαγε η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδος (ΕΣΥΕ).
Η πλειοψηφία των ατόμων που έχουν γεννηθεί στο εξωτερικό ήρθε στην Ελλάδα για να βρει εργασία το ποσοστό αυτό είναι ιδιαίτερα υψηλό στα άτομα που έχουν γεννηθεί σε κάποια από τις 12 νέες χώρες -μέλη της ΕΕ (60,4%). Τα άτομα που έχουν γεννηθεί σε κάποια από τις 15 παλαιότερες χώρες-μέλη της ΕΕ δηλώνουν κατά πλειοψηφία (59,8%) ότι έχουν έρθει στην Ελλάδα για προσωπικούς λόγους (π.χ. γάμος με Έλληνα/Ελληνίδα ή άλλος λόγος).
Ένα σημαντικό ποσοστό ατόμων με αλλοδαπή ιθαγένεια δήλωσε ότι έχει περιορισμένη άδεια παραμονής στη χώρα (47,9%) ενώ το ποσοστό ατόμων που δήλωσε ότι δεν έχει άδεια παραμονής ανέρχεται σε 2,9%.
Εξάλλου, ένα ποσοστό 46,4% δήλωσε ότι έχει άδεια παραμονής αόριστης διάρκειας. Τέλος, ένα σημαντικό ποσοστό των αλλοδαπών δήλωσε ότι σχεδιάζει να παραμείνει στην Ελλάδα μόνιμα (46,6%) ή πάνω από πέντε έτη (23,4%) ή από ένα έως πέντε έτη (9,9%).
www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ - ΜΠΕ

Μάλιστα!Τον έβγαλαν τελικά το λαγό!Ρε,πόσοι είναι οι λαθρο-νόμιμοι εισβολείς;Χμ...να...λίγο δύσκολο...ξέρετε...εμείς...θα δούμε...!!!
Τώρα βλέπουμε!
Οι 148.323 άνεργοι...αλλοδαποί που αντιστοιχούν στο 6,3% του...πληθυσμού τους, με απλά μαθηματικά βρίσκουμε ότι το 100% του αλλοδαπού πληθυσμού, που μπορεί να εργαστεί, είναι 2.354.333 άτομα.
Αν σε αυτούς υπολογίσουμε,αν όχι σε όλους,μέλη οικογενειών(παιδιά,γυναίκες,γονείς),έχουμε
έναν πληθυσμό της τάξεως 3.500.000 και βάλε! Δηλαδή, η Ελλάδα των...10.000.000 κατοίκων,επιβαρύνεται με πάνω από 4.500.000 λαθρο-νόμιμους μετανάστες και γύφτους!!!
Δηλαδή,ακόμα πιο απλά,σε κάθε ζευγάρι Ελλήνων αντιστοιχεί και ένας...ξένος!Τώρα!
Γιατί με τους ρυθμούς υπογεννητικότητας των Ελλήνων και τους αντίστοιχους υπεργεννητικότητας των αλλοδαπών και των γύφτων,σε είκοσι το πολύ χρόνια...τετέλεσται!

ΡΕ ΚΑΘΙΚΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ,ΕΣΕΙΣ ΕΙΣΤΕ...ΕΛΛΗΝΕΣ;
Ή ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΣΗΜΕΡΑ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ Ο,ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΟΙ ΝΕΟΡΩΜΑΙΟΙ(ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ,ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ,ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΣ ΚΑΙ ΛΟΙΠΟΙ),ΜΕ ΤΑ ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΑ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ,ΕΦΑΡΜΟΖΕΤΕ ΥΠΟΥΛΕΣ ΤΑΚΤΙΚΕΣ ΑΝΑΙΜΑΚΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΚΑΙ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗΣ ΤΩΝ ΓΗΓΕΝΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΑΠΟΜΕΙΝΕΙ;
ΟΠΩΣ ΤΟΤΕ ΕΠΙ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΡΩΜΑΪΚΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ,ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΕΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΛΛΗΝΑΣ ΚΑΙ ΜΕΤΕΦΕΡΑΝ ΚΑΘΕ ΚΑΡΥΔΙΑΣ ΚΑΡΥΔΙ ΓΙΑ ΝΑ ΣΦΑΖΟΥΝ ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΑΤΑΓΕΣ ΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ ΜΑΣ.

Ο Παπαρρηγόπουλος αναφέρει,ότι βάσει στοιχείων του ιστορικού Προκόπιου, επί Ιουστινιανού και με τους πιο μέτριους υπολογισμούς,χάθηκαν πάνω από...100.000.000 άνθρωποι σε όλη τη Βαλκανική χερσόνησο και τη Μικρά Ασία!Άλλοι από λοιμούς,άλλοι από λιμούς,άλλοι από φυσικές καταστροφές και άλλοι από τις σφαγές!Πόσοι να πούμε ότι ήταν Έλληνες από αυτούς;
Ενώ,όπως καταθέτει ο Παπαρρηγόπουλος,ο ίδιος ο Προκόπιος έγραψε για τον Γιουδπράβδα(Ιουστινιανό) στα ΑΝΕΚΔΟΤΑ του:
"...ότι δε ουκ άνθρωπος,αλλά δαίμων τις,ώσπερ είρηται,ανθρωπόμορφος ήν τεκμηριώσαιτο άν τις,τω μεγέθει σταθμώμενος,ών εις τους ανθρώπους κακών έδρασεν.Εν γαρ τω υπερβάλλοντι των πεπραγμένων και η του δεδρακότος δύναμις εύδηλος γίνεται.Το μεν ούν μέτρον εις το ακριβές των υπ' αυτού ανηρημένων ειπείν ουκ άν ποτέ μοι δοκεί των πάντων τινί ή τω Θεώ δυνατά είναι.Θάσσον γάρ τις,οίμαι,την πάσαν ψάμμον εξαριθμήσειεν ή όσους βασιλεύς ούτος ανήρηκε.Την δε χώραν ως επί πλείστον διαριθμούμενος,ήνπερ έρημον των ενοικούντων ξυμπέπτωκεν είναι μυριάδας μυριάδων μυρίας φημί απολωλεκέναι."

Πιο κάτω ο Παπαρρηγόπουλος καταθέτει άλλη μιά αναφορά του Προκόπιου:
"...Ο Προκόπιος,ομιλών ιδίως περί της μεγάλης Χερσονήσου,της από του Ίστρου μέχρι της κυρίως Ελλάδος απλουμένης,βεβαιοί ότι "Ούννοί τε και Σκλαβινοί και Άνται σχεδόν τι ανά πάν καταθέοντες έτος,εξ ού Ιουστινιανός παρέλαβε την Ρωμαίων αρχήν,ανήκεστα έργα ειργάσαντο τους ταύτη ανθρώπους' πλέον γαρ εν εκάστη εμβολή οίμαι ή κατά μυριάδας είκοσιν είναι των τε ανηρημένων και ηνδραποδισμένων ενταύθα Ρωμαίων,ώστε την Σκυθών ερημίαν αμέλει ταύτης πανταχόσε της γης ξυμβαίνειν."
(ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ,Κ.Παπαρρηγόπουλος,βιβλίον ένατον,τόμος α',σελ.168-171,εκδόσεις ΓΑΛΑΞΙΑ-ΕΡΜΕΙΑΣ).

Βέβαια ο Παπαρρηγόπουλος αμφισβητεί τις πληροφορίες του ιστορικού Προκόπιου,στην προσπάθειά του να εξωραίσει την εικόνα του Γιουδπράβδα.Αλλά ο Προκόπιος ήταν σύγχρονος της εποχής εκείνης!Όσες υπερβολές κι αν έγραψε,έχοντας απτές πληροφορίες βρίσκεται πιο κοντά στην αλήθεια από κάθε μεταγενέστερο ιστορικό!
Μετρά λοιπόν,ο Παπαρρηγόπουλος,ότι αφού ο Γιουδπράβδα ήταν στην εξουσία για 40 χρόνια τις είκοσι μυριάδες(2οο.000) επί σαράντα χρόνια=8.000.000 ανθρώπινες απώλειες,μόνο από τις σφαγές των παραπάνω εισβολέων και μόνο στα Βαλκάνια(από τον Δούναβι μέχρι την Πελοπόννησο)!Δεν αναφέρει όμως και δεν προσθέτει τους σφαγμένους, αποκλειστικά,Έλληνες που σφάχτηκαν γιατί δεν γίνονταν...χριστιανοί!
Μιλάμε για τη μεγαλύτερη ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ του ανθρώπινου Γένους και ειδικά του Ελληνικού Έθνους!Και το περίεργο της υπόθεσης είναι ότι εκτός των άλλων,οι λοιμοί(πανδημίες ασθενειών),όπως αναφέρει πάλι ο Παπαρρηγόπουλος,είχαν αφετηρία την...Αίγυπτο!Στο διάστημα που ήταν στην εξουσία ο...Γιουδπράβδα!

Δείτε ποιός πραγματικά ήταν ο..."Ιουστινιανός":
ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΣ.Ο ΟΥΠΡΑΒΔΑ ΕΚ ΣΚΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΠΩΣ ΕΓΙΝΕ ΡΩΜΑΙΟΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΩΡ ΤΗΣ..."ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ" ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ!!!!!!!!

Δείτε και για τους άλλους δύο μεγαλύτερους εχθρούς των Ελλήνων:
"Μέγας" Κωνσταντίνος,Ιουστινιανός,Θεοδόσιος,οι σφαγείς των Ελλήνων,ψηφίστηκαν ως...μεγάλοι..."Έλληνες"!!!!!!!

Οι σημερινοί,επειδή τα πράγματα δεν είναι όπως τότε,εργάζονται με άλλους τρόπους,εφαρμόζοντας άλλες τακτικές!Ο στόχος όμως είναι ίδιος!

Υ.Γ.
Δείτε και ως επιδόρπιον τα..."ραβασάκια" της αγάπης των Νεορωμαίων κατακτητών,κατά των Ελλήνων!
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΕΙΟ ΚΩΔΙΚΑ.ΤΑ ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΑ ΕΞΟΝΤΩΣΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟΔΟΣΙΑΝΟ ΚΩΔΙΚΑ.ΤΑ ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΑ ΕΞΟΝΤΩΣΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Αλιτήριοι Έλληνες!Ωραίο το στόλισμα,...έτσι;

Προς Πρόεδρο της Δημοκρατίας,Πρωθυπουργό,Υπουργό Πολιτισμού.Ιδού η Ρόδος,ιδού και το πήδημα!

ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ

ΤΗΣ ΠΛΑΚΑΣ

ΝΑ ΑΡΧΙΣΕΙ Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

ΤΩΝ ΜΑΡΜΑΡΩΝ

«Ο Παρθενώνας έπεσε θύμα λεηλασίας και το έγκλημα αυτό σήμερα μπορεί να επανορθωθεί» είπε χειροκροτούμενος κατά τη διάρκεια των εγκαινίων του νέου Μουσείου της Ακρόπολης ο υπουργός Πολιτισμού κ. Αντώνης Σαμαράς και -αναφερόμενος στα μάρμαρα της Ακρόπολης, που βρίσκονται στο Βρεταννικό Μουσείο- πρόσθεσε: «Αυτά που δεν βρίσκονται εδώ, αυτά που αποσπάστηκαν και απομακρύνθηκαν πριν από 207 χρόνια θα επανέλθουν.» Στο ίδιο ύφος ήταν και οι δηλώσεις του προέδρου της Δημοκρατίας, του πρωθυπουργού, του προέδρου της Βουλής, σύσσωμων των Μ.Μ.Ε., ολόκληρη δε η τελετή των εγκαινίων είχε σκηνοθετηθεί με σκοπό την ανάδειξη του αιτήματος της επιστροφής των μαρμάρων από την Αγγλία.

Τέτοιες κινήσεις είναι ενδεικτικές της σύγχυσης, που βρίσκονται οι νεοέλληνες, οι οποίοι αδυνατούν να αντιληφθούν, ποιός έκανε τις μεγαλύτερες καταστροφές στον Παρθενώνα, κι ότι σε περίπτωση που πράγματι επιθυμούν την επιστροφή μαρμάρων στην Ακρόπολη, δεν χρειάζεται να παρακαλούν το Λονδίνο. Ας ξεκινήσουν από τους χριστιανικούς ναούς, που βρίσκονται στους αρχαιολογικούς χώρους κάτω και γύρω από την Ακρόπολη και την Πλάκα, όπου μπορούν να βρουν τόννους μαρμάρων αποσπασμένων από τον Παρθενώνα, τα οποία έχουν ενσωματωθεί στη δόμησή τους.

Σχέδιο της Ακρόπολης του Λόρδου Μπράουτον από τοβιβλίο: «Ταξίδια στην Αλβανία και άλλες περιοχές της Τουρκίας το 1809 και 1810», όπου φαίνεται ό,τι είχε απομείνει από την αντιαισθητική εκκλησία της Παναγιάς της Αθηνιώτισσας εντός του Παρθενώνα, που αφαιρέθηκε σχετικά πρόσφατα.

H αρχαία πόλη της Αθήνας είχε άναπτυχθεί γύρω από την Ακρόπολη, κυρίως στην περιοχή, που εκτείνεται βόρεια του λόφου. Η αίγλη τής πόλης διατηρήθηκε μέχρι τους Ρωμαϊκούς αιώνες, οπότε γνώρισε την τελευταία περίοδο της ακμής της. Κατά τον β΄ αί. μ.Χ. η Αθήνα όχι μόνο είχε ανακτήσει την αρχαία της λαμπρότητα, αλλά οδηγήθηκε σε νέα άνθηση με τις παρεμβάσεις του Ηρώδη του Αττικού και του Αδριανού, ενώ τον δ' αι. είχε καταστεί πάλι σπουδαίο εκπαιδευτικό κέντρο και φιλομαθείς νέοι από όλη την αυτοκρατορία συνέρρεαν, για να ακούσουν τις διδασκαλίες φημισμένων φιλοσόφων.

Στο νότιο κεντρικό χώρο της Αρχαίας Αγοράς, όπου υπήρχε το Ωδείο του Άγρίππα, οικοδομήθηκε το Γυμνάσιον, πανεπιστημιακό συγκρότημα, που περιλάμβανε αίθουσες διδασκαλίας, βιβλιοθήκη, παλαίστρα και λουτρά. Πολλά ιδιωτικά εκπαιδευτήρια οικοδομήθηκαν νοτιότερα, κάτω από τον Άρειο Πάγο, όπως κι ένα ακόμα Γυμνάσιο νότια του Ωδείου του Ηρώδη του Αττικού. Επίσης επισκευάστηκαν η Βιβλιοθήκη του Αδριανού, η σκηνή του θεάτρου του Διονύσου, η Θόλος και το Μητρώο. Σε όλη αυτή την περίοδο κυριαρχούσε ο Ελληνικός χαρακτήρας κι επιβίωναν οι θεσμοί της Κλασικής Εποχής.

Μετά από διατάγματα του Θεοδοσίου άρχισαν οι καταστροφές κι οι κατεδαφίσεις των Ελληνικών αγαλμάτων, καλλιτεχνημάτων και ιερών, οι όποιες διήρκεσαν πολλούς αιώνες. Στη θέση των αρχαίων ναών ξεφύτρωσαν χριστιανικοί, ενώ παράλληλα ανεγέρθηκαν και νέοι χριστιανικοί ναοί σε άλλες θέσεις, αλλά με αρχαίο -κατά κανόνα- υλικό. Η Αθήνα από πόλη - σύμβολο της Κλασικής Αρχαιότητας μεταβλήθηκε σε περιφερειακή πόλη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Ο Παρθενώνας - Παναγιά Αθηνιώτισσα κατά τον ιβ΄ αι. μ.Χ.. [Σχέδιο Μανόλη Κορρέ (Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο).]

Στην Ακρόπολη -που μετονομάστηκε Κάστρο- μετατράπηκαν σε χριστιανικούς ναούς ο Παρθενώνας (ως ναός της Αγίας του Θεού Σοφίας αρχικά και Παναγιάς της Αθηνιώτισσας αργότερα) και το Ερεχθείο (ως ναός του Σωτηρος Χριστού). Ανάμεσά τους κτίστηκε ναός της Αγίας Τριάδας, ενώ τα Προπύλαια διαμορφώθηκαν σε ναό των Αρχαγγέλων. Κατά τη μετατροπή του σε χριστιανικό ναό ο Παρθενώνας υπέστη τις μεγαλύτερες καταστροφές στην ιστορία του, πολύ μεγαλύτερες κι από του Μοροζίνι, που χρησιμοποιούνται σαν άλλοθι από την ορθόδοξη προπαγάνδα στην επιχείρηση απόκρυψης των προγενέστερων εκτεταμένων χριστιανικών καταστροφών. Ο αρχαίος κυρίως ναός αποτέλεσε το ναό της χριστιανικής βασιλικής, ενώ το δυτικό μέρος αποτέλεσε το νάρθηκα. Η ανατολική θύρα καταργήθηκε κι εκεί έγινε το ιερό. Προκειμένου να μετατραπεί σε χριστιανικό ναό ανοίχτηκαν πλευρικές είσοδοι, κατασκευάστηκε κλιμακοστάσιο στη ΝΔ γωνία του σηκού, αψίδα στην ανατολική πλευρά, ενώ ο γλυπτός διάκοσμος των μετοπών των δύο προσόψεων και της βόρειας πλευράς υπέστη εκτεταμένη απολάξευση. Το ίδιο συνέβη και στα μεγαλύτερα αγάλματα του ανατολικού αετώματος, τα οποία καθαιρέθηκαν. Στη ζωοφόρο ανοίχτηκαν παράθυρα, που κατέστρεψαν αρκετά από τα γλυπτά της. Τον στ΄ αι. μ.Χ. ο Ιουστινιανός διέταξε την αφαίρεση των καλυτέρων μαρμάρων του Παρθενώνα, αλλά και άλλων σπουδαίων αρχαίων ναών, όπως των Δελφών, της Μιλήτου, της Εφέσου κ.α. και τη μεταφορά τους στην Κωνσταντινούπολη για την ανέγερση της Αγίας Σοφίας, των οποίων την επιστροφή ουδείς Ρωμηός μέχρι σήμερα διανοήθηκε να ζητήσει. Τον ιβ΄ αι. στο χώρο προστέθηκε κι η κατοικία των ορθόδοξων επισκόπων.

Σε τόπους χριστιανικής λατρείας μετατράπηκαν και τα σπήλαια της Ακρόπολης, το σπήλαιο του Πάνος (Άγιος Αθανάσιος), η Κλεψύδρα (Άγιοι Απόστολοι στα Μάρμαρα) και το σπήλαιο στο χορηγικό μνημείο του Θρασύλλου (Παναγιά η Σπηλιώτισσα). Ιδρύθηκε η βασιλική του Διονυσιακού θεάτρου και η βασιλική στη θέση του Ασκληπιείου προς τιμή των Αγίων Αναργύρων, ενώ η αρχαία ιερή κρήνη μετατράπηκε σε άγιασμα. Επάνω από το Ωδείο του Ηρώδη του Αττικού ανεγέρθηκε η βασιλική του Αγίου Ανδρέα.

Μέσα στην κεντρική περιοχή της Αθήνας, που περιέκλειε το υστερορρωμαϊκό τείχος, μετατράπηκε σε βασιλική το λεγόμενο Αγορανομείο και σε Βαπτιστήριο το Ωρολόγιο του Κυρρήστου. Μέσα στο χώρο της Βιβλιοθήκης του Αδριανού κτίστηκε ό ναός της Μεγάλης Παναγιάς, που υπήρξε ό καθεδρικός ναός της Αθήνας, ο οποίος μετατράπηκε σε μικρότερη τρίκλιτη βασιλική στις αρχές του στ΄ αιώνα. Στο λόφο του Αγοραίου Κολωνού ο ναός του Ηφαίστου μετατράπηκε σε Άγιο Γεώργιο Ακαμάτη (!) κι έμεινε μάλιστα ως τέτοιος μέχρι τα μέσα του ιθ΄ αιώνα. Κάτω από τον Άρειο Πάγο ιδρύθηκε ό ναός του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτη, ενώ στο λόφο των Νυμφών κατεδαφίστηκε το αρχαιότερο Ιερό του Διός στην Αττική και κτίστηκε ό ναός της Αγίας Μαρίνας.

Ο Άγιος Δημήτριος Λουμπαδιάρης στο λόφο των Μουσών (Φιλοπάππου) απέναντι από την Ακρόπολη.

Ανατολικά της Ακρόπολης κτίστηκαν πέντε ναοί: στη θέση του μεταγενέστερου ναού της Αγίας Αικατερίνης, στη θέση του ναού της Σωτείρας του Λυκοδήμου, η βασιλική του Εθνικου Κήπου, η τρίκλιτη βασιλική στην βόρεια πλευρά του Ολυμπιείου (αφιερωμένη στον άγιο Νικόλαο) και ο ναός που υπήρχε νότια του Όλυμπιείου. Στον Ιλισσό, ο ιωνικού ρυθμού ναός της Αγροτέρας Αρτέμιδος μετατράπηκε σε τρίκλιτη βασιλική κι ο ναός της Δήμητρας και της Κόρης κοντά στη νότια όχθη του σε ναό της Παναγίας με την επωνυμία Παναγιά στην Πέτρα, όπου έγινε και νεκροταφείο. Νεκροταφεία δημιουργήθηκαν και γύρω από την Ακρόπολη στο χώρο του ναού του Αγίου Ανδρέα και στη βασιλική του θεάτρου του Διονύσου.

Λίγο πρίν, από το μέσα του η΄ αι, η Αθήνα προήχθη εκκλησιαστικά από επισκοπή σε μητρόπολη, οπότε από τότε μέχρι τον ιβ΄αι. παρατηρήθηκε νέα δραστηριότητα στον τομέα της ναοδομίας. Νέοι ναοί κτίστηκαν με την ίδια νοοτροπία και τεχνική, όπως ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος του Μαγκούτη στις βόρειες υπώρειες της Ακρόπολης, οι Άγιοι Απόστολοι του Σολάκη στην Αρχαία Αγορά, οι Άγιοι Ασώματοι του Κεραμεικού, οι Άγιοι Θεόδωροι, η Καπνικαρέα, η Αγία Αικατερίνη στην Πλάκα και άλλοι, όπως η Παναγία η Γοργοεπήκοος (γνωστή ως «Μικρή Μητρόπολη» ή Άγιος Ελευθέριος). Πολλές μονές κτίσθηκαν επίσης στο περίχωρα της πόλης σε θέσεις κατεδαφισθέντων Ελληνικών ιερών, όπως της Καισαριανής (στη θέση ιερών της Δήμητρας και της Ειλειθυίας), του Δαφνίου (στη θέση ιερού του Δαφναίου Απόλλωνα) κ.ά. Στην κορυφή του Λυκαβηττού κατεδαφίστηκε ο ναός του Αγχεσμίου Διός και στη θέση του κτίστηκε ό Προφήτης Ηλίας, που αργότερα μετατράπηκε σε Άγιο Γεώργιο.

Η Μεταμό-ρφωση του Σωτήρος ακριβώς κάτω από τον Παρθενώνα. Όλη η περιοχή κάτω και γύρω από την Ακρόπολη είναι γεμάτη χριστιανικούς ναούς κτισμένους με αρχαία υλικά.

Παρά την εφαρμογή του νέου πολεοδομικού σχεδίου της πόλης τον ιθ΄ αι. οι Βαυαροί με τους Ρωμιούς σεβάστηκαν το αλλότρια βυζαντινά κτίσματα, κι αντί να τα απομακρύνουν προτίμησαν να τα σώσουν προβαίνοντας σε αλλαγές και παρεμβάσεις του σχεδίου. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση των Εισοδίων της Θεοτόκου (Καπνικαρέας), η οποία παρέμεινε στη μέση και χώρισε τον δρόμο στα δύο, τη σημερινή οδό Ερμού. (Στη σύγχρονη Ελλάδα ξεναγός εξηγούσε σε ξένους, ότι ο ναός της Καπνικαρέας είναι πολύ καλά κτισμένος με χρήση άριστου υλικού, μεταφερμένου ειδικά, ακόμα κι από την Ακρόπολη!) Σε ελάχιστες μόνον πολύ προκλητικές περιπτώσεις κι υστέρα από τις έντονες πιέσεις των ξένων αρχαιολογικών σχολών απομακρύνθηκαν ορισμένοι μόνο χριστιανικοί ναοί, για τη διενέργεια αρχαιολογικών ανασκαφών και την ανάδειξη των προγενέστερων αρχαίων κτισμάτων.

Μεταμόρφωση του Σωτήρος (Κοττάκη) στην Πλάκα. Ένας από τους πολλούς γύρω από την Ακρόπολη χριστιανικούς ναούς, που έχει κτιστεί με αρχαία μάρμαρα.

Εμπόριο αρχαιοτήτων

από Οθωμανούς - Εκκλησία – Ελληνικό Κράτος

Στα «κατηγορώ» των Νεοελλήνων, ότι τα γλυπτά του Παρθενώνα αφαιρέθηκαν παράνομα από το μνημείο, οι Βρεταννοί αντιτάσσουν το επιχείρημα, ότι για όλες τις ενέργειες του Έλγιν ήταν ενήμεροι οι τοπικοί (Οθωμανοί) ηγεμόνες της περιοχής και μάλιστα είχαν εγκρίνει την αφαίρεση και την μεταφορά των τμημάτων της ζωοφόρου με έκδοση σχετικών διαταγμάτων – φιρμανιών. Οι Έλληνες, την ίδια στιγμή, που αντιλέγουν, πως «τα φιρμάνια είναι παράνομα, διότι δεν μπορεί να έχουν καμμία νομική ισχύ οι πράξεις των κατακτητών σήμερα», όχι μόνον ανέχονται την Ορθόδοξη Εκκλησία να κατέχει την τεράστια περιουσία της βάσει φιρμανιών των τότε Οθωμανών ηγεμόνων, αλλά δέχονται φιρμάνια και αχτιναμέδες σουλτάνων σε συμβολαιογραφικές πράξεις της σύγχρονης Ελλάδας.

Στη φωτογραφία εικονίζεται η σελίδα 7 του συμβολαίου 2816 (9 Μαΐου 2007, τόμος 205/6), σύμφωνα με το οποίο αναγνωρίζονται δικαιώματα κυριότητας εκτάσεως χιλιάδων στρεμμάτων σε μοναστήρι, βάσει φιρμανίων των Σουλτάνων Μεχμέτ Α΄ (1413-1421), Μπαγιαζίτ Α΄ (1389-1402), Μουράτ Β΄ (με φιρμάνι της 9^ης Απριλίου 1430, το οποίο σώζεται πρωτότυπο, επικυρώνει προνόμια και ιδιοκτησίες μοναστηριών στο Άγιο Όρος) και του Αχτιναμέ του Μωάμεθ του Πορθητή (1453).

Οι επιχειρήσεις αρπαγής του Ελληνικού πολιτισμικού πλούτου (όχι μόνο των μαρμάρων του Παρθενώνα) διεξάγονταν με την ανοχή / αδιαφορία των Τούρκων και την σιωπηρή συγκατάθεση / συνενοχή της Χριστιανορθόδοξης Εκκλησίας. Μάλιστα πολλές φορές η Εκκλησία είχε σημαντικό ρόλο στο κύκλωμα της αρπαγής: π.χ. ανάμεσα στους πληροφοριοδότες και προμηθευτές του Άγγλου πρέσβυ στην Κων/πολη, Thomas Roe (1621-1628), βρίσκουμε τον ίδιο τον πατριάρχη και τον επίσκοπο Άνδρου.

Στο αρχαιοεμπόριο διέπρεψαν και οι μονές του Άθωνα: με έγγραφό τους του 1694 ομολογούν, ότι πούλησαν στον βασιλιά της Ρωσίας «παλαιά βιβλία» γιατί, όπως ισχυρίζονταν, λιμοκτονούσαν (αυτό δηλαδή, που ισχυρίζονταν ανέκαθεν….). Επίσης το 1801 ο ηγούμενος της μονής Πάτμου, αφού δωροδοκήθηκε από τους Άγγλους, τους παρέδωσε πανάρχαια χειρόγραφα, μεταξύ των οποίων και έναν πλατωνικό διάλογο. Τις μονές Πάτμου και Άθωνα στιγματίζει και ο Αδαμάντιος Κοραής ότι «εγύμνωσαν όλην την Ελλάδα από τα πολύτιμά της αντίγραφα» (Προλεγόμενα στην έκδοση του Ισοκράτη, 1807). Επίσης στη δεκαετία του 1720, ο Γάλλος πρόξενος στη Θεσσαλονίκη, Εσπαρνέ, οργάνωσε δίκτυο πρακτόρων σε όλη την Ελλάδα από φίλους του μοναχούς, με σκοπό την κλοπή πολυτίμων χειρογράφων.

Παρόμοια κατάσταση εμπορίου αρχαιοτήτων συνεχίστηκε και μετά την απελευθέρωση επίσημα όμως πλέον και θεσμοθετημένα με νόμους του νεοελληνικού κράτους. Για τον Καποδίστρια π.χ. οι αρχαιολογικοί θησαυροί αποτελούσαν αγαθά αποκλειστικώς ανταλλάξιμα. (Βλ. «Η λογοκοπία περί επαναπατρισμού των Ελληνικών αρχαιοτήτων»).

Έχουν εγκαταλείψει τα διαμόνια

τις Ελληνικές αρχαιότητες του Βρεταννικού Μουσείου;

Επιχειρώντας να δικαιολογήσουν τις καταστροφές των Ελληνικών ναών από τους χριστιανούς, ελληνορθόδοξοι ενίοτε ομολογούν, πως «πράγματι υπάρχουν περιστατικά καταστροφής των ειδώλων των ψευτοθεών εις τους βίους των αγίων» (επίσημη ιστοσελίδα μονής Πετράκη). Ξεδιπλώνοντας ακόμα περισσότερο την αναχρονιστική μεσαιωνική τους σκέψη συνεχίζουν διευκρινίζοντας, ότι τα αρχαία Ελληνικά αγάλματα «ήταν κατοικητήρια διαμόνων. Εις τον βίο της Αγίας Παρασκευής και πολλών άλλων αγίων διαβάζουμε, ότι η αγία δια της προσευχής της έκανε τα δαιμόνια, που κατοικούσαν μέσα εις τα αγάλματα, να ομολογήσουν την παγίδα, την οποία κατεργάζονται για τους ανθρώπους, και εις τη συνέχεια να προκαλέσουν παρουσία πλήθους τη συντριβή των αγαλμάτων, χωρίς να τα αγγίξη ανθρώπινο χέρι».

Τα δαιμόνια, που κατοικούσαν -σύμφωνα με τους εκκλησιαστικούς ταγούς- μέσα στα αγάλματα, που φιλοξενούνται τώρα σε Μουσεία του εξωτερικού (π.χ. Ελγίνεια, Βρεταννικό Μουσείο), δεν είχαν λόγο να εγκαταλείψουν τις κατοικίες τους, επομένως πρέπει να βρίσκονται ακόμα μέσα τους. Όσο η Ελλάδα ταλανίζεται από τέτοιες μεσαιωνικές αντιλήψεις, σε περίπτωση επαναπατρισμού των Ελληνικών αρχαιοτήτων των ξένων Μουσείων διαφαίνεται άμεσος ο κίνδυνος κι αυτά τα μάρμαρα να ακολουθήσουν την τύχη των προηγουμένων –των «κατοικητηρίων των δαιμόνων»– που έγιναν ασβέστης, τεμαχίσθηκαν κι εξαγιάσθηκαν από τους χριστιανούς, χρησιμοποιούμενα ως δομικά υλικά στην ανέγερση εκκλησιών.

Η Κοίμησις της Θεοτόκου Παντάνασσας στο Μοναστηράκι κατά τη διάρκεια των εργασιών της πρόσφατης συντήρησής της, που κόστισε 675.635 €.

Επί αιώνες οι χριστιανοί κατέστρεφαν τον Παρθενώνα κι έκτιζαν με τα μάρμαρά του τις πάμπολλες χριστιανικές εκκλησίες, που υπάρχουν γύρω από τον Ιερό Βράχο. Ένας απλός περίπατος στους χώρους γύρω από την Ακρόπολη είναι αρκετός, προκειμένου να διακρίνει με τα ίδια του τα μάτια κι ο κάθε μή ειδικός επισκέπτης τα αρχαία μάρμαρα, που είναι ενσωματωμένα στο πλήθος των χριστιανικών ναών, που βρίσκονται εντός των αρχαιολογικών χώρων κάτω ακριβώς από την Ακρόπολη (Θέατρο Διονύσου, Αρχαία Αγορά κ.λπ.), αλλά και σε όλη την περιοχή της Πλάκας.

Εάν επιθυμούσαν οι εκάστοτε Ελληνικές κυβερνήσεις να κάνουν κάτι το ουσιαστικό αντί των τηλεοπτικών «σώου» εμπρός από τις κάμερες, θα έπρεπε να δώσουν τις απαραίτητες εντολές για την εκπόνηση μελετών για την αφαίρεση των τεμαχίων των αρχαίων μαρμάρων από τους χριστιανικούς ναούς της περιοχής της Ακρόπολης, την επανατοποθέτησή τους στον Παρθενώνα και την απομάκρυνση όλων των χριστιανικών ναών από τους αρχαιολογικούς χώρους. (Το ευσεβές Υπουργείο Πολιτισμού βέβαια προτιμά να δαπανά κονδύλια -όχι για την απομάκρυνση, αλλά αντιθέτως- για τη συντήρηση τέτοιων ναών, όπως π.χ. του Ναού του Αγίου Γεωργίου στον αρχαιολογικό χώρο της Βραυρώνας, δίπλα στο ιερό της Δήμητρας, της μονής Δαφνίου επί του ναού του Δαφναίου Απόλλωνος κ.λπ.)

Όταν επί χρόνια το Ελληνικό Κράτος, η Εκκλησία και οι νεοέλληνες αφ’ ενός εμπορεύονται τα αρχαία με αρχαιοκαπήλους κι αφ’ ετέρου ακόμα και σήμερα δείχνουν τελείως απαξιωτική συμπεριφορά προς την αρχαία κληρονομιά, δεν δικαιούνται να αυτοχαρακτηρίζονται ως τα θύματα της υπόθεσης και να απαιτούν επιστροφές μαρμάρων. Ούτε νομιμοποιούνται να στηρίζονται γελοιωδώς στην βιολογική τους καταγωγή (η οποία εξ άλλου είναι αμφισβητήσιμη), για να διεκδικήσουν τους πολιτισμικούς θησαυρούς, για λογαριασμό του βαθύτατα μεσαιωνικού, θεοκρατούμενου και διεφθαρμένου κράτους τους, στο οποίο ακμάζει η τελευταία θεοκρατία της Ευρώπης.

* * *

Αφού ολοκληρωθεί η αφαίρεση των μαρμάρων από τους χριστιανικούς ναούς της γύρω από την Ακρόπολη περιοχής και η επανατοποθέτησή τους στον Παρθενώνα, τότε ενδεχομένως να νομιμοποιηθεί η Ελλάδα να ζητήσει κι από τους ξένους την επιστροφή των μαρμάρων, αρχής γενησομένης από τους γείτονες Τούρκους, από τους οποίους πρέπει να αιτηθούν τα μάρμαρα των αρχαίων Ελληνικών ναών, που αφαίρεσε ο Ιουστινιανός, προκειμένου να κτίσει την Αγία Σοφία.

Γιάννης Λάζαρης

Διαβάστε ακόμα: Η Θαμμένη Ελλάδα Το βιβλίο περιέχει εκατοντάδες έγχρωμες φωτογραφίες από ένα μεγάλο μέρος της Ελλάδας με καταστροφές Ελληνικών αρχαιοτήτων από τους χριστιανούς.

+++++

http://freeinquiry.gr/webfiles/pro.php?id=767

Του..."αγίου"! Κωνσταντίνου και της..."αγίας"! Ελένης!

[Είναι αληθές ότι εν τω υπερβολικώ αυτού ζήλω περί την εκτέλεσιν των χριστιανικών παραγγελμάτων,επεκαλέσατο ενίοτε την αρωγήν των βασανιστηρίων τα οποία άλλοτε,εν ονόματι αυτών εκείνων των παραγγελμάτων,ηγωνίζετο να μετριάση'...

...Ο Κωνσταντίνος είχεν από του δευτέρου γάμου του πατρός αυτού τρεις αδελφούς,τον Δαλμάτιον,τον Αννιβαλιανόν και τον Ιούλιον Κωνστάντιον,προς τους οποίους επολιτεύθη αείποτε ψυχρώς,υπείκων,ως βεβαιούσιν,εις τας εισηγήσεις της ιδίας μητρός Ελένης.Αφ' ετέρου ο Κωνσταντίνος είχεν από μεν της πρώτης συζύγου,της Μινερβίνης,υιόν,τον τοσούτον κατά Λικινίου διαπρέψαντα Κρίσπον,από δε της δευτέρας,της Φαύστης,υιούς άλλους εξ ων δύο,ο Κωνσταντίνος και ο Κώνστας,και τοι ήσαν νεώτατοι,είχον ήδη λάβει διάφορα ανώτατα της πολιτείας αξιώματα.Και η μεν Φαύστα απετροπιάζετο τον Κρίσπον όστις καθό πρωτότοκος και καθ' όλα λαμπρός νέος,επεσκίαζε τα ίδια αυτής τέκνα,η δε Ελένη εξεναντίας,ησθάνετο προς τούτον ιδιάζουσαν στοργήν.Πως τα διάφορα ταύτα πάθη κατώρθωσαν να θολώσωσι την άλλως τοσούτον διαυγή του Κωνσταντίνου κρίσιν,δεν είναι σαφώς γνωστόν.Ίσως παρεισέφρησεν εις την ψυχήν αυτού καταχθόνιόν τι φθόνου αίσθημα δια την κοινήν εύνοιαν ής απελάμβανε ο Κρίσπος' τουλάχιστον είναι βέβαιον,ότι ενώ κατ' αρχάς επεδαψίλευσε τω υιώ εκείνω τα ύπατα αξιώματα,μετά το περιφανές κατά τον Ελλήσποντον τρόπαιον,έπαυσε του να νέμη αυτώ μερίδα τινά της υπερτάτης αρχής.Ίσως θεωρών το εν Ρώμη επικρατούν δυσμενές πνεύμα εδυσπίστησεν προς τον Κρίσπον,όστις επευφημείτο υπό του πλήθους,του κακολογούντος και περιϋβρίζοντος τον βασιλέα' τουλάχιστον βεβαιούται προ πάντων,ότι αι της Φαύστης εισηγήσεις κατά του προγόνου αυτής,επί της εν Ρώμη διατριβής εκείνης μάλιστα εκορυφώθησαν.Διότι το παρά τινων ρηθέν,ότι ο Κρίσπος εμισήθη υπό του πατρός,ιδίως ως συλλαβών έρωτα άθεσμον προς την μητρυιάν Φαύσταν,υπολαμβάνεται σήμερον ευλόγως ως μύθος όλως ανυπόστατος,πολύ δε πιθανώτερον νομίζεται ότι συκοφαντίαι έτεραι μάλλον πιστευταί και εξαιρέτως αι προ μικρού υποδειχθείσαι,εξηγρίωσαν τον βασιλέα εις βαθμόν ώστε να καταπνίξωσιν εν αυτώ ό,τι ιερώτατον έχει ο άνθρωπος εν τω κόσμω τούτω.Οπωσδήποτε αναμφισβήτητον είναι ότι εν τω μέσω της αγωνίας εις ήν ο Κωνσταντίνος περιέστη ως εκ του στασιαστικού της Ρώμης πνεύματος και ως εκ των εν τη ιδία οικία διενέξεων,ο Κρίσπος γενόμενος ανάρπαστος,δια διαταγής του βασιλέως,και απαχθείς εις φυλακήν τινα εκτός της Ρώμης,εκεί εθανατώθη.Συγχρόνως δε σχεδόν ανηγγέλθη εξ Ανατολής ότι και ο υιός του Λικινίου και της Κωνσταντίας,άρα του βασιλέως ανεψιός,παις μόλις δωδεκαέτης,εσφάγη αποσπασθείς της μητρικής αγκάλης.Αι δε τραγικαί αύται σκηναί κατετάραξαν εξαιρέτως τους εθνικούς,οίτινες σώζοντες ίσως έτι ελπίδας τινάς από τε του Κρίσπου,από τε του υιού του Λικινίου,έβλεπον αίφνης ψευσθείσας απάσας αυτών τας προσδοκίας.Αλλά και πολλοί εκ των χριστιανών κατεπλάγησαν βεβαίως βλέποντες τον άνθρωπον,όν υπελάμβανον υπό της Θείας Προνείας χειραγωγούμενον,ωσεί υπό μανίας τινός ήδη καταληφθέντα και σπαράσσοντα ιδία χειρί την καρδίαν αυτού.Μόνοι οι περί την Φαύσταν εθριάμβευον,ότε αίφνης τα πράγματα μετέβαλον όψιν.
Η μήτηρ του Κωνσταντίνου Ελένη έδραμεν εξ Ανατολής,όπου τότε διέτριβεν,ίνα εκφράση την αγανάκτησιν αυτής και την θλίψιν δια τον οικτρόν του φιλτάτου Κρίσπου θάνατον,όστις ετραυμάτισεν αυτήν και ένεκα της στοργής ήν ησθάνετο προς τον νέον τούτον,και ένεκα της φρίκης ήν ενεποίησεν εις αυτήν,ως χριστιανήν και ως μητέρα,το ανοσιούργημα του Κωνσταντίνου.Οι οδυρμοί και οι έλεγχοι της σεβασμίας εκείνης γυναικός ήνοιξαν τους οφθαλμούς του βασιλέως.Είναι αληθές ότι οι πλείστοι των χρονογράφων αξιούσιν,ότι,εν τη παραφορά της τύψεως του συνειδότος ήν ενέβαλον εις την καρδίαν αυτού οι λόγοι της μητρός,εμίανεν αύθις τας χείρας αυτού θανατώσας την Φαύσταν,ως παραίτιον της πρώτης συμφοράς.Αλλά το καθ' ημάς ομολογούμεν ότι ασπαζόμεθα μάλλον την γνώμην του Άγγλου ιστοριογράφου Γίββωνος,όστις,στηριζόμενος εις ετέρας μαρτυρίας,νομίζει όλως απίθανον το νέον τούτο αδίκημα' και τοσούτω μάλλον παραδεχόμεθα το συμπέρασμα αυτού όσω εν γένει δεν ανεδείχθη επιεικής προς τον Κωνσταντίνον.Ουδέ βλέπομεν πως συμβιβάζεται ο παροξυσμός εκείνος της μανίας προς την μετάνοιαν ήν πάντες ομολογούσιν ότι ησθάνθη ο βασιλεύς ακούων τους θρήνους της μητρός και ήν επεδείξατο,ως λέγεται,δια πολλών και ποικίλων τεκμηρίων εξαιρέτου προς το θρήσκευμα ευλαβείας.Το βέβαιον είναι ότι ο Κωνσταντίνος ελαυνόμενος υπό των αποτροπαίων περιπετειών εις άς περιέστη εν τη πόλει της Ρώμης,δια τε την προς αυτόν αποστροφήν του ειδωλολάτρου εκείνου δήμου και τα εν τη ιδία οικία επελθόντα τραγικά γεγονότα,απεφάσισε μετ' ου πολύ ν' αναχωρήση εκ της αρχαίας του κράτους πρωτευούσης,εις ήν ουδέποτε πλέον επέστρεψε,και απήλθε προς ανατολάς,έτερα και μεγάλα τινά διανοούμενος περί της μελλούσης του κόσμου τύχης.
Τότε και η Ελένη επορεύθη προς την Παλαιστίνην...
...Τωόντι,κατά την πρώτην και την δευτέραν μ.Χ. εκατονταετηρίδα,αι επανειλημμέναι των Ιουδαίων κατά της Ρωμαϊκής αρχής επαναστάσεις είχον προκαλέσει δεινοτάτας αντεκδικήσεις.Επί των ερειπίων της Ιερουσαλήμ ηγέρθη πόλις νέα φέρουσα το εθνικόν όνομα της Αιλείας Καπιτωλίνης,και επί του τόπου όπου υψούτο άλλοτε ο ναός του Σολομώντος,κατεσκευάσθη πολυτελές ιερόν του Καπιτωλίου Διός.Ιουδαίοι σχεδόν πλέον δεν υπήρχον εν αυτή,ολίγιστοι δε ήσαν οι χριστιανοί,ώστε ο Επίσκοπος της πόλεως και χώρας εν ή ετελέσθησαν τα πρώτα της πίστεως ημών μυστήρια,ο Επίσκοπος του θρόνου επί του οποίου εκάθησάν ποτε ο Ιάκωβος και πολλοί του Χριστού συγγενείς,εκπεσών παντάπασι του αρχαίου αξιώματος,κατήντησε να υποτάσσηται εις τον μητροπολίτην Καισαρείας.Ότε εν έτει 327 η βασίλισσα Ελένη έφθασεν εις Ιερουσαλήμ(Αιλείαν Καπιτωλίνην),ουδείς ηδυνήθη να καταδείξη αυτή τον τάφον του Σωτήρος.]....!!!!
Παπαρρηγόπουλος,ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ,βιβλίον όγδοον,σελ.158-160,εκδόσεις ΓΑΛΑΞΙΑ-ΕΡΜΕΙΑΣ.

Χρόνια τους...πολλά,να τους χαίρονται!
Ρίξτε και μιά ματιά παρακάτω,θα σας κάνει καλό...

-Ο..."μέγας" Κωνσταντίνος.....

-Θρησκευτική ελευθερία και ανεξιθρησκία

-"Μέγας" Κωνσταντίνος,Ιουστινιανός,Θεοδόσιος,οι σφαγείς των Ελλήνων,ψηφίστηκαν ως...μεγάλοι..."Έλληνες"!!!!!!!

-Δια πυρός και σιδήρου.....

-Είστε "μυσεροί Έλληνες" ή "Ρωμηοί χριστιανοί";;;;;;;;;;

-Διωγμοί των Ελλήνων από τους χριστιανούς επί Κωνσταντίνου!!!!!

Επίσημες χριστιανικές ομολογίες των εγκλημάτων κατά του ελληνισμού!

Η πτώση της εθνικής θρησκείας στην Ελλάδα (Επίσημες ομολογίες των εγκλημάτων κατά του Ελληνισμού!)
Την εποχή κατά την οποία διεξαγόταν σφοδρός εσωτερικός αγώνας της Εκκλησίας κατά των αιρέσεων, η πολυθεϊστική θρησκεία αργά αλλά σταθερά κατέρρεε στην Ελλάδα, στην κοιτίδα της. Είναι αληθές ότι μετά τον Μ. Κωνσταντίνο και τους υιούς του χριστιανούς αυτοκράτορες, από τους οποίους ο Κωνστάντιος (330-360) είχε σύζυγο την Ευσεβία από τη Θεσσαλονίκη, ο ανεψιός του Ιουλιανός, ο επικληθείς παραβάτης, αποπειράθηκε να απαγορεύσει τον Χριστιανισμό και να αναζωογονήσει την εθνική θρησκεία, θεωρώντας ασυμβίβαστο τον Ελληνισμό προς τον Χριστιανισμό. Οι τάσεις του προς την εθνική θρησκεία ενισχύθηκαν ακόμη περισσότερο στην Αθήνα, όπου διέτριψε για κάποιο χρόνο ως φοιτητής του Πανεπιστημίου, έχοντας μεταξύ των άλλων συμφοιτητές τους διαπρέψαντες στη συνέχεια στην Εκκλησία Βασίλειο από την Καισαρεία της Καππαδοκίας και Γρηγόριο τον Ναζιανζηνό. Ο Ιουλιανός αντίθετα προς αυτούς απομακρύνθηκε ακόμη περισσότερο από τον Χριστιανισμό, μυήθηκε στα Ελευσίνια μυστήρια και από τότε συνέλαβε το παράλογο σχέδιο να επαναφέρει στη ζωή την εθνική θρησκεία. Έτσι, μόλις κατέλαβε την αρχή (361), προέβη σε καταδιωκτικές πράξεις κατά του Χριστιανισμού και εμφανίσθηκε πρόμαχος της ελληνικής πολυθεΐας. Έκτος των άλλων θανατώθηκε από τους εθνικούς και ο Ρηγίνος επίσκοπος Σκοπέλου (Πεπαρήθου). Ο Ιουλιανός όμως φονεύθηκε σύντομα σε μάχη (363) και δεν κατόρθωσε να πράξει τίποτα, διότι η αρχαία θρησκεία δεν μπορούσε να αναβιώσει μετά την εμφάνιση της νέας και αληθινής θρησκείας. Αυτό υποδήλωνε και ο δοθείς, όπως λέγεται, στον αποστάτη χρησμός του μαντείου των Δελφών: «Είπατε τω Βασιλεί χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά. Ουκέτι Φοίβος έχει καλύβαν, ου μάντιδα δάφνην, ου παγάν λαλέουσαν. Απέσβετο και λάλον ύδωρ». Την επαύριο του θανάτου του Ιουλιανού, ο χριστιανός Ιοβιανός, ο οποίος βασίλευσε μόνο για μερικούς μήνες (363-364), ανύψωσε και πάλι το χριστιανικό λάβαρο και ανεκάλεσε τα εκδοθέντα από τον Ιουλιανό κατά του Χριστιανισμού διατάγματα. Ο διάδοχος του Ουαλεντινιανός (364-376), στην προσπάθεια του να καταργήσει και τα Ελευσίνια μυστήρια αποτράπηκε από τον ανθύπατο της Ελλάδας Πραιτεξτάτο. Κατήργησε, μεταξύ άλλων, τον νόμο του Ιουλιανού, με τον οποίο απαγορευόταν στους χριστιανούς η ελληνική παιδεία, γεγονός που επέτρεψε την επάνοδο του χριστιανού σοφιστή Προαιρέσιου στη θέση του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, από την οποία είχε απομακρυνθεί. Ο συνάρχοντας του Ουαλεντινιανού στην Ανατολή Ουάλης (364-378), ήταν αρειανός στο φρόνημα και πολέμησε την ορθοδοξία, ήταν όμως αδιάφορος προς την εθνική θρησκεία και καταδίωξε μόνο τη μαγεία, ένεκα πολιτικών υποψιών. Τον Ουάλεντα διαδέχθηκε ο Γρατιανός (379-383), ο οποίος έκανε αργότερα ουνάρχοντά του στην Ανατολή τον Θεοδόσιο (375-395). Ο Γρατιανός αρνήθηκε να δεχθεί τα διακριτικά του άκρου αρχιερέως και έτσι διέκοψε την επίσημη σχέση του προς την εθνική θρησκεία. Πρεσβεία της Γερουσίας με επικεφαλής τον Σύμμαχο μετέβη στα Μεδιόλανα για να παρακαλέσει τον αυτοκράτορα υπέρ της ανακλήσεως αποφάσεων που καταργούσαν την επίσημη σχέση της ρωμαϊκής πολιτείας προς την εθνική θρησκεία. Ο Γρατιανός δεν τη δέχθηκε όμως. Πιο δραστήρια εργάσθηκε στην Ανατολή κατά του εθνισμού ο Θεοδόσιος, ο οποίος βαπτίσθηκε στη Θεσσαλονίκη από τον αρχιεπίσκοπο Αχόλιο. Με εισήγηση του Θεοδοσίου εκδόθηκε το 380, εξ ονόματος και των τριών συναρχόντων, ο πρώτος νόμος κατά του εθνισμού. Με άλλο νόμο (381) απηγόρευσε τη μαγεία, περιέστειλε τα δικαιώματα των εθνικών ιερέων και κατήργησε την προστασία της πολιτείας υπέρ της εθνικής θρησκείας στη Ρώμη (382). Τότε απομακρύνθηκε οριστικά από τη Γερουσία το άγαλμα της Νίκης, το οποίο είχε αναστηλώσει ο Ιουλιανός. Με διαταγή του Θεοδοσίου όλοι οι ειδωλολατρικοί ναοί των πόλεων και της υπαίθρου χώρας στην Αίγυπτο κλείσθηκαν ή καταστράφηκαν. Στην Κωνσταντινούπολη ο ναός του Ηλίου μεταποιήθηκε σε ξενώνα του ναού της του Θεού Σοφίας, εκείνος της Αρτέμιδος σε σκιραφείο (καφενείο, χαρτοπαικτική λέσχη), πολλοί άλλοι δε προορίσθηκαν για διαφορετικές χρήσεις. Σε πολλά σημεία όμως συνέβησαν καταστροφές των λαμπρών μνημείων της ελληνικής τέχνης, μάταια δε ο γηραιός Λιβάνιος με λόγο του «Υπέρ ιερών» ζητούσε από τον αυτοκράτορα την αναστολή της καταστροφής εκείνης. Στην Αλεξάνδρεια διαταγή του Θεοδοσίου να μεταποιηθεί ο ναός του Βάκχου σε χριστιανικό, προκάλεσε τη στάση του εθνικού όχλου. Ανάμεσα στους εκεί καταστραφέντες ναούς περιλαμβάνεται και το Σεράπειο. Στη Ρώμη, μετά τον θάνατο του Ουαλεντινιανού και την επικράτηση του σφετεριστή της εξουσίας Ευγενίου, αποκαταστάθηκε και πάλι το άγαλμα της Νίκης στη Γερουσία και ετελούντο ελεύθερα τα της εθνικής λατρείας. Ο Θεοδόσιος, όμως, ο οποίος υπερίσχυσε των συναρχόντων του και είχε ήδη γίνει μονοκράτορας, απαγόρευσε οριστικά με αυστηρότερους νόμους, που εκδόθηκαν στα Μεδιόλανα (391) και την Κωνσταντινούπολη (392), οποιαδήποτε θυσία και εθνική τελετή. Ευρισκόμενος στα Μεδιόλανα πληροφορήθηκε ότι ο λαός της Θεσσαλονίκης στασίασε κατά τις εορτές στον ιππόδρομο και παρασυρθείς από οργή διέταξε τη γενική σφαγή των στασιαστών, εντολή που εκτελέσθηκε από το στράτευμα. Όταν όμως ο αυτοκράτορας θέλησε να μεταβεί στον ναό, ο Μεδιολάνων Αμβρόσιος του απαγόρευσε την είσοδο και του επέβαλε βαρύ επιτίμιο μετανοίας, το οποίο ήρε μετά την πάροδο οκταμήνου όταν ο Θεοδόσιος επέδειξε ειλικρινή μεταμέλεια. Στην Ελλάδα, τα διατάγματα του Θεοδοσίου είχαν ως συνέπεια να κλείσουν πολλοί ναοί, να σβεσθούν τα τελευταία ίχνη των ονομαστών μαντείων και να περισταλεί η τέλεση των Ελευσίνιων μυστηρίων. Οι Ολυμπιακοί αγώνες τελέσθηκαν για τελευταία φορά το 395, όταν μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη και το άγαλμα του Δία, το οποίο είχε φιλοτεχνήσει ο Φειδίας. Με άδεια του αυτοκράτορα οι Ολυμπιακοί αγώνες ετελούντο στην Αντιόχεια, όπου δεν εφαρμόζονταν με αυστηρότητα τα διατάγματα κατά της εθνικής θρησκείας. Εκεί δίδασκε ελεύθερα και ο Λιβάνιος, στηρίζοντας όσο μπορούσε τον καταρρέοντα εθνισμό. Η ελληνική γλώσσα, η οποία εχρησιμοποιείτο από όλους, ο ελληνικός πολιτισμός, οι κοινωνικές και οικογενειακές παραδόσεις, από τις οποίες δεν μπορούσαν να αποσπασθούν οι προσερχόμενοι στον Χριστιανισμό, τα ελευθέρως λειτουργούντα θέατρα, οι εορτές και τελετές των εθνικών, όλα αυτά συγκρατούσαν ακόμη την εθνική θρησκεία. Η είδηση του θανάτου του Θεοδοσίου ακούσθηκε με ανακούφιση από τους εθνικούς, διότι ήλπισαν ότι οι υιοί του Αρκάδιος (395-408) και Ονώριος (395-423) θα πολιτεύονταν επιεικέστερα έναντι του εθνισμού. Κατά τη διάρκεια της εξουσίας αυτών όμως και το κράτος διαιρέθηκε και ο εθνισμός με τον αρχαίο πολιτισμό υπέστησαν ανεπανόρθωτες καταστροφές. Οι Γότθοι με ηγέτη τους τον Αλάριχο κατέστρεψαν τα μνημεία και κατερήμωσαν την Ελλάδα. Στις φλόγες παραδόθηκε από αυτούς ιδιαίτερα η Ελευσίνα, όπου φονεύθηκε ο τελευταίος των ιεροφαντών με όλο το ιερατείο. Από την πανωλεθρία εκείνη μόλις σώθηκε η πόλη των Αθηνών, η οποία διατήρησε για μερικά έτη ακόμη την ακμή της. Ο υιός και διάδοχος του Αρκαδίου Θεοδόσιος Β΄ (408-450) ευεργέτησε μεν την Ελλάδα και προσπάθησε παντοιοτρόπως να την ανακουφίσει από τα κακά που της επεσώρευσε η γοτθική επιδρομή, αλλά η κωδικοποίηση των νόμων που πραγματοποιήθηκε κατά τη διάρκεια της βασιλείας του (438), με την έκδοση του Θεοδοσιανού κώδικα, κατήργησε και τα τελευταία λείψανα του ελεύθερου πολιτειακού βίου στην Ελλάδα και αφαιρέθηκαν έτσι από την πόλη των Αθηνών τα ιδιαίτερα προνόμια της. Στο μεταξύ ο μεν φανατικός χριστιανικός όχλος της Αλεξανδρείας συνέλαβε κάποια ημέρα την περίφημη φιλόσοφο Υπατία και την φόνευσε με απάνθρωπο τρόπο (415), από δε τον αυτοκράτορα διατασσόταν (423-426) η πλήρης και τέλεια εφαρμογή των προηγούμενων νόμων και διαταγμάτων κατά της εθνικής θρησκείας, ταυτόχρονα όμως απαγορευόταν η καταστροφή των μνημείων τέχνης και των ναών, των οποίων επιτρεπόταν ο εξαγνισμός με την αναστήλωση σ' αυτούς σταυρών. Παρά τις επιφυλάξεις αυτές στην Ολυμπία πυρπολήθηκε ο σωζόμενος ακόμη τότε ναός του Ολυμπίου Διός, η Αθήνα δε στερήθηκε ωραιότατων μνημείων, διότι από τον ναό στον ?ρειο Πάγο αφαιρέθηκαν πολλοί κίονες για να κοσμήσουν τη χρυσή πύλη της Κωνσταντινουπόλεως. Επίσης από τον ναό της Αθηνάς στην Ακρόπολη αποσπάσθηκε το αριστούργημα του Φειδία, το κολοσσιαίο άγαλμα της Προμάχου Αθηνάς. Η επιδειχθείσα μέριμνα για τη διάσωση των μνημείων και των ναών εξηγείται από την ένισχυθείσα κατά την εποχή εκείνη αγάπη και συμπάθεια προς το ελληνικό παρελθόν. Την τάση αυτή ενίσχυσε στην αυλή του Θεοδοσίου Β΄ η σύζυγος του Αθηναίς, εξόχως μορφωμένη Ελληνίδα, κόρη του Αθηναίου φιλοσόφου Λεοντίου, η οποία βαπτίσθηκε (421) και μετονομάσθηκε Ευδοκία, κατά τη διάρκεια δε προσκυνηματικού ταξιδιού της στους Αγίους Τόπους της Παλαιστίνης (439) διήλθε της Αντιοχείας, όπου απήγγειλε λόγο ενώπιον της βουλής και του δήμου και είπε καυχώμενη για την ελληνική καταγωγή της προς τους ακροατές της, «υμετέρης γενεής τε και αίματος εύχομαι είναι». Με τους λόγους αυτούς υπαινισσόταν τις αποικίες της Ελλάδας στην Αντιόχεια και άλλες πόλεις της Συρίας 9. Μετά την επιστροφή της όμως από την Παλαιστίνη η Ευδοκία ήλθε σε ρήξη προς τη ζηλώτρια αδελφή του Θεοδοσίου Β΄ Πουλχερία, η οποία απομάκρυνε από την Αυλή τους πεπαιδευμένους Έλληνες, εκ των οποίων ο αρχιγραμματέας Παυλίνος αποκεφαλίσθηκε στην Καππαδοκία, ο δε Κύρος αναγκάσθηκε να γίνει επίσκοπος της οτασιάζουσας τότε Σμύρνης. Η Ευδοκία, εγκαταστάθηκε στην Ιερουσαλήμ, την οποία και κόσμησε με πολλά μνημεία και ναούς (?460). Η Ευδοκία υπήρξε αντιπρόσωπος του συνδυασμού του αρχαίου Ελληνισμού, όχι ως θρησκεύματος, άλλ’ ως πολιτισμού, με τον Χριστιανισμό. Ο συνδυασμός αυτός και η αφομοίωση του αρχαίου βίου προς τις αρχές του Χριστιανισμού εσυντελείτο με επιμονή. Τα αρχαία ήθη και έθιμα διετηρούντο στην ελληνική χριστιανική κοινωνία’ τελετές, εορτές και παραστάσεις εσυγκρατούντο αδιάσπαστα, διασωζόμενες σ? αυτήν, όπως συμβαίνει μέχρι και σήμερα. Οι αρχαίοι ναοί αφιερώνονταν στη χριστιανική λατρεία. Ο ναός του Παρθενώνα στην Ακρόπολη των Αθηνών μεταβλήθηκε σε ναό της Παρθένου Μαρίας και έγινε ο πρώτος καθεδρικός ναός των χριστιανικών Αθηνών. Ομοίως, το Ερεχθείο μεταβλήθηκε σε ναό της Θεοτόκου, ο ναός της Απτέρου Νίκης έγινε χριστιανικός ναός, το Θησείο ή Ηφαίστειο, μάλλον ακριβέστερα, μεταβλήθηκε σε ναό του αγίου Γεωργίου, οι ναοί του Ηλίου στις κορυφές των ορέων σε ναούς του προφήτη Ηλιού, οι του Ποσειδώνα σε ναούς του αγίου Νικολάου και οι του Διονύσου σε ναούς του αγίου Διονυσίο τέλος, το Πάνθεον της Ρώμης σε ναό των Αγίων Πάντων. Έτσι αναστελλόταν η καταστροφή των μνημείων. Καιτοι δε κατά τον Ε' αιώνα ο αυτοκράτορας Λέων Α΄ ανανέωσε τους αυστηρούς νόμους του Θεοδοσίου Α΄ κατά του εθνισμού, αναγκάσθηκαν μάλιστα τότε πολλοί να δεχθούν τον Χριστιανισμό ενώ παρέμεναν εθνικοί, εν τούτοις η καταρρέουσα εθνική θρησκεία διετηρείτο ακόμη σε κάποια μέρη δια της ελληνικής παιδείας. Κέντρο αυτής ήταν το Πανεπιστήμιο Αθηνών, το οποίο είχε ως περιφημότερους καθηγητές τον Πρίσκο και τον Αθηναίο Πλούταρχο, υιό πιθανώς του τελευταίου αρχιερέα των Ελευσίνιων μυστηρίων, μεταξύ δε πολλών άλλων και τον Σύριο Πρόκλο, αδιάλλακτο πολέμιο του Χριστιανισμού. Ο Πρόκλος ανέλαβε να αναδιοργανώσει εκλεκτικά το εθνικό θρήσκευμα, διατελώντας, όπως πίστευε, υπό την άμεση χειραγωγία της Αθηνάς, αλλά δεν μπόρεσε να κατορθώσει κάτι τέτοιο, οι δε διάδοχοι του εξακολουθούντες να τηρούν την ίδια εχθρική στάση προς τον Χριστιανισμό προκάλεσαν την προσοχή της χριστιανικής πολιτείας. Ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός Α΄, ο οποίος απαγόρευσε την τέλεση των Ολυμπιακών αγώνων στην Αντιόχεια (528), με την έκδοση του περίφημου Ιουστινιάνειου κώδικα (529) ώρισε ότι η νομική επιστήμη θα διδασκόταν πλέον μόνο στην Κωνσταντινούπολη, στη Ρώμη και τη Βηρυτό, όχι δε και στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Επειδή μάλιστα ανακαλύφθηκαν στην Κωνσταντινούπολη πολλοί οπαδοί της εθνικής θρησκείας, η οποία υποστηριζόταν από τους εθνικούς καθηγητές, ο Ιουστινιανός ανανέωσε τις προγενέστερες διατάξεις κατά του εθνισμού και απαγόρευσε τις θυσίες. Επίσης απαγόρευσε τη διδασκαλία στους «νοσούντας την ελληνικήν μανίαν», ήτοι στους εθνικούς καθηγητές και περιέλαβε στο δημόσιο ταμείο την περιουσία του πανεπιστημίου Αθηνών, του οποίου η περαιτέρω λειτουργία κατέστη αδύνατη, πολύ περισσότερο δε όταν δεν βρέθηκαν χριστιανοί καθηγητές. Οι εθνικοί καθηγητές με επικεφαλής τον σχολάρχη τους Δαμάσκιο, αποφάσισαν να μετοικήσουν στην Περσία, όπου πράγματι μετέβησαν και έγιναν ενθουσιωδώς δεκτοί. Αλλά απογοητεύθηκαν γρήγορα και επέστρεψαν στην Ελλάδα. Λείψανα της εθνικής θρησκείας εναπέμειναν στη Μάνη, τα οποία κατά τους Θ΄ και Ι΄ αιώνες εξαφανίσθηκαν με την τέλεια επικράτηση του Χριστιανισμού. Η θεωρία του Φαλλμεράϋερ, κατά την οποία επί Ιουστινιανού Β΄ του ρινότμητου (685-695, 705-711) ανακλήθηκαν από τον Λίβανο Μαρδαΐτες και κατοίκησαν στη Μάνη, αποδείχθηκε παντελώς ασύστατη. Είναι δε μόνο αληθές ότι κατά τον εποικισμό των Σλαύων στην Πελοπόννησο στο βορειοδυτικό τμήμα της εγκαταστάθηκαν μερικοί Σλαύοι Μελιγγοί και Εζερίτες, οι οποίοι αναμείχθηκαν με τους Έλληνες κατοίκους της χώρας, απογόνους των αρχαίων Ελευθερολακώνων. Επί Βασιλείου Α΄ του Μακεδόνα (867-886) το 875 το μεγαλύτερο μέρος των κατοίκων του Κάστρου της Μαΐνης, όπως ονομαζόταν τότε η Μάνη, προσήλθαν στον Χριστιανισμό. Αργότερα, ο Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος στο «Προς τον ίδιον υιόν Ρωμανόν» σύγγραμμά του σημείωσε περί των κατοίκων της Μαΐνης τα ακόλουθα «μέχρι νυν παρά των εντοπίων Έλληνες προσαγορεύονται δια το εν τοις προπαλαιοίς χρόνοις ειδωλολάτρας είναι και προσκυνητάς των ειδώλων κατά τους παλαιούς Έλληνας». Κατά τον Ι΄ αιώνα, όπως θα δούμε στη συνέχεια, εργάσθηκε μεταξύ αυτών ο άγιος Νίκων ο «Μετανοείτε». 9. Ευάγριος, Έκκλησ. Ιστορία, 1,20. Πρβλ. Κ. Παπαρρηγοπούλου, Ιστορία, Β΄ 2, σ. 242. Ο Νικηφόρος Κάλλιστος Ξανθόπουλος, Εκκλησ. Ιστορία, 14, 50, σημείωσε εσφαλμένα ότι τα ανωτέρω ελέχθησαν από την Ευδοκία προς κατοίκους των Ιεροσολύμων.http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/catehism/theologia_zoi/themata.asp?contents=ecclesia_history/contents_1934.asp&main=1934&file=4.1.6.htm

Θρησκευτική ελευθερία και ανεξιθρησκία

Η θρησκευτική ελευθερία είναι ένα ατομικό δικαίωμα που θεμελιώνει την υποχρέωση της κρατικής εξουσίας να μην επεμβαίνει παρεμποδίζοντας ή επιβάλλοντας είτε τη διαμόρφωση είτε την εκδήλωση θρησκευτικών πεποιθήσεων.Εκδηλώνεται με δύο κυρίως τρόπους:1. Με την ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης, δηλαδή την ελευθερία του ανθρώπου:- Nα πρεσβεύει όποια θρησκεία θέλει ή να είναι άθρησκος,- Nα εκδηλώνει ή να μην αποκαλύπτει τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις.- Να διαμορφώνει, να μεταβάλει ή να αποβάλει τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις- Να μην υφίσταται καμιά συνέπεια για τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις και- Να ασκεί όλα τα ατομικά του δικαιώματα για να διαδίδει τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις.2. Mε την ελευθερία της λατρείας, δηλαδή την ελευθερία του ανθρώπου να εξωτερικεύει τα θρησκευτικά του συναισθήματα και την πίστη του ή να ασκεί τα θρησκευτικά του καθήκοντα με συγκεκριμένες διαδικασίες και μορφές, συνήθως τελετουργικές. Η λατρεία μπορεί να γίνεται ατομικά ή ομαδικά, δημόσια ή ιδιωτικά, σε ειδικούς χώρους ή στην ύπαιθρο.Ο όρος ανεξιθρησκία αναφέρεται στην ανοχή που δείχνει το κράτος απέναντι στις θρησκείες που πρεσβεύουν οι πολίτες τους, ενώ παράλληλα αναγνωρίζει και ανέχεται την ύπαρξη και λειτουργία διάφορων γνωστών θρησκειών. Πρόκειται ουσιαστικά για "θρησκευτική ανοχή" που αφορά κατά κύριο λόγο το αδιατάρακτο της εξωτερικής λατρείας. Αντίθετα η θρησκευτική ελευθερία είναι περισσότερο ενεργητική και υπαγορεύει στο κράτος όχι μόνο να ανέχεται τις λατρευτικές εκδηλώσεις των πιστών αλλά και να διασφαλίζει ότι αυτοί διαμορφώνουν και εκδηλώνουν ελεύθερα τη θρησκευτική τους συνείδηση.Η θρησκευτική ελευθερία γίνεται σχετική όταν η πολιτική αναγνωρίζει την ύπαρξη μιας επικρατούσας ή ε π ί σ η μ η ς θ ρ η σ κ ε ί α ς του κράτους. Ο μη χωρισμός κράτους-εκκλησίας εκφράζεται με την υποχρεωτική διδασκαλία συγκεκριμένης θρησκείας στα σχολεία, με την ορκωμοσία όταν αυτή περιβάλλεται ορισμένο θρησκευτικό τύπο, με την υποχρεωτική αργία σε συγκεκριμένες θρησκευτικές γιορτές, με την ιερολογία ως συστατικό τύπο του γάμου κ.λ.π.ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑΟ μύθος του Προμηθέα είναι η ιστορία ενός ήρωα που τολμά να παρακούσει τη θέληση των θεών. Τιμωρείται γι' αυτό, ωστόσο στο τέλος απαλλάσσεται από την τιμωρία του. Αν την εξετάσει κανείς μέσα από το κοινωνικό-πολιτικό κλειδί ερμηνείας, θα έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα εικόνα για τη θρησκευτική ελευθερία στην αρχαία Ελλάδα.Σε όλα τα αρχαιοελληνικά πολιτεύματα και τους γνωστούς αρχαιοελληνικούς πολιτισμούς είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστική η ύπαρξη μιας ιδιόμορφης θρησκευτικής ελευθερίας. Ο βασιλιάς της χώρας ακολουθεί τους χρησμούς των θεών και καταφεύγει σε τελετές, θυσίες και μαντεία για να κερδίσει την εύνοιά τους. Τα μαντεία δεν ήταν μόνο χώροι ιεροί αλλά και κέντρα πολιτικών αποφάσεων. Ο βασιλιάς σεβόταν και τιμούσε τη γνώμη των ιερέων, υπήρχε κυρίαρχη θρησκεία ωστόσο, οι αρχαιοελληνικές κοινωνίες ήταν ανοιχτές σε νέες λατρείες (Ορφέας, Σέραπις κ.τ.λ.).Η θρησκευτική αυτή ελευθερία οφείλεται σε δύο βασικούς παράγοντες: Καταρχήν δεν υπάρχει Βίβλος που να αναγκάζει τους πιστούς να μείνουν πιστοί στο γράμμα της. Έπειτα οι αρχαιοελληνικές θεότητες είναι ανθρωπομορφικές, ενσαρκώνουν αξίες, ιδέες και αρετές και δεν περιορίζονται σε έναν κλειστό αριθμό, γεγονός που διευκολύνει την εισροή νέων θεοτήτων.Χαρακτηριστικός είναι ο τρόπος που η θρησκεία μπαίνει στην υπηρεσία του "ωραίου", τροφοδοτεί την αρχαία ελληνική τέχνη, χωρίς να την περιορίζει σε συγκεκριμένες τεχνικές και καλούπια.Φυσικά, ιστορικό διώξεων υπάρχει στην Αθήνα: Ο Σωκράτης θανατώθηκε γιατί εισήγαγε "καινά δαιμόνια", ο Αναξαγόρας εξορίστηκε γιατί πρόσβαλλε παραδομένες πεποιθήσεις, ο Πρωταγόρας και ο Διαγόρας ο Μήλιος έφυγαν από το "κλεινόν άστυ" για να αποφύγουν την ποινική δίωξη. Ωστόσο ίσως θα πρέπει να αναζητηθούν τα βαθύτερα αίτια αυτών των διώξεων καθώς κανένα φιλοσοφικό ή θρησκευτικό κίνημα δεν υπέστη ομαδικές διώξεις, ούτε καν οι μαθητές των προαναφερόμενων φιλοσόφων.Στην ελληνιστική εποχή, ο Μέγας Αλέξανδρος, ο εκπολιτιστής στρατηγός, μεταφέρει τη θρησκεία του στις χώρες που κατακτά, δεν διστάζει όμως να την εμβολιάσει με τοπικά στοιχείαΡΩΜΑΪΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΗ σχέση θρησκείας και πολιτικής ηγεσίας στην Ρώμη είναι ιδιάζουσα έτσι ώστε με δυσκολία θα μπορούσε να τεθεί σε ένα πλαίσιο και να χαρακτηριστεί με έναν μόνο όρο. Η κοσμική εξουσία έχει μυστικιστικό και θρησκευτικό χαρακτήρα, υπάρχει επίσημη θρησκεία στη Ρώμη ωστόσο οι Ρωμαίοι πολίτες - ακόμη και ο ρωμαϊκός στρατός - μπορούν ελεύθερα να τιμούν με επίσημες τελετές κι άλλους θεούς.Η επίσημη θρησκεία του ρωμαϊκού κράτους έχει δύο αντικείμενα λατρείας: τον αυτοκράτορα και την τριάδα Jupiter, Juno, Minerva που λατρέυονται στο Καπιτώλιο.Οι άνθρωποι συγκεντρώνονται στους ναούς που είναι αφιερωμένοι στην αυτοκρατορική λατρεία ή στα Καπιτώλια των διάφορων επαρχιακών πόλεων όπου ευχαριστούν και τιμούν όχι το πρόσωπο του αυτοκράτορα αλλά την θεϊκή δύναμη στην οποία η αυτοκρατορία οφείλει την ύπαρξή της.Παράλληλα, στους κόλπους της αυτοκρατορίας γεννιούνται και αναπτύσσονται θρησκευτικά και φιλοσοφικά ρεύματα: οι Στωικοί, ο Νεοπλατωνισμός, ο Νεοπυθαγορισμός κ.α.Ταυτόχρονα δεν εγκαταλείπεται η μελέτη των άστρων, οι τοπικές θεότητες, οι λατρεία συντεχνιών καθώς και η ελληνορωμαϊκή θρησκεία.Ουσιαστική σημασία έχει το γεγονός ότι οι κάτοικοι των επαρχιών, των περιοχών που κατέκτησαν οι Ρωμαίοι, τιμούν τις δικές τους τοπικές θεότητες: Οι Κέλτες τις νεράιδες (matres) και τις νύμφες των ποταμών και των δασών, οι Θράκες το θεό πολεμιστή με το όνομα «Ήρως», οι Αφρικανοί τους παλιούς βερβερικούς και σημιτικούς θεούς τους, οι Ανατολίτες τη Μεγάλη Μητέρα κ.ο.κ.Στα σύνορα μιας αχανούς οικουμενικής αυτοκρατορίας με έντονη εμπορική κίνηση, είναι εύκολη η διάδοση των διάφορων θρησκευτικών ρευμάτων. Η «πεφωτισμένη δεσποτεία» μάλιστα, η οποία βασίζεται στις αρχές του στωικισμού, είναι πρόθυμη να ευνοήσει τη διάδοση του ανατολικού μυστικισμού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού του πλουραλισμού αποτελεί η περίπτωση του Ελαγάβαλου, ιερέα του συριακού θεού Ήλιου και ρωμαίο αυτοκράτορα τον 3ο μ.Χ. αι., ο οποίος με επισημότητα γιορτάζει στη Ρώμη τους γάμους του θεού του με την καρχηδονιακή θεά Τάνιτα.Η πρώτη θρησκευτική κοινότητα με την οποία η ρωμαϊκή αυτοκρατορία έρχεται σε ρήξη είναι η χριστιανική κοινότητα. Τα αίτια της σύγκρουσης ίσως πρέπει να αναζητηθούν στην αμφισβήτηση της χριστιανικής κοινωνίας προς την πολιτική εξουσία. Αρχίζει να εφαρμόζεται η πολιτική των θρησκευτικών διώξεων που ήταν ξένη προς την παραδοσιακή πολιτική της αυτοκρατορίας, αν και ήδη από την εποχή του Τραϊανού υπήρχε ένας νόμος που τις καθιστούσε νόμιμες. Η σύγκρουση χριστιανισμού και ρωμαϊκής αυτοκρατορίας εντάθηκε την εποχή των αυτοκρατόρων Μαξιμίνου, Δέκιου και Βαλεριανού και κορυφώνεται στα χρόνια της βασιλείας του Διοκλητιανού και των διαδόχων του.ΒΥΖΑΝΤΙΟΑπό το 324 μ.Χ. αρχίζει στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία να γίνεται αισθητή η χριστιανική κυριαρχία. Ο αυτοκράτορας εγκαταλείπει τον παλιό ρωμαϊκό όρο "princeps"= ο πρώτος πολίτης του κράτους) και γίνεται πλέον dominus (=κυρίαρχος). Κυβερνά ως "ηθελημένος" ή "εκλεκτός" του θεού, δηλαδή ως κυβερνήτης που του δόθηκε η εξουσία με τη θεία χάρη. Η Εκκλησία συμμετέχει ενεργά στη διακυβέρνηση της αυτοκρατορίας και αξιώνει από τον μονάρχη να προσαρμοστεί στις ηθικές της αρχές. Εξαίρεση αποτελεί η βασιλεία του Ιουλιανού (361-363) ο οποίος αποστρέφεται τον χριστιανισμό και για τον λόγο αυτό θα μείνει στην ιστορία γνωστός ως παραβάτης.Ο Κωνσταντίνος ωστόσο εξακολουθεί να είναι ο αυτοκράτορας όλων των Ρωμαίων. Για το λόγο αυτό συνεχίζει να φέρει τον τίτλο "Μέγας Αρχιερέας" (Pontifex Maximus) και συμφωνεί με τον Λικίνιο να εκδοθεί το διάταγμα της ανεξιθρησκίας (Μιλάνο 313 μ.Χ.-Διάταγμα του Μεδιολάνου). Οι διάδοχοί του, ωστόσο, με προκήρυξη καταδικάζουν τα λατρευτικά έθιμα της αρχαίας θρησκείας (341) και με αυστηρούς νόμους απαγορεύουν τη λειτουργία των ναών (356).Ο Θεοδόσιος χαρακτηρίζει την αρχαία θρησκεία «εθνική δεισιδαιμονία» και την κηρύττει παράνομη. Καθιστά τον χριστιανισμό κρατική θρησκεία και ξεκινά μια εκστρατεία διώξεων των εθνικών θρησκειών και των αιρέσεων. Το 438 ο Θεοδόσιος ο Β΄ θα εκδώσει τον Θεοδοσιανό Κώδικα που αποτελεί την πρώτη κωδικοποίηση νόμων εμπνευσμένη από τον χριστιανισμό. Την πολιτική του χριστιανικού κράτους ακολούθησαν με περισσότερο ή λιγότερο ζήλο και όλοι οι διάδοχοι αυτοκράτορες (Ιουστινιανός κ.α.)Σε όλη τη διάρκεια της βυζαντινή αυτοκρατορίας κοσμική και θρησκευτική εξουσία συγχέονται, επίσημη θρησκεία είναι ο χριστιανισμός και οποιαδήποτε αίρεση ή άλλη θρησκεία διώκεται με φανατισμό (π.χ. περίοδοι εικονομαχίας). Πρόκειται για μια περίοδο που είναι αδύνατον να ανιχνεύσει κανείς οποιοδήποτε στοιχείο θρησκευτικής ελευθερίας.ΜΕΣΑΙΩΝΑΣΤην ίδια περίοδο η δυτική Ευρώπη διανύει την περίοδο του Μεσαίωνα. Η ρωμαϊκή αυτοκρατορία έχει διαμελιστεί. Το 754 ο Πάπας μετά από μια συμφωνία του με το κράτος των Φράγκων, χαρίζει στη δυτική εκκλησία τα δικά της εδάφη. Δημιουργείται έτσι ένα παπικό κράτος με κοσμική εξουσία και έντονη προσηλυτιστική δράση. Η εκκλησία της Ρώμης και το κύρος της παπικής εκκλησίας που ως τότε στηριζόταν στο βυζαντινό αυτοκράτορα, μεγαλώνει.Από τον 9ο αιώνα, τα κράτη της Ευρώπης είναι φεουδαρχικά. Οι φεουδάρχες προέρχονταν συχνά και από τους κόλπους του κλήρου, είναι επίσκοποι, ηγούμενοι, κ.τ.λ. αλλά αναγνωρίζουν ως ανώτερούς τους τους κοσμικούς άρχοντες. Το γεγονός αυτό οδηγεί σε σύγκρουση την κορυφή της δυτικής εκκλησίας, τον Πάπα, με την πιο δυνατή κρατική εξουσία της Ευρώπης τότε, τον γερμανό αυτοκράτορα. Η αναμέτρηση αυτή ανάμεσα στον πάπα Γρηγόριο Ζ΄ Χίλντεμπραν και στον αυτοκράτορα Ερρίκο Δ' διαρκεί από το 1076 ως το 1122 και είναι χαρακτηριστική για τις σχέσεις εκκλησίας - κοσμικής εξουσίας και για το κλίμα στην Ευρώπη τότε. Σε κάποια Σύνοδο ο Ερρίκος τολμά να ζητήσει την καθαίρεση του Πάπα. Ο Πάπας απαντά με την τιμωρία του αναθεματισμού. Ο αυτοκράτορας απομονώνεται από τους υπηκόους του γιατί θεωρείται μεγάλη αμαρτία να σχετίζεται κανείς με πρόσωπο που έχει αναθεματιστεί. Ο αυτοκράτορας, τον χειμώνα του 1077, με μια μικρή ακολουθία πηγαίνει στον Πύργο της Κανόσσας της Κάτω Ιταλίας. Φτωχικά ντυμένος και παγωμένος περιμένει τρία μερόνυχτα έξω από την πύλη, χωρίς ο Πάπας να τον δέχεται. Στο τέλος τον δέχεται και τον «λύνει» από το ανάθεμα. Η σύγκρουση συνεχίζεται. Η εκκλησία βγαίνει νικήτρια και καθοδηγεί τις Σταυροφορίες.ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΑκόμη και στα χρόνια της Αναγέννησης, οι θρησκευτικοί διωγμοί της Εκκλησίας απέναντι σ' αυτούς που αμφισβητούν τα δόγματά της είναι ιδιαίτερα έντονοι. Η Ιερά Εξέταση δρα ανενόχλητη και καταδικάζει σε θάνατο επιστήμονες και όσους θεωρεί μάγους. Ανάμεσα στο 1482 και 1525 υπολογίζεται ότι μόνο στην Ισπανία 234.526 άτομα καταδικάστηκαν από την Ιερά Εξέταση ως αιρετικοί. Στην Ιταλία ανάμεσα στο 1566 και 1629 ο Καρνεζέκι, ο Παλεάριο και ο Μπρούνο καίγονται ζωντανοί στη Ρώμη. Ο Βανίνι καίγεται στην Τουλούζ. Ο Καμπανέλλα βασανίζεται σκληρά και φυλακίζεται 27 χρόνια στη Νάπολη. O Σάρπι δοκιμάζει το μαχαίρι του δολοφόνου. Ο Γαλιλαίος, μπροστά στην απειλή της Ιεράς Εξέτασης αναγκάζεται να απαρνηθεί τις ιδέες του.Μυστικιστές και επιστήμονες που τολμούν να μελετήσουν το σύμπαν και να διατυπώσουν τους νόμους της Φυσικής διώκονται με φανατισμό.ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΣ" Sapere aude "(τόλμησε να μάθεις): αυτό είναι το σύνθημα του Διαφωτισμού, όπως το διατύπωσε ο Εμμάνουελ Καντ και είναι σαφής ο αντιεκκλησιαστικός του χαρακτήρας. Οι εκπρόσωποι του Διαφωτισμού επιχειρούν να αφαιρέσουν από τη γνώση το θρησκευτικό της περίβλημα.Οι Διαφωτιστές υποστηρίζουν ότι δεν πρέπει να γίνονται διακρίσεις με βάση τις θρησκευτικές ή ηθικές πεποιθήσεις των ανθρώπων και ότι οι δοξασίες των άλλων πολιτισμών δεν είναι εκ φύσεως κατώτερες απ� αυτές του ευρωπαϊκού χριστιανισμού.Η Γαλλική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη του 1789 αναγνωρίζει τελικά την ανεξιθρησκία στο άρθρο 10 : «Κανείς δεν πρέπει να ενοχλείται για τις γνώμες του, ακόμη και για τις θρησκευτικές, αρκεί να μη διαταράσσει τη δημόσια τάξη που καθιερώνει ο νόμος». Είναι η πρώτη ευρωπαϊκή αναγνώριση της ανεξιθρησκίας. Έχει ήδη προηγηθεί η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων της Βιργινίας (Bill of Rights, 1776) κατά τον αμερικανικό αγώνα ανεξαρτησίας.Σήμερα μετά την πανηγυρική εξαγγελία από την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του 1948 (άρθρο 18), η θρησκευτική ελευθερία προστατεύεται από το άρθρο 9 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, το οποίο έχει υπέρτερη ισχύ σε σχέση με τους κοινούς νόμους του κράτους, καθώς και από το άρθρο 18 του Διεθνούς Συμφώνου του Ο.Η.Ε. (1966) για τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα.Στην Ελλάδα το πρώτο Σύνταγμα της επαναστατικής περιόδου, το Σύνταγμα της Επιδαύρου καθιερώνει την ανεξιθρησκία στο πρώτο του άρθρο. Το ισχύον Σύνταγμα προστατεύει στο άρθρο 13 τόσο την θρησκευτική ελευθερία όσο και την ανεξιθρησκία: «1. Η ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης είναι απαραβίαστη. 2. Η απόλαυση των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων δεν εξαρτάται από της θρησκευτικές πεποιθήσεις του καθενός». Αναγνωρίζεται πάντως ως επίσημη θρησκεία του κράτους την χριστιανική. Εξάλλου, το ίδιο το Σύνταγμα έχει συνταχθεί στο όνομα της Αγίας Τριάδος
http://www.epanellinismos.com/index.php?option=com_fireboard&func=view&id=10888&catid=97#10888

"Μέγας" Κωνσταντίνος,Ιουστινιανός,Θεοδόσιος,οι σφαγείς των Ελλήνων,ψηφίστηκαν ως...μεγάλοι..."Έλληνες"!!!!!!!

Η ψηφοφορία περί αναδείξεως των 100 μεγάλων Ελλήνων,αναδεικνύει το ευτράπελον της κοινωνικής και ιστορικής συνοχής των ψηφισάντων!!!!!
Όμως,το να ψηφίζονται ως μεγάλοι...Έλληνες,ξένοι και μάλιστα..."αγνώστου" φυλής,οι οποίοι έχουν καταγραφεί στην Ιστορία,ως οι πιο μεγάλοι ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΙΣ της Ελλάδος και σφαγείς των Ελλήνων,καταδεικνύει τον ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΛΗΘΑΡΓΟ,στον οποίο έχουν ρίξει τους αδαείς συμπατριώτες μας,οι ρασοφόροι κατακτητές της Ελλάδος με τα υποχείριά τους!!!!!!!
=========
Έχουμε και λέμε,λοιπόν:

[Αλλά μετ'ολίγον ο Διοκλητιανός ενόμισε πρέπον να μερίση έτι μάλλον τας φροντίδας της υπερτάτης αρχής' εχειροτόνησε δε επί τούτω,εν έτει 291,από κοινού μετά του Αυγούστου Μαξιμιανού,δύο καίσαρας,τον εκ Δαρδανίας Κωνστάντιον τον Χλωρόν και τον εκ Μοισίας Γαλέριον,ορίσας όμως ότι το του καίσαρος αξίωμα επέχει δευτερεύουσαν ως προς τον Αύγουστον τάξιν.Και τον μεν Γαλέριον προσέλαβεν αυτός βοηθόν,τον δε Κωνστάντιον έδωκεν εις τον Μαξιμιανόν συγκυβερνήτην των της Δύσεως πραγμάτων.Τούτου του Κωνσταντίου υιός υπήρξεν ο Κωνσταντίνος,όστις εγεννήθη κατά τινας μεν εις Ταρσόν,κατ'άλλους δε εις Δρεπάνην της Βιθυνίας,και κατά την πιθανωτέραν γνώμην εις Ναίσσον,την σημερινήν Νίσσαν της Μοισίας,εν έτει 274.Ο πατήρ αυτού,ει και στενός και συγγενής διατελέσας του αυτοκράτορος Κλαυδίου,ήτο εισέτι τότε απλούς στρατηγός και είχε συνοικήσει μετά κόρης τινός ευτελούς κοινωνικής τάξεως,Ελένης το όνομα,της τοσούτον μετέπειτα περιωνύμου μητρός του Κωνσταντίνου.Προαχθείς δε εις το του καίσαρος αξίωμα,ηναγκάσθη υπό του Διοκλητιανού να διαζευχθή μεν την Ελένην ίνα λάβη σύζυγον συγγενή τινα του Αυγούστου Μαξιμιανού,να καταλίπη δε παρά τω αυτοκράτορι το υιόν Κωνσταντίνον ως όμηρον.]

Που έχει γεννηθεί,λοιπόν,ο πατέρας του Κωνσταντίνου;;;;;;
Στη Δαρδανία(βαρβαριστί Νταρντάνσκα=Βαρντάρσκα=Βαρδαρία=Σκόπια)!!!!!!
Είναι γεγονός ότι,ο Παπαρρηγόπουλος έχει καταξιωθεί στους μεγάλους ιστορικούς.
Γεγονός επίσης,είναι ότι,έχουν αναδείξει "μέγαν" τον Κωνσταντίνον,ως τον θεμελιωτήν του Ανατολικού Ρωμαϊκού Χριστιανικού Κράτους,ακριβώς επειδή κατέλαβαν την εξουσία τα μαύρα ράσα!!!!!!
ΓΙΑΤΙ,όμως,να είναι τοοόσο σκοτεινό το ιστορικό του ανθρώπου αυτού;;;;;
Ενός "μέγα";;;;;;;;
Είναι δυνατόν,για έναν άνθρωπο σαν κι αυτόν να μην υπάρχουν περισσότερες πληροφορίες;;;;;Έναν..."ΜΕΓΑ";;;;;;;;;;;
Κι όμως είναι δυνατόν!!!!!!!Για λίγο ακόμα!!!!!
------------------
Διωγμοί των Ελλήνων από τους χριστιανούς επί Κωνστ...
==========

Για τον άλλο..."Έλληνα",τον Ιουστινιανό(Γιουπράβδα ή Γιουτπράβδα ή Ουπράβδα),διαβάστε αποκάτω!!!!!!!!!!!
Το "περίεργο" είναι ότι κι αυτός και ο πατέρας του έχουν γεννηθεί στα Σκόπια!!!!!!!!!
Από αγνώστου ταυτότητος "φυλή"!!!!!!!!!!!!!!

"πράβδα"=αλήθεια στα σλαύικα.Το "Γιουτ" μήπως βγαίνει από το Γιούντα=Γιούδα;;;;Άρα το Γιουτπράβδα=Ιουδαίος αληθινός;;Ή Ιουδαίος πραγματικός;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
------------------
ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΣ.Ο ΟΥΠΡΑΒΔΑ ΕΚ ΣΚΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΠΩΣ ΕΓΙΝΕ Ρ...
==========

[Ο Θεοδόσιος ήτο υιός ομωνύμου στρατηγού διαπρέψαντος επί Ουαλεντινιανού,αλλ'έπειτα συκοφαντηθέντος και θανατωθέντος αδίκως.Μετά την τοιαύτην του πατρός τελευτήν,ο νέος Θεοδόσιος,όστις είχε δώσει δείγματα ωσαύτως αξιολόγων στρατηγικών προτερημάτων,απήλθεν εις Ιβηρίαν την πατρίδα αυτού και διέτριβεν εκεί ιδιωτεύων ότε ο Γρατιανός εκάλεσεν αυτόν,άγοντα το τριακοστόν τρίτον της ηλικίας έτος,εις το ύπατον του συνάρχοντος αξίωμα,επιτρέψας αυτώ ιδίως,εκτός της μερίδος ήν είχεν ο Ουάλης,και την Ιλλυρίαν,διότι εν αυτή μάλιστα προέκειτο να καταπολεμηθώσιν οι Γότθοι]

Τώρα πως γίνεται ένας άνθρωπος που έχει γεννηθεί στην Ιβηρία(Ισπανία),να είναι...Έλληνας,μόνο τα μαύρα ράσα το έχουν αναγάγει σε "αλήθεια"!!!!!!!!!
Βεβαίως και αυτού του..."μέγα"..."Έλληνα" οι ρίζες είναι σκοτεινές!!!!!!!!!

------------------
"Τοιουτοτρόπως επί Θεοδοσίου εθριάμβευσεν ο χριστ...
==========

Έτσι,λοιπόν,Έλληνες,εθριάμβευσεν ο χριστιανισμός επί των προγόνων μας........
Τοιουτοτρόπως επί των ημερών των "μεγάλων" αυτών........"Έλλήνων",κατετροπώθησαν και αλλαξοπίστησαν οι πατέρες μας........
Από αυτούς γκρεμίστηκαν συθέμελα οι ΝΑΟΙ μας........
Αυτοί έσφαξαν και ρούφιξαν το αίμα των προπαππούδων μας.........
ΚΙ ΑΥΤΟΥΣ ΕΣΕΙΣ ΩΡΕ ΕΛΛΗΝΕΣ,ΤΟΥΣ ΨΗΦΙΣΑΤΕ ΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ 100 ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ.........ΩΣ "ΕΛΛΗΝΕΣ"............

Ω,ΕΛΛΗΝΕΣ!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ΜΙΑ "ΑΓΝΩΣΤΗ" ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΑΠΟ ΤΗ ΝΕΑ ΡΩΜΗ(ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ).

ΤΕΛΙΚΑ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ ΟΤΙ ΜΑΣ ΕΧΟΥΝ ΤΣΑΛΑΠΑΤΗΣΕΙ......
ΠΟΣΑ ΑΚΟΜΑ ΜΑΣ ΚΡΥΒΟΥΝ;
ΓΙΑ ΠΟΣΟ ΑΚΟΜΑ ΘΑ ΜΑΣ ΡΕΖΙΛΕΥΟΥΝ;
ΜΕΧΡΙ ΠΟΤΕ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΚΛΟΥΒΙ ΤΟΥ..."ΘΕΟΥ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ",ΜΕΧΡΙ ΠΟΤΕ ΣΑΝ ΠΡΟΒΑΤΑ ΣΤΟ ΜΑΝΤΡΙ ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΤΗ ΣΦΑΓΗ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ...ΑΡΧΙΜΑΝΤΡΙΤΕΣ;;;;;;
------------------------------------------------------------------------------------
ΜΑΙΑΝΔΡΟΣ

Δευτέρα, Ιανουαρίου 26, 2009

Oι λογαριασμοί βυζαντινών και Κρητικών

Καθ’ όλη την διάρκεια της χιλιετούς βυζαντινής αυτοκρατορίας η Κρήτη ήταν το κόκκινο πανί για τους βυζαντινούς κατακτητές. Γι’ αυτό την αιματοκύλησαν πολλές φορές.

- Το 727 οι Κρητικοί όχι μόνον συμμετέχουν μαζί με όλους τους Έλληνες στην Μεγάλη Επανάσταση κατά των βυζαντινών, αλλά επιπλέον ετοιμάζουν πανστρατιά και επιτίθενται κατά της Κωνσταντινουπόλεως για να εκθρονίσουν(!!!) τον αυτοκράτορα Λέοντα Γ’ τον Ίσαυρο.
Αρχηγό τους είχαν έναν Κρητικό ονόματι Κοσμά, ο οποίος ήταν μεγαλοπρεπής, ωραίος και γενναίος. Και παραλίγο να κατάφερναν να κυριαρχήσουν σε όλη την Μεσόγειο, όπως αναφέρει στην «Ιστορία των Σφακίων» ο ηγούμενος Γρηγόριος Παπαδοπετράκης.

- Όμως οι λογαριασμοί βυζαντινών και Κρητικών παρέμεναν από αιώνες ανοικτοί και δεν έκλεισαν ποτέ. Ο Αλέξιος Κομνηνός, δια του υιού του Ισαακίου, το 1192, στέλνει απειλητική επιστολή προς το νησί της Κρήτης. Απειλούσε ότι αν δεν υποταχθούν στο βυζάντιο οι Κρητικοί, θα εξολοθρεύσει όλους τους άνδρες, τις γυναίκες και τα παιδιά, όπως έπραξαν στο παρελθόν, έγραφε η επιστολή, ο Βελισσάριος, ο Ιουστινιανός, ο Νικηφόρος Φωκάς και ο Βάρδας ο θαλασσινός.

- Οι βυζαντινοί είχαν υποστεί αναρίθμητες ήττες από τους Κρητικούς, που ήταν πολύ γενναίοι μαχητές και θεοσεβείς. Οι Κρητικοί ουδέποτε πρόδωσαν τους Πατρώους Θεούς και τα Πάτρια ειωθότα. Το παράδειγμά τους έδινε θάρρος στους άλλους Έλληνες να διατηρήσουν τον Ελληνισμό τους και την Πατρώα Ελληνική Θρησκεία. Γι’ αυτό ήθελαν να τους αφανίσουν οι βυζαντινοί κατακτητές.
- Οι μνήμες από την τελευταία ήττα, ήταν ακόμη νωπές. Το 949 ο βυζαντινός αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος Ζ’ υπέστη πανωλεθρία από τους γενναίους Κρητικούς καθώς όλο το βυζαντινό στράτευμα που έστειλε για να κατακτήσει το ηρωικό Νησί κατεσφάγη, όπως μας πληροφορεί ο Λέων Διάκονος.

- Τα Κρητικά πλοία περήφανα έπλεαν στην Μεσόγειο αψηφώντας τον βυζαντινό στόλο. Και όποτε είχαν ευκαιρία έκαναν τολμηρές επιδρομές και κατέστρεφαν ολοσχερώς τον βυζαντινό στόλο. Ο Λέων Διάκονος γράφει για την «των Κρητών δυναστείαν, τραχηλιώσαν και κατά Ρωμαίων φονικόν πνέουσαν». Δηλαδή έσπερναν τον θάνατο στους βυζαντινούς οι σκληροτράχηλοι Κρητικοί, γράφει ο Λέων Διάκονος στην Ιστορία του.

- Οι Κρητικοί ήταν ακατάβλητοι κυρίως για δύο λόγους, γράφει ο Συνεχιστής του Θεοφάνους: Πρώτον διότι είχαν διατηρήσει αλώβητο το Ελληνικό Ιερατείο τους, το οποίο προΐστατο στους Απελευθερωτικούς Αγώνες, και δεύτερον διότι ήταν φοβεροί έμποροι, κάτι που τους προσπόριζε τα αναγκαία χρήματα για τους πολέμους κατά των βυζαντινών.

- Το μίσος των βυζαντινών κατά των Ελλήνων της Κρήτης αποτυπώνεται ανάγλυφα από τον παρακοιμώμενο Ιωσήφ Βρίγγα ο οποίος προσπαθεί να διεγείρει το βυζαντινό συμβούλιο κατά των Κρητικών. Ο Συνεχιστής του Θεοφάνους καταγράφει τα λόγια του Ιωσήφ: «Είναι τόσα τα δεινά που υπέστησαν οι Ρωμαίοι από τους αρνητές του Χριστού, σφαγές και καταστροφές εκκλησιών και αρπαγές περιουσιών και αιχμαλωσίες. Πρέπει να αγωνισθούμε υπέρ των Χριστιανών και να μην δειλιάσουμε από την απόσταση της θαλάσσης ούτε από τις φήμες».
- Πράγματι οι γενναίοι Κρητικοί απελευθέρωναν τα παράλια της Ιωνίας από τους βυζαντινούς κατακτητές και κατέστρεφαν χριστιανικές εκκλησίες και έπιαναν χριστιανούς αιχμαλώτους για να τους ανταλλάξουν με Έλληνες.

- Το 960 ο βυζαντινός αυτοκράτωρ Ρωμανός Β’ και ο παρακοιμώμενος Ιωσήφ Βρίγγας ανέθεσαν στον Αρμένιο στρατηγό Νικηφόρο Φωκά τον αφανισμό της Κρήτης και των Κρητικών. Ο τεράστιος βυζαντινός στόλος ξεκίνησε από την Κωνσταντινούπολη στις 5 Ιουλίου 960. - Αποτελείτο από 3300 πλοία που μετέφεραν στρατό και εφόδια. Οι βυζαντινοί είχαν στρατολογήσει βάρβαρα στίφη Σλαύων, Αρμενίων και Ρώσων, για να κατασφάξουν τους Έλληνες της Κρήτης.

- Ο M. Canard, στο Byzance et les Arabes μας πληροφορεί ότι οι Έλληνες διέθεταν μόλις 240 πλοία και ζήτησαν από τους Άραβες πολεμοφόδια και στρατό. Εκείνο τον καιρό οι Άραβες με επικεφαλής τον Χαμβδά πολεμούσαν στο μέτωπο της Μικράς Ασίας τους βυζαντινούς κατακτητές, και έτσι δεν μπόρεσαν να τους στείλουν παρά μικρές ποσότητες πολεμοφοδίων, αλλά καθόλου στρατό. Έτσι οι γενναίοι Κρητικοί μαχητές αντιμετώπισαν μόνοι τους τον τεράστιο βυζαντινό στόλο που μετέφερε 500.000 βυζαντινούς κατακτητές στο ηρωικό Νησί.
- Οι Έλληνες γρήγορα έμαθαν τα νέα και άρχισαν να οχυρώνωνται. Η ιστορία έχει καταγράψει ως επικεφαλή της ηρωικής αντιστάσεως την Κρητικοπούλα Ιέρεια της Αρτέμιδος Κλεαγέτη.

- Ο Πρίσκος στην χρονογραφία του μας πληροφορεί ότι ήταν μόλις 25 ετών το 960, και αμέσως άρχισε να εμψυχώνει τους Κρητικούς περιδιαβαίνουσα όλα τα οχυρά. Η Κλεαγέτη ήταν πολύ μορφωμένη και γόνος Ιερατικής οικογενείας. Η μητέρα της λεγόταν Ζηνόκλεια, ήταν Ιέρεια της Ήρας, και είχε πάρει μέρος στην μάχη της Κρήτης κατά των βυζαντινών το 949. Με το τόξο της είχε σκοτώσει 50 βυζαντινούς κατακτητές. Η Ζηνόκλεια τελούσε τα Ελληνικά Μυστήρια και είχε διδάξει από μικρή την θυγατέρα της Κλεαγέτη το πώς να πολεμά τους βυζαντινούς κατακτητές.

- Ο Λέων Διάκονος στην Ιστορία του αναφέρει την Κλεαγέτη με υβριστικούς όρους. Την αποκαλεί «γύναιον εταιρικόν», «αναιδές», και ότι τάχα έκανε μαγγανείες. Όμως της αναγνωρίζει, αν και με υβριστικό τόνο, ότι ήταν μάντισσα και ότι ήταν ατρόμητη, καθώς πλησίαζε μόνη της μέχρι τα φυλάκια των βυζαντινών και τους προκαλούσε σε πόλεμο.
- Οι Κρητικοί Ιερείς και Ιέρειες μόλις αντίκρισαν του πρώτους βυζαντινούς στρατιώτες έκαναν καθαρμό σε όλο το Νησί για να φύγει το χριστιανικό μίασμα.

- Ο Νικηφόρος Φωκάς αμέσως μετά την απόβαση αρχίζει γενική επίθεση. Σφάζει αρκετούς Κρητικούς τις πρώτες ημέρες. Νοιώθοντας ότι η νίκη του θα είναι εύκολη εξ αιτίας του τεραστίου όγκου του στρατεύματός του, δίνει 10.000 βυζαντινούς στρατιώτες στον στρατηγό Νικηφόρο Παστιλά και τον διατάσσει να εισβάλει στην ενδοχώρα του Νησιού και να κατασκοπεύσει τους Κρητικούς.
- Η ατρόμητη Ιέρεια Κλεαγέτη απαντά με ανταρτοπόλεμο. Βάζει τις Κρητικοπούλες να δίνουν κρασί στους βυζαντινούς στρατιώτες, να τους μεθούν και να αποσπούν πληροφορίες. Αφού τους διέλυσαν την πειθαρχία η Κλεαγέτη διέταξε τους 400 Κρητικούς που είχε υπό τις διαταγές της να λάβουν θέσεις μάχης στα βουνά.

- Μόλις οι Κρητικοί είδαν τους βυζαντινούς αποδιοργανωμένους ξεκίνησαν επίθεση με επικεφαλής την ηρωική Ιέρεια της Αρτέμιδος. Οι βυζαντινοί αντιστάθηκαν με σθένος. Η Κλεαγέτη σημάδεψε με το τόξο της τον βυζαντινό στρατηγό Νικηφόρο Παστιλά, κτύπησε το άλογό του και τον ανάγκασε να ξεκαβαλικέψει. Αμέσως χύμηξε πάνω του με το τσεκούρι της και τον σκότωσε.
- Οι βυζαντινοί σε αυτή την δεύτερη φάση του αγώνος τράπηκαν σε φυγή αλλά οι Κρητικοί τους πήραν στο κυνήγι. Ελάχιστοι από τους στρατιώτες του Νικηφόρου Παστιλά κατόρθωσαν να επιστρέψουν ζωντανοί στο στρατόπεδο του Νικηφόρου Φωκά.
- Ο Φωκάς, ωσάν να κτυπήθηκε από κεραυνό, μόλις άκουσε τα νέα άρχισε να ετοιμάζει ενέδρες. Άρχισε να πολιορκεί τον Χάνδακα (Ηράκλειο).

- Ο Πρίσκος, έχει καταγράψει το πώς απευθύνθηκε στους στρατιώτες του λέγων ότι «Δεν νομίζω να αγνοεί κανείς σας την επιθετικότητα και το θράσος των απογόνων της Αριάδνης, τις τόσες διαρπαγές και τα φονικά που έχουν διαπράξει κατά των Ρωμαίων. Δεν ανέχεται η εκκλησία του Χριστού να λυμαίνωνται το χριστεπώνυμο πλήθος οι ειδωλολάτρες.
Μην εξοκείλετε στην απειθαρχία και την καλοπέραση διότι θα πάθετε ότι και οι στρατιώτες του Νικηφόρου Παστιλά. Ας μην σπαταλάμε τον καιρό μας με οκνηρία και μέθη, αλλά παραμένοντας Ρωμαίοι ας επιδείξουμε στον πόλεμο κατά των ειδωλολατρών το γενναίο μας φρόνημα».
- Μετά πήρε τον στρατό του και άρχισε επίθεση καθώς είχε πληροφορίες ότι 40.000 Κρητικοί ετοιμάζονταν να του επιτεθούν αιφνιδιαστικά και να τον εκδιώξουν από το Νησί. Ο Νικηφόρος Φωκάς περίμενε να νυκτώσει και επιτέθηκε το βράδυ στους Κρητικούς, οι οποίοι δεν άκουσαν την Κλεαγέτη και έκαναν το λάθος να κατασκηνώσουν σε πεδιάδα.

- Εκεί ο Νικηφόρος Φωκάς τους έπιασε στον ύπνο, απροετοίμαστους, και τους έσφαξε όλους. Ο Νικηφόρος Φωκάς, για να αποδείξει το πόσο βάρβαρος ήταν και το πόσο μισούσε τους Έλληνες, διέταξε τους στρατιώτες του να κόψουν τα κεφάλια των Ελλήνων και να τα μαζέψουν σε σακκιά.
- Ύστερα διέταξε να τα καρφώσουν σε κοντάρια και να τα τοποθετήσουν μπροστά στο κάστρο του Χάνδακος. Μετά, όπως διασώζει ο Λέων Διάκονος, ο Φωκάς διέταξε όσα κεφάλια Κρητικών περίσσεψαν να τα εκσφενδονίζουν με τις βαλλίστρες μέσα στα τείχη του κάστρου...
- Οι Κρητικοί μόλις ανεγνώρισαν τους ομοφύλους των, ξέσπασαν σε οιμωγές. Ακούστηκαν κλάματα. Τρόμος κατέλαβε το στρατόπεδο των Κρητικών. Ακούστηκαν κραυγές και θρήνοι ωσαν η πόλη να είχε ήδη κατακτηθεί. Μολονότι δεν είχαν καμμία διάθεση για ειρήνη με τους βυζαντινούς, τώρα είχαν χάσει το θάρρος τους. Εκείνη την δύσκολη στιγμή εμφανίστηκε στα τείχη η νεαρή Ιέρεια Κλεαγέτη. Το πρόσωπό της έλαμπε από ζωντάνια όταν ενθάρρυνε τους Κρητικούς.

- Ο Πρίσκος διέσωσε τα λόγια της: «Γενναίοι άνδρες και γυναίκες, αιώνες τώρα πολεμούμε τους Ρωμαίους. Οι Θεοί δεν μας εγκατέλειψαν, πάντα στέκονται στο πλευρό μας. Μόλις κατατροπώσαμε τους Ρωμαίους του Παστιλά. Τώρα θα λιποψυχήσουμε μπροστά σ’ έναν ασεβή Ρωμαίο; Εμπρός! Τραβήξτε τα σπαθιά. Ακονίσατε τους πελέκεις. Τεντώσατε τα βέλη. Θάνατος στους Ρωμαίους κατακτητές. Βοήθησέ μας Τοξόκλυτη Θεά. Ίσιωσε τα θανατηφόρα βέλη μας να βρουν τον στόχο τους».

- Η νεαρή Ιέρεια αμέσως διατάζει επίθεση. Εμψυχωμένοι από την ατρόμητη Ιέρειά τους που όρμησε πρώτη, 35.000 Κρητικοί, μαζί και γυναικόπαιδα, εφορμούν εναντίον των βυζαντινών κατακτητών. Ο Νικηφόρος Φωκάς ταράζεται από την ξαφνική αντεπίθεση. Αλλά πριν προλάβει να συνέλθει καταμετρά 90.000 χιλιάδες νεκρούς, οι περισσότεροι από τα επίλεκτα βυζαντινά σώματα των Αρμενίων.
- Ο Νικηφόρος Φωκάς αναγκάζεται να σαλπίσει υποχώρηση. Έβλεπε πιά ότι ήταν πολύ δύσκολο να κατατροπώσει τους Κρητικούς και μάλιστα με τέτοια οχυρά. Αποφάσισε, γράφει ο Λέων Διάκονος, να πολιορκήσει τον Χάνδακα(Ηράκλειο). Αποφάσισε να λιμοκτονήσει τους Κρητικούς μέχρις ότου κατασκευάσει νέες πολιορκητικές μηχανές. Έτσι τελείωσε ο χειμώνας του 960-961.

- Κατά την διάρκεια του χειμώνος δεν έπαυσαν τελείως οι εχθροπραξίες. Ομάδες καταδρομών των Κρητικών κτυπούσαν συνεχώς τους βυζαντινούς κατακτητές. Οι απώλειες των Κρητικών έφτασαν τις 30.000 νεκρούς και των βυζαντινών τις 110.000 νεκρούς, αναφέρει ο M. Canard στο Byzance et les Arabes.
- Στο τέλος Φεβρουαρίου του 961, ο Νικηφόρος Φωκάς άρχισε πάλι τον πόλεμο με νέο στρατό και εφόδια που παρέλαβε από την Κωνσταντινούπολη. Αντιθέτως η θέση των Κρητικών γινόταν όλο και πιό δύσκολη καθώς τα τρόφιμα λιγόστευαν και ο ναυτικός αποκλεισμός του Νησιού δεν επέτρεπε τον ανεφοδιασμό.

- Οι στρατιωτικοί αρχηγοί των Κρητικών, Ναύκλος και Ανεμάς, έκαναν συμβούλιο και αποφάσισαν να περιμένουν, μέσα στην πόλη, βοήθεια από τους Άραβες. Όμως η Κλεαγέτη τους είπε να συνεχίσουν τον ανταρτοπόλεμο στα βουνά και να μην πολεμήσουν μέσα στην πόλη διότι το κάστρο ίσως να μην αντέξει την πολιορκία. Τελικά υπερίσχυσε η γνώμη του Ανεμά, η οποία δυστυχώς απεδείχθη μοιραία.
- Οι βυζαντινοί κατακτητές άρχισαν την πολιορκία σκάβοντας κάτω από την τάφρο και άρχισαν να ξεκολλούν πέτρες από το τείχος. Πρόσθεσαν ξύλα στα υποστηρίγματα και τους έβαλαν φωτιά. Σε λίγο η φωτιά απανθράκωσε τα υποστηρίγματα και δύο επάλξεις του κεντρικού τείχους κατέρρευσαν. Αμέσως όρμησαν στην πόλη τα βυζαντινά στίφη και άρχισαν γενική σφαγή χωρίς να κάνουν διάκριση αμάχου και μαχομένου πληθυσμού. Τα γυναικόπαιδα έτρεχαν να κρυφτούν στα σοκάκια αλλά οι βυζαντινοί τους εξολόθρευαν ανηλεώς. Για τρεις ολόκληρες ημέρες δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να σφάζουν άμαχο πληθυσμό.

- Η κατάκτηση της Κρήτης ολοκληρώθηκε στις 7 Μαρτίου 961. Οι πηγές κατέγραψαν 200.000 νεκρούς Κρητικούς, μαζί με τα γυναικόπαιδα, που γενοκτόνησαν οι βυζαντινοί υπάνθρωποι. Μαζί με τους ήδη νεκρούς Κρητικούς στα πεδία των μαχών, το Ολοκαύτωμα της Κρήτης αριθμεί 270.000 νεκρούς, σφαγιασθέντες από τα βυζαντινά στίφη του Νικηφόρου Φωκά.
- Ο Νικηφόρος Φωκάς, χωρίς κανένα ίχνος θεοσέβειας, ανδρείας και πολιτισμού, ζήτησε να βρουν το πτώμα της Ιέρειας Κλεαγέτης. Μόλις οι βυζαντινοί το βρήκαν, ο βάρβαρος Αρμένιος στρατηγός διέταξε να της κόψουν το κεφάλι και να το καρφώσουν σε ένα κοντάρι. Αφού το έφτυσε, το περιέφερε πάνω στο άλογό του ως τρόπαιο...

- Ο Νικηφόρος Φωκάς για να ολοκληρώσει την καταστροφή της Κρήτης διατάσσει την φυλετική αλλοίωση του Κρητικού λαού. Εγκαθιστά στο ηρωικό Νησί βαρβάρους Σλαύους, Ρώσους και Αρμένιους. Επιπλέον διατάσσει τους μοναχούς των χριστιανών να εκχριστιανίσουν βιαίως τον Κρητικό λαό. Ο Νίκων ο «Μετανοείτε» αποβιβάζεται στην Κρήτη με προστασία βυζαντινής φρουράς και αρχίζει νέες σφαγές.
- Παρά την τρομακτική γενοκτονία, οι Κρητικοί ανένηψαν και συνέχισαν τον Ιερό Αγώνα για Ελευθερία, κάτι που αποδεικνύεται με την απειλητική επιστολή που έστειλε ο Αλέξιος Κομνηνός το 1192, όπως αναφέραμε και στην αρχή του άρθρου μας.

- Η Γενοκτονία 270.000 Κρητικών από τους βυζαντινούς κατακτητές το 961 έχει χαραχθεί βαθιά στην μνήμη όλων των Ελλήνων παρά τις προσπάθειες των νεοβυζαντινών κατακτητών να την διαγράψουν.
- Ξεπερνώντας κάθε όριο θράσους, ο «πατριάρχης» των χριστιανών Βαρθολομαίος, πριν από δύο χρόνια, έστησε τον ...ανδριάντα(!) του Νικηφόρου Φωκά στην Κρήτη(!!!).

Όπως δείχνουν τελικώς τα γεγονότα υπάρχουν ακόμη ανοικτοί λογαριασμοί μεταξύ Ελλήνων και βυζαντινών...

Πηγές:
Λέων Διάκονος, Ιστορία
M. Canard, Byzance et les Arabes
Πρίσκος, Κρητικά, στην συλλογή Jus Graeco-Romanum
Γρηγορίου Παπαδοπετράκη, Ιστορία των Σφακίων, Αθήνα 1971

Posted by ΜΑΙΑΝΔΡΟΣ