08 Αυγούστου 2014

Μινωικές τοιχογραφίες

Ταυρομαχία

Υστερομινωική ΙΒ περίοδος, λίγο μετά το 1500 π.Χ. Κνωσσός (ανάκτορο, ανατολική πτέρυγα). Ύψος 70 εκ. Ηράκλειο Αρχαιολογικό Μουσείο.

Η τοιχογραφία αυτή που ο Evans ονόμασε "Torreador fresco", διατηρείται επίσης αποσπασματικά. Αναπτυσσόταν σε μετόπες, μια από τις οποίες βρίσκεται στο Μουσείο Ashmolean της Οξφόρδης. Φαρδιές ταινίες που φέρουν σε γαλάζιο βάθος το λεγόμενο "κόσμημα του βράχου" σε λευκό, γαλάζιο και κίτρινο χρώμα, πλαισιώνουν την παράσταση του αγωνίσματος των ταυροκαθαψίων. Καλύτερα διατηρείται ο ταύρος, του οποίου έχουν σωθεί πολλά μικρά κομμάτια. Με τέλεια γραμμή αποδίδεται το κεφάλι με την κυματιστή χαίτη και το αποφασιστικό βλέμμα. Τον ταύρο κρατάει από τα κέρατα γυναικεία μορφή, που αποδίδεται με το λευκό συμβατικό χρώμα των γυναικών και είναι ντυμένη με ανδρικό περίζωμα, ενώ από την άλλη πλευρά μια δεύτερη με υψωμένα χέρια αναμένει να δεχτεί την ανδρική μορφή που βρίσκεται στη δεύτερη φάση του αγωνίσματος, κατακόρυφα πάνω από το κέντρο του σώματος του ζώου. Η μορφή του άντρα με το συμβατικό κόκκινο χρώμα στο σώμα διατηρείται καλύτερα από όλες. Φέρει περίζωμα και τα μακριά μαύρα μαλλιά του ανεμίζουν, ενώ το σώμα σχεδιάστηκε σαν τόξο με μονοκοντυλιά, που αποδίδει όλη την ένταση της προσπάθειάς του.

πηγές από το βιβλίο: Ελληνική Τέχνη - Η Αυγή της Ελληνικής Τέχνης - Εκδοτική Αθηνών

Τοιχογραφία των δελφινιών

(1600 π.Χ.)

Η τοιχογραφία των δελφινιών διακοσμούσε τους τοίχους του μεγάρου της βασίλισσας στο παλάτι της Κνωσσού. Λίγα κομμάτια σώζονται από την τοιχογραφία, αρκετά όμως για να αναπαρασταθεί η σύνθεση των δελφινιών που παίζουν στα κύμματα με μικρότερα ψάρια. Γίνεται φανερό ότι η αγάπη των Μινωιτών για τη θάλασσα, που δημιούργησε τόσα αριστουργήματα στην κεραμική, ενέπνευσε και μεγαλύτερες συνθέσεις.

(πληροφορίες: Ι. Α. Σακελλαράκης)

Ο πρίγκιπας με τα κρίνα
Τμήμα τοιχογραφίας. Υστερομινωική ΙΑ περίοδος , π.1500 π.Χ. Κνωσσός (ανάκτορο). Σωζόμενο ύψος π. φυσικό. Ηράκλειο Αρχαιολογικό Μουσείο.Από την τοιχογραφία έχουν διασωθεί τμήμα του επάνω μέρους του σώματος, των ποδιών και των χεριών, της ενδυμασίας και της κορώνας του νεαρού πρίγκιπα, ο οποίος αποδίδεται σε χαμηλό ανάγλυφο. Βαδίζει προς τα αριστερά και ίσως να κρατούσε γρύπα ή σφίγγα. Φοράει περίζωμα με φαρδιά ζώνη, περιδέραιο στο λαιμό και πλούσιο διάδημα με κρίνα και φτερά παγωνιού στο κεφάλι.

Πρόκειται για μια πολύχρωμη ζωντανή σύνθεση και στα σωζόμενα τμήματά της διακρίνεται η προσπάθεια του καλλιτέχνη να αποδώσει τη μυολογία.
πηγές από το βιβλίο: Ελληνική Τέχνη - Η Αυγή της Ελληνικής Τέχνης - Εκδοτική Αθηνών

Θηραϊκές Τοιχογραφίες

Κροκοσυλλέκτριες, τμήμα τοιχογραφίας

Τέλη Μεσοκυκλαδικής περιόδου, π.1650 π.Χ.Θήρα, Ακρωτήρι (Ξεστή 3, δωμάτιο 3α).Ύψος 244 εκ. Θήρα, Προϊστορικό μουσείο.

Η τοιχογραφία κάλυπτε τον ανατολικό τοίχο του δωματίου στον πρώτο όροφο και αποτελεί τμήμα μεγάλης ενιαίας σύνθεσης που εκτεινόταν και στο βόρειο τοίχο: σε ορεινό, προφανώς το θηραϊκό τοπίο παριστάνονται σκηνές από τη συλλογή κρόκου, δραστηριότητα που φαίνεται πως ήταν μεγάλης σημασίας για τη θηραϊκή κοινωνία. Οι δύο γυναικείες μορφές της εικόνας-μια ώριμη και μια νεανική-παριστάνονται σε στιγμιότυπο αυτής ακριβώς της ασχολίας. Και οι δύο διαθέτουν πλούσια ενδυμασία από περικόρμιο και φούστα και κοσμούνται με πολύτιμα κοσμήματα, ενώτια , περιδέραια,ψέλια περισφύρια. Η ενήλικη γυναίκα παριστάνεται κατενώπιον και παρατηρεί με ενδιαφέρον τις κινήσεις της νεαρής κοπέλλας, η οποίατην ατενίζει με αγωνία προσπαθώντας να μαντέψειτην κρίση της: άραγε θα την εγκρίνει να περάσει στις ενήλικες; Προφανώς με την απεικόνιση της σκηνής αυτής, ο καλλιτέχνης θέλησε να δώσει στιγμιότυπο από τη διαδικασία μύησης των νεαρών κοριτσιών. Πρόκειται για έργο μεγάλης πνοής.
πηγές από το βιβλίο: Ελληνική Τέχνη- Η Αυγή της Ελληνικής Τέχνης - Εκδοτική Αθηνών

Το ποτάμι

Μικρογραφία ποτάμιου τοπίου.

Τέλη Μεσοκυκλαδικής περιόδου, π. 1650 π.Χ. Θήρα, Ακρωτήρι (δυτική οικία, δωμάτιο 5). Ύψος 21 εκ. Αθήνα, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο.(προσωρινή έκθεση)

Από τη ζωφόρο, η οποία κάλυπτε στενή επιφάνεια επάνω από τα ανοίγματα (θυρών και ερμαρίων) του ανατολικού τοίχου του δωματίου, σώζεται μόνο το νότιο μισό. Παριστάνεται τοπίο που το διασχίζει ποτάμι, στις όχθες του οποίου κινούνται άγρια εξωτικά ή φανταστικά ζώα μέσα σε υποτροπική βλάστηση. Την ανθρώπινη παρουσία σ' αυτό το τοπίο ο καλλιτέχνης υπαινίσσεται με τα κλαδεμένα φοινικόδεντρα. Η φυσιοκρατική απόδοση των μορφών και ο αφηγηματικός χαρακτήρας της εικόνας εναρμονίζονται με το συνολικό εικονογραφικό πρόγραμμα, το οποίο μοιάζειμε την εικονογραφική απόδοση επικής αφήγησης.
πηγές από το βιβλίο: Ελληνική Τέχνη - Η Αυγή της Ελληνικής Τέχνης - Εκδοτική Αθηνών

Τοιχογραφία των Κρίνων ή της Άνοιξης

Τέλη Μεσοκυκλαδικής περιόδου, π. 1650 π.Χ. Θήρα, Ακρωτήρι(συγκρότημα Δ,δωμάτιο Δ2). Διαστάσεις 250 χ 260 εκ. Αθήνα, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο

Από τους τρεις τοίχους του δωματίου-βόρειο, δυτικό και νότιο-που κοσμούνταν με το ίδιο θέμα, το κομμάτι αυτό κάλυπτε την επιφάνεια του δυτικού τοίχου. Με τη βοήθεια ποικιλίας αφηρημένων σχημάτων και συνδυάζοντας όλα τα γνωστά του χρώματα, ο ζωγράφος απέδωσε βραχώδες τοπίο σε εποχή που τα κρίνα ανθίζουν και τα χελιδόνια ζευγαρώνουν. Σχήματα, χρώματα και βλάστηση σαφώς υποδηλώνουν το δραματικό θηραϊκό τοπίο με μια φυσιοκρατική αντίληψη που χαρακτηρίζει ολόκληρη την τοιχογραφία. Τα κρίνα με κίτρινους βλαστούς και φύλλα και κόκκινα άνθη παριστάνονται, με μόνη εξαίρεση τα δύο κρίνα μπροστά στο μοναχικό χελιδόνι, σε τριάδες. Ανάμεσα στα κρίνα παριστάνονται τα χελιδόνια σε μοναδικά στιγμιότυπα της πτήσης τους. Στο ζευγάρι που εικονίζεται στο κέντρο της εικόνας, ο καλλιτέχνης ξέφυγε από τον κανόνα της εκ του πλαγίου παράστασης και απέδωσε την "συνομιλία εν πτήσει"κατά μέτωπο. Πρόκειται για έργο ταλαντούχου ζωγράφου με οξεία παρατηρητικότητα και ακρίβεια στο σχέδιο.

πηγές από το βιβλίο: Ελληνική Τέχνη - Η Αυγή της Ελληνικής Τέχνης - Εκδοτική Αθηνών

Το γαλάζιο πουλί

Υστερομινωική ΙΑ περίοδος, π. 1550 π.Χ. Κνωσσός (ανάκτορο,"σπίτι των τοιχογραφιών"). σωζόμενο ύψος 60 εκ. Ηράκλειο Αρχαιολογικό Μουσείο

Η τοιχογραφία αυτή είναι από τις αρχαιότερες και σημαντικότερες της μινωικής Κρήτης. Μέσα στη φύση που οργιάζει, με τις φωτεινές κίτρινες αγριοτριανταφυλλιές, τα γαλάζια μπιζέλια,τα κρινάκια και άλλα φυτά σε διαφορετικά χρώματα βάθους ( κόκκινο, κίτρινο, γαλάζιο), δεσπόζει σε λευκό βάθος το γαλάζιο πουλί καθισμένο σε βράχο. Ελευθερία στην πινελιά, ξεφάντωμα της φύσης, ανάπαυση του βλέμματος χαρακτηρίζουν το απόσπασμα αυτής της ξεχωριστής τοιχογραφίας, που θα πρέπει να ανήκε σε ένα λαμπρό σύνολο που καταστράφηκε.
πηγές από το βιβλίο: Ελληνική Τέχνη - Η Αυγή της Ελληνικής Τέχνης - Εκδοτική Αθηνών

Οι Αντιλόπες (τοιχογραφία)

"Οι Αντιλόπες" είναι τοιχογραφία, η οποία κοσμούσε τον δυτικό τοίχο του δωματίου Β1 του Κτιρίου Β του προϊστορικού οικισμού του Ακρωτηρίου της Θήρας. Η τοιχογραφία έχει ύψος 2,75 μέτρα και πλάτος 2 μέτρα. Αντιλόπες υπήρχαν, επίσης, ζωγραφισμένες τόσο στον ανατολικό (δύο αντιλόπες) όσο και στον βόρειο τοίχο (μία σε κάθε πλευρά του εκεί παραθύρου), ενώ στον νότιο τοίχο του ίδιου δωματίου, υπήρχε η τοιχογραφία των Πυγμάχων

Οι Αντιλόπες βρίσκονται σήμερα στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο.

Ένα ζευγάρι αντιλόπες του είδους Oryx Beissa αποδίδονται μόνο με το περίγραμμα τους, με δυνατές μαύρες γραμμές, άλλοτε πιο παχιές, άλλοτε λεπτότερες και ενίοτε με διπλές γραμμές. Στα κεφάλια των ζώων γίνεται χρήση και κόκκινου χρώματος για την απόδοση λεπτομερειών. Η ακρίβεια των λεπτομερειών οδηγεί στο συμπέρασμα ότι τέτοια ζώα πρέπει να κατοικούσαν στο νησί πριν από τηνΜινωική έκρηξη. Το φόντο είναι λευκό και ερυθρό, πιθανότατα αντιπροσωπεύοντας γη και ουρανό. Στο πάνω τμήμα του τοίχου υπήρχε λευκή διακοσμητική ζώνη με κλαδί κισσού σε χρώμα κόκκινο και φύλλα κισσού σε μπλε και πράσινο. Στο κάτω μέρος του τοίχου υπήρχε μαύρη ζώνη.^[1]

Αναφορές: 1.Μαρινάτος Σπ. Θησαυροί της Θήρας, Έκδοση Εμπορικής Τράπεζας της Ελλάδος, Αθήνα 1972

Οι Πυγμάχοι (τοιχογραφία)

"Οι Πυγμάχοι" είναι τοιχογραφία, φιλοτεχνημένη με την τεχνική της νωπογραφίας, η οποία κοσμούσε τον νότιο τοίχο του δωματίου Β1 του Κτιρίου Β του προϊστορικού οικισμού του Ακρωτηρίου. Η τοιχογραφία έχει ύψος 2,75 μέτρα και πλάτος 0,94 μέτρα.
Οι Πυγμάχοι βρίσκονται σήμερα στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο
Δύο μικρά παιδιά, πιθανώς μεταξύ 6 και 8 ετών, πυγμαχούν. Τα παιδιά φέρουν μόνο περίζωμα. Τα σώματα αποδίδονται με κόκκινο χρώμα. Το δεξιό παιδί φαίνεται να είναι μικρότερο του άλλου. Το αριστερό παιδί είναι στολισμένο με περιδέραιο, περιβραχιόνιo με πολύτιμες πέτρες κυανού χρώματος, περισφύριο και φοράει χρυσό σκουλαρίκι. Στο δεξί τους χέρι φορούν χειρόκτια (γάντια πυγμαχίας) και έχουν ξυρισμένο κεφάλι εκτός από δύο μεγάλους πλοκάμους που κρέμονται στο πίσω μέρος και δύο μικρότερους ψηλά, πάνω από το μέτωπο.^[1] Ο Σπύρος Μαρινάτος είχε θεωρήσει αρχικά ότι φορούσαν γαλάζιους σκούφους,^[2] αλλά σε συνδυασμό με άλλες τοιχογραφίες, όπως με τις Κροκοσυλλέκτριες, θεωρείται δεδομένο ότι με γαλάζιο χρώμα απεικονιζόταν το ξυρισμένο κεφάλι.
Η διαφορά στον στολισμό των δύο παιδιών έχει ερμηνευθεί ως ένδειξη διαφορετικής κοινωνικής θέσης, αν και εχεί διατυπωθεί η άποψη ότι το αριστερό παιδί είναι θηλυκού γένους.
Το φόντο της τοιχογραφίας είναι άσπρο και κόκκινο, πιθανότατα αποδίδοντας την γη και τον ουρανό.
Αναφορές 1."Τοιχογραφία των "Πυγμάχων"", Ιστοσελίδα Υπουργείου Πολιτισμού

2. Μαρινάτος Σπ. Θησαυροί της Θήρας, Έκδοση Εμπορικής Τράπεζας της Ελλάδος, Αθήνα 1972

http://katykyriakoulis.blogspot.gr/2012/09/blog-post_8.html

Μινωικός Πολιτισμός

Μινωικός πολιτισμός: ένας από τους αρχαιότερους πολιτισμούς της Ευρώπης

Στην 3^η και 2^η χιλιετία π.Χ., την εποχή του χαλκού, αναπτύχθηκε στο νησί Κρήτη ένας πολιτισμός που έφθασε σε υψηλό επίπεδο κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης. Ο πολιτισμός αυτός είναι γνωστός με το όνομα μινωικός πολιτισμός, από το όνομα του μυθικού βασιλιά της Κνωσού, του Μίνωα. Ο σημαντικότερος οικισμός της αρχαίας Κρήτης ήταν η Κνωσός. Στις αρχές του 20ού αιώνα (από το 1900 έως το 1935) ο Βρετανός αρχαιολόγος Άρθουρ Έβανς κάνει ανασκαφές στον αρχαιολογικό χώρο της Κνωσού στην Κρήτη και φέρει στο φως πολλά ευρήματα. Ο Έβανς ήταν αυτός που καθιέρωσε την ονομασία μινωικός πολιτισμός.

Οι Μινωίτες δούλευαν με δεξιοτεχνία το χαλκό, το χρυσάφι και το ασήμι. Έχουν διασωθεί πολλά αντικείμενα μεταλλοτεχνίας, ειδώλια, σφραγίδες, τοιχογραφίες των ανακτόρων, κεραμεικά, χρυσά κοσμήματα, τελετουργικά αγγεία από αλάβαστρο και πολύτιμες πέτρες, που μας δείχνουν πόσο αναπτυγμένος ήταν ο πολιτισμός της Κρήτης.

Ο Έβανς εξετάζει ένα πιθάρι στον αρχαιολογικό χώρο της Κνωσού.

Οι δραστηριότητες και ασχολίες των Μινωιτών ήταν η γεωργία, η κτηνοτροφία, το εμπόριο και η ναυτιλία. Οι Μινωίτες είχαν επικοινωνία με άλλες περιοχές του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου, όπως οι Κυκλάδες, η Κύπρος και η Αίγυπτος με τις οποίες εμπορεύονται διάφορα προϊόντα. Εξαιτίας του εμπορίου, κἀποιοι μινωικοί οικισμοί αρχίζουν να αναπτύσσονται περισσότερο από άλλους και να αποκτούν πλούτο.

Γύρω στα 2000 π.Χ. συμβαίνει μια μεγάλη αλλαγή στην ιστορία του μινωικού πολιτισμού: η εμφάνιση των πρώτων ανακτόρων. Γύρω τους αναπτύσσονται μεγάλοι οικισμοί που μπορούν να χαρακτηριστούν πόλεις. Τα σημαντικότερα ανάκτορα είναι τέσσερα και βρίσκονται στην Κνωσό, τη Φαιστό, τα Μάλια και τη Ζάκρο.

Χάρτης με τα κυριότερα κέντρα του Μινωικού πολιτισμού

Περίπου στα 1700 τα πρώτα ανάκτορα καταστρέφονται από σεισμό αλλά ξαναχτίζονται πιο επιβλητικά. Η περίοδος των νέων ανακτόρων, 1700-1400 π.Χ., είναι η περίοδος της μεγαλύτερης ακμής του μινωικού πολιτισμού. Οι Μινωίτες κυριαρχούν με τα πλοία τουςστο Αιγαίο όπου ιδρύουν αποικίες στα Κύθηρα και τη Ρόδο, ενώ έχουν στενές σχέσεις με την ηπειρωτική Ελλάδα, επηρεάζοντας το μυκηναϊκό πολιτισμό. Η εμπορική δραστηριότητα και οι συναλλαγές των Μινωιτών φθάνουν μέχρι την Κύπρο, τα παράλια της Ασίας και την Αίγυπτο. Μινωίτες έμποροι και ναυτικοί απεικονίζονται σε αιγυπτιακούς τάφους να προσφέρουν προϊόντα σε Αιγύπτιους αξιωματούχους.

-Στη μινωική Κρήτη τα ανάκτορα ήταν τα διοικητικά, οικονομικά, θρησκευτικά και καλλιτεχνικά κέντρα της περιοχής.

-Το πολιτικό, διοικητικό και οικονομικό σύστημα της μινωικής Κρήτης ήτανσυγκεντρωτικό με κέντρο τα ανάκτορα.

-Τα ανάκτορα έμοιαζαν με μικρές πολιτείες. Ήταν κτισμένα γύρω από μία ορθογώνια κεντρική αυλή και είχαν πολλές πτέρυγες, δωμάτια και διάφορους αποθηκευτικούς χώρους.

-Το ανάκτορο της Κνωσού ήταν δαιδαλώδες και έμοιαζε σαν λαβύρινθος. Είχε 1500 δωμάτια και ήταν πολυώροφο. Θεωρούν ότι αρχιτέκτονάς του ήταν ο μυθικός Δαίδαλος.

-Στο ανάκτορο ζούσαν: o βασιλιάς με την οικογένειά του, μεγάλος αριθμός υπηρετών και αποθηκάριοι, οι ιερείς, τεχνίτες και καλλιτέχνες.

Γραφική αναπαράσταση του ανακτόρου της Κνωσού.

Γύρω στα 1700 π.Χ. η ανάπτυξη του εμπορίου και η περίπλοκη κοινωνική και διοικητική οργάνωση οδήγησαν στη χρήση ενός συστήματος γραφής. Αρχικά η γραφή έμοιαζε με ταιερογλυφικά. Για τη χρήση της γραφής από τους Μινωίτες γνωρίζουμε από ένα σπουδαίο αρχαιολογικό εύρημα, το δίσκο της Φαιστού. Στο δίσκο της Φαιστού έχει χαραχθεί ένα κείμενο σε ιερογλυφική γραφή που δεν έχει αποκρυπτογραφηθεί. Θεωρούν ότι το κείμενο του δίσκου της Φαιστού είναι ύμνος σε κάποια θεότητα.

Αργότερα άρχισαν να χρησιμοποιούν ένα νέο σύστημα γραφής, τη Γραμμική Α, η οποία ήταν συλλαβική. Κάθε σημείο αντιστοιχούσε σε μία συλλαβή. Η γραφή αυτή δεν έχει αποκρυπτογραφηθεί. Αποτέλεσε πρότυπο για τη μυκηναϊκή γραφή. Ίχνη της Γραμμικής Α έχουν διασωθεί σε αγγεία και σε πινακίδες απογραφής εμπορευμάτων.

Στα 1450 π.Χ. τα μινωικά ανάκτορα, εκτός της Κνωσού, καταστρέφονται πιθανόν από σεισμό. Στη συνέχεια η δύναμη των Μινωιτών εξασθενεί και οι Μυκηναίοι κυριαρχούν στην Κρήτη. Η Κρήτη γίνεται ένα από τα κέντρα του μυκηναϊκού κόσμου.

Ο πήλινος δίσκος της Φαιστού. Περίπου τον 17ο αιώνα π.Χ. Βρίσκεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο του Ηρακλείου. Πολλοί αρχαιολόγοι ονειρεύτηκαν να αποκρυπτογραφήσουν τη γραφή του.

Άποψη του ανακτόρου της Κνωσού. Στο βάθος διακρίνονται τοιχογραφίες.

Η θρησκεία των Μινωιτών

Η μόνη μας πηγή πληροφοριών για τη θρησκεία των Μινωιτών είναι τα αρχαιολογικά ευρήματα, γιατί οι γραφές των Μινωιτών δεν έχουν αποκρυπτογραφηθεί.

Οι Μινωίτες πίστευαν κυρίως σε γυναικείες θεότητες. Έχουν βρεθεί ειδώλια που απεικονίζουν μία θεότητα που κρατά στα χέρια της δύο φίδια. Για αυτό, την ονομάζουν θεά των όφεων.

"H θεά των όφεων". Ειδώλιο που απεικονίζει γυναικεία θεότητα να κρατά δύο φίδια. Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου.

Ειδώλια που απεικονίζουν γυναικείες θεότητες και ταύρους. Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου.

Οι θεότητες είχαν σχέση με τη φύση, τη βλάστηση και τη διαδοχή των εποχών, την άνθηση και το μαρασμό, το θάνατο και την ανάσταση.

Στην Κρήτη δεν υπήρχαν μεγάλοι ναοί. Λάτρευαν τους θεούς σε μικρά ανακτορικά ή οικιακά ιερά. Συχνά η λατρεία πραγματοποιείται σε σπηλιές, όπως στο Δικταίο Άντρο.

Το ιερό δέντρο της μινωικής θρησκείας ήταν η ελιά. Από τα ζώα σημαντικό ρόλο στη μινωική θρησκεία είχε ο ταύρος.

Οι θρησκευτικές τελετές των Μινωιτών περιλάμβαναν χορούς και αγώνες. Μία ιερή τελετουργία με κέντρο τον ταύρο ήταν τα ταυροκαθάψια. Έχει διασωθεί στο ανάκτορο της Κνωσού μία τοιχογραφία που απεικονίζει τα ταυροκαθάψια.

Ταυροκαθάψια. Τοιχογραφία. Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου.

Το ιερατείο το αποτελούσαν κυρίως γυναίκες. Υπήρχαν όμως και άνδρες ιερείς.

Ο "πρίγκιπας με τα κρίνα": λεπτομέρεια από τοιχογραφία της Κνωσού που απεικονίζει πομπή. Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου.

Τμήμα τοιχογραφίας που απεικονίζει χορεύτρια. Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου.

Η Μινωική τέχνη

Η μινωική τέχνη έχει πρωτοτυπία και φαντασία, κίνηση, ζωντάνια και χάρη. Έχουν διασωθεί αγγεία από πηλό ή πέτρα, ειδώλια, κοσμήματα και τοιχογραφίες.

Από τα ευρήματα συμπεραίνουμε ότι οι Μινωίτες έδειχναν προτίμηση στην απεικόνιση της φύσης.

Οι περισσότερες τοιχογραφίες έχουν διασωθεί στο ανάκτορο της Κνωσού. Παριστάνουνθρησκευτικές πομπές και τελετουργίες, ειδυλλιακά τοπία από τη φύση, βλάστηση καιζώα, θέματα από τον κόσμο της θάλασσας. Η μινωική τέχνη επηρέασε τους Κυκλαδίτες και τους Μυκηναίους.

Η αίθουσα του θρόνου στο ανάκτορο της Κνωσού. Τα θέματα της τοιχογραφίας προέρχονται από τον κόσμο της φύσης.

Η τοιχογραφία των Δελφινιών στο δωμάτιο της βασίλισσας στο ανάκτορο της Κνωσού. Ο κόσμος της θάλασσας απεικονίζεται συχνά από τους Μινωίτες.

Οι Μινωίτες ανέπτυξαν την κεραμική. Κατασκεύαζαν με τον τροχό πήλινα κομψά αγγεία που είχαν διάφορα σχήματα και πρωτότυπη διακόσμηση.

Τα ωραιότερα αγγεία από τη Μινωική Κρήτη είναι τα καμαραϊκά αγγεία. Τους δόθηκε αυτή η ονομασία από το σπήλαιο των Καμαρών, όπου πρωτοβρέθηκαν. Ήταν διακοσμημένα με πολύπλοκα καμπυλόγραμμα σχέδια. Κατασκευάζονταν στα εργαστήρια των ανακτόρων της Κνωσού και της Φαιστού. Εξάγονταν σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο και την Αίγυπτο.

Κατασκεύαζαν, επίσης, μεγάλα αγγεία με μορφή κεφαλής ζώου, συνήθως του ιερού ζώου, του μινωικού ταύρου. Τα αγγεία αυτά ονομάζονται ρυτά και τα χρησιμοποιούσαν σε θρησκευτικές τελετές.

Έχουν διασωθεί ακόμα πήλινα ειδώλια που απεικονίζουν κυρίως γυμνόστηθες γυναίκες. Λιγότερα είναι τα αγγεία που απεικονίζουν άνδρες και ζώα.

Τέλος, δεν πρέπει να παραλείψουμε να αναφέρουμε ότι έχουν διασωθεί και κοσμήματα από χρυσό και ασήμι, σφραγίδες από ελεφαντοστό και από ημιπολύτιμους λίθους.

Άποψη από το ανάκτορο της Κνωσού.

Πιθάρια στο ανάκτορο της Κνωσού.

Ρυτό που απεικονίζει κεφάλι ταύρου. Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου.

Ένα υπέροχο ρυτό αγγείο από τη Ζάκρο. Σμιλεμένο σε κρύσταλλο. Εξαιρετικό δείγμα της κομψότητας της μινωικής τέχνης. Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου.