ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ!!!ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΟΙ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΦΙΑΧΝΟΥΝ ΑΛΛΟ ΓΑΛΑΞΙΑ!!!

ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ!!!ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΟΙ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΦΙΑΧΝΟΥΝ ΑΛΛΟ ΓΑΛΑΞΙΑ!!!

Επειδή φύγαμε, δεν σημαίνει πως η Ελλάδα δεν μας αφορά. 

Δεν είμαστε απόντες. 

Η φωνή μας

 πρέπει να ακούγεται». Με αυτά τα λόγια, ο Νίκος Σταμπουλόπουλος, 

σκηνοθέτης που ζει από 

το 2009 στην Ολλανδία, εξηγεί πού αποσκοπεί η ηλεκτρονική πλατφόρμα

 «New Diaspora» που δημιούργησε. Μια καταγραφή, σε πραγματικό χρόνο, 

του κύματος της μετανάστευσης που στα

 χρόνια του Μνημονίου, γίνεται τσουνάμι.Ο κύριος αφηγηματικός άξονας του 

New Diaspora 

αποτελείται από μια σειρά διαδικτυακών ντοκιμαντέρ σε σκηνοθεσία του ίδιου, 

αλλά παράλληλα, 

είναι και μια ανοικτή κοινότητα, όπου οι Έλληνες του εξωτερικού μπορούν να

 μοιραστούν

 συναισθήματα, καταστάσεις και απόψεις, από οπουδήποτε κι αν βρίσκονται.

 

 Καταγράφοντας τις μαρτυρίες τους σε βίντεο, στέλνοντας φωτογραφίες, 

γράφοντας άρθρα και προτείνοντας ιδέες.«Εγώ έφυγα προ κρίσης. 

Τα τελευταία χρόνια άρχισα να παρατηρώ όλη 

αυτή τη διαρροή δυναμικού, όλων αυτών των νέων και ικανών ανθρώπων που

 φεύγουν από 

την Ελλάδα ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Πρέπει να το καταγράψω, 

σκέφτηκα», λέει ο 

Νίκος Σταμπουλόπουλος στον «Ε.Τ» και συνεχίζει:

 «Συνάντησα και συναντώ άπειρους 

ανθρώπους, διασκορπισμένους σε όλο τον κόσμο. 

Οι περισσότεροι αισθάνονται 

πως δεν 

έχουν φωνή.Για αυτό υπάρχει και η παράλληλη δράση I cannot vote, 

μια πρωτοβουλία για να

 έχουν δικαίωμα ψήφου οι Έλληνες του εξωτερικού».Μέχρι στιγμής η 

σειρά των ντοκιμαντέρ, 

είναι με υλικό μόνο Ελλήνων που ζούν στην Ολλανδία. Για να γίνουν γυρίσματα με

 περισσότερους Ελληνες σε περισσότερα μέρη, στηρίζονται στη

 μικροχρηματοδότηση (crowfunding), δηλαδή 

όποιος θέλει, συνεισφέρει. Αυτές είναι οι ιστορίες τουςΓιατί φεύγει κάποιος; 

Έχει προσαρμοστεί; Πως τους αντιμετωπίζουν; Πως περνάνε οι 

πρώτες νύχτες στα ξένα; 

Θα γυρίσει πίσω; Αυτές είναι κάποιες από τις ιστορίες τους.«Στριφογυρίζω. 

Ανοίγω τα μάτια μου. Ονειρεύομαι. Ξυπνάω. Απογοητεύομαι. 

Η μισή ζωή στην Αθήνα κι ένα κομμάτι εδώ. Εδώ πού;… ][…

Όνειρο θα είναι μάλλον. 

Θα ξυπνήσουμε. Προς το παρόν, ξυπνάω με έναν μικρό αλλά δυνατό espresso,

 κάνω χειρονομίες όταν μιλάω και η προφορά μου πολλές φορές 

γίνεται τραγουδιστή και

 παιχνιδιάρα. Μετακινούμαι με ποδήλατο, δηλαδή ανασαίνω λίγο πριν 

από κάθε προορισμό, ξεφορτώνω το μυαλό μου και το γεμίζω με 

πράσινες και μπλε εικόνες. Έχει πράσινο, ξέρετε, 

εδώ. Καλά είναι. Μου λείπει η θάλασσα αλλά και το ποτάμι έχει μια ιστορία να διηγηθεί,

 ίσως και χίλιες, μπορεί και αμέτρητες… Θα καταλήξουν στη θάλασσα και αυτές. 

Όλα κύκλος είναι, δε φοβάμαι…]»[…Πέφτω να κοιμηθώ. 

Θα ακούσω Βαμβακάρη και θα τυλιχτώ στους καπνούς. Νόστιμο, τρελό, μικρό μου…]»

Μαρίνα, Τορίνο«Είμαι ο Βαγγέλης και μετακόμισα στην Κύπρο τον Μάιο του 2009. 

Αν και μιλάμε την ίδια γλώσσα και μοιραζόμαστε (σχεδόν) την ίδια ιστορία με τους 

Κύπριους, έχουμε διαφορετικές “αναμνήσεις” και σίγουρα διαφορετικές 

απόψεις για τη ζωή. 

Δεν είμαι ακριβώς ξένος εδώ, 

αλλά ούτε θα γίνω ποτέ ένας από αυτούς. Αυτά που με κρατάνε είναι η σύντροφός μου, 

η μηχανή μου, η κυπριακή φύση και οι φυσικές ομορφιές.

Δε σκέφτηκα ποτέ να επιστρέψω στην Αθήνα ακόμη κι αν φύγει η “κρίση” 

διότι θα εξακολουθεί 

να ζει στις ψυχές των ανθρώπων».Βαγγέλης, Κύπρος«Είναι τόσο σύνηθες φαινόμενο πια, 

εάν είσαι Έλληνας, οι ξένοι να σε ρωτούν αμέσως μετά “τι κάνεις; πως είναι η κατάσταση στην 

Ελλάδα;”. Ένα απόγευμα λοιπόν, σε μια βόλτα με μια Δανή φιλενάδα μου, 

συζητούσαμε για τις απεργίες και της μίλησα για μισθούς μηνών που δεν έχουν 

πληρωθεί. Αυτή κοιτώντας με γεμάτη έκπληξη λες και προσγειώθηκα από το 

πουθενά μπροστά της, με ρώτησε “καλά πως ζουν 

αυτοί οι άνθρωποι;”. Έχουμε συνηθίσει τέτοιες καταστάσεις πια, έχουν γίνει η

 καθημερινότητά

 μας και δεν σκεφτόμαστε και εμείς…πως ζουν αυτοί οι άνθρωποι; Πώς τα

 βγάζουν πέρα πια οι ελληνικές οικογένειες;»Εύη, Δανία«Σε ηλικία 30 ετών,

έχω ζήσει στην Αθήνα, τη Λευκωσία, 

την Πάτρα, το Μόναχο, το Λονδίνο και τώρα ζω και εργάζομαι στην 

Αδελαΐδα της Αυστραλίας. 

Νιώθω πως ανήκω σε μια νομαδική φυλή του 21ου αιώνα και κατάγομαι από

 μια οικογένεια που ακολούθησε παρόμοια βήματα πολύ πριν τη νέα χιλιετία….]

[..Αλλά, τι είναι το «σπίτι» μας; Πώς μπορούμε να το ορίσουμε; 

Εξαρτάται από τους ανθρώπους, τη γεωγραφία, την παράδοση, 

τη θρησκεία, τη γλώσσα;...][…Τελικά, ποιος  είναι ο ορισμός του «σπιτιού» μας; 

Δεν είμαι σίγουρη πού άκουσα το παρακάτω, αλλά αυτός 

ο ορισμός μου αρέσει πιο πολύ. 

Σπίτι. Ουσιαστικό: Βρίσκεται μέσα στο μυαλό μας].Ερια, 

Αδελαίδα ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΟΝΤΑΡΑΚΗ Δημοσιεύεται στον Ελεύθερο Τύπο

 http://national-pride.org

ΠΗΓΗhttp://volcanotimes.blogspot.com/2013/05/blog-post_3709.html?spref=fb