Λίγο πριν πεθάνει ο Μητσοτάκης...
αφιερωμένο στον Πελασγό του adslgr που λέει ότι καμιά φορά υπερβάλλωΟι Αρχαίοι Έλληνες ήταν μάγκες. Ήταν μάγκες γιατί ήξεραν πώς να μην φοβούνται. Κυρίως, όμως, ήταν μάγκες γιατί γνώριζαν πότε να φοβηθούν και – ιδιαιτέρως - ήξεραν ποιον φόβο να φοβούνται.
Δικαιοσύνη υπάρχει. Μπορεί να επέλθει αυτοστιγμεί, μπορεί να αργήσει, αλλά θα αποδοθεί. Δεν ήταν ηλίθιοι οι αρχαίοι που περισσότερο από όλα φοβούνταν τη Νέμεση. Για την ακρίβεια, έτρεμαν τη Νέμεση.
Αρχικά συντελείτο η ΥΒΡΙΣ, δηλαδή η αυθάδεια, η αλαζονεία και η έπαρση, οι οποίες αναπόφευκτα επέφεραν την ΤΙΣΗ, δηλαδή την εκδίκηση των Θεών, ώστε να επέλθει η Θεϊκή δικαιοσύνη, δηλαδή η ΝΕΜΕΣΙΣ, και επιτέλους να συμβεί η ΚΑΘΑΡΣΙΣ.
Είναι βαριά αλαζονεία να πιστεύεις ότι μπορείς να κοροϊδεύεις τους Έλληνες επί έναν αιώνα. Είναι βαρύτατη αυθάδεια και ιταμή αναίδεια να πιστεύεις ότι μετά από 2 διαβόητες προδοσίες θα μείνεις ανέγγιχτος. Συνιστά θρασύτατο χλευασμό της λογικής και του κοινού περί δικαίου αισθήματος, να πιστεύεις ότι παραγράφηκαν 2 αιματοκυλίσματα ενώ ταυτοχρόνως δρομολογείς και τρίτο. Είναι τρομερή και τρομακτική έπαρση να θεωρείς ότι μετά την τραγωδία του Βενιζέλου το ‘22, την αποστασία του ‘65, μπορείς άφοβα να παίζεις με την Μακεδονία, την Θράκη, την Ήπειρο, την Κρήτη και την Κύπρο. Αποτελεί ασύλληπτη ύβρι να εμπαίζεις τον πλέον απρόβλεπτο μεταξύ των λαών, το γένος των Ελλήνων.
Ακλόνητη, ατράνταχτη και αδιασάλευτη πεποίθησή μας είναι ότι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης θα πεθάνει από φυσικά αίτια πλήρης ημερών. Πριν συμβεί αυτό, όμως, θα προλάβει να δει την θυγατέρα του να ταπεινώνεται και να εξευτελίζεται από τους περήφανους Έλληνες. Από αυτούς που δεν τους σκιάζουν τα σύννεφα. Από αυτούς που επιζητούν την μάχη υπό σκιάν.
Αυτή θα είναι η υπέρτατη ΝΕΜΕΣΗ. Θα διαπιστώσει ο Κωσταντίνος Μητσοτάκης πως ό,τι επί δεκαετίες προσπαθούσε, θα καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος, σαν παλάτι στην άμμο. Αυτή θα είναι η ύψιστη τιμωρία. Θα δει όλη του την ζωή να ακυρώνεται.
Αυτό θα είναι και το τελευταίο που θα του συμβεί πριν το σώμα του πεταχτεί εκεί που ανήκει και το πνεύμα του.
Στα σκουπίδια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου