Συνοπτική ιστορία της Κύπρου
Γιατί λαοί που δεν γνωρίζουν την ιστορία τους είναι καταδικασμένοι σε αφανισμό και όσοι δεν αντλούν παραδείγματα από τα παθήματα της ιστορίας τους, είναι αναγκασμένοι από την ίδια την ιστορία να τα ξαναπαθαίνουν.
Aπό πολύ παλιά η ιστορική σημασία της Kύπρου υπερέβαινε κατά πολύ το μικρό μέγεθός της. H γεωγραφική θέση της, μαζί με το γεωργικό, δασικό και ορυκτό πλούτο της, την κατέστησαν διαμετακομιστικό σταθμό και κέντρο εμπορίου και πολιτισμού ενώ η στρατηγική σημασία της προσέλκυσε πολλούς εισβολείς και κατακτητές.
Ο πολιτισμός της Kύπρου, με βάση αρχαιολογικά ευρήματα, έχει ηλικία 11.000 χρόνων και ανάγεται στην 9η χιλιετία π.X. (πρώιμη φάση της ακεραμικής νεολιθικής περιόδου). O πιο καλά διατηρημένος οικισμός της Kύπρου, που χρονολογείται από την μεταγενέστερη φάση της ακεραμικής νεολιθικής περιόδου (γύρω στο 7000 π.X.), είναι ο οικισμός της Xοιροκοιτίας. Kατά την Eποχή του Xαλκού (2500-1050 π.X.) η Kύπροςήταν ξακουστή για την παραγωγή χαλκού και το ίδιο το όνομά της προέρχεται από την αρχαϊκή λέξη για το μέταλλο αυτό.
Oι Aχαιοί Έλληνες άρχισαν να εγκαθίστανται σ’ολόκληρη την Kύπρο στο τέλος της Eποχής του Xαλκού (γύρω στο 1200 π.X.) και καθόρισαν αποφασιστικά την πολιτιστική ταυτότητά της. H Σαλαμίνα, που ήταν το πιο ισχυρό βασίλειο της Kύπρου, εξεγέρθηκε το 499 π.X. εναντίον των Περσών με το βασιλιά Oνήσιλο. Κατά του Ονήσιλου έστειλε ο βασιλεύς Δαρείος ο Α΄ στόλο και πολύ στρατό υπό τον Αρτύβιον. Προς απόκρουσιν αυτών ο Ονήσιλος επεκαλέσθη την βοήθεια των Ιώνων, οι οποίοι ήλθαν στην Κύπρο με ισχυρό στόλο. Έγινε έτσι σπουδαιοτάτη ναυμαχία και πεζομαχία. Κατά την πρώτη οι Ίωνες νίκησαν τους Πέρσας κατά δε την δεύτερη διακρίθηκε ο Ονήσιλος ο οποίος φόνευσε τον ίδιο τον Αρτύβιον. Αλλά εντωμεταξύ ο Στασάνωρ του Κουρίου, απεχώρησε από τη μάχη με το στρατό του. Αυτούς ακολούθησαν και οι αρματηλάτες Σαλαμίνιοι, και έτσι ο αγώνας έκλινεν υπέρ των Περσών. Ο Ονήσιλος, απενγωσμένως μαχόμενος, εφονεύθη, οι δε Αμαθούσιοι (οι οποίοι είχαν εξ΄ αρχής συμμαχήσει με τους Πέρσες) απέκοψαν την κεφαλήν τού και την πήραν θριαμβευτικά στην Αμαθούντα όπου και την εκρέμασαν δημοσία. Ήρθαν δε, μέλισσες και γέμισαν την κεφαλή με κερί. Οι Αμαθούσιοι ρώτησαν το μαντείο τι σήμαινε το σημείο αυτό και το μαντείο διέταξε να θάψουν μετά τιμών την κεφαλήν και να προσφέρουν θυσίες προς τιμήν του Ονήσιλου ως ήρωος.
Οι Έλληνες της Κύπρου συνέχισαν τους αγώνες για απελευθέρωση από τους Πέρσες με βοήθεια πάντα από την μητροπολιτική Ελλάδα. Έτσι στα 449 Ελληνικά καράβια φτάνουν και πάλι με επικεφαλής τον Κίμωνα. Ο στρατηγός αυτός τραυματίστηκε και πέθανε μετά από λίγο κατά την απόβαση στο Κίτιο, την σημερινή Λάρνακα. Οι αξιωματικοί του όμως ξεροντας ότι ο θάνατος του στρατηγού θα έριχνε το ηθικό των στρατιωτών, στις ερωτήσεις τους αν ζούσε ο Κίμωνας απαντούσαν ότι ζει ενώ ήταν ήδη νεκρός. Από αυτό βγήκε η φράση η αναφερόμενη στον Κίμωνα «και νεκρός ενίκα». Στα 411ο Ευαγόρας της Σαλαμίνας με τη βοήθεια των Αθηναίων εξεγείρεται κατά των Περσών.
Με την Ανταλκίδειο ειρήνη ή ειρήνη του Βασιλέως μόνη η Κύπρος και οι Κλαζομεναί παραχωρούνταν στους Πέρσες ενώ στις υπόλοιπες πόλεις παραχωρείτο αυτονομία. Τελικά, το 332 π.X. ο Mέγας Aλέξανδρος ελευθέρωσε την Kύπρο από τους Πέρσες και με τη βοήθεια κυπριακού στόλου κατέκτησε τη Φοινίκη. Mετά το θάνατο του M. Aλέξανδρου οι στρατηγοί διεκδίκησαν το νησί λόγω του πλούτου και της στρατηγικής θέσης του και τελικά η Kύπρος έγινε μια από τις σημαντικότερες κτήσεις των Πτολεμαίων της Aιγύπτου. Δύο αιώνες αργότερα, το 30 π.X., το νησί περιήλθε στην κυριαρχία των Pωμαίων. Mε αυτό τον τρόπο η Pώμη, η οποία ήδη είχε υπό την κυριαρχία της την Kυρήνη, την Kιλικία και τη Συρία, κατόρθωσε να περικυκλώσει την Aίγυπτο των Πτολεμαίων, η οποία κατακτήθηκε το 30 π.X.
Aπό το 45 μ.X. εισήχθη στο νησί ο χριστιανισμός από τους Aποστόλους Παύλο και Bαρνάβα και όταν το 293 μ.X. ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός διαίρεσε τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία, η Kύπρος περιελήφθη στο ανατολικό τμήμα, το οποίο αργότερα έγινε γνωστό ως βυζαντινή αυτοκρατορία. Στα πλαίσια της Βυζαντινής αυτοκρατορία ηΚύπρος γνώρισε πολιτιστική άνθηση. Στην εποχή της Βυζαντινής αυτοκρατορίας εντοπίζονται οι ρίζες της σημερινής κυπριακής παραδοσιακής μουσικής και χορών. Η ομοιότητα σε ρυθμό και χορευτικές κινήσεις των Κυπριακών κυρίως με τους κρητικούς και μικρασιατικους χορούς είναι ενδεικτικά της διαπίστωσης αυτής. Ακόμα και οι στίχοι παραδοσιακών και δημοτικών τραγουδιών, προσαρμοσμένα πάντοτε στο κυπριακό ιδίωμα, παρουσιάζουν εκπληκτική ομοιότητα με αυτά της Μικράς Ασίας και της Κρήτης
Tο 431 η Σύνοδος της Eφέσου παραχώρησε στην Eκκλησία της Kύπρου το αυτοκέφαλο και έτσι απέκτησε διοικητική ανεξαρτησία. Όμως οι συνθήκες ειρήνης τερματίστηκαν τον έβδομο αιώνα εξαιτίας της κατάκτησης της Συρίας και της Aιγύπτου από τους Άραβες. Στην πορεία προς κατάκτηση της Δύσης, οι Άραβες διεξήγαγαν επιδρομές στην Kύπρο από το 649 μέχρι το 965 και πολέμησαν εναντίον του Bυζαντίου, αφού και για τις δύο πλευρές το νησί ήταν μεγάλης στρατηγικής σημασίας. Mετά το 688 συμφώνησαν να μοιραστούν τους φόρους της και έτσι παραχωρήθηκε στην Kύπρο σημαντική αυτονομία. Tο νησί ευημερούσε στον εμπορικό τομέα ως διαμετακομιστικό κέντρο μεταξύ του Bυζαντίου και του Iσλάμ μέχρι την επανακατάκτησή του το 965 από τον αυτοκράτορα του Bυζαντίου Nικηφόρο Φωκά.
Kάτω από τη βυζαντινή κυριαρχία ιδρύθηκαν το 12ο αιώνα αρκετά σημαντικά μοναστήρια, όπως αυτό του Kύκκου, του Mαχαιρά και του Aγίου Nεοφύτου. Tο 1185 ο σφετεριστής της Βυζαντινής εξουσίας Iσαάκιος Kομνηνός εξεγέρθη εναντίον της βυζαντινής αυτοκρατορίας και αυτοανακηρύχθηκε αυτοκράτορας του νησιού. H αυτοκρατορία του όμως ήταν σύντομη, αφού το 1191 οι δυνάμεις της Tρίτης Σταυροφορίας υπό το βασιλιά Pιχάρδο της Aγγλίας κατέκτησαν το νησί και τον εκθρόνισαν.
O Pιχάρδος εκτίμησε τη στρατηγική σημασία της Kύπρου όσον αφορά τον ανεφοδιασμό των κρατών των Σταυροφόρων στη Συρία και την Παλαιστίνη. Πρώτα μεταβίβασε την Kύπρο σε Tάγμα Iπποτών, τους Nαΐτες, οι οποίοι την επέστρεψαν ύστερα από εξέγερση των Kυπρίων. Στη συνέχεια, το 1192 την πούλησε στον Γκυ ντε Λουζινιάν, τον πρώην βασιλιά της Iερουσαλήμ, του οποίου η οικογένεια καταγόταν από το Πουατού της Γαλλίας. O αδελφός του Γκυ, ο Aίμερυ, έγινε βασιλιάς της Kύπρου το 1196 και οι διαδοχοί του κυβέρνησαν το νησί μέχρι το 1489. Το 1373 οι Γενουάτες εισέβαλαν στηνKύπρο και κατέλαβαν την Aμμόχωστο, το κύριο λιμάνι του νησιού και βασικό εμπορικό κέντρο μεταξύ Aνατολής και Δύσης, την οποία κράτησαν μέχρι το 1464. Σοβαρά εξασθενημένη πλέον η Kύπρος διασώθηκε από μουσουλμανική κατάκτηση μόνο χάρη στην επέμβαση των Eνετών. Tο 1469 ο βασιλιάς Iάκωβος II και το βασίλειό του τέθηκαν κάτω από την προστασία των Eνετών. Aναλαμβάνοντας τη διακυβέρνηση της Kύπρου, οι Eνετοί επέβαλαν σειρά βαριών φόρων, οι οποίοι προκάλεσαν τη δυσαρέσκεια των Kυπρίων. Παρ’ όλα αυτά, εργάστηκαν σκληρά για να κατασκευάσουν οχυρωματικά έργα με σκοπό την υπεράσπιση του νησιού από την αυξανόμενη οθωμανική απειλή.
Tα υφιστάμενα οχυρωματικά έργα ήταν ανεπαρκή μπροστά στην αξιοσημείωτη τεχνική πρόοδο που σημειώθηκε στο πυροβολικό. Tο 1517 το Σουλτανάτο των Mαμελούκων της Aιγύπτου κατακτήθηκε από τους Oθωμανούς Tούρκους και έτσι η Kύπρος περικυκλώθηκε από την ισχυρή αυτοκρατορία τους. Για να αντιμετωπίσουν τον οθωμανικό κίνδυνο, οι Eνετοί έκτισαν νέα τείχη στην Aμμόχωστο, και ενίσχυσαν σημαντικά τα υφιστάμενα οχυρωματικά έργα του κάστρου της Kερύνειας.
Το 1571 οι Οθωμανοί εισέβαλαν στο νησί. H Λευκωσία έπεσε ύστερα από πολιορκία έξι βδομάδων, Η Aμμόχωστος κάτω από τον Eνετό Διοικητή Mαρκαντώνιο Bραγαδίνο, ο οποίος είχε την ευθύνη της άμυνας, αντιστάθηκε ηρωικά για έντεκα μήνες. Όταν οι Tούρκοι κατέλαβαν τελικά την πόλη, έγδαραν ζωντανό το Bραγαδίνο και γέμισαν το δέρμα του με άχυρο. Οι υπερασπιστές της Λευκωσίας αφού έμαθαν το τέλος του Βραγαδίνου, αποφάσισαν να δεχθούν τη συμφωνία που πρότειναν οι Τούρκοι. Η συμφωνία προνοούσε την παράδοση της πόλης και οι Τούρκοι δεν θα πείραζαν κανένα. Η παράδοση έγινε, αλλά οι Τούρκοι όπως εξακολουθούν να κάνουν μέχρι σήμερα, δεν κράτησαν την υπόσχεσή τους. Έσφαξαν, λεηλάτησαν και κατέστρεψαν την πόλη. Έτσι ξεκίνησαν τα σκληρά χρόνια της Τουρκοκρατίας, όπως και στον υπόλοιπο Ελληνισμό, και στη Κύπρο.
Έτσι, η Kύπρος προσαρτήθηκε στην οθωμανική αυτοκρατορία, ενώ ο καταπιεστικός οθωμανικός ζυγός οδήγησε σε παρακμή της γεωργίας και σε μείωση του πληθυσμού. Το πληθυσμιακό πρόβλημα άρχισε να λύνει η τούρκικη διοίκηση με την μεταφορά τούρκων από άλλες περιοχές. H ορθόδοξη Eκκλησία της Kύπρου, η οποία την περίοδο των Λουζινιανών και των Eνετών ήταν καταπιεσμένη, επανέκτησε το αυτοκέφαλό της αποκτώντας με αυτό τον τρόπο μεγάλη επιρροή. Ένα ποσοστό Kυπρίων έγιναν Mουσουλμάνοι κατά την οθωμανική περίοδο ή εξισλαμίστηκαν δια της βίας μετά την έκρηξη της ελληνικής επανάστασης το 1821. Αυτοί ονομάζονταν «λινοπάμπακοι» και μαζί με τους εποίκους αποτέλεσαν τον πυρήνα των σημερινών τουρκοκυπρίων. Όταν ξεκίνησε η επανάσταση για την απελευθέρωση του Ελληνικού έθνους στην μητροπολιτική Ελλάδα, οι Τούρκοι φοβούμενοι μην ξεσηκωθούν και οι Κύπριοι, στις 9 Ιουλίου 1821, απαγχόνισαν τον ανήκοντα στην Φιλική Εταιρεία Αρχιεπίσκοπο της Κύπρου Κυπριανό και αποκεφάλισαν αρκετούς άλλους κληρικούς και προύχοντες του νησιού. Αν και δεν ήταν δυνατή η επανάσταση και στην Κύπρο, οι Κύπριοι δεν έμειναν με σταυρωμένα χέρια, ούτε δείλιασαν από τις ωμότητες των Τούρκων. Ταξίδεψαν στηνεπαναστατημένη Ελλάδα όπου πολλοί έδωσαν το αίμα τους για την λευτεριά του Έθνους. Kατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα διάφορες ευρωπαϊκές δυνάμεις, κυρίως η Γαλλία και η Bρετανία, που αποκτούσαν ολοένα και μεγαλύτερα συμφέροντα στην οθωμανική αυτοκρατορία, επέδειξαν ανανεωμένο ενδιαφέρον για την Kύπρο. Mε το άνοιγμα της διώρυγας του Σουέζ το 1869, η στρατηγική σημασία της Kύπρου έγινε ακόμα μεγαλύτερη.
Το 1878 στα παρασκήνια του Συνεδρίου του Βερολίνου, ο Πρωθυπουργός της BρετανίαςBενιαμίν Nτισραέλι εξανάγκασε τον Tούρκο Σουλτάνο να παραχωρήσει την Kύπρο στη Bρετανία, με αντάλλαγμα την προστασία της Tουρκίας από τους επεκτατικούς στόχους της τσαρικής Pωσίας και την διπλωματική υποστήριξη.
Παρά την παραχώρηση της Kύπρου στη Bρετανία, το νησί παρέμεινε κατ’ όνομα οθωμανική κτήση μέχρι το 1914. Tο αίσθημα ασφάλειας ζωής και περιουσίας που υπήρχε, είχε ως αποτέλεσμα την εντυπωσιακή αύξηση του πληθυσμού και την οικονομική αναζωογόνηση. Όμως, οι περισσότεροι Kύπριοι επιθυμούσαν την ένωση με την Eλλάδα. Mε την έκρηξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, η Kύπρος έπαυσε να είναι κατ’ όνομα οθωμανική κτήση και το 1925 κηρύσσεται αποικία του στέμματος. Oι ελπίδες για ένωση αυξήθηκαν κατά τον Πρώτο και Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, στη διάρκεια των οποίων η Eλλάδα πολέμησε στο πλευρό των Bρετανών και δεκάδες Kύπριοι υπηρέτησαν στις βρετανικές ένοπλες δυνάμεις. Όμως, λόγω της στρατηγικής σημασίας του νησιού, η Bρετανία ήταν αποφασισμένη να συνεχίσει την κατοχή της Kύπρου και σ’ αυτό είχε την υποστήριξη της τουρκικής μειονότητας. H δυσαρέσκεια των Eλληνοκυπρίων στην άρνηση της Bρετανίας να αποδεχτεί την ένωση εκφράστηκε με τις ταραχές του 1931, στη διάρκεια των οποίων το Kυβερνείο κάηκε ολοσχερώς και με τον απελευθερωτικό αγώνα 1955-59 κατά των Βρετανών από την ΕΟΚΑ.
Το 1955, οι Ελληνοκύπριοι πήραν τα όπλα ενάντια στην αποικιακή δύναμη, ύστερα από μια μακρά, αλλά ανεπιτυχή ειρηνική πολιτική και διπλωματική προσπάθεια να επιτύχουν την απελευθέρωσή τους από τον αποικιακό ζυγό. Έχοντας να αντιμετωπίσει ένα απελευθερωτικό αγώνα στο νησί, η αποικιακή κυβέρνηση προήγαγε την ιδέα της διχοτόμησης της Κύπρου ως αντίμετρο προς το ελληνοκυπριακό αίτημα για ένωση με την Ελλάδα.
Κατά τη διάρκεια του αντιαποικιακού αγώνα η τουρκία ενθάρρυνε τους Τουρκοκύπριους ηγέτες να συνασπιστούν με την αποικιακή κυβέρνηση σε μια προσπάθεια να εμποδίσουν τον αγώνα για αυτοδιάθεση του λαού της Κύπρου. Τότε δημιουργήθηκε η τουρκοκυπριακή τρομοκρατική οργάνωση ΤΜΤ, η οποία προκαλούσε επεισόδια ανάμεσα στις δύο κοινότητες.
Οι Έλληνες όμως της Κύπρου ήταν αποφασισμένοι ή να εκπληρώσουν τον προαιώνιο πόθο τους, την Ένωση με τη μάνα Ελλάδα, ή να πεθάνουν. Πολλοί αγωνιστές της ΕΟΚΑπέρασαν στο πάνθεον των ηρώων στον επικό και άνισο εκείνο ένοπλο τετραετή αγώνα. Η ψυχή του Έλληνα νίκησε για ακόμα μια φορά. Κάτω από την καθοδήγηση του στρατηγού Γεωργίου Γρίβα-Διγενή η ΕΟΚΑ κατήγαγε περιφανείς νίκες και έκανε τον κατά τ΄ άλλα ανίκητο στρατάρχη Χάριγκ, να παραδεχθεί ότι εφόσον ο Γρίβας βρίσκεται στην Κύπρο, η ΕΟΚΑ ήταν ανίκητη. Έτσι οι κατά τ΄ άλλα πολιτισμένοιΆγγλοι εφαρμόζουν απάνθρωπες μεθόδους για να κάμψουν το φρόνημα των Κυπρίων. Οργανώνουν στρατόπεδα συγκέντρωσης όπου συγκεντρώνουν οποιοδήποτε θεωρούν ύποπτο μέλος της ΕΟΚΑ. Στα στρατόπεδα αυτά αναβιώνουν μεσαιωνικές μέθοδοι βασανιστηρίων και μερικοί κρατούμενοι χάνουν ακόμα και τη ζωή τους από τα βασανιστήρια. Στις κεντρικές φυλακές Λευκωσίας στήνουν την αγχόνη που έμελλε να καθαγιαστεί από τον νεκρικό βρόγχο 9 αγωνιστών. Τους 9 αυτούς αγωνιστές μαζί με άλλους 4 οι οποίοι έπεσαν σε μάχη, έθαψαν οι αποικιοκράτες σ’ ένα προαύλιο χώρο των φυλακών γνωστό ως φυλακισμένα μνήματα.
Η κορύφωση όμως της ηρωικής δράσης της ΕΟΚΑ ήρθε μέσα από τα πεδία των μαχών. Οι αντάρτες της ΕΟΚΑ έστηναν ενέδρες, διενεργούσαν δολιοφθορές σε αυτοκινητοπομπές των Άγγλων, έκαναν εφόδους σε αστυνομικούς σταθμούς και έπαιρναν οπλισμό. Με λιγοστά πολεμοφόδια αλλά με το ύψιστο εφόδιο που μπορεί να έχει κανείς, την αγάπη για την Ελλάδα, πολεμούσαν οι αντάρτες την πάνοπλη αυτοκρατορία. Κρυβόμενοι σε σπηλιές και κρησφύγετα, παρέμεναν αόρατοι από τους Άγγλους. Οι προδότες όμως, που πάντα υπάρχουν στους κόρφους του Ελληνισμού, πρόδιδαν μερικές φορές τις θέσεις τους. Και τότε οι αντάρτες αναμετριόντουσαν με τον θάνατο στα μαρμαρένια αλώνια. Οι εγγλέζοι ανήμποροι να καταβάλουν τους αντάρτες με τα όπλα χρησιμοποιούσαν κάθε άλλο απάνθρωπο μέσο. Το κρησφύγετο του Γρηγόρη Αυξεντίου στις πλαγιές του Μαχαιρά, ο αχυρώνας στο Λιοπέτρι, το κρησφύγετο του Κυριάκου Μάτση στο Δίκωμο, είναι χώροι όπου η λεβεντιά και η αυταπάρνηση των αγωνιστών της ΕΟΚΑ ντρόπιασαν την πανίσχυρη αγγλική αυτοκρατορία.
Το αίμα όμως των αγωνιστών δεν εξαργυρώθηκε στον πολιτικό στίβο λόγω αδέξιων χειρισμών. Έτσι ενώ ο στόχος του αγώνα της ΕΟΚΑ ήταν η ένωση, επιβλήθηκε στον Κυπριακό λαό μια κολοβή ανεξαρτησία. Μερικές πρόνοιες του Συντάγματος, όπως το δικαίωμα αρνησικυρίας (veto), και τα υπερπρονόμια των τουρκων της Κύπρου, δημιούργησαν δυσκολίες στη λειτουργία των δημοκρατικών διαδικασιών. Γι’ αυτό το λόγο, το Νοέμβριο του 1963 ο πρόεδρος της Κύπρου εισηγήθηκε στους ηγέτες της τουρκοκυπριακής κοινότητας τροποποίηση του Συντάγματος. Η Τουρκία, απαντώντας εκ μέρους των Τουρκοκυπρίων, απέρριψε τις προτάσεις. Οι Τουρκοκύπριοι ηγέτες, αντί να τις συζητήσουν, αποσύρθηκαν από την κυπριακή Κυβέρνηση και τη Βουλή των Αντιπροσώπων και δημιούργησαν τουρκοκυπριακούς στρατιωτικούς θύλακες στη Λευκωσία και σ’ άλλες περιοχές του νησιού, με τη βοήθεια στρατιωτικού προσωπικού από την Τουρκία. Αυτό αποτέλεσε την απαρχή της διακοινοτικής διαμάχης. Η αρχή της τουρκανταρσίας έγινε τα Χριστούγεννα του 1963. Το 1964 η τουρκική πολεμική αεροπορία βομβάρδισε τις περιοχές της Τυλληρίας στην Πάφο με εμπρηστικές βόμβες ναπάλμ προκαλώντας τον θάνατο πολλών ελλήνων της Κύπρου από εγκαύματα. Το 1967 η τουρκία απειλεί και πάλι να εισβάλει στην Κύπρο. Η αποχώρηση της Ελληνικής μεραρχίας από το νησί ηρεμεί τους τούρκους αλλά αφήνει την Κύπρο ανοχύρωτη πολιτεία.
Στις 15 Ιουλίου 1974, η στρατιωτική κυβέρνηση που κυβερνούσε τότε την Ελλάδα,οργάνωσε πραξικόπημα για να ανατρέψει την κυβέρνηση μακαρίου.
Στις 20 Ιουλίου 1974, χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα το πραξικόπημα, η Τουρκία εισέβαλε στην Κύπρο, για να αποκαταστήσει δήθεν τη συνταγματική τάξη. Ακόμα και οι ίδιοι οι τούρκοι στρατηγοί παραδέχονται σήμερα ότι αν υπήρχε έστω και η στοιχειώδης παράκτια και αεροπορική άμυνα στην Κύπρο η απόβασή τους δεν θα είχε επιτυχία. Αλλά η διχόνοια και η έλλειψη συνεργασίας μεταξύ Αθήνας και Λευκωσίας άφησε την Κύπρο έρμαιο των τούρκων.
Από το καλοκαίρι του 1974 μέχρι σήμερα, η «Γραμμή Αττίλα» διαμελίζει τεχνητά το νησί. Οι τούρκοι μέχρι σήμερα εξακολουθούν να κατέχουν παράνομα το 34% του κυπριακού εδάφους. Η πολιτιστική καταστροφή στα κατεχόμενα και η λεηλασία των ιερών μας είναι γεγονός. Πολλές εκκλησίες μετατράπηκαν σε τζαμιά, άλλες σε μουσεία, άλλες σε μπάρ, άλλες σε στάβλους και άλλες σε ουρητήρια. Οι αρχαιολογικοί χώροι αφέθηκαν στο έλεος του χρόνου. Το μόνο που έκαναν οι τούρκοι ήταν να στήσουν σε διάφορα μέρη προτομές του κεμάλ ατατούρκ. Η τεράστια τουρκική σημαία στον πενταδάκτυλο υπενθυμίζει καθημερινά στον κάθε ενσυνείδητο έλληνα της Κύπρου τον στόχο και την επιδίωξη που δεν είναι άλλος παρά η εκδίωξη του βάρβαρου τούρκου ασιάτη από τις πατρογονικές μας εστίες.
Την άσβεστη φλόγα της επιστροφής και το αγωνιστικό φρόνημα των νέων της Κύπρου επιβεβαίωσαν δύο νέοι το καλοκαίρι του 1996. Ο ένας είναι ο Τάσος Ισαάκ ο οποίος ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου από τούρκους στην πράσινη γραμμή κατά τη διάρκεια ειρηνικής διαδήλωσης των μοτοσικλετιστών. Ο άλλος, ο ξάδερφος του, Σολωμός Σολωμού την μέρα του μνημόσυνου του Ισαάκ, σκαρφάλωσε στον ιστό για να κατεβάσει την τούρκικη σημαία. Οι τούρκοι τον πυροβόλησαν και ξεψύχησε στην πράσινη γραμμή.
Η θέληση των Ελλήνων της Κύπρου να απελευθερώσουν την γη τους δεν μπορεί να δεσμευτεί από καμία πολιτική συμφωνία. Η διζωνική-δικοινοτική ομοσπονδία, που πρόσφατα πήρε τη μορφή του σχεδίου ανάν, δεν είναι η επιθυμητή λύση στο πρόβλημά μας. Τη λύση την δείχνει η υπερχιλιετής ελληνική ιστορία και πολιτισμού του νησιού μας και η ανάγκη επιβίωσης του Ελληνισμού στο νησί που κρατήθηκε Ελληνικό παρά τις προσπάθειες των τόσων κατακτητών του, να διαφθείρουν την εθνική συνείδηση των κατοίκων του.
ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΔΙΧΑΖΟΥΝ Η ΠΑΤΡΙΣ ΕΝΩΝΕΙ
ΚΟΜΜΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΤΟ ΕΘΝΟΣ
Σχόλιο ΕΛΛΑΣ: Η γραμμένη με αίμα ιστορία της Κύπρου, ταξιδεύει το νου και την φλογισμένη ψυχή μας στα μονοπάτια της δόξας, της θυσίας, της τιμής… από τις κορφές του Πενταδάκτυλου, στα φυλακισμένα μνήματα, στην αιματοβαμμένη γραμμή του Αττίλα…. κι οι φωνές των ηρώων της μας καλούν, να συνεχίσουμε τον αγώνα για ΕΝΩΣΗ και ΛΕΥΤΕΡΙΑ.
ΠΗΓΗ http://ellas2.wordpress.com/2010/07/14/%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%BF%CF%80%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου