Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

Στις 28 του Μακεδονικού μηνός Δαισίου, (ήτοι στις 10 Ιουνίου ή κατ’ άλλους ανάμεσα στις 11 και στις 13 του αυτού μηνός), του έτους – 323, διέκοψε σε ηλικίαν μόλις 32 ετών και 11 μηνών, την εις τον πλανήτην μας μεγαλειώδη πορείαν του, ο Μέγιστος των Ελλήνων στρατηλάτης και εκπολιτιστής Αλέξανδρος ο Γ΄.


Μέσα στο σύντομον διάστημα των 12 ετών και 7 μηνών της βασιλικής του παρουσίας, κατόρθωσε να συνενώσει τους διχασμένους και εμπλεκόμενους σε συνεχείς εμφυλίους πολέμους Έλληνες, να καταλύσει την αχανή και κραταιάν Περσικήν αυτοκρατορίαν, να εκπολιτίσει λαούς, οι οποίοι ευρίσκοντο σε ημιαγρίαν κατάστασιν και να μεταλαμπαδεύσει το Ελληνικόν Πνευματικόν Φώς μέχρι τον Ειρηνικόν Ωκεανόν.
Ο θάνατός του, κατά τις υπόνοιες των ιστορικών μας, προήλθεν από δηλητηρίασιν, η οποία ήταν το αποτέλεσμα της εναντίον του συνομωσίας της φατρίας του στρατηγού του Αντιπάτρου και του υιού του Κασσάνδρου. Οι υπόνοιες αυτές επιβεβαιώνονται από την συμπεριφοράν, την οποίαν επεφύλαξεν αργότερα ο Κάσσανδρος, στην οικογένεια του Αλεξάνδρου, αφού εσκότωσε την μητέρα του Ολυμπιάδα, την σύζυγόν του Ρωξάνην και τον ανήλικο υιόν του Αλέξανδρον Δ΄.
Ο Αλέξανδρος, μετά από 7 έως 12 ημερών ασθένεια, η οποία εξεδηλώθη ξαφνικά μετά από την συμμετοχήν του στο συμπόσιον του φίλου του Θεσσαλού Μήδιου, προκαλώντας του υψηλόν πυρετόν, πόνους και γενικήν αδυναμίαν, έφυγε χωρίς να ορίσει ο ίδιος τον διάδοχόν του στον Μακεδονικόν θρόνον και στην ηγεσίαν της Πανελληνίου αποστολής.
Στην σχετικήν ερώτησιν, την οποίαν του απηύθυνε ο στρατηγός και εταίρος του Περδίκκας, ο Αλέξανδρος έβγαλε το δαχτυλίδι του και του το παρέδωσε προφέροντας δύο λέξεις:
« Τω κρατίστω »!!
Εξεδήλωσε δηλαδή σαν τελευταία του επιθυμία την πρόθεσίν του να ηγηθεί των Ελλήνων ο πλέον άξιος Έλλην.
Η ιστορία δικαίωσε την απροθυμίαν του να υποδείξει ο ίδιος τον διάδοχόν του. Παρ’ όλες τις ικανότητες και τις αρετές των επιφανών στρατηγών και επιτελών του, κανείς δεν διέθετε τις αρετές του Αλεξάνδρου, οι οποίες θα ήσαν απαραίτητες διά την συνέχισιν του έργου του.
Τον θάνατον του Αλεξάνδρου εθρήνησεν ολόκληρον το Πανελλήνιον. Όμως ο άνθρωπος, ο οποίος ελυπήθη περισσότερον – και αυτό αποτελεί άλλη μία απόδειξιν της μεγαλοσύνης του Μεγίστου των Ελλήνων – ήταν η μητέρα του Δαρείου Σισύγγαμβρις. Σύμφωνα με τον ιστορικόν μας Διόδωρον τον Σικελιώτην, όταν επληροφορήθη το τέλος του Αλεξάνδρου, αναλύθηκε σε γοερούς θρήνους, αρνήθηκε να λάβει έκτοτε τροφήν και σε πέντε ημέρες άφησε την τελευταίαν της πνοήν από την μεγάλην της θλίψιν.
Σήμερα, καθ’ ήν στιγμήν ο Ελληνισμός καλείται εκ νέου να ηγηθή μίας παγκοσμίου απελευθερωτικής των ανθρώπων εκστρατείας, είναι επιτακτική ανάγκη η ύπαρξις Ελλήνων, οι οποίοι να διακατέχονται από τις Ελληνικές αξίες, αρετές και ικανότητες και οι οποίοι θα συνεχίσουν στις ημέρες μας το απελευθερωτικόν και εκπολιτιστικόν έργον Εκείνου.
Είναι βέβαιον ότι αυτοί οι Έλληνες υπάρχουν ήδη και κάτω από την συνδρομήν του Πνεύματος του Μεγάλου Στρατηλάτη, στον κατάλληλον χρόνον, το δαχτυλίδι του Μεγίστου Αλεξάνδρου θα κοσμεί το δάχτυλον του Κρατίστου Έλληνος!!

10/6/2014
ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΔΡΟΣΟΣ
(ΜΕΓΙΣΤΙΑΣ)