ΕΛΛΗΝΙΔΑ 5 ΕΤΩΝ ΑΠΟ ΤΗ ΝΙΟ…: «Καλύτερα μια Σώρρας ελεύθερη ζωή παρά 40 χρόνια σκλαβιά και φυλακή»…!!!!!
ΟΤΑΝ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ Η ΨΥΧΟΥΛΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ, ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΝΟΙΩΘΕΙ… ΡΙΓΕΙ, ΔΟΝΕΙΤΑΙ, ΣΠΑΡΤΑΡΑ… ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΝΗ ΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΚΑΤΑΘΕΤΕΙ ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΑ ΣΤΟ ΧΑΡΤΙ… Ε, ΤΟΤΕ ΕΣΥ ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΣΥΝΕΛΛΗΝΑ; ΔΕΝ ΑΚΟΥΣ;… ΔΕ ΡΙΓΑΣ;… ΔΕΝ ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΖΕΙΣ;… ΣΗΚΩ ΑΠΑΝΩ ΚΑΙ ΠΙΑΣΕ ΚΙ ΕΣΥ ΤΗΝ ΠΕΝΑ, ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΕΠΙΑΣΕ ΑΥΤΗ Η ΜΙΚΡΟΥΛΑ ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΑ ΕΛΛΗΝΙΔΑ… ΣΟΥ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ,… ΤΙ ΚΑΘΕΣΑΙ;…
…………………………………………………………………………..
Sarmas Kostas
ΕΧΘΕΣ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΜΙΛΑΓΑΜΕ ΣΤΟΝ ΑΜΑΡΑΝΤΟ Ο ΦΙΛΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΛΛΗΝΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΝΙΟ (ΙΟΣ) ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΕΡΣΙΝΗΣ ΜΟΥ ΕΣΤΕΙΛΕ ΜΙΑ ΖΩΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΚΟΡΗΣ ΤΟΥ …. ΚΥΡΓΙΑΝΝΑΣ ΜΕΡΣΙΝΗ ….. ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΕΝΤΕ ΕΤΩΝ. ……. ΡΩΤΩΝΤΑΣ ΛΟΙΠΟΝ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΡΑΤΑΝ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥΣ ΜΟΥ ΕΣΤΕΙΛΕ ΑΥΤΟ… ΜΟΥ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΤΗΣ :
-Ρε δεν μπορώ να το εξηγήσω. Έχει μάθει το σύνθημα από τη δασκάλα. Γιατί ανεβάζουν θεατρικό. Και μου το έλεγε όλη μέρα. Και της λέω να φτιάξει μια ζωγραφιά λόγω της γιορτής… Το μόνο που με ρώτησε και με έστειλε…
-Μπαμπά με δύο Ρ;
-Τι νομίζεις της λέω…
-Με δύο, μου λέει…
-Την τελεία και την υπογράμμιση την έκανα εγώ…
……………………………………………………….
Θα πάρω το ντουφέκι μου,να πάω να γένω κλέφτης,να κατοικήσω “ς τα βουνά…
«Μάνα σου λέω δεν μπορώ τους (ΔυΝαΤούς)Τούρκους να δουλεύω,
-Δεν ειμπορώ δε δύναμαι,εμάλιασ” η καρδιάμου.
-Θα πάρω το ντουφέκι μου,να πάω να γένω κλέφτης,
να κατοικήσω “ς τα βουνά και “ς ταις ψηλαίς “ραχούλαις,
νάχω τους λόγγους συντροφιά,με τα θεριά κουβέντα,
νάχω τα χιόνια για σκεπή,τους βράχους για κρεββάτι,
νάχω με τα κλεφτόπουλα καθημερινό λημέρι.
-Θα φύγω,μάνα,και μην κλαις,μον δόμου την ευχή σου,
κι ευχήσου με,μανούλα μου,(πολλούς ΔυΝαΤούς να σφάξω)’Τούρκους πολλούς να σφάξω
και φύτεψε τριανταφυλλιά και μαύρο καρυοφύλλι.
Και πότιζέ το ζάχαρι και πότιζέ το μόσκο.
Κι όσο π” ανθίζουν,μάνα μου, και βγάνουνε λουλούδια,
ο γυιός σου δεν απέθανε,(τους ΔυΝαΤούς πολεμάει).και πολεμάει τους Τούρκους
Κι αν έλθη “μέρα θλιβερή,’μέρα φαρμακωμένη,
και μαραθούν τα δυό μαζί,και πέσουν τα λουλούδια,
τότε κι εγώ θα λαβωθώ,τα μαύρα να φορέσης.»
Δώδεκα χρόνοι πέρασαν,και δεκαπέντε μήνες
που ανθίζαν τα τριαντάφυλλα,κι ανθίζαν τα μπουμπούκια.
Και μιάν αυγή ανοιξιάτικη,μια πρώτη του Μαϊου,
που κελαϊδούσαν τα πουλιά,κι ο ουρανός γελούσε,
με μιας αστράφτει και βροντά και γίνεται σκοτάδι.
Το καρυοφύλλι εστέναξε,τριανταφυλλιά δακρύζει,
με μιάς ξεράθηκαν τα δυό,και επέσαν τα λουλούδια”
μαζί μ” αυτά σωριάστηκε κι η δόλια του η μανούλα.
-Δεν ειμπορώ δε δύναμαι,εμάλιασ” η καρδιάμου.
-Θα πάρω το ντουφέκι μου,να πάω να γένω κλέφτης,
να κατοικήσω “ς τα βουνά και “ς ταις ψηλαίς “ραχούλαις,
νάχω τους λόγγους συντροφιά,με τα θεριά κουβέντα,
νάχω τα χιόνια για σκεπή,τους βράχους για κρεββάτι,
νάχω με τα κλεφτόπουλα καθημερινό λημέρι.
-Θα φύγω,μάνα,και μην κλαις,μον δόμου την ευχή σου,
κι ευχήσου με,μανούλα μου,(πολλούς ΔυΝαΤούς να σφάξω)’Τούρκους πολλούς να σφάξω
και φύτεψε τριανταφυλλιά και μαύρο καρυοφύλλι.
Και πότιζέ το ζάχαρι και πότιζέ το μόσκο.
Κι όσο π” ανθίζουν,μάνα μου, και βγάνουνε λουλούδια,
ο γυιός σου δεν απέθανε,(τους ΔυΝαΤούς πολεμάει).και πολεμάει τους Τούρκους
Κι αν έλθη “μέρα θλιβερή,’μέρα φαρμακωμένη,
και μαραθούν τα δυό μαζί,και πέσουν τα λουλούδια,
τότε κι εγώ θα λαβωθώ,τα μαύρα να φορέσης.»
Δώδεκα χρόνοι πέρασαν,και δεκαπέντε μήνες
που ανθίζαν τα τριαντάφυλλα,κι ανθίζαν τα μπουμπούκια.
Και μιάν αυγή ανοιξιάτικη,μια πρώτη του Μαϊου,
που κελαϊδούσαν τα πουλιά,κι ο ουρανός γελούσε,
με μιας αστράφτει και βροντά και γίνεται σκοτάδι.
Το καρυοφύλλι εστέναξε,τριανταφυλλιά δακρύζει,
με μιάς ξεράθηκαν τα δυό,και επέσαν τα λουλούδια”
μαζί μ” αυτά σωριάστηκε κι η δόλια του η μανούλα.
Δημοτικό άσμα για τους κλέφτες*,του 1500,με παράφραση…
«Σαν δένδρον ερραγίσθηκε,σαν κυπαρίσσι πέφτει”
ψηλήν φωνούλαν έβαλε,’σαν παλληκάρ” οπού ήταν”
-Που είσαι,καλέ μου αδελφέ,και πολυαγαπημένε;
-Γύρισε πίσω,πάερμε,πάρε μου το κεφάλι,
να μην το πάρ” η παγανιά,και ο Ισούφ αράπης
και μου το πάει “ς τα Ιάννινα τ” Αλή πασά του σκύλου.»
(να μην το πάρει η Ντοράχ κι ο Τζέφρυ ο χασάπης
και μου το πάει στο ΔουΝουΤού,στον Στρος τον Καν τον σκύλο)
ψηλήν φωνούλαν έβαλε,’σαν παλληκάρ” οπού ήταν”
-Που είσαι,καλέ μου αδελφέ,και πολυαγαπημένε;
-Γύρισε πίσω,πάερμε,πάρε μου το κεφάλι,
να μην το πάρ” η παγανιά,και ο Ισούφ αράπης
και μου το πάει “ς τα Ιάννινα τ” Αλή πασά του σκύλου.»
(να μην το πάρει η Ντοράχ κι ο Τζέφρυ ο χασάπης
και μου το πάει στο ΔουΝουΤού,στον Στρος τον Καν τον σκύλο)
(Εδώ βλέπετε τη σύλληψη του Κατσαντώνη…Στο βάθος παρακολουθεί ο πραγματικός κατακτητής,με ικανοποίηση για τους συνεργάτες του…)
*Κλέφτες λέγονταν οι ανυπότακτοι στην Τουρκιά Έλληνες…που πριν,επί Νέας Ρώμης,λέγονταν «στρατιώται» και μετά ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ-ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΕΣ…Μόνο που και το ’21 την πάτησαν…Οι κατακτητές παρέμειναν οι ίδιοι,από του «μεγάλου Κωνσταντίνου» και εντεύθεν…
Καλό μολύβι…
Καλό μολύβι…
«Μάννα,σου λέω δεν μπορώ τους Τούρκους να δουλεύω,δεν ημπορώ,δεν δύναμαι,εμάλλιασ’η καρδιά μου.»
Κ.Παπαρρηγόπουλος,ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ,τόμος πέμπτος,μέρος δεύτερον…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου