Τελικά μήπως μήπως ο κύριος Γκιτάι είναι ειρηνιστής και τον παρεξηγήσαμε;
Μήπως και το έργο που θα παρουσιάσει στην Επίδαυρο στις 24 Ιουλίου με βάση το εβραικό πολεμικό εγχειρίδιο για την μάχη καλού και κακού, όπως γράφει επακριβώς το πρόγραμμα του φεστιβάλ, είναι ειρηνικό έργο, όπου το καλό πάντα θριαμβεύει;
Βέβαια τώρα αν το καλό είναι πάντα με τους Εβραίους αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Δεν έγινε και τίποτα, συμπτώσεις... Κάποιος τελικά πρέπει να είναι ο καλός.
Ετυχε να είναι οι Εβραίοι, συμπτωματικά...
Μήπως ακόμα και ο Φλάβιος Αίσωπος ο Εβραίος ιστορικός, ήταν και αυτός ειρηνιστής όπως και ο Γκιτάι; Γιατί και πάλι από σατανική σύμπτωση και οι δύο τα είχαν καλά και με τα δύο στρατόπεδα, ο Ιώσηπος με μια μερίδα της Ρωμαϊκής εξουσίας και τους Ισραηλίτες, και ο Γκιτάι με μια μερίδα των Παλαιστινίων και τους Ισραηλίτες. Πάνω απ όλα βέβαια το Ισραήλ και για τους δύο.
Απαιτεί πάντως ιδιαίτερη οξυδέρκεια, και αυτό οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε στους γυιούς του Γιαχβέ, το πόσο καλά και επιστημονικά χειρίζονται το θέμα του καλού και του κακού μπάτσου. Τσιγαράκι; ο ένας. Πάρ' την μπούφλα σου, ο άλλος. Επιστήμονες... Αλλά αν το καλοσκεφτούμε εδώ κατάφεραν να κάνουν την μισή ανθρωπότητα να πιστεύει στον Θεό τους τον Γιαχβέ, αλλά με άλλα ονόματα, και να θεμελιώσουν έτσι και de facto και de jure την εκλεκτικότητα τους και την καταξίωση τους που τόσο πολύ πάσχιζαν να επιτύχουν αλλά δεν τους έβγαινε με τον πρωτογενή θεό τους.
Γιαχβέ, άκουγε ο κόσμος και έτρεχε να σωθεί από τον μπαμπούλα. Όταν όμως του φόρεσαν καινούργιο ρούχο...Επιστήμονες οι άνθρωποι!!
Και το καλύτερο, για να ενισχύσουν το άλλοθι τους τους δύο κλώνους που ετοίμαζαν με τόση επιμέλεια, τους αποκήρυξαν γρήγορα-γρήγορα για να τους δώσουν στους ανυποψίαστους νέους πιστούς των κλωνοποιημένων Γιαχβέ. Απίστευτοι, μοναδικοί, μπράβο σας. Αλλά μέχρι εδώ. Τα παιχνιδάκια κάποτε τελειώνουν μαζί με τα παραμύθια και τις δολοπλοκίες σας.
Γιατί ο πόλεμος των υιών του φωτός εναντίον εκείνων του σκότους, το έργο που θέλουν να μας παρουσιάσουν στην Επίδαυρο στις 24 Ιουλίου, έχει στοιχεία από έναν πάπυρο, τον Κανόνα του Πολέμου, που ανακαλύφθηκε σε μια σπηλιά στο Κουμράν. Εκτός από πολεμικό εγχειρίδιο είναι και θεολογικό. Μιλάει για τον πόλεμο όπου οι εκλεκτοί του Ισραήλ έχουν στο πλευρό τους τάγματα αγγέλων ενώ από την άλλη πλευρά είναι ο σατανάς με τους δαίμονες σε βοήθεια των άλλων εθνών. Το «κακό» καταστρέφεται και ο θεός του Ισραήλ κυβερνάει αιώνια.
Η δε ταινία του: Σιών, Αυτο-χειραφέτηση, αναφέρεται στη ζωή και το έργο του ιδρυτή του Σιωνισμού Theodor Herzl.
Και πάλι συμπτωματικά, στο πρώτο Σιωνιστικό συνέδριο στη Βασιλεία της Ελβετίας το 1897, όπου ο Herzl έθεσε το θέμα της δημιουργίας του κράτους του Ισραήλ και αποφασίστηκε η δημιουργία του στην περιοχή της Παλαιστίνης, συμμετείχε ο παππούς του Γκιτάι (πατέρας της μητέρας του). Σε αυτό το συνέδριο τότε επεξεργάστηκαν και τα γνωστά "Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών", και μελέτησαν διεξοδικά την εφαρμογή τους για τις επόμενες δεκαετίες.
Στην ταινία του Kadosh κατηγορεί ευθέως τους ορθόδοξους εβραίους ως μισογύνηδες. «Συμπτωματικά» οι ορθόδοξοι χαρεντίμ εβραίοι είναι αντι-σιωνιστές. Ενδεικτικά: Ο χαρεντίμ Ραβίνος Sefer Vayoel Moshe κατηγορεί το Σιωνισμό για το ολοκαύτωμα και θεωρεί αιρετικό τον αρχηγό του σιωνιστικού κινήματος Theodor Herzl.
Μέρος της ταινίας του Field Diary λογοκρίθηκε από τον στρατό, όχι όμως από την τηλεόραση ή την κυβέρνηση. Το ντοκιμαντέρ αυτό επικεντρώνονταν στον πόλεμο Ισραήλ-Λιβάνου, τον μοναδικό πόλεμο στον οποίο οι περισσότεροι Εβραίοι συμφωνούν πως το Ισραήλ έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης και έκανε πολλά λάθη. Και για αυτόν ακριβώς τον πόλεμο σε συνέντευξη που έδωσε ο Αμός Γκιτάι στον Caveh Zahedi, αναφέρονται τα εξής.
Ερώτηση: Ποιά είναι τα συναισθήματα σας για όσα συμβαίνουν τώρα στο Ισραήλ και τον βομβαρδισμό στο Λίβανο;
Απάντηση Γκιτάι: Είναι πολύ ενοχλητικό. Η λύση στη διαμάχη υπάρχει και η συνέχεια της διαμάχης είναι μια μεγάλη σπατάλη ζωής.
Ερώτηση: Όταν λέτε πως η λύση στη διαμάχη υπάρχει, σε τι ακριβώς αναφέρεστε;
Απάντηση Γκιτάι: Εννοώ πως και οι δύο πλευρές γνωρίζουν πως θα έπρεπε να είναι. Απλώς χρειαζόμαστε το πολιτικό θάρρος για να το κάνουμε.
Επί της ουσίας βέβαια, τίποτα. Ξύλινη γλώσσα και στο τέλος αφού ξέρει την λύση δεν μας την λέει, αλλά θέλει να μιλάει σαν πολιτικός. Κατά τα άλλα κάνει τέχνη.
Για τους χιλιάδες δολοφονημένους αμάχους και κυρίως τα παιδιά ούτε λέξη. Και σε συνέντευξη του σε ραδιοφωνικό σταθμό της Γαλλίας, όταν ρωτήθηκε για τα εγκλήματα πολέμου των Ισραηλινών και τα πρόσφατα γεγονότα περιορίστηκε στις κοινοτοπίες περί «αιματηρού κύκλου βίας». Με λίγα λόγια όλοι φταίνε γιατί δεν γίνονται επιτέλους οι Παλαιστίνιοι καλά κατοικίδια να τελειώνουμε; Και μιλάει βέβαια για ειρήνη, δεν δίνει δίκιο ή άδικο σε καμιά πλευρά και οι δηλώσεις του δείχνουν πως Άραβες και Εβραίοι απλά «βρέθηκαν» σε αυτήν την κατάσταση χωρίς να εξετάζει πως και γιατί. Αλλά αν δεν κάνουμε λάθος και πάλι οι μεγαλύτεροι δικτάτορες στην ιστορία της ανθρωπότητας για ειρήνηη δεν μιλούσαν συνέχεια αλλά πάντα οι κακοί δεν τους άφηναν να την εφαρμόσουν και έτσι είχαμε «αιματηρούς κύκλους βίας»;
Τον Δεκέμβριο του 2008, σε εκδήλωση στην Ινδία τον ρώτησαν για το Παλαιστινιακό. Δεν απάντησε ξεκάθαρα σε καμία ερώτηση σχετικά με την σύγκρουση Παλαιστινίων- Ισραηλινών. Έδινε πάντα μόνο διπλωματικές, πολιτικά ορθές απαντήσεις και κάποιοι Ινδοί δημοσιογράφοι σχολίασαν πως θα γίνονταν καλός πολιτικός. Ο δημοσιογράφος Satyaki Roy σχολίασε πως ήταν ένα καλό μάθημα με θέμα «πως απαντάει ο Γκιτάι στις ερωτήσεις» αλλά εντελώς άχρηστο για όποιον έψαχνε απαντήσεις.
Σε συνέντευξη του έκανε σύγκριση ανάμεσα στον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία και εκείνον στη Μέση Ανατολή. Το συμπέρασμα του ήταν: "στη Γιουγκοσλαβία σκοτώθηκαν 190, 000 άνθρωποι σε 4 χρόνια, υπήρξε εθνοκάθαρση και βιασμοί γυναικών. Το ίδιο διάστημα στη Μέση Ανατολή περίπου 3000 άνθρωποι και από τις δύο πλευρές σκοτώθηκαν. Είναι πολλοί, υπάρχουν βάσανα, μιλάμε για ζωές, αλλά οι 3, 000 δεν είναι 190, 000. Καμία γυναίκα Ισραηλινή ή Παλαιστίνια δεν βιάστηκε". Για εθνοκάθαρση βέβαια και πάλι... κουβέντα.
Ο Γκιτάι συνήθως δηλώνει πως ονειρεύεται μια Μέση Ανατολή χωρίς σύνορα κάτι που παραπέμπει στην προσπάθεια που γίνεται από διάφορους φορείς να δημιουργηθεί ενιαίο κράτος Ισραήλ-Παλαιστίνης. Από σύμπτωση και πάλι το 7ο Σιωνιστικό Συνέδριο του 1905 είχε αποφασίσει πως όταν δημιουργούνταν το μελλοντικό κράτος του Ισραήλ θα ήταν πολυεθνικό
Στην ταινία του September 11 επιχειρεί να συγκρίνει την επίθεση στους δίδυμους πύργους με τις επιθέσεις βομβιστών αυτοκτονίας στο Ισραήλ
Η ταινία του Kippur βασίζεται στον πόλεμο Yom Kippur του 1973. Όμως δεν μιλάει για τον πόλεμο ή τα γεγονότα που οδήγησαν σε αυτόν. Προσπαθεί να δώσει μια άλλη όψη, το τίμημα που έπρεπε να πληρώσουν οι εβραίοι για να αποκτήσουν την γη της Παλαιστίνης ανάμεσα σε έναν «εχθρικό και διαταραγμένο αραβικό κόσμο. Οι ταινίες του προσπαθούν να δώσουν την εικόνα του «ταλαίπωρου, βασανισμένου Εβραίου». Στο ίδιο στυλ και η ταινία Kedma πραγματεύεται την άφιξη Εβραίων προσφύγων στην Παλαιστίνη το1947, όπου δεν βρήκαν την Γη της Επαγγελίας αλλά βρέθηκαν στη μέση του πολέμου που προκάλεσε η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ.
Σε καμιά ταινία του δεν αναφέρει την εθνοκάθαρση του αραβικού πληθυσμού από τους Εβραίους, αλλά προσπαθεί να επιρρίψει ευθύνες και στις δύο πλευρές εξίσου.
Γιατί όμως θα έπρεπε να περιμένουμε κάτι περισσότερο από τον κύριο Γκιτάι;
Αφού συμπτωματικά και πάλι η μητέρα του Efratia Margalit ήταν ενεργό μέλος του Σιωνιστικού κινήματος και οι γονείς της ήταν από τους πρωτοπόρους του κινήματος;
Στην δε ταινία του Berlin-Jerusalem μιλάει για δύο γυναίκες με βαθιά σιωνιστική ιδεολογία που επιστρέφουν στο Ισραήλ για να βοηθήσουν αλλά τα όνειρά τους διαψεύδονται. Συμπτωματικά και πάλι μια από τις δύο γυναίκες είναι η Manya Shochat πρωτεργάτρια του Σιωνισμού και ιδρύτρια των Κιμπούτς και του Εβραϊκού Εργατικού Κόμματος.
Το Νέο Ίδρυμα Κινηματογράφου και Τηλεόρασης του Ισραήλ είχε μέχρι πρόσφατα διευθύντρια την Orna Ben Dor. Υποστήριζε τον Αμώς Γκιτάι και χρηματοδότησε ταινίες του. Υποχρέωση του ιδρύματος δεν ήταν μόνο η χρηματοδότηση αλλά και ο πλήρης έλεγχος της ταινίας. Η Orna Ben Dor συνεργάστηκε σε αρκετές ταινίες με τον Γκιτάι.
Αυτός ο άνθρωπος με το τόσο ενδιαφέρον βιογραφικό έρχεται στην Επίδαυρο στις 24 Ιουλίου για να μας διδάξει ότι ο πόλεμος ανάμεσα στα παιδιά του φωτός και του σκότους συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας.
Αυτός ο άνθρωπος πιστεύει ότι οι Ελληνες είναι ένα ιδιαίτερο ακροατήριο, όπως ιδιαίτερος είναι και το ξέρει καλά και ο χώρος που επέλεξε για να μας κάνει μάθημα Εβραϊκής θρησκείας και ιστορίας.
Για να έρχεται λοιπόν, πάει να πει ότι θέλει να τον ακούσουμε
Να μην του κάνουμε την χάρη λοιπόν του ανθρώπου;
Η ξεφτίλα έχει και όρια. Και κάποιοι όχι απλά τα ξεπέρασαν αλλά και μέσα στον ιερότερο θεατρικό χώρο σε παγκόσμιο επίπεδο, εκεί που δεν χωράει όμως ο Θύμιος Καρακατσάνης αλλά χωράει ο Γκιτάι, έρχονται για να μας παίξουν με τα νεύρα μας, την ιστορία μας και το φιλότιμο μας.
Σεβασμός στο θέατρο της Επιδαύρου, στους ανθρώπους που θα πάνε μη γνωρίζοντας οι περισσότεροι τι πρόκειται να δουν, επίπεδο και συμπεριφορά ανάλογα των Ελλήνων.
Μακρυά από αντισημιτικές προπαγάνδες και καθολικές ευθύνες, μόνο Ελληνικά.
Πηγή...
Μήπως και το έργο που θα παρουσιάσει στην Επίδαυρο στις 24 Ιουλίου με βάση το εβραικό πολεμικό εγχειρίδιο για την μάχη καλού και κακού, όπως γράφει επακριβώς το πρόγραμμα του φεστιβάλ, είναι ειρηνικό έργο, όπου το καλό πάντα θριαμβεύει;
Βέβαια τώρα αν το καλό είναι πάντα με τους Εβραίους αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Δεν έγινε και τίποτα, συμπτώσεις... Κάποιος τελικά πρέπει να είναι ο καλός.
Ετυχε να είναι οι Εβραίοι, συμπτωματικά...
Μήπως ακόμα και ο Φλάβιος Αίσωπος ο Εβραίος ιστορικός, ήταν και αυτός ειρηνιστής όπως και ο Γκιτάι; Γιατί και πάλι από σατανική σύμπτωση και οι δύο τα είχαν καλά και με τα δύο στρατόπεδα, ο Ιώσηπος με μια μερίδα της Ρωμαϊκής εξουσίας και τους Ισραηλίτες, και ο Γκιτάι με μια μερίδα των Παλαιστινίων και τους Ισραηλίτες. Πάνω απ όλα βέβαια το Ισραήλ και για τους δύο.
Απαιτεί πάντως ιδιαίτερη οξυδέρκεια, και αυτό οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε στους γυιούς του Γιαχβέ, το πόσο καλά και επιστημονικά χειρίζονται το θέμα του καλού και του κακού μπάτσου. Τσιγαράκι; ο ένας. Πάρ' την μπούφλα σου, ο άλλος. Επιστήμονες... Αλλά αν το καλοσκεφτούμε εδώ κατάφεραν να κάνουν την μισή ανθρωπότητα να πιστεύει στον Θεό τους τον Γιαχβέ, αλλά με άλλα ονόματα, και να θεμελιώσουν έτσι και de facto και de jure την εκλεκτικότητα τους και την καταξίωση τους που τόσο πολύ πάσχιζαν να επιτύχουν αλλά δεν τους έβγαινε με τον πρωτογενή θεό τους.
Γιαχβέ, άκουγε ο κόσμος και έτρεχε να σωθεί από τον μπαμπούλα. Όταν όμως του φόρεσαν καινούργιο ρούχο...Επιστήμονες οι άνθρωποι!!
Και το καλύτερο, για να ενισχύσουν το άλλοθι τους τους δύο κλώνους που ετοίμαζαν με τόση επιμέλεια, τους αποκήρυξαν γρήγορα-γρήγορα για να τους δώσουν στους ανυποψίαστους νέους πιστούς των κλωνοποιημένων Γιαχβέ. Απίστευτοι, μοναδικοί, μπράβο σας. Αλλά μέχρι εδώ. Τα παιχνιδάκια κάποτε τελειώνουν μαζί με τα παραμύθια και τις δολοπλοκίες σας.
Γιατί ο πόλεμος των υιών του φωτός εναντίον εκείνων του σκότους, το έργο που θέλουν να μας παρουσιάσουν στην Επίδαυρο στις 24 Ιουλίου, έχει στοιχεία από έναν πάπυρο, τον Κανόνα του Πολέμου, που ανακαλύφθηκε σε μια σπηλιά στο Κουμράν. Εκτός από πολεμικό εγχειρίδιο είναι και θεολογικό. Μιλάει για τον πόλεμο όπου οι εκλεκτοί του Ισραήλ έχουν στο πλευρό τους τάγματα αγγέλων ενώ από την άλλη πλευρά είναι ο σατανάς με τους δαίμονες σε βοήθεια των άλλων εθνών. Το «κακό» καταστρέφεται και ο θεός του Ισραήλ κυβερνάει αιώνια.
Η δε ταινία του: Σιών, Αυτο-χειραφέτηση, αναφέρεται στη ζωή και το έργο του ιδρυτή του Σιωνισμού Theodor Herzl.
Και πάλι συμπτωματικά, στο πρώτο Σιωνιστικό συνέδριο στη Βασιλεία της Ελβετίας το 1897, όπου ο Herzl έθεσε το θέμα της δημιουργίας του κράτους του Ισραήλ και αποφασίστηκε η δημιουργία του στην περιοχή της Παλαιστίνης, συμμετείχε ο παππούς του Γκιτάι (πατέρας της μητέρας του). Σε αυτό το συνέδριο τότε επεξεργάστηκαν και τα γνωστά "Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών", και μελέτησαν διεξοδικά την εφαρμογή τους για τις επόμενες δεκαετίες.
Στην ταινία του Kadosh κατηγορεί ευθέως τους ορθόδοξους εβραίους ως μισογύνηδες. «Συμπτωματικά» οι ορθόδοξοι χαρεντίμ εβραίοι είναι αντι-σιωνιστές. Ενδεικτικά: Ο χαρεντίμ Ραβίνος Sefer Vayoel Moshe κατηγορεί το Σιωνισμό για το ολοκαύτωμα και θεωρεί αιρετικό τον αρχηγό του σιωνιστικού κινήματος Theodor Herzl.
Μέρος της ταινίας του Field Diary λογοκρίθηκε από τον στρατό, όχι όμως από την τηλεόραση ή την κυβέρνηση. Το ντοκιμαντέρ αυτό επικεντρώνονταν στον πόλεμο Ισραήλ-Λιβάνου, τον μοναδικό πόλεμο στον οποίο οι περισσότεροι Εβραίοι συμφωνούν πως το Ισραήλ έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης και έκανε πολλά λάθη. Και για αυτόν ακριβώς τον πόλεμο σε συνέντευξη που έδωσε ο Αμός Γκιτάι στον Caveh Zahedi, αναφέρονται τα εξής.
Ερώτηση: Ποιά είναι τα συναισθήματα σας για όσα συμβαίνουν τώρα στο Ισραήλ και τον βομβαρδισμό στο Λίβανο;
Απάντηση Γκιτάι: Είναι πολύ ενοχλητικό. Η λύση στη διαμάχη υπάρχει και η συνέχεια της διαμάχης είναι μια μεγάλη σπατάλη ζωής.
Ερώτηση: Όταν λέτε πως η λύση στη διαμάχη υπάρχει, σε τι ακριβώς αναφέρεστε;
Απάντηση Γκιτάι: Εννοώ πως και οι δύο πλευρές γνωρίζουν πως θα έπρεπε να είναι. Απλώς χρειαζόμαστε το πολιτικό θάρρος για να το κάνουμε.
Επί της ουσίας βέβαια, τίποτα. Ξύλινη γλώσσα και στο τέλος αφού ξέρει την λύση δεν μας την λέει, αλλά θέλει να μιλάει σαν πολιτικός. Κατά τα άλλα κάνει τέχνη.
Για τους χιλιάδες δολοφονημένους αμάχους και κυρίως τα παιδιά ούτε λέξη. Και σε συνέντευξη του σε ραδιοφωνικό σταθμό της Γαλλίας, όταν ρωτήθηκε για τα εγκλήματα πολέμου των Ισραηλινών και τα πρόσφατα γεγονότα περιορίστηκε στις κοινοτοπίες περί «αιματηρού κύκλου βίας». Με λίγα λόγια όλοι φταίνε γιατί δεν γίνονται επιτέλους οι Παλαιστίνιοι καλά κατοικίδια να τελειώνουμε; Και μιλάει βέβαια για ειρήνη, δεν δίνει δίκιο ή άδικο σε καμιά πλευρά και οι δηλώσεις του δείχνουν πως Άραβες και Εβραίοι απλά «βρέθηκαν» σε αυτήν την κατάσταση χωρίς να εξετάζει πως και γιατί. Αλλά αν δεν κάνουμε λάθος και πάλι οι μεγαλύτεροι δικτάτορες στην ιστορία της ανθρωπότητας για ειρήνηη δεν μιλούσαν συνέχεια αλλά πάντα οι κακοί δεν τους άφηναν να την εφαρμόσουν και έτσι είχαμε «αιματηρούς κύκλους βίας»;
Τον Δεκέμβριο του 2008, σε εκδήλωση στην Ινδία τον ρώτησαν για το Παλαιστινιακό. Δεν απάντησε ξεκάθαρα σε καμία ερώτηση σχετικά με την σύγκρουση Παλαιστινίων- Ισραηλινών. Έδινε πάντα μόνο διπλωματικές, πολιτικά ορθές απαντήσεις και κάποιοι Ινδοί δημοσιογράφοι σχολίασαν πως θα γίνονταν καλός πολιτικός. Ο δημοσιογράφος Satyaki Roy σχολίασε πως ήταν ένα καλό μάθημα με θέμα «πως απαντάει ο Γκιτάι στις ερωτήσεις» αλλά εντελώς άχρηστο για όποιον έψαχνε απαντήσεις.
Σε συνέντευξη του έκανε σύγκριση ανάμεσα στον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία και εκείνον στη Μέση Ανατολή. Το συμπέρασμα του ήταν: "στη Γιουγκοσλαβία σκοτώθηκαν 190, 000 άνθρωποι σε 4 χρόνια, υπήρξε εθνοκάθαρση και βιασμοί γυναικών. Το ίδιο διάστημα στη Μέση Ανατολή περίπου 3000 άνθρωποι και από τις δύο πλευρές σκοτώθηκαν. Είναι πολλοί, υπάρχουν βάσανα, μιλάμε για ζωές, αλλά οι 3, 000 δεν είναι 190, 000. Καμία γυναίκα Ισραηλινή ή Παλαιστίνια δεν βιάστηκε". Για εθνοκάθαρση βέβαια και πάλι... κουβέντα.
Ο Γκιτάι συνήθως δηλώνει πως ονειρεύεται μια Μέση Ανατολή χωρίς σύνορα κάτι που παραπέμπει στην προσπάθεια που γίνεται από διάφορους φορείς να δημιουργηθεί ενιαίο κράτος Ισραήλ-Παλαιστίνης. Από σύμπτωση και πάλι το 7ο Σιωνιστικό Συνέδριο του 1905 είχε αποφασίσει πως όταν δημιουργούνταν το μελλοντικό κράτος του Ισραήλ θα ήταν πολυεθνικό
Στην ταινία του September 11 επιχειρεί να συγκρίνει την επίθεση στους δίδυμους πύργους με τις επιθέσεις βομβιστών αυτοκτονίας στο Ισραήλ
Η ταινία του Kippur βασίζεται στον πόλεμο Yom Kippur του 1973. Όμως δεν μιλάει για τον πόλεμο ή τα γεγονότα που οδήγησαν σε αυτόν. Προσπαθεί να δώσει μια άλλη όψη, το τίμημα που έπρεπε να πληρώσουν οι εβραίοι για να αποκτήσουν την γη της Παλαιστίνης ανάμεσα σε έναν «εχθρικό και διαταραγμένο αραβικό κόσμο. Οι ταινίες του προσπαθούν να δώσουν την εικόνα του «ταλαίπωρου, βασανισμένου Εβραίου». Στο ίδιο στυλ και η ταινία Kedma πραγματεύεται την άφιξη Εβραίων προσφύγων στην Παλαιστίνη το1947, όπου δεν βρήκαν την Γη της Επαγγελίας αλλά βρέθηκαν στη μέση του πολέμου που προκάλεσε η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ.
Σε καμιά ταινία του δεν αναφέρει την εθνοκάθαρση του αραβικού πληθυσμού από τους Εβραίους, αλλά προσπαθεί να επιρρίψει ευθύνες και στις δύο πλευρές εξίσου.
Γιατί όμως θα έπρεπε να περιμένουμε κάτι περισσότερο από τον κύριο Γκιτάι;
Αφού συμπτωματικά και πάλι η μητέρα του Efratia Margalit ήταν ενεργό μέλος του Σιωνιστικού κινήματος και οι γονείς της ήταν από τους πρωτοπόρους του κινήματος;
Στην δε ταινία του Berlin-Jerusalem μιλάει για δύο γυναίκες με βαθιά σιωνιστική ιδεολογία που επιστρέφουν στο Ισραήλ για να βοηθήσουν αλλά τα όνειρά τους διαψεύδονται. Συμπτωματικά και πάλι μια από τις δύο γυναίκες είναι η Manya Shochat πρωτεργάτρια του Σιωνισμού και ιδρύτρια των Κιμπούτς και του Εβραϊκού Εργατικού Κόμματος.
Το Νέο Ίδρυμα Κινηματογράφου και Τηλεόρασης του Ισραήλ είχε μέχρι πρόσφατα διευθύντρια την Orna Ben Dor. Υποστήριζε τον Αμώς Γκιτάι και χρηματοδότησε ταινίες του. Υποχρέωση του ιδρύματος δεν ήταν μόνο η χρηματοδότηση αλλά και ο πλήρης έλεγχος της ταινίας. Η Orna Ben Dor συνεργάστηκε σε αρκετές ταινίες με τον Γκιτάι.
Αυτός ο άνθρωπος με το τόσο ενδιαφέρον βιογραφικό έρχεται στην Επίδαυρο στις 24 Ιουλίου για να μας διδάξει ότι ο πόλεμος ανάμεσα στα παιδιά του φωτός και του σκότους συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας.
Αυτός ο άνθρωπος πιστεύει ότι οι Ελληνες είναι ένα ιδιαίτερο ακροατήριο, όπως ιδιαίτερος είναι και το ξέρει καλά και ο χώρος που επέλεξε για να μας κάνει μάθημα Εβραϊκής θρησκείας και ιστορίας.
Για να έρχεται λοιπόν, πάει να πει ότι θέλει να τον ακούσουμε
Να μην του κάνουμε την χάρη λοιπόν του ανθρώπου;
Η ξεφτίλα έχει και όρια. Και κάποιοι όχι απλά τα ξεπέρασαν αλλά και μέσα στον ιερότερο θεατρικό χώρο σε παγκόσμιο επίπεδο, εκεί που δεν χωράει όμως ο Θύμιος Καρακατσάνης αλλά χωράει ο Γκιτάι, έρχονται για να μας παίξουν με τα νεύρα μας, την ιστορία μας και το φιλότιμο μας.
Σεβασμός στο θέατρο της Επιδαύρου, στους ανθρώπους που θα πάνε μη γνωρίζοντας οι περισσότεροι τι πρόκειται να δουν, επίπεδο και συμπεριφορά ανάλογα των Ελλήνων.
Μακρυά από αντισημιτικές προπαγάνδες και καθολικές ευθύνες, μόνο Ελληνικά.
Πηγή...
Έγινε ή μάλλον θέλουν να γίνει και αυτό. Στην ιερότερη θεατρική σκηνή του κόσμου, στην Αρχαία Επίδαυρο, κάποιοι στις 24 και 25 Ιουλίου 2009 φιλοδοξούν να μας «επιμορφώσουν» με το έργο του Ισραηλινού σκηνοθέτη Αμώς Γκιτάι που έχει τον τίτλο «Ο πόλεμος των υιών του φωτός κατά των υιών του σκότους». Το έργο βασίζεται στην ιστορία του Ιουδαϊκού πολέμου του Εβραίου Φλάβιου Ιώσηπου (1ος μ.Χ), μέλους της θρησκευτικής παράταξης των Φαρισαίων, καθώς και εκφραστή διαφόρων σχολών του Ιουδαϊσμού, στις οποίες και εφοίτησε. Όπως δε αναγράφεται επί λέξει στο πρόγραμμα του φεστιβάλ Αθηνών 2009 «...στρατιωτικό εγχειρίδιο και ταυτόχρονα προφητεία σύγκρουσης του καλού με το κακό...».
