Ο υπόγειος κόσμος των ινδιάνων Μακούξι
Οι ινδιάνοι Μακούξι του Αμαζονίου στη βόρεια Βραζιλία διαθέτουν παραδόσεις που μιλούν για μία εποχή που ήτα επιφορτισμένοι με την μυστική γνώση της πύλης στο υπόγειο βασίλειο του εσωτερικού της Γης. Οι Μακούξι είχαν τη δυνατότητα να επισκεφθούν την μυστική χώρα σε ορισμένες περιπτώσεις και να αλληλεπιδρούν με τους γίγαντες που κατοικούσαν εκεί. Είχαν υποσχεθεί ότι εάν τηρούσαν τα καθήκοντα της φύλαξης πιστά θα τους επιτρεπόταν να μετενσαρκωθούν στις ειρηνικές σφαίρες του εσωτερικού κόσμου.
Δυστυχώς, όταν ο λευκός άνθρωπος της Ευρώπης ήρθε και έκλεψε τα εδάφη από τους γηγενείς κατοίκους της βόρειας και νότιας Αμερικής , ήταν απαραίτητο το κλείσιμο αυτής της πύλης για να προστατευθούν τα κρυμμένα εδάφη από τις καταστροφικές τάσεις κατάκτησης των λευκών εθνών. Οι Μακούξι είχαν προειδοποιηθεί να καταφύγουν στον εσωτερικό χώρο. Όσοι έμειναν, βασανίστηκαν από τους κατακτητές και ζουν σήμερα με μνήμες και τις ιστορίες ενός χαμένου παραδείσου.
Οι τελευταίοι Μακούξι (του βορείου Αμαζονίου) μας λένε ότι μέχρι το 1907 εισέρχονταν σε μία σπηλιά και περπατούσαν 13-15 ημέρες μέχρι να φτάσουν στο εσωτερικό. Εκεί, στην άλλη πλευρά του κόσμου ζουν οι μεγάλοι άνδρες που μετρούνται από 10 μέχρι 11.6 μέτρα. Είναι πραγματικά ευγενείς και φιλήσυχοι αλλά πρέπει να ακολουθούνται οι υποδείξεις τους.
Το κύριο μέλημα των Μακούξι αυτού του τόπου ήταν να φυλάνε την είσοδο της σπηλιάς κρατώντας έξω όλους όσοι δεν ήταν μέλη της φυλής. Όταν ο μεγάλος άνεμος που έρεε μέσα από το τούνελ με ρυθμό 5 ημερών έξω και άλλων 5 προς τα μέσα μπορούσαν να ξεκινήσουν να κατεβαίνουν τις σκάλες.
Οι σκάλες τελείωναν την 3η ημέρα (κρατούσαν αρχείο των ημερών βάση χρόνου ύπνου και ωρών διατροφής με απόλυτη ακρίβεια). Άφησαν εκεί τις δάδες από ραβδιά εμποτισμένα με πίσσα από κοντινές λίμνες πετρελαίου και μεταφέρονταν με φώτα. Κάθε ημέρα που περνούσε αυτοί περπατούσαν γρηγορότερα αφού έχαναν βάρος και σωματική μάζα. Περνούσαν από 5 σημαδεμένα σημεία και γούρνες κάποιων τεραστίων σπηλαίων των οποίων οι οροφές δεν ήταν ορατές. Υπήρχαν όμως σε κάποιους από τους θαλάμους ακτίνες σαν του ηλίου αδύνατο να τις κοιτάξεις με απευθείας αλλά όχι τόσο δυνατές όσο ο ήλιος.
Σε αυτό το μέρος αναπτύσσονταν μερικά δέντρα με καλούς καρπούς όπως “cajues” , βελανιδιές, μάνγκο, μπανανιές και κάποια μικρότερα φυτά. Συγκρίνοντας με μέρη των Μακούξι, αυτός ο θάλαμος είχε έκταση περίπου 10 τετραγωνικών χιλιομέτρων βατής και επιφάνειας με βλάστηση. Κάποιοι άλλοι τομείς ήταν πολύ μακριά και πολύ επικίνδυνοι με βραστές πέτρες και άλλα υλικά. Μετά από 5 τεράστιους θαλάμους σε ένα σημείο πέρα τη μισή διαδρομή, σκαρφάλωναν σε τοίχους και προχωρούσαν προσεκτικά επειδή πετούσαν (βρίσκονταν σε συνθήκες μηδενικής βαρύτητας όπως οι αστροναύτες)
Ο άνεμος που ξεκινούσε να φυσάει προς τα έξω δεν ήταν εμπόδιο όταν ξεκινούσαν την πτώση αλλά εάν επιχειρούσαν προς τα πίσω, η αναταραχή του ανεμοστρόβιλου θα μπορούσε να τους σύρει στην αβυσσαλέα σύραγγα και το σώμα θα χτυπούσε 1000 φορές συνεχόμενα για μία ημέρα μέχρι το προηγούμενο μονοπάτι στο σπήλαιο. Υπολογίζοντας αυτόν τον κύκλο, ξεκινούσαν την πορεία τους κατά τον άνεμο (για την δική τους ασφάλεια) κατεβαίνοντας 3 ημέρες σε σκάλες και μετά από 2 ημέρες βάδισης σε μία στενή σκάλα που ήταν μικρότερη από σήραγγα. Ο άνεμος φυσούσε προς τα μέσα και ως εκ τούτου παρακολουθούσαν τα βήματά τους ώστε να μην αφήνουν πίσω τους πέτρες που θα μπορούσαν να τους χτυπήσουν. Κατά την 7η ή 8η ημέρα της πορείας έφθαναν στο μέρος όπου τα πάντα πετούσαν το οποίο είναι το κέντρο του φλοιού της Γης. (το κέντρο της μάζας, το οποίο δεν είναι το γεωμετρικό κέντρο της Γης, αλλά κάθε σημείο στη μέση του πάχους του φλοιού.)
Μερικές φορές ο άνεμος ήταν τόσο ισχυρός και αντί να χρησιμοποιούν τα τείχη για να βοηθηθούν έπρεπε να το κάνουν για να σταματήσουν και να μην δεχθούν χτύπημα. Η διαδρομή δίχως βαρύτητα διαρκούσε συνήθως το πολύ 36 ώρες. Μερικές φορές απαιτούνταν να κρέμονται στις βραχώδεις άκρες σε μεταλλικά κομμάτια που ήταν στο βράχο πριν περάσουν και να περιμένουν 2 μέρες μέχρι να κοπάσει ο άνεμος. Στη συνέχεια ακολουθούσαν τον δρόμο από κολπίσκους με κρύο νερό που περνούσε μέσα από το σπήλαιο και έφτανε σε κενό, μεγαλύτερο από τα προηγούμενα όπου υπήρχαν αντικείμενα με το ίδιο σχήμα των κυψελών με διάμετρο 10 μέτρων τοποθετημένα πάνω από ένα δενδρύλλιο σε ένα ασαφές ύψος βάση των περιγραφών που δίνουν οι Μακούξι.
Οι ταξιδιώτες κέρδιζαν και πάλι το βάρος αλλά όχι όλο, επειδή βγήκαν στην γη της άλλης πλευράς όπου τα πάντα είναι ελαφρύτερα, ο ήλιος κόκκινος και διαρκεί όλη τη μέρα δίχως νύχτα, αστέρια και φεγγάρι. Παρέμεναν εκεί μερικές ημέρες απολαμβάνοντας τις κοντινές παραλίες και γίνονταν νεότεροι με το πέρασμα του χρόνου. (Αυτό θυμίζει τον Απόλλωνα που ταξίδεψε στον Όλυμπο για να γίνει νεότερος). Οι Μακούξι γνώριζαν τέλεια τον Ατλαντικό δεδομένου ότι ήταν 200 μίλια έξω από την ακτή και αυτή δεν ήταν η θάλασσα. Οι γίγαντες τους έδιναν μερικά μεγάλα και νόστιμα ψάρια που το κρέας τους δεν σάπιζε μέχρι 2-3 μήνες μετά την αλίευση. Με αυτό το πολύτιμο φορτίο , μήλα μεγαλύτερα από ανθρώπινο κεφάλι και σταφύλια μεγέθους γροθιάς εκτός από μεγάλη σωματική ενέργεια , συνοδεύονταν από μερικούς γίγαντες που τους βοηθούσαν να μεταφέρουν το τεράστιο βάρος. Το ταξίδι της επιστροφής ξεκινούσε με το φύσημα του ανέμου στις πλάτες ώστε να τον έχουν πάλι εκεί στο τελευταίο στάδιο του ταξιδιού όταν ανέβαιναν τις σκάλες τις 3 τελευταίες ημέρες , τα ερείπια των οποίων υπάρχουν και σήμερα.
Η πεποίθηση ή γνώση των Μακούξι είναι ότι αν ακολουθήσετε τους κανόνες που δίδονται από τους γίγαντες, μετά τον θάνατό τους στο εξωτερικό, θα πρέπει να ξαναγεννηθείτε εκεί ανάμεσά τους. Λένε ότι κάποιοι Μακούξι δεν είχαν πεθάνει αλλά μεταμορφώθηκαν κατά το ήμισυ σε γίγαντες και έμειναν μέσα. Αυτό που απαιτούνταν κυρίως ήταν να μην έχουν απογόνους στο εξωτερικό.
Η τραγωδία των Μακούξι συνέβη το 1907. 3 Βρετανοί εξερευνητές , έφτασαν στο όνομα της βασίλισσας αναζητώντας διαμάντια. Τα εδάφη των Μακούξι έχουν διαμάντια ακόμα και σήμερα αλλά η αξιοποίησή τους δεν είναι συμφέρουσα. Όταν οι άγγλοι ήρθαν ήταν αρκετά για να ευχαριστηθεί η βασίλισσα και πολλοί άπληστοι άνθρωποι που έγιναν πλούσιοι εκμεταλλευόμενοι τη φύση αλλά ένας μη εξουσιοδοτημένος ταξιδιώτης προς το κέντρο της Γης έκανε ένα τρομερό λάθος παραβιάζοντας το μυστικό και είπε στους ξένους για τον τόπο εισόδου.
Ένας εκ αυτών έστειλε επιστολή προς τη βασίλισσα, επαλαμβάνοντας μία ιστορία όπως αυτή με κάποιες περισσότερες λεπτομέρειες. Παραλίες στα εσωτερικά εδάφη, αφθονία διαμαντιών, ορυχεία άνθρακα με σερπεντίνη, αρχαίοι ηφαιστειακοί άξονες όπως είναι σήμερα στον εσωτερικό τους κόσμο. Οι 3 άνδρες πήγαν για εξερεύνηση αλλά δε γύρισαν ποτέ. Στη θέση τους βγήκαν οι γίγαντες, τιμώρησαν τους Μακούξι και τους απαγόρευσαν την είσοδο στο εσωτερικό.
Μετά από 2 χρόνια φτώχειας και άγχους επέλεξαν να επιχειρήσουν μία νέα επαφή με τους γίγαντες παρά την απαγόρευση. Ταξίδεψαν με ελπίδα για 2 ημέρες αλλά έφτασαν σε ένα σημείο στη διαδρομή όπου ο άνεμος ήρθε από ένα σπήλαιο που δεν ήξεραν. Η αρχική διαδρομή είχε καταρρεύσει. Μερικοί επέστρεψαν αμέσως αλλά κάποιοι άλλοι επέλεξαν να ακολουθήσουν ένα νέο και άγνωστο μονοπάτι. Μερικούς μήνες αργότερα, ένας από αυτούς ήρθε πίσω και είπε στους άλλους πως μπορούν να έρθουν μέσα, αλλά να μην επιστρέψουν ποτέ πίσω διότι πολλοί Άγγλοι θα έρθουν και θα τους βλάψουν. Κάποιοι αρνήθηκαν να πάνε , διότι ο τόπος που τους είχε ανατεθεί ήταν μία από τις τεράστιες σπηλιές. Κάποιοι δέχθηκαν και δεν επέστρεψαν ποτέ.
Χρόνια αργότερα οι garampeiros ξεκίνησαν να καταφθάνουν , να μολύνουν τα ποτάμια και να καταστρέφουν τα μυαλά των Μακούξι που έμειναν πίσω με ναρκωτικά. Θόλωναν τα μυαλά τους με μαστίγωμα και ρύπαιναν τη φυλή τους, βίαζαν και τις γυναίκες τους. Κατά τον Ιούνιο με Ιούλιο του 1946 υπήρξε μία τεράστια κατάρρευση της σήραγγας, καταστρέφοντας όλες τις σκάλες. Σήμερα υπάρχουν μόνο κάποια βήματα στην αρχή και μία τεράστια λακκούβα όπου ο άνεμος φυσάει με διαφορετικούς ρυθμούς. Μερικοί παλιοί Μακούξι που διέφυγαν το μαστίγιο των Άγγλων , εξακολουθούν να ζουν μετρώντας την ηλικία τους σε φεγγάρια και δεν εγκαταλείπουν την προσπάθεια να ξεχαστεί ο χαμένος παράδεισος. Μη κατάλληλη φράση γιατί τον ήξεραν και …..τον έχασαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου