Κάποτε, σε κάποια χώρα, ήταν ένας βασιλιάς, ο οποίος ήθελε να είναι δίκαιος με τον λαό του.
Κάθισε και σκεύτηκε, πώς θα μπορούσε να τα καταφέρει.
Τότε του ήρθε μια ιδέα. Μεταμφιέστηκε σε ζητιάνο και βγήκε κρυφά απο το παλάτι, ενώ οι μόνοι που γνώριζαν το μυστικό, ήταν ο γιός του και ο στρατηγός του.
Βγήκε σε φτωχικά και βρώμικα σοκάκια, είδε με λύπη τον κόσμο να ζεί μέσα στην φτώχεια και στη λάσπη. Έπιασε με τρόπο κουβέντα μαζί τους, προσπαθώντας να μάθει τι θα τα άλλαζε όλα αυτά, τι θα έκανε τον κόσμο πιο ευτυχισμένο και χαρούμενο.
Η απάντηση έμοιαζε σχεδόν απο κάθε έναν που ρωτούσε. "Όλοι στο παλάτι τρώνε με χρυσά κουτάλια, εμάς ούτε τα ψίχουλα δεν μας δίνουν να φάμε, ούτε τα αποφάγια τους. Με το λίγο που μάθαμε να τρώμε, θα μας ήταν αρκετά".
Άλλος πάλι έλεγε, "μας φορολογούν για να ζούνε στη χλιδή, δίχως να μας ρωτήσουν ποτέ πώς ζούμε κι αν μας φτάνουν".
Την επόμενη, ξαναβγήκε, και ντύθηκε χαμάλης. Όπου κι αν προσπάθησε να ζητήσει ένα κομμάτι ψωμί, τον έδιωχναν με φωνές και σπρωξιές. Δουλειές δεν υπήρχαν. Πέρασε έξω απο το παλάτι, και είδε αρκετούς αυλικούς να τρών και να πίνουν χορεύοντας και τραγουδώντας.
Τους ζήτησε να του δώσουν λίγο απο αυτό που έτρωγαν, μα στάθηκε τυχερός ..πάλι καλά που δεν τον έσπασαν στο ξύλο. Τον πήραν άρον άρον κάτι φτωχοί άνθρωποι απο εκεί πρίν βρεί μπελά που τόλμησε να μιλήσει στους άρχοντες, και του έδωσαν να φάει απο το υστέρημά τους.
Επί έναν χρόνο, έβγαινε ο βασιλιάς μεταμφιεσμένος κάθε μέρα, και κάθε φορά ντυνόταν διαφορετικά, αναλαμβάνοντας να παίξει και νέο ρόλο κάθε φορά.
Έκανε σχεδόν όλλες τις δουλειές, πέρασε κάθε κακουχία και κούραση που περνούσαν οι απλοί άνθρωποι καθημερινά, και έμαθε να ζεί μόνος, με την εργασία του, με τα χέρια του..
Όταν επέστρεψε στο παλάτι και ανέλαβε και πάλι τα καθήκοντά του, ήξερε πλέον πολύ καλά τι έπρεπε να κάνει, τι χρειαζόταν ο λαός του και τι όχι.
Για να μπορείς να φορολογείς τον λαό, πρέπει πρώτα να του δίνεις έναν ικανοποιητικό μισθό, με τον οποίο θα μπορεί να ζεί, το λιγώτερο "αξιοπρεπώς", και αφού θα έχει πληρώσει επίσης όλες του τις υποχρεώσεις. Ειδ' άλλως, "ούκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος".
Οι αυλικοί που παρασιτούσαν εις βάρος του λαού, διατάχθηκαν να εργάζονται, βγάζοντας τίμια το ψωμί τους πλέον. Αν είχαν κάποια αξιώματα, είχαν και κάπως καλύτερες αποδοχές, μα ποτέ σε σημείο που να εξοργίσουν τον λαό.
Έβαλε τον γιό του, να κυκλοφορεί στη θέση του, ανάμεσα στο λαό, ακριβώς αυτό που έκανε και ο βασιλιάς επι ένα χρόνο μεταμφιεσμένος, ώστε να είναι και εκείνος γνώστης του λαού του, όταν θα γινόταν βασιλιάς.
Αν κύριοι πολιτικοί της Ελλάδος, είχατε και ένα χιλιοστό μονάχα, σαν το ενδιαφέρον αυτού του βασιλιά, προς το λαό σας, θα σας είχαν φτιάξει αδριάντες ενώ ακόμη ζείτε σε κάθε πλατεία και κάθε δρόμο. Ποιός απο σας πήρε τους δρόμους και πήγε σε χωριά και πόλεις, δίχως επισημότητες και δεξιώσεις -που ο λαός πληρώνει- και κόντεψε τους ανθρώπους;
Ξέρω, ξέρω...κάθε φορά που έχουμε εκλογές, τρέχετε, ξέρω...
Εμάς, το μετά τι κάνετε μας νοιάζει, όχι προεκλογικά.
Και, να σας πώ τι κάνετε; Αλαξοκωλιές.
Κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει, λέει ο λαός. Αυτό κάνετε. Αληλοχαϊδεύεστε..
Μόλις δείτε τα σκούρα, αρχινάτε τις αυξήσεις αναμεταξύ σας σε μισθούς και αποδοχές, και κανένας δεν είχε ποτέ το σθένος να πει ΣΤΟΠ! ..Εγώ δεν θέλω, μου αρκούν όσα παίρνω..
Ο λαός ΠΕΙΝΑΕΙ, μιλάμε για φτώχεια κύριοι, μιλάμε για ξεσπιτώματα και για ανεργία.
Κι εσείς δίνετε αυξήσεις στους εαυτούς σας και σε ανθρώπους που ήδη παίρνουν μισθούς που "εξοργίζουν" τον λαό; Ένα μηνιάτικο δικό τους, να είναι όλα όσα παίρνει ένας εργάτης όλο το χρόνο;
Το βλέπετε δίκαιο, κάποιοι να αγοράζουν την μία βίλλα μετά την άλλη, και οι πολλοί να χάνουν το μοναδικό τους σπίτι, ακόμα και για χρέη των 1000 ευρώ;
Γιατί δεν πάτε να κάνετε καμιά δουλειά επι τέλους; Γιατί δεν μπορείτε να ζήσετε όπως ο υπόλοιπος κόσμος, βγάζοντας με τίμιο ιδρώτα το ψωμάκι σας;
Όλοι εσείς, δικηγόροι μόνο μπορείτε να είστε; -και μη μου πείτε πολιτικοί, γιατί βλέπουμε τα χάλια σας εδώ και δεκαετίες- .
Θα σας παρακαλέσω πολύ,
επειδή δεν ξέρετε τι θα πεί φτώχεια,
επειδή δεν ξέρετε τι θα πεί ανέχεια,
επειδή δεν ξέρετε τι θα πεί χρέος,
επειδή δεν ξέρετε τι θα πεί ανεργία,
επειδή δεν ξέρετε τι θα πεί κρύο,
επειδή δεν ξέρετε τι θα πεί να σε κηνυγάνε οι τράπεζες,
επειδή δεν ξέρετε τι θα πεί λαός,
επειδή δεν ξέρετε τι θα πεί δουλειά....
κάντε μας τη χάρη και σηκωθείτε φύγετε με το καλό, πρίν σας γιουχάρουμε με τις ντομάτες.
Άμετε στο καλό...αφήστε μας μόνους, δεν μας αφήσατε αίμα πιά, σαν βδέλλες,
σίγουρα θα έχουμε λιγώτερα προβλήματα μόνοι μας, δίχως εσάς..αντίο!
(Βαθμολογήστε το)
Μία λέξη σύνθετη, ένα λεκτικό εφεύρημα που δεν συναντάται σε καμία ξένη γλώσσα. Ονοματοδοτεί μια κυπριακή εταιρία που έχει έναν μέτοχο, διευθύνοντα σύμβουλο και πρόεδρο. Το όνομα αυτού Άθως Κοιρανίδης. Είναι ο οικονομικός σύμβουλος του ηγούμενου Εφραίμ και η εταιρία επενδύει τα χρήματα της Μονής Βατοπεδίου. Η RASSADEL, που ξεκίνησε με μετοχικό κεφάλαιο 17.000 ευρώ, ένα χρόνο μετά διαχειριζόταν χαρτοφυλάκιο ύψους 48 εκ. ευρώ, που φέρονταν να είναι λεφτά της Μονής Βατοπεδίου. Φαίνεται ότι σ' αυτή την ιστορία και τα ονόματα των μετεχόντων είναι ορθώς επιλεγμένα, είτε καρμικά είτε εσκεμμένα. Ο Εφραίμ (=παραγωγικός), ο Άθως τώρα και η RASSADEL. Εύκολα γίνεται αντιληπτό ότι το πρώτο συνθετικό της λέξης είναι τα ράσα.. Κάτω από αυτά δεν κρύβεται το ευαγγέλιο, αλλά συμβόλαια. Δεν διακονούν, αλλά μανατζάρουν. Στέκομαι όμως στο δεύτερο συνθετικό του τίτλου, το «-del». Κάνω συνειρμούς, προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσω τις σκέψεις των λογοπλαστών. Δεν δυσκολεύομαι, νομίζω το βρήκα….Είναι το παραλήρημα, η έξαψη, η ταραχή που προκαλείται από έντονα αισθήματα, συγκίνησης και πάθους, που προκαλούνται από το σύνδρομο της εξουσίας και των δεινών που την συνοδεύουν. Με μία λέξη.. DELίριο. Εκείνο όμως που μου προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση, είναι ότι η λέξη δεν είναι μια δημοσιογραφική ατάκα, αλλά δοσμένη από του ίδιους τους ρασοφόρους. Άρα, είχαν το «γνώθις εαυτόν» και δεν είχαν την ψευδαίσθηση ότι ήταν πλασμένοι «κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν» Του. Ας κριθούν, λαμβανομένου και αυτού υπόψιν… 
