Υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση με το Ψήφισμα 61/295 της 13ης Σεπτεμβρίου 2007
22 Ιουνίου 2013
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΑΡΤΕΜΗ ΣΩΡΡΑ ΚΑΙ EI-END ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΝΑ ΠΑΡΑΒΡΕΘΕΙΤΕ ΟΣΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΜΠΟΡΕΙΤΕ!ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ, Παρασκευή 28 Ιουνίου 2013 ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΠΡΩΗΝ ΣΧΟΛΗΣ ΕΥΕΛΠΙΔΩΝ. Η΄ Πλημμελειοδικείο, Κτίριο Προκάτ, Αίθουσα 1. Στις 9:00 π.μ. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΑΝΤΕΣ ΕΚΕΙ! Ἢ τὰν ἢ ἐπὶ τᾶς, όλη η ₪ ΕΛΛΑΣ ₪!!
Συνελληνίδες, Συνέλληνες,
Συνελληνίδες, Συνέλληνες,
7 νησιά για… ατρόμητους ταξιδιώτες!
Για τους ανθρώπους που το ταξίδι δεν σημαίνει απλώς «ξενοδοχείο-επισκέψεις σε αρχαιολογικούς χώρους-εστιατόριο» σε κλασικούς προορισμούς αλλά εξερεύνηση παρθένων δασών, εντυπωσιακές εικόνες από ανεμοδαρμένες παραλίες και επικίνδυνες διαδρομές, 7 νησιά προωθούν το φυσικό κάλλος σε μια προσπάθεια να διαφοροποιηθούν από τον ανταγωνισμό. Για ατρόμητους και μη συμβατικούς ταξιδιώτες αλλά και για όσους επιζητούν μια διαφορετική εμπειρία στο ταξίδια σε προορισμούς που είναι εντελώς ανέγγιχτοι από τον πολιτισμό, η λίστα που ακολουθεί είναι μόνο η αρχή…
7 νησιά για… ατρόμητους ταξιδιώτες!
Tασμανία, το νησί που ξαναγεννιέσαι Η Τασμανία είναι ένα μεγάλο νησί, 200 περίπου χιλιόμετρα νότια της Αυστραλίας, στην οποία ανήκει.
Tασμανία, το νησί που ξαναγεννιέσαι
Η Τασμανία είναι ένα μεγάλο νησί, 200 περίπου χιλιόμετρα νότια της Αυστραλίας, στην οποία ανήκει.
Tασμανία,-TASMAN ISLAND
Tasman Island
Tasman Island is an oval island, with an area of 1.2 km2, in south-eastern Australia. It is part of the Tasman Island Group, lying close to the south-eastern coast of Tasmaniaaround the Tasman Peninsula, and is in the Tasman National Park. It is a plateau surrounded by steep dolerite cliffs, with its highest point 300 m asl and an average plateau height of 280 m asl. It is the site of the Tasman Island Lighthouse and weather station, which has been automated since 1976 and unmanned since 1977.[1][2]
ΣΕΙΡΙΟΣ, επιστρέφει να φωτίσει ξανά την Ελλάδα ;
ΣΕΙΡΙΟΣ, επιστρέφει να φωτίσει ξανά την Ελλάδα ;
Ο Σείριος το μυστηριώδες άστρο που κυβέρνησε το πνεύμα των αρχαίων Μακεδόνων, ξαναστρέφει το πρόσωπο του στην Ελλάδα, τώρα που μπαίνουμε στον Υδροχόο. Αιγύπτιοι, Βαβυλώνιοι, Ασσυριοι, Σουμέριοι, Ετρούσκοι και Ρωμαίοι έχουν στο πάνθεον τους μία θέση για το αστέρι εκείνο που, περισσότερο από τ' άλλα, λάμπει στο βράδυνα ουρανό.
Μυστηριακές λατρείες και συμβολισμοί που κρύβουν χαμένα μυστικά μέσα στη νύχτα του χρόνου.
Μπορούμε άραγε να ανασυνθέσουμε τις ψηφίδες μιας μεγάλης γνώσης που χάθηκε ή που ίσως παραμένει ακόμη ανάμεσα μας σε μέρη που δεν φανταζόμαστε; Ένας κώδικας περιμένει να αποκρυπτογραφηθεί...
Το Ουράνιο Σώμα του Σείριου
Αστρονομικά ορίζουμε το Σείριο ως το λαμπρότερο απλανή αστέρα του Μεγάλου Κυνός. Ανήκει στον τύπο των λευκών αστεριών και απέχει μόλις...8,4 έτη φωτός από τη Γη. Είναι διπλός αστέρας και μαζί με το συνοδό του, το Σείριο Β', περιστρέφονται γύρω από ένα κοινό κέντρο βάρους. Η μέση αμοιβαία απόσταση τους είναι της τάξεως των 3 δισεκατομμυρίων χλμ. και η περίοδος της περιφοράς τους διαρκεί 50 χρόνια.
Ο Σείριος έχει μάζα 2,3 φορές μεγαλύτερη από τον Ήλιο, αλλά μικρότερη πυκνότητα. 0α έλεγε κανείς πως μοιάζει με νεφέλωμα. Η περιοδική μεταβολή της φωτεινότητας του κάθε 25 χρόνια συνοδεύεται από ισχυρότατα παλιρροιακά κύματα, λόγω της γειτονίας του με το συνοδό του. Σύμφωνα με τη γνώμη πολλών αστρονόμων, ο Σείριος βρίσκεται στο «κέντρο» σχεδόν του γαλαξία μας.
Ετυμολογικά, η λέξη «Σείριος, -α, -ον» σήμαινε ο καίων, ο κατά· καίων, ο καυστικός, ο θερμός και ήταν επίθετο των ουρανίων σωμάτων, τα οποία εκπέμπουν μεγάλη θερμότητα. «Σείριος» ονομαζόταν πολλές φορές και ο Ήλιος, γεγονός που δημιούργησε στην πορεία μεγάλη σύγχυση γύρω από το διαχωρισμό των δύο άστρων. (Γι' αυτό και μέχρι σήμερα άλλοι μιλούν για το «Μακεδονικό Άστρο» και άλλοι ·για το «Μακεδονικό Ήλιο», αναφερόμενοι στο γνωστό μακεδονικό σύμβολο).
Ομόρριζες λέξεις είναι ο «σειριόκαυτος», που σήμαινε ο καμένος από τον ηλιακό καύσωνα ή από το Σείριο και η «σειρήνα», μυθικό εκείνο πλάσμα που αναπαριστάνονταν άλλρτε ως γυναίκα-ψάρι και άλλοτε ως γυναίκα-πουλί και σήμαινε αρχικά «η φανερώνουσα τη δύναμίν της δια του καύσωνας του ηλίου κατά τη μεσημβρίαν».
Σύμφωνα με το μύθο, «Σειρήνα» ήταν και η αδερφή του Μεγάλου Αλεξάνδρου (σειρήνα και όπως την απεικονίζουν οι Ντόγκον γοργόνα είναι το ίδιο για τους μεταγενεστέρους). Τριγυρνούσε στις θάλασσες και κατέστρεφε τα πλοία όσων τολμούσαν να της πουν πως ο βασιλιάς πέθανε (Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;) Μοιάζει πραγματικά αστείο, αλλά και άξιο απορίας το πως μπορεί ένας μύθος - είτε ως παραβολή είτε ως δημιούργημα του συλλογικού ασυνείδητου - να μεταμορφώσει έντεχνα και να προστατεύσει μία βαρυσήμαντη αλήθεια...
Στην Αίγυπτο και στην Ελλάδα
Στην αρχαία Αίγυπτο, σύμφωνα με τις απόψεις των μελετητών, ο Σείριος ταυτιζόταν με τη θεά Ίσιδα, που αναπαριστάνονταν ως αγελάδα ξαπλωμένη πάνω σ' ένα πλοίο, και στ' αγάλματα την απεικόνιζαν συχνά με κέρατα αγελάδας και με την κόμμωση της σαν ουρά ψαριού. Πολλές φορές έφερε ως στέμμα ένα οκτάκτινο αστέρι.
Αδερφός και σύζυγος της Ίσιδος ήταν ο Όσιρις, που η λατρεία του έμοιαζε πολύ με εκείνη του Διονύσου. Με αυτόν η Ίσιδα γέννησε τον Ώρο. Σύμφωνα με άλλες πηγές όμως αυτός που γονιμοποίησε την Ίσιδα ήταν ο Άμμων-Μιν ή Αμμων-Ρα, ο ίδιος θεός που αργότερα ονομάστηκε Άμμων-Δίας και που, σύμφωνα με την Ολυμπιάδα, ήταν ο Πατέρας του Αλέξανδρου.
Canis στα λατινικά). Μορφή τσακαλιού ή λύκου είχε και ο σουμεριακός θεός Άνου, που φαίνεται πως ήταν επίσης σχετικός με το αστέρι αυτό.
Για την ελληνική μυθολογία, ο Σείριος είναι το άστρο εκείνο, στον Αστερισμό του Μεγάλου Κυνός, στο οποίο είχε μεταμορφωθεί το σκυλί του Ωρίωνα. Αυτό βέβαια δεν είναι τυχαίο, καθώς οι αστερισμοί του Κυνός, του Ωρίωνα και της Αργούς βρίσκονται ο ένας δί πλα στον άλλον.
Ο Ωρίων ήταν γιος του Ποσειδώνα και της Ευρυάλης, κόρης του Μίνωα και φημισμένος κυνηγός. Φορούσε συνήθως μία λεοντή και κρατούσε στα χέρια του ρόπαλο (σύμβολα αυτά και του Ηρακλή). Υπάρχουν πολλές ιστορίες γύρω από το πρόσωπο του και τον πιστό του σκύλο Σείριο.
Ο Ωρίωνας συνδέεται με το βασιλιά Οινοπίων (ή Οινέα στη Βοιωτία), που είχε σύζυγο του (ή κόρη του) τη Μερόπη, την οποία βίασε ο Ορίων υπό την επήρεια της μέθης. Ο Ωινοπίων, εξοργισμένος, τον τύφλωσε, με τη σύμπραξη του πατέρα του Διονύσου. Όμως ο Ωρίωνας, με τη βοήθεια ενός χρησμού κατάφερε να ξαναβρεί το φως του. Συγκεκριμένα, ο χρησμός έλεγε ότι θα γιατρευτεί, αν βαδίσει προς την Ανατολή και εκθέσει τις άδειες κοιλότητες των ματιών του στις πρωινές ηλιαχτίδες.
Έτσι βοηθούμενος από τους θορύβους που έκαναν οι σιδηρουργοί του Ηφαίστου, έφτασε στη Λήμνο, όπου ο Κηδαλίων (ο δάσκαλος του Ηφαίστου), τον κουβάλησε στους ώμους του και τον έφερε μπροστά στον Ήλιο.
-Ορισμένοι πιστεύουν ότι αυτός ο μύθος έχει κάποια σχέση με τη σύνοδο Ήλιου-Σείριου, που γίνεται μια φορά το χρόνο, αλλά και με τα μυστήρια των Καβείρων. Γνωρίζουμε πως ο γάμος του Φιλίππου και της Ολυμπιάδας ήταν αποτέλεσμα της συνάντησης τους στη Σαμοθράκη, όπου εκτελούνταν τα «Καβείρια μυστήρια» ή, αλλιώς, τα «μυστήρια των μεγάλων θεών». Ο Φίλιππος είχε μυηθεί από νωρίς στα μυστήρια αυτά (μάλλον στη Θήβα), ενώ η μητέρα του Αλέξανδρου ήταν ιέρεια.
Οι Κάβειροι άλλωστε θεωρούνται θεότητες του πυρός - η λέξη «Κάβειρος» έχει ετυμολογική σχέση με το ρήμα «καίω; - όμως τα σύμβολα τους, όπως π.χ. το αγκίστρι, έχουν να κάνουν με το νερό και τα συναντούμε αργότερα σε όλες σχεδόν τις θρησκείες. Κατά μία άποψη (Ηρόδοτος, Στράβων, Πίνδαρος) είναι απόγονοι του Ηφαίστου από το γάμο του με την Καβειρώ, γι' αυτό και τους βρίσκουμε πάντοτε κοντά σε ηφαιστειογενείς περιοχές, ενώ συχνά αντιπροσωπεύουν χθόνιες ή υποχθόνιες θεότητες. Η καρδιά της καβειρικής λατρείας βρισκόταν στην αρχαία Μακεδονία, στο βουνό Άθως.
Όπως κι αν ονομάζονται οι Κάβειροι στις διάφορες περιοχές, θεωρούνταν πρόγονοι του ανθρώπινου γένους. Μάλιστα, αναφέρεται ότι ένα από τα πρόσωπα των μυστηρίων της Σαμοθράκης λεγόταν «Αδάμας» και θεωρείται ο άνθρωπος-αρχέτυπο, ο πρώτος αρσενικός στην τάξη της γέννεσης. Σύμφωνα με την παράδοση, τον Ωρίωνα σκότωσε η Άρτεμη από ζήλεια για την κυνηγετική του τέχνη και ο Δίας τον έκανε αστερισμό δίπλα στις Πλειάδες, ενώ κατά μια άλλη εκδοχή πέθανε από το θανατηφόρο τσίμπημα ενός σκορπιού, άποψη στηριγμένη προφανώς στ' αστρολογικά δεδομένα, καθώς είχε παρατηρηθεί πως ο αστερισμός του Ωρίωνα και του Μεγάλου Κυνός εξαφανίζονται από τον ορίζοντα όταν ανατέλλει ο Σκορπιός.
Ο Ώριων όμως και ο Σείριος κυνηγούσαν άγρια ζώα και στο βασίλειο του Άδη (όπως περιγράφεται και στην Οδύσσεια), αν και αυτή πρέπει να είναι μία παράδοση ξενόφερτη, ίσως αιγυπτιακής επιρροή που σχετιζόταν με τα μυστήρια και τη λατρεία των νεκρών.
Οι Ντογκον, η Κιβωτός και οι Πενήντα «Νομμός»»
Στην Αφρική και συγκεκριμένα στο Μαλί, υπάρχει ένας λαός, που εχει κυριολεκτικά καταπλήξει τους σύγχρονους αστρονόμους με τη γνώση του πάνω στο θέμα του Σείριου. Μοιάζουν να ξέρουν τα πάντα γύρω από τη φύση και τις ιδιότητες του άστρου, ο και των συνοδών του, που πιστεύουν ότι είναι δύο και όχι μόνο ένας, κάτι που η αστρονομία μόλις τώρα ερευνά και ανακαλύπτει. Πρόκειται για τους Ντόγκον, οί οποίοι ισχυρίζονται ότι σχετίζονται με το άστρο αυτό που κυριολεκτικά λατρεύουν.
Ο μεγαλύτερος Θεός τους είναι ο Άμμα, ένα είδος κατάλοιπου του Άμμωνος- Δία που πέρασε σε αυτούς από το μαντείο της Σίβας και, σύμφωνα με την παράδοση τους, δημιούργησε το Σύμπαν και τους ζώντες οργανισμούς, αλλά και τους ίδιους τους ανθρώπους, που τους έφτιάξε αρχικά ως αμφίβια όντα, με το όνομα «Νόμμος».(Η πίστη αυτή μοιάζει με την αντίστοιχη των Σουμερίων και των Βαβυλωνίων).
ater KUBILE», δηλαδή την Κυβέλη των Κρητών. Η Ίσιδα φαίνεται πως έχει άμεση σχέση με την Κρητική θεά με τα φίδια, αλλά ταυτίζεται κατά καιρούς και με πολλές άλλες ελληνικές θεότητες όπως η Άρτεμις, η Δήμητρα, η Αφροδίτη, η Εκάτη κ.λπ. Στη Σαμοθράκη θεωρείται πως οι Κάβειροι ήταν οι μόνοι που σώθηκαν από τον τρομερό κατακλυσμό αού έπληξε το νησί όταν, σύμφωνα με την παράδοση, ο Εύξεινος Πόντος ξεχείλισε και έσπασε το φράγμα που σχημάτιζαν οι Συμπληγάδες Πέτρες και οι βράχοι του Ελλησπόντου.
Οι πιο γνωστές και οικείες παραδόσεις που έφτασαν μέχρι τις μέρες μας γύρω από το θέμα της κιβωτού είναι αυτές του Νώε, αλλά και της Πυρράς και του Δευκαλίωνα. Η τελευταία μάλιστα σταμάτησε στη Δωδώνη, όπου υπήρχε και το περιώνυμο μαντείο, που συμβουλευόταν πολύ συχνά η Ολυμπιάδα και το οποίο μάλιστα της προφήτεψε τον ερχομό του Αλεξάνδρου. Ο Ιάσωνας πήρε ξύλο από εκεί και έφτιαξε το πηδάλιο της Αργούς για να ξεκινήσει από τη Βοιωτία την Αργοναυτική Εκστρατεία μαζί με τους 50 συγγενείς του (όσοι και οι πρώτοι «Νόμμος» των Ντόγκον) με κατεύθυνση την Αία της Κολχίδος.
Στο πιο αρχαίο έπος της ανατολής, στην ασσυριακή μυθολογία, συναντούμε τον ήρωα Γιλγαμές, ο οποίος ξεκινά ένα εναέριο ταξίδι με μία βάρκα παίρνοντας μαζί του 50 συντρόφους. Υπάρχουν όμως κι άλλες ομοιότητες ανάμεσα στον Ιάσωνα και το Γιλγαμές. Μία από αυτές είναι το φύτεμα από τον Ιάσωνα των δοντιών του δράκοντα στο χώμα, απ' όπου και βγήκαν 50 πολεμιστές. Κάτι αντίστοιχο κάνει και ο Γιλγαμες για να κερδίσει τη δύναμη. Οι συμπτώσεις όμως δεν σταματούν εδώ.
Ο Δαναός, ο βασιλιάς του Αργούς ο γενάρχης των Ελλήνων είχε 50 κόρες, που νυμφεύθηκαν τους 50 υιούς του αδερφού του πατέρα τους, Αιγύπτου. Με όλες τις Δαναίδες είχε ερωτοτροπήσει και ο Ηρακλής, ο μυθικός γενάρχης των Δωριέων και ιδρυτής, κατά το μύθο, της Μακεδόνικης δυναστείας. Πολλές παραδόσεις μάλιστα φέρουν τον Ηρακλή ως αρχηγό της αργοναυτικής εκστρατείας καν όχι τον Ιάσωνα... (Ο Ηρακλής, έτσι κι αλλιώς πέρασε από την Κρήτη στη Λιβύη).
Ο αστερισμός της Αργούς είναι δίπλα στον Ωρίωνα και το Μεγάλο Σκύλο. Αν ο Σείριος συμβολίζει τη Μεγάλη Μητέρα και τη μήτρα ή την Κιβωτό, όπου φυλάσσονται οι γόνοι, τότε σίγουρα ο Ωρίωνας είναι η στιγμή της ανάδειξης και του ανδρώματος του ήρωα και η Αργώ «το ταξίδι», δηλαδή η αποστολή, που ο ήρωας πρέπει να πραγματοποιήσει για την εξάπλωση της φυλής του και των χαρακτηριστικών της.
Αν κοιτάξουμε τον «ημίθεο» Αλέξανδρο κάτω από αυτό το πρίσμα, τότε θα καταλάβουμε ότι γνώριζε πολύ καλά το ρόλο που όφειλε να ενσαρκώσει, στο όνομα των αξιών εκείνων που ήταν ο μόνος φορέας και εγγυητής, λόγω της άμεσης σύνδεσης του με το θείο. Σημειώστε ότι ο αστερισμός της Αργούς είναι δίπλα στον Ωρίωνα και το Μεγάλο Σκύλο.
Η ιερή σημασία του αριθμού 50 έχει αποδοθεί από πολλούς μελετητές στον αιγυπτιακό μυστικισμό και αν θυμηθεί κανείς πως η περίοδος της περιφοράς του Σείριου διαρκεί 50 έτη, τότε ίσως η έμφαση που δίνεται σε αυτόν τον αριθμό να μην είναι καθόλου τυχαία.
Οι Μακεδόνες, Γιοι Θεών
Ο Ηρόδοτος (Κλειώ, κεφ. 56) κάνει λόγο για το «έθνος Μακεδνόν», υποστηρίζοντας ότι είναι Δωριείς και ονομάστηκαν έτσι από τη στιγμή που κατοίκησαν στον ελληνικό χώρο, στην Πίνδο. Ως γνωστόν, οι Δωριείς θεωρούσαν γενάρχη τους τον Ηρακλή, κάτι που πίστευε και ο ίδιος ο Αλέξανδρος, ο οποίος συχνά απεικονίζεται ως ένας από τους Διόσκουρους μαζί με κάποιον άλλο ήρωα, που φέρει τα χαρακτηριστικά του Ηρακλή ή του Αχιλλέα (προγονό του από την πλευρά της μητέρας του).
Σύμφωνα με το μύθο το όνομα «Μακεδονία» οφείλεται στο Μακεδόνα, νιο του Δία και της Θυίας, κόρης του Δευκαλίωνα. Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης, όμως, γράφει πως ο Μακεδόνας ήταν γιος του Όσιρι και αδερφός του 'Αννουβι, αφήνοντας έτσι κάποιες υπόνοιες για τη θεϊκή καταγωγή του έθνους αυτού.
Στην περιοχή Ορεστίδα, κατά το 700 π.Χ. ξεκινά επίσημα, η ιστορία των Μακεδόνων. Μάλιστα στην περιοχή αυτή λέγεται ότι ξεκίνησε και η ιστορία της μακεδόνικης δυναστείας, που ονομάζεται ως τότε «Αργαιάδες» ή «Τημενίδες». Το πρώτο όνομα μας φέρνει στο νου τον «Αργαίο τον Α'» (652 - 621 π.Χ.), το δεύτερο κατά σειρά βασιλιά της μακεδόνικης δυναστείας (πρώτος ήταν ο Περδίκκας, απόγονος και αυτός του Ηρακλή). Το δεύτερο ανήκει σε κάποιον Ηρακλείδη «Τήμενο», που κατέλαβε το Αργός. Αυτή η όχι και τόσο τυχαία σύμπτωση των ονομάτων μαρτυρεί ίσως τη σχέση των Μακεδόνων με το πελοποννησιακό Αργός.
Αν λοιπόν συσχετίσουμε τα παραπάνω με τους μύθους της Ιούς και του Δαναού και με την εκδοχή του Διόδωρου για το Μακεδόνα κι αν λάβουμε υπόψη μας την ιστορία του Αλεξάνδρου, μας είναι εύκολο να υποθέσουμε πως υπάρχει κάποια μυστηριώδης επαφή της Μακεδονίας με τα δρώμενα της Αιγύπτου. (Σημειώστε ότι στη Θεσσαλονίκη και αλλού έχουν βρεθεί πολλά στοιχεία Αιγυπτιακής λατρείας, όπως Σεραπεία κ.ά. Διάφορες επιγραφές που βρέθηκαν στη Δήλο μαρτυρούν πως η αιγυπτιακή θρησκεία επικράτησε κυρίως στη Βόρεια Ελλάδα. Κατά την ίδια εποχή υπάρχουν αιγυπτιακά ιερά στην Τιθορέα δίπλα στους Δελφούς.
Στη Δήλο, σε ιερά της Ίσιδας, βρέθηκαν αφιερώματα προς τους αιγυπτίους θεούς, τα οποία είχαν προσφέρει Μακεδόνες. Στους Φιλίππους η θεά Ίσιδα είχε πρωταγωνιστικό ρόλο. Μάλιστα έχουν βρεθεί καταγεγραμμένα και τα ονόματα των ιερέων της).
Σύμφωνα με κάποια άλλη εκδοχή όμως, οι Μακεδόνες δεν έχουν καμία σχέση με το Αργός της Πελοποννήσου, αλλά με το Αργός Ορεστικό της Δυτικής Μακεδονίας. Η παρουσία πρωτόγονων πληθυσμών στη Μακεδονία επιβεβαιώνεται και από τις τελευταίες ανασκαφές. Στην πραγματικότητα, η ιστορία των Μακεδόνων μας είναι άγνωστη. Πολλοί μελετητές υποστηρίζουν πως είναι φύλα αυτόχθονα, ίσως και Πελασγικά. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον όμως παρουσιάζει και η ιστορία της Θεσσαλονίκης.
Μέχρι τον Κάσσανδρο (315 π.Χ.), ο χώρος όπου σήμερα υπάρχει η πόλη αυτή ονομαζόταν «θέρμες», εξού και η ονομασία «Θερμαϊκός κόλπος». Στη Θεσσαλονίκη, λοιπόν, είχε γίνει δεκτή με μεγάλο ενθουσιασμό η λατρεία ενός δαίμονα με το όνομα «Θερμαίος». Το παράδοξο είναι πως στην περιοχή ουδέποτε υπήρξαν θερμές πηγές. Πάντως ο δαίμονας αυτός ταυτίστηκε αργότερα με το θρακικό Διόνυσο...
Η Μυστική Ιστορία της Γέννησης του Αλέξανδρου
Πολλές παραδόσεις, καθώς και μια σειρά χρησμών περιπλέκονται τόσο με τη γέννηση, όσο και τη ζωή του Αλέξανδρου. Η μητέρα του Ολυμπιάδα λέγεται ότι ήταν γόησσα φιδιών. Τη νύχτα πριν από το γάμο της με το Φίλιππο, η Ολυμπιάδα ονειρεύτηκε ότι μπήκε στο σώμα της ένας κεραυνός που την γέμισε φωτιά. Ο Φίλιππος, από την άλλη, μετά το γάμο τους είδε κι αυτός σε όνειρο πως σφράγισε το σώμα της γυναίκας του με μια σφραγίδα που είχε την εικόνα ενός λιονταριού.
Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι η Ολυμπιάδα συνήθιζε να παίρνει στο κρεβάτι της φίδια και, μάλιστα, πως ο Φίλιππος την είχε δει ένα βράδυ να πλαγιάζει με ένα φίδι, που ίσως να ήταν κάποιος θεός μεταμορφωμένος.
KaerstBerveHamiltonBelochHammond, κ.ά.) αναφέρει ως ημερομηνία γέννησης του Αλέξανδρου την 6η ημέρα του μήνα Αώου, που αντιστοιχεί με τις αρχές του Ιουλίου, δηλαδή την περίοδο εκείνη που άρχιζαν οι πλημμύρες του Νείλου και οι αρχαίοι ονόμαζαν «ημέρες του Σκύλου». Η σχέση του Αλέξανδρου με τον Άμμωνα-Δία επιβεβαιώθηκε και από τους ιερείς του ομώνυμου μαντείου, όταν αυτός έφτασε στην όαση Σίβα. Εκεί τον ανακήρυξαν «παιδί του Δία» και άφησαν έμμεσα να εννοηθεί πως δεν είναι γιος του Φιλίππου.
Το μαντείο αυτό είχε συμβουλευτεί και ο Ηρακλής, που θεωρείται πρόγονος των Μακεδόνων. Η Ολυμπιάδα άλλωστε πίστευε πως ο γιος της ήταν προορισμένος να σώσει την Αίγυπτο από το βάρβαρο Πέρση κατακτητή. Ο Αλέξανδρος υιοθέτησε ως βασικά σύμβολα του τα κέρατα και τον κεραυνό του Άμμωνα-Δία και το στέμμα της Ίσιδος με τα τρία οκτάκτινα αστέρια, και μάλιστα προς τιμή της έχτισε ναό στην Αλεξάνδρεια, στην πόλη που έφερε τ' όνομα του.
Το Αστέρι της Βεργίνας
Το 1977 ο Μανόλης Ανδρόνικος έφερε στο φως τους βασιλικούς τάφους της Βεργίνας. Ανάμεσα στους άλλους θησαυρούς βρέθηκε και μια χρυσή λάρνακα με τα οστά του Φιλίππου και η οποία έφερε ως διάκοσμο το 16κτινο αστέρι και τρία ελάσματα με 8κτινα αστέρια. Έγινε λοιπόν φανερό, πως τα αστέρια αυτά αποτελούσαν το έμβλημα της Μακεδόνικης δυναστείας. Έτσι άρχισε και η όλη φιλολογία γύρω από τη σημασία και το νόημα του συμβόλου.
Καταρχήν, πρέπει να πούμε πως υπάρχουν πολλά είδη αστεριών με διάφορους αριθμούς ακτινών, αλλά πιο συχνά συναντούμε αστέρια με 8,16 και 32 ακτίνες. Το έμβλημα αυτό πρωτοεμφανίστηκε το 2500 π.Χ., στη Βαβυλωνία και λίγο αργότερα στη Χαλκηδώνα. Το 18" αι. στην Ασσυρία και τη Συρία κατά το 1700 -1300 π.Χ. στο Φοινικικό, Χιττικό και Μινωικό πολιτισμό.
Περί τα μέσα του 6ου π.Χ. αι. είναι πλέον γνωστό στον ελληνικό χώρο, ενώ λίγο πριν τον 5° αι. αρχίζει να κυκλοφορεί και σε νομίσματα. Έναν αιώνα μετά διαδίδεται στην Ιταλία, ο Μέγας Αλέξανδρος φτάνοντας αργότερα με τους Ρωμαίους στην Ιβηρική χερσόνησο.
Ανάλογα με τη σκοπιά του κάθε ερευνητή, το άστρο συμβόλιζε πότε τον Ήλιο και πότε το Σείριο. Γεγονός πάντως είναι ότι όλες οι μορφές που κατά καιρούς το συνόδευαν ήταν θεότητες άμεσα ή έμμεσα συσχετισμένες με τη λατρεία του Σείριου, όπως: η Ίσις, η Ιστάρ, ο Διόνυσος, ο Πάνας, ο Ωκεανός, οι Κάβειροι, η Κυβέλη, οι Διόσκουροι (που για μερικούς ταυτίζονται με τους Κάβειρους), η Άρτεμις, η τριπλή Εκάτη, ο Ήφαιστος, η Ήρα, ο Ηρακλής και ο Σείριος, ο Εωσφόρος και ο Έσπερος (θεότητες που σχετίζονται με τη λατρεία των Καβείρων, της Ίσιδας και του Μίθρα), ο Δίας με διπλή όψη (ουράνιος ή διονυσιακός), ο δικέφαλος Άμμων-Δίας, ο Μινώταυρος κ.λπ.
Στο νομίσματα των νήσων του Αιγαίου συναντούμε το άστρο δίπλα στο Δία και σ' έναν σκύλο που βγάζει ακτίνες. Στη Βαβυλωνία υπάρχουν πάρα πολλές σφραγίδες και πολύτιμοι λίθοι που έχουν σκαλισμένο επάνω τους ένα 8ακτινο αστέρι. Στις απεικονίσεις αυτές, το αστέρι βρίσκεται κοντά σ' έναν άνθρωπο-ψάρι. Πρόκειται για τον αμφίβιο θεό Οάννες. Στην Αίγυπτο πάλι βλέπουμε συχνά τρία 8ακτινα αστέρια στα μαλλιά της Ίσιδας. Μάλιστα, το στέμμα έχει, στην κορυφή του , ένα μεγαλύτερο και στα πλάγια δύο μικρότερα αστέρια, τα οποία ίσως συμβολίζουν τους συνοδούς του Σείριου.
Aθηναίοι, Λάκωνες, Μακεδόνες) προσπαθούσε να εξαπλώσει την εξουσία του και ταυτόχρονα να ενώσει τους Έλληνες κάτω από μία αρχή. Αυτή η ανάδυση και η ομογενοποίηση όλων των στοιχείων της κάθε πόλης-κράτους ξεχωριστά ήταν, κάτι που συνέβαινε μόνο στην Ελλάδα και δεν έγινε ποτέ στην Αίγυπτο, αλλά ούτε και στο λατινικό κόσμο. Ο Σείριος και η λατρεία της «Μεγάλης Μητέρας» στον ελληνικό χώρο εμπλουτίστηκαν, παραλλάχτηκαν και μορφοποιήθηκαν με βάση την ελληνική φιλοσοφία και πραγματικότητα. Ένας ολόκληρος πολύπλοκος μυστικισμός υπάρχει γύρω από το Μακεδόνικο Άστρο, που έχει πάρα πολλές προεκτάσεις, πάντα δορυφορικά γύρω από το Σείριο, τον αστερισμό που εξακολουθεί να κρατά φυλαγμένα τα μυστικά του στο νυχτερινό ουρανό...
Η Γ. ΚΟΥΜΠΟΥΝΗ είναι συγγραφέας, πτυχιούχος του Τμήματος Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στην Ιταλία.
Ο Ε. ΣΥΜΕΟΝΑΚΗΣ είναι ερευνητής-μεταφραστής και η Χ. ΚΟΥΜΠΟΥΝΗ φιλόλογος.
ΠΗΓΗΓΑΛΑΞΙΑΣ ΤΗΣ ΑΝΔΡΟΜΕΔΑΣ (Η αφετηρία των Θεών)
Τον ανακαλύπτουμε αν ακολουθήσουμε προς τα νότια την ομάδα των αμυδρών άστρων από το α Κασσιόπης. Στην περιοχή εκείνη του ουρανού, πολύ κοντά στο αμυδρότατο άστρο της Ανδρομέδας, διακρίνεται ένα μικρό χλωμό αντικείμενο που θυμίζει φωτεινή ομίχλη.
Το δυσδιάκριτο αυτό ουράνιο σώμα κατέχει μέσα σε όλα τα ουράνια σώματα ένα αδιαμφισβήτητο πρωτείο, μια ξεχωριστή θέση: πρόκειται για το πιο μακρινό αντικείμενο που είναι ορατό με γυμνό οφθαλμό. Η λέξη «αντικείμενο» χρησιμοποιείται εδώ με κάποια ελευθερία, επειδή στην πραγματικότητα συνιστά ένα τεράστιο σύνολο από περίπου ένα τρισεκατομμύριο αστέρες, που περιφέρονται αργά γύρω από το κοινό κέντρο μάζας τους. Το σύστημα αυτό είναι ο Γαλαξίας της Ανδρομέδας.
ΝΟΝΝΟΣ ΠΑΝΟΠΟΛΙΤΗΣ
- ΝΟΝΝΟΣ ΠΑΝΟΠΟΛΙΤΗΣ
Νόννος Πανοπολίτης, ὁ ἐποποιός, ὁ ἐκ τῆς Πανοῦ τῆς Αἰγυπτίας γεγενημένος, ἤκμασε περὶ τὸ ἔτος 450. περὶ τὸ ἔτος 440 τὸν κατὰ Ἰωάννην εὐαγγελίον παραφράσε δι᾽ ἐπῶν καὶ τὰ Διονυσιακὰ ποιήσε περὶ τὸ ἔτος 460.
Ο Νόννος ο Πανοπολίτης ήταν σημαντικός Έλληνας επικός ποιητής από την Πανόπολη της Αιγύπτου, που άκμασε τον 5ο μ.Χ. αιώνα. το όνομά του είναι (αρχ.) Αιγυπτιακό και σημαίνει καθαρός, άγιος . Κύριο έργο του είναι το επικό ποίημα "Διονυσιακά" που αποτελείται από 48 βιβλία-ραψωδίες - 21.000 στίχους και θυμίζουν τις ισάριθμες τραγωδίες της Ιλιάδος και της Οδύσσειας μαζί.. Εκεί περιέχεται πλήρης η ιστορία της ζωής και της δράσης του θεού Διόνυσου, γραμμένη σε εξάμετρους στίχους και απεικονίζοντας σε μυθικό επίπεδο στοιχεία από την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Αυτό είναι και το τελευταίο μεγάλο ποίημα της αρχαιότητας, επηρεασμένο από την ομηρική παράδοση και την τραγωδία. Προς το τέλος της ζωής του ο Νόννος απέδωσε σε δακτυλικό εξάμετρο μια παράφραση του Κατά Ιωάννην Ευαγγελίου.
εις Έλλην εξ Αιγύπτου ἀνώνυμος(περὶ τὸ ἔτος 400)Νόννος ἐγώ· Πανὸς μὲν ἐμὴ πόλις· ἐν Φαρίηι δὲ
ἔγχει φωνήεντι γονὰς ἤμησα Γιγάντων.α
Διόνυσος καὶ Ἀριάδνη
ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΤΟ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΔΩΠΑΤΩΝΤΑΣ ΕΠΑΝΩ ΣΤΑ ΠΕΝΤΕ ΠΡΩΤΑ ΤΜΗΜΑΤΑ ΜΠΟΡΕΙΤΑΙ ΝΑ ΤΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ1. Ἐπιγραφαὶ τῶν κδ´ τμημάτων
τῶν Διονυσιακῶν.Πρῶτον ἔχει Κρονίωνα, φαεσφόρον ἅρπαγα νύμφης,
καὶ παλάμαις Τυφῶνος ἀρασσόμενον πόλον ἄστρων.
Δεύτερον ἀστερόφοιτον ἔχει Τυφῶνος ἐνυὼ
καὶ στεροπὴν καὶ ἄεθλα Διὸς καὶ κῶμον Ὀλύμπου.
Ἐν τριτάτωι μάστευε πολύπλανον ὁλκάδα Κάδμου
Ἠλέκτρης τε μέλαθρα φιλοξενίην τε τραπέζης.
Ἰχνεύων δὲ τέταρτον ὑπὲρ πόντοιο νοήσεις
Ἁρμονίην πλώουσαν ὁμόστολον ἥλικι Κάδμωι.
Πέμπτον ἔτι σκοπίαζε καὶ Ἀκταίωνα νοήσεις
τὸν κεμὰς οὐκ ὤδινε, κυνοσπάδα νεβρὸν ἀλήτην.
Δίζεο θέσκελον ἕκτον, ὅπηι Ζαγρῆα γεραίρων
γαίης ἕδρανα πάντα κατέκλυσεν ὑέτιος Ζεύς.
Ἕβδομον ἱκεσίην πολιὴν Αἰῶνος ἀείδει
καὶ Σεμέλην καὶ ἔρωτα Διὸς καὶ φώριον εὐνήν.
Ὄγδοον αἰολόμυθον ἔχει φθόνον ἄγριον Ἥρης
καὶ Σεμέλης πυρόεντα γάμον καὶ Ζῆνα φονῆα.
Εἰς ἔνατον σκοπίαζε καὶ ὄψεαι υἱέα Μαίης
θυγατέρας τε Λάμου καὶ Μύστιδα καὶ δόμον Ἰνοῦς·
καὶ δεκάτωι μανίην Ἀθαμαντίδα καὶ δρόμον Ἰνοῦς,
πῶς φύγεν εἰς ἁλὸς οἶδμα σὺν ἀρτιτόκωι Μελικέρτηι.
Ἑνδέκατον δὲ δόκευε καὶ ἱμερόεντα νοήσεις
Ἄμπελον ἀνδροφόνωι πεφορημένον ἅρπαγι ταύρωι.
Δωδεκάτωι φρένα τέρψον, ὅπηι νέον ἄνθος Ἐρώτων
Ἄμπελος εἶδος ἀνῆκεν ἐς ἀμπελόεσσαν ὀπώρην.
Ἐν τρικαιδεκάτωι στρατιὴν νήριθμον ἐνίψω
καὶ προμάχους ἥρωας ἀγειρομένους Διονύσωι.
Ἐς δέκατον δὲ τέταρτον ἔχε φρένα· κεῖθι κορύσσει
δαιμονίην στίχα πᾶσαν ἐς Ἰνδικὸν Ἄρεα Ῥείη.
Πέμπτωι καὶ δεκάτωι βριαρὴν Νίκαιαν ἀείσω,
θηροφόνον ῥοδόπηχυν ἀπειλὴτειραν Ἐρώτων.
Ἕκτωι καὶ δεκάτωι γαμίην Νίκαιαν ἀείδω,
εὐνέτιν ὑπνώουσαν ἀκοιμήτου Διονύσου.
Ἑβδομάτωι δεκάτωι πρωτάγριον Ἄρεα μέλπω
καὶ ῥόον οἰνωθέντα μελισταγέος ποταμοῖο.
Ὀκτωκαιδεκάτωι Στάφυλος καὶ Βότρυς ἱκάνει,
εἰς θαλίην καλέοντες ὀρίδρομον υἷα Θυώνης.
Ἐννεακαιδεκάτωι Σταφίλου παρὰ τύμβον ἐγείρει
Βάκχος ἐπὶ κρητῆρι θυώδεϊ τερπνὸν ἀγῶνα.
Εἰκοστὸν μεθέπει φονίου βουπλῆγα Λυκούργου,
εἰς βυθὸν ἰχθυόεντα διωκομένου Διονύσου.
Εἰκοστὸν πρώτιστον ἔχει χόλον Ἐννοσιγαίου
καὶ μόθον Ἀμβροσίης ῥηξήνορα καὶ λόχον Ἰνδῶν.
Δεύτερον εἰκοστὸν Βρομίου μόθον ἔργα τε μέλπει,
Αἰακὸς ὅσσα τέλεσσε καὶ ἐν πεδίωι καὶ Ὑδάσπηι.
Εἰκοστῶι τριτάτωι πεπερημένον Ἰνδὸν Ὑδάσπην
καὶ κλόνον ὑδατόεντα καὶ αἰθαλόεντα λιγαίνω.
Εἰκοστὸν δὲ τέταρτον ἔχει γόον ἄσπετον Ἰνδῶν
κερκίδα θ᾽ ἱστοπόνοιο καὶ ἠλακάτην Ἀφροδίτης.
2. Ἐπιγραφαὶ τῶν ὑπολειπομένων
Διονυσιακῶν ποιημάτων.Εἰκοστὸν κατὰ πέμπτον ἔχεις Περσῆος ἀγῶνα
καὶ κρίσιν Ἡρακλῆος ἐς ἠνορέην Διονύσου.
Εἰκοστὸν λάχεν ἕκτον ἐπίκλοπον εἶδος Ἀθήνης
καὶ πολὺν ἐγρεκύδοιμον ἀγειρομένων στόλον Ἰνδῶν.
Ἕβδομον εἰκοστὸν μεθέπει στίχας, ἧισι Κρονίων
εἰς μόθον ὁλπίζει Βρομίωι ναετῆρας Ὀλύμπου.
Εἰκοστὸν σκοπίαζε καὶ ὄγδοον, ὁππόθι πολλὴν
Κυκλώπων πυρόεσσαν ἐσαθρήσειας Ἐνυώ.
Εἰκοστῶι δ᾽ ἐνάτωι πολέμων ἀποχάζεται Ἄρης,
οἷά περ εἰς γάμον ἄλλον ἐπειγόμενος Κυθερείης.
Ἐν δὲ τριηκοστῶι μετὰ νέρτερον οἶκον ἀνάγκης
Τέκταφον Εὐρυμέδων δεδαϊγμένον Ἄιδι πέμπει.
Ἐν δὲ τριηκοστῶι πρώτωι μειλίσσεται Ἥρη
Ὕπνον ἐπὶ Κρονίδηι καὶ Περσεφόνην ἐπὶ Βάκχωι.
Ἐν δὲ τριηκοστῶι τῶι δευτέρωι εἰσὶ κυδοιμοὶ
καὶ Διὸς ὑπναλέοιο λέχος καὶ λύσσα Λυαίου.
Ἐν δὲ τριηκοστῶι τριτάτωι Μορρῆα δαμάζει
φλέξας θοῦρος Ἔρως ἐπὶ κάλεϊ Χαλκομεδείης.
Κτεινομέναις ἑκάτερθε τριηκοστοῖο τετάρτου
Δηριάδης Βάκχηισι κορύσσεται ἔνδοθι πύργων.
Μορρέος ἐχθρὸν Ἔρωτα δὲ τριηκοστῶι ἐνὶ πέμπτωι
δίζεο Βασσαρίδων τε φόνον καὶ Ἄρηα γυναικῶν.
Ἐν δὲ τριηκοστῶι ἕκτωι μετὰ λύματα λύσσης
Βάκχος Δηριαδῆι κορύσσεται εἶδος ἀμείβων.
Ἧχι τριηκοστὸν πέλεν ἕβδομον, εἵνεκα νίκης
ἀνδράσιν ἀθλοφόροις ἐπιτύμβιοί εἰσιν ἀγῶνες.
Ἧχι τριηκοστὸν πέλεν ὄγδοον, αἴθοπι δαλῶι
δειλαίου Φαέθοντος ἔχεις μόρον ἡνιοχῆος
Ἐν δὲ τριηκοστῶι ἐνάτωι μετὰ κύματα λεύσσεις
Δηριάδην φεύγοντα πυριφλεγέων στόλον Ἰνδῶν.
Τεσσαρακοστὸν ἔχει δεδαϊγμένον ὄρχαμον Ἰνδῶν,
πῶς δὲ Τύρον Διόνυσος ἐδύσατο, πατρίδα Κάδμου.
Πρῶτον τεσσαρακοστὸν ἔχει, πόθεν υἱέι Μύρρης
ἄλλην Κύπριν ἔτικτεν Ἀμυμώνην Ἀφροδίτη.
Τεσσαρακοστὸν ὕφηνα τὸ δεύτερον, ἧχι λιγαίνω
Βάκχου τερπνὸν ἔρωτα καὶ ἵμερον ἐννοσιγαίου.
Δίζεο τεσσαρακοστὸν ἔτι τρίτον, ὁππόθι μέλπω
Ἄρεα κυματόεντα καὶ ἀμπελόεσσαν Ἐνυώ.
Τεσσαρακοστὸν ὕφηνα τὸ τέτρατον, ἧχι γυναῖκας
δέρκεο μαινομένας καὶ Πενθέος ὄγκον ἀπειλῆς.
Πέμπτον τεσσαρακοστὸν ἐπόψεαι, ὁππόθι Πενθεὺς
ταῦρον ἐπισφίγγει κεραελκέος ἀντὶ Λυαίου.
Ἥκτον τεσσαρακοστὸν ἴδε πλέον, ἦχι νοήσεις
Πενθέος ῾κρα κάρηνα καὶ ὠλεσίτεκνον Ἀγαύην.
Ἔρχεο τεσσαρακοστὸν ἐς ἕβδομον, ὁππόθι Περσεὺς
καὶ μόρος Ἰκαρίοιο καὶ ἁβροχίτων Ἀριάδνη.
Δίζεο τεσσαρακοστὸν ἐς ὄγδοον αἷμα Γιγάντων,
Παλλήνην δὲ δόκευε καὶ ὑπναλέης τόκον Αὔρης. - Για το Νόννοσο (ή Νόννο), δείτε: Νόννοσος.
Βιογραφία[Επεξεργασία]
Ο ίδιος του γράφει ότι έζησε και έγραψε τον 4ο μΧ αιώνα, αλλά οι σύγχρονοι μελετητές τον τοποθετούν στον 5ο αιώνα. Ίσως οι καινοτομίες που είναι γνωστό ότι εισήγαγε στο έπος να οδήγησαν σ' αυτήν την εκτίμηση.
Κύριο έργο του είναι το επικό ποίημα Διονυσιακά που αποτελείται από 21000 στίχους σε 48 βιβλία-ραψωδίες. Εκεί περιέχεται πλήρης η ιστορία της ζωής και της δράσης του θεού Διόνυσου, γραμμένη σε εξάμετρους στίχους και απεικονίζοντας σε μυθικό επίπεδο στοιχεία από την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Αυτό είναι και το τελευταίο μεγάλο ποίημα της αρχαιότητας, επηρεασμένο από τηνομηρική παράδοση και την τραγωδία.
Ο Νόννος έζησε στην Αλεξάνδρεια, και μάλλον είχε πρότυπό του τον Απολλώνιο τον Ρόδιο. Έτσι μελέτησε κι αυτός πολύ τα σπάνια συγγράμματα της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, και έγραψε ένα έργο με πολλές αναφορές σε μύθους που δεν σώζονται κάπου αλλού. Γι' αυτό πρέπει να του συγχωρεθεί η χαλαρή πλοκή του έπους του.
Αναφέρεται και ο τίτλος "Βασσαρικά" ενός χαμένου ως λέγεται έπους του. Κάποιος φιλόλογος πάντως διατύπωσε την θεωρία ο τίτλος αυτός να είναι υπότιτλος του ιδίου έργου, δηλαδή των Διονυσιακών.
Γλωσσολογικά τα Διονυσιακά φαίνεται να υιοθετούν μια πολύ δύσκολη διάλεκτο, ίσως δυσκολότερη και του Ομήρου. Ο Νόννος συχνά φαίνεται να κάνει επίδειξη γνώσεων, όπως και το πρότυπό του ο Απολλώνιος. Η μεγαλύτερη καινοτομία του στον στίχο θεωρείται η εισαγωγή του τρίτου τροχαίου.
Προς το τέλος της ζωής του ο Νόννος απέδωσε σε δακτυλικό εξάμετρο μια παράφραση του Κατά Ιωάννην Ευαγγελίου. Επίσης βαπτίστηκε Χριστιανός, και ίσως αυτό διέσωσε τα Διονυσιακά, ενώ σημαντικότερα έργα άλλων συγγραφέων χάθηκαν.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία]
- Νόννος ο Πανοπολίτης, επιμ. (1819) (στα Ελληνικά με έναν πρόλογο στα Λατινικά). Διονυσιακά, (Τόμος Α'). Λειψία: D. Fridericus Graefe. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2009.
- Νόννος ο Πανοπολίτης, επιμ. (1826) (στα Ελληνικά με έναν πρόλογο στα Λατινικά). Διονυσιακά, (Τόμος Β'). Λειψία: D. Fridericus Graefe. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2009.
- Διονυσιακά Νόννου, το αρχαίο κείμενο σε ηλεκτρονική έκδοση
Απίστευτο: 70χρονη φυτοφάγος ανακάλυψε το μυστικό της νεότητας! Μοιάζει σαν να είναι μόλις 40 ετών!
Απίστευτο: 70χρονη φυτοφάγος ανακάλυψε το μυστικό της νεότητας! Μοιάζει σαν να είναι μόλις 40 ετών!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)