Μπιρκενάου: Ελληνες προτού πεθάνουν ανατίναξαν τα κρεματόρια II και III (!)

Τον Οκτώβριο του 1944 εξεγέρθηκαν Ελληνες και Ρώσοι που εργάζονταν στα κρεματόρια του Μπίρκενάου. H εξέγερση, παρ' ότι προδόθηκε, διήρκεσε τέσσερις ώρες. Στο τέλος οι εξεγερθέντες έβαλαν φωτιά σε κιβώτια με δυναμίτη και πέθαναν ανατινάζοντας δύο κρεματόρια. Οι εκτελέσεις για μεγάλο διάστημα σταμάτησαν από τον φόβο επανάληψης των επεισοδίων.

23 Μαρτίου 1943, 11.00 μ.μ. Φθάσαμε στο Αουσβιτς. «Τούτο το στρατόπεδο έχει μονάχα μία έξοδο: την ψηλή μαύρη καμινάδα απ' όπου βγαίνει ο πηχτός εκείνος καπνός. Ολοι σας θα περάσετε από κει...» ήταν το...«καλωσόρισμα» του αξιωματικού των Ες Ες. H διαλογή γινόταν σύμφωνα με την ηλικία, τη σωματική ακεραιότητα και την υγεία μας.* Οι περισσότεροι πίστευαν, και όχι άδικα, πως δεν θα ξαναέβλεπαν τους δικούς τους. Τέτοια εντύπωση έδινε ο διαχωρισμός. H αίσθηση της πραγματικότητας είχε μονομιάς χαθεί σαν να 'σκασε δίπλα μας μια βόμβα. Εγινα ο αριθμός 109.565. H αγωνία ήταν το χαρακτηριστικό της εκεί ζωής μας. Κάθε ημέρα διάλεγαν τους πιο αδύνατους για το κρεματόριο. Υπήρχαν μήνες που τα θύματα ξεπερνούσαν τις 3.000-4.000. Πέρασα από επτά διαλογές. Στο Αουσβιτς η πειθαρχία ήταν σκληρή. Μιλούσαμε όσο γινόταν λιγότερο, υπολογίζαμε τις συνέπειες κάθε πράξης μας, είχαμε μάτια για ό,τι μας αφορούσε και γίναμε τυφλοί για όλους τους άλλους. Στο Αουσβιτς μόνο δύο φορές τολμήθηκε εξέγερση, η δεύτερη από Ελληνες και Ρώσους. Προτού πεθάνουν ανατίναξαν τα κρεματόρια II και III στο Μπιρκενάου. Ως Ελληνας αισθάνθηκα πολύ περήφανος.

Στα μέσα Ιανουαρίου του 1945 έγιναν διαλογές για το εσωτερικό της Γερμανίας. Γκρος Ρόζεν, Μαουτχάουζεν, Μελκ. Τον Απρίλιο, 1.411 άτομα μεταφερθήκαμε με τρένο στο στρατόπεδο Εμπενζεε. Στις 6 Μαΐου 1944 μας απελευθέρωσαν οι Αμερικανοί. Οι Ελληνες φτιάξαμε μια σημαία από κάτι βρώμικα σεντόνια και τα μπλε ρούχα των ηλεκτρολόγων και είπαμε τον εθνικό ύμνο. Περάσαμε το βράδυ με την αμφιβολία αν ήμασταν στ' αλήθεια ελεύθεροι ή αν θα ξαναγύριζαν οι Γερμανοί. Με την πρώτη ευκαιρία επιστρέψαμε στη Θεσσαλονίκη.

Διαβάστε ολόκληρη την ιστορία: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=163769&ct=75&dt=23/01/2005#ixzz0uFKoN8k0