-------------------------------------------------------------------------------------
http://www.epanellinismos.com/index.php?option=com_fireboard&func=view&id=10500&catid=84#10500
Πανόραμα αυθαιρεσιών.
«Δώρο» αξίας τουλάχιστον 12 εκατ. ευρώ, μεσούσης μάλιστα της κρίσης για την υπόθεση της μονής Βατοπεδίου, έκανε ο Αλέξανδρος Κοντός, ως υφυπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, στον μητροπολίτη Θεσσαλονίκης, Άνθιμο.
*Είναι μία έκταση 32 στρεμμάτων, στο Πανόραμα Θεσσαλονίκης και στον δρόμο Πανοράματος-Θέρμης, που δόθηκε «κατά κυριότητα» στον Άνθιμο για να φτιάξει εκκλησιαστικό ίδρυμα με τον τίτλο «Κέντρο αποθεραπείας-αποκαταστάσεως και ξενών αποκαταστάσεως για άτομα ηλικιωμένα και άπορα». Φορέας κατασκευής του έργου είναι η διεύθυνση τεχνικών υπηρεσιών της νομαρχίας Θεσσαλονίκης.
*Η έκταση αυτή, που έχει χαρακτηριστεί δασική, είναι μέρος κοινόχρηστης έκτασης περίπου 1.000 στρεμμάτων που το 1957 παραχωρήθηκε από το υπουργείο Γεωργίας στο υπουργείο Κοινωνικής Πρόνοιας «υπέρ του εθνικού οργανισμού πολεμιστών Ν 751/48 Βορείου Ελλάδος». Ο σκοπός της παραχώρησης δεν εκπληρώθηκε ποτέ!
*Το 1979 τα 900 στρέμματα από αυτή την έκταση κηρύχθηκαν αναδασωτέα και τα 100, που γειτνιάζουν με τον δρόμο Πανοράματος-Θέρμης, χαρακτηρίστηκαν δασική έκταση. Το σύνολο αυτής της δασικής έκτασης απαίτησε ο μητροπολίτης, από τους πρώτους μήνες της μετάθεσής του στην πόλη.
*Η πίεση στο υπουργείο Υγείας-Πρόνοιας, στο οποίο ανήκε η έκταση, ήταν διαρκής. Ο από... άμβωνος καταγγελτικός του λόγος ήταν συνεχής. Οι αντοχές του υπουργείου Υγείας-Πρόνοιας κράτησαν τρία χρόνια. Με υπογραφή του τότε υφυπουργού Γ. Κωνσταντόπουλου αποφάσισε την επιστροφή έκτασης 32 στρεμμάτων στο υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, γιατί μόνον αυτό είχε τη δυνατότητα της παραχώρησης για άλλη χρήση, σαν κι αυτή που απαιτούσε ο Άνθιμος.
*Οι διαδικασίες που ακολούθησαν ήταν πρωτοφανείς σε ταχύτητα για το ελληνικό Δημόσιο: Οργανισμός Ρυθμιστικού Θεσσαλονίκης, διεύθυνση Τοπογραφικής, ΙΣΤ' Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων, διεύθυνση Τουρισμού κεντρικής Μακεδονίας, τμήμα ζωικής παραγωγής της διεύθυνσης Αγροτικής Ανάπτυξης Θεσσαλονίκης, διεύθυνση Δημόσιας Υγείας και νομάρχης Θεσσαλονίκης αποφάνθηκαν ότι δεν υπάρχει κώλυμα για την παραχώρηση της έκτασης!
Θετική ήταν και η διεύθυνση Δασών περιφέρειας Μακεδονίας, η οποία επικαλούμενη το νόμο 1.834/87 αποφάνθηκε ότι σε δασική έκταση «είναι επιτρεπτή η εγκατάσταση νοσοκομείων και ως εκ τούτου η υπηρεσία μας δεν έχει αντίρρηση για την παραχώρηση».
Άδεια για οικοδομή 7.000 τ.μ.
Στις 17 Αυγούστου του 2007 και ενώ η «Κ.Ε.» και η «Ε» επί έναν μήνα έδιναν όλες τις διαστάσεις της υπόθεσης της μονής Βατοπεδίου, η οποία έναν χρόνο μετά πήρε εκρηκτικές διαστάσεις, ο Α. Κοντός αποφάσισε την παραχώρηση «δωρεάν κατά κυριότητα, στην Ιερά Μητρόπολη Θεσσαλονίκη κοινόχρηστης έκτασης 32.100 τ.μ.» - μέρος του αγροκτήματος Πανοράματος «με σκοπό την ανέγερση ιδρύματος περίθαλψης χρονίως πασχόντων».
*Η απόφαση αυτή, με καθυστέρηση 15 μηνών, γιατί έλειπαν η γνωμοδότηση της εκτελεστικής επιτροπής του Οργανισμού Θεσσαλονίκης και η απόφαση του νομάρχη με έγκριση περιβαλλοντικών όρων του «ευαγούς ιδρύματος», μεταγράφηκε στο υποθηκοφυλακείο Θεσσαλονίκης.
*Είκοσι μέρες μετά, εκδόθηκε άδεια οικοδομής για την κατασκευή κτίσματος 7.000, περίπου, τ.μ., προκειμένου να φιλοξενηθούν 150 πάσχοντες.
*Πρώτη ενέργεια της μητρόπολης Θεσσαλονίκης μετά την έκδοση της άδειας ήταν, με σκαπτικά μηχανήματα, να «εξαφανίσει» οτιδήποτε είχε σχέση με «δασική έκταση». Παρ' ότι το ποσοστό κάλυψης της επιφάνειας δεν μπορεί να υπερβαίνει το 10%, αποψίλωσε και τα 32 στρέμματα που του δόθηκαν «δωρεάν κατά κυριότητα» από τον Α. Κοντό.
*Δεύτερη πράξη ήταν να διοχετεύσει τα «προϊόντα» της αποψίλωσης σε παρακείμενο χείμαρρο, με σκοπό να τον μπαζώσει.
*Τρίτη κίνηση ήταν να ανεγείρει πινακίδα στην οποία να αναφέρεται ότι στην έκταση θα κατασκευαστεί «μονάδα φροντίδας ηλικιωμένων», με «φορέα κατασκευής-επίβλεψης» τη νομαρχιακή αυτοδιοίκηση Θεσσαλονίκης.
*Τα ερωτήματα που εγείρονται είναι πολλά:
1 Γιατί η παραχώρηση «κατά κυριότητα» και όχι κατά χρήση, ενός χώρου με την υψηλή αξία της συγκεκριμένης έκτασης στο Πανόραμα, το ύψος της οποίας υπερβαίνει και τα 12 εκατ. ευρώ; Όταν μάλιστα ο νόμος με βάση τον οποίο έγινε η παραχώρηση, σε όλες του τις εκδοχές, δίνει τη δυνατότητα της «παραχώρησης κατά χρήση». Ως συγκριτικό στοιχείο της αξίας των 32 στρεμμάτων χρησιμοποιήθηκε δημοτική έκταση στην περιοχή, ήσσονος σημασίας σε σχέση με τα 32 στρέμματα του μητροπολίτη που πουλήθηκαν, με δημοπρασία, έναντι 2,5 εκατ. ευρώ.
Εμπλοκή και της νομαρχίας
2 Γιατί η εμμονή του μητροπολίτη για παραχώρηση δασικής έκτασης στο Πανόραμα και όχι σε μια άλλη περιοχή, που δεν θα είχε αυτό το «κώλυμα» κι ούτε θα δημιουργούσε περιβαλλοντικά ζητήματα με τις «δράσεις» του, όπως μπάζωμα χειμάρρου και αποψίλωση δασικής έκτασης;
3 Γιατί η αναφορά στην πινακίδα που σήκωσε η μητρόπολη στην έκταση, ότι «φορέας κατασκευής» είναι η νομαρχιακή αυτοδιοίκηση Θεσσαλονίκης; Εχει να κάνει με τη χρηματοδότηση του έργου από τη νομαρχία ή κάποιο ευρωπαϊκό πρόγραμμα ή χρηματοδοτείται από κάποιο από τα προγράμματα υπουργείων και προϋπόθεση της χρηματοδότησης είναι να έχει ως φορέα κατασκευής-επίβλεψης τη νομαρχιακή αυτοδιοίκηση;
*Η διεύθυνση Δασών της περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας αναφέρει στη γνωμοδότησή της ότι σε δασική έκταση μπορεί να κατασκευαστεί νοσοκομείο, αλλά στην προκειμένη περίπτωση, ακόμη και με τις περιγραφές της μητρόπολης για το έργο, δεν έχουμε να κάνουμε με νοσοκομείο. Αλλά, στην καλύτερη των περιπτώσεων, με ίδρυμα και τέτοια κατασκευή σε δασική έκταση δεν προβλέπει ο νόμος στον οποίο στηρίχθηκε ο Α. Κοντός για να υπογράψει την «κατά κυριότητα» παραχώρηση.
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 22/02/2009
27 Φεβρουαρίου 2009
26 Φεβρουαρίου 2009
ΠΩΣ ΔΙΕΣΩΣΕ Ο ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ ΤΗΝ ....ΠΑΤΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΙΟΥΔΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ!!!
-------------------------------------------------------------------------------
ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ
ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ
Πέμπτη, 26 Φεβρουαρίου 2009 10:37 πμ | 3 σχόλια
  |
| Η Εκκλησία ενάντια στον. Πατατισμό !!! Από το φυλλάδιο «Θεός και Θέμις» του γνωστού νομικού Κ. Δ. Τριανταφυλλοπούλου (Αθήναι 1912)  Η δράσις του Καποδίστρια διέσωσε χαρακτηριστικόν επεισόδιον της εποχής εκείνης, το οποίον φαίνεται απίστευτον, όπως ακριβώς δύσκολα θα πείθωνται οι μεταγενέστεροι περι της ακριβείας των γενομένων πέρισυ εις τον Βόλον (1).Ιδού τι διηγείται η ιστορία: «Ότε απεκαταστάθη η τάξις, και ο επαναστάτης Έλλην, αποκαμών των πολέμων , των στερήσεων και κακουχιών επεδόθη εις την εργασίαν του, το έργον της ελευθερίας περαιώσας, ο μέγας του πατήρ και Κυβερνήτης, θέλων να βελτιώση την γεωργίαν, απεφάσισεν, ότε ακόμη είχεν εν Αιγίνη την πρωτεύουσαν, να διδάξη προς τον γεωργικόν κόσμον την καλλιέργειαν γεωμήλων. Έδωκεν όθεν εντολήν όπως αποστείλωσιν αυτώ εξ Ιταλίας αρκετάς χιλιάδας οκάδας γεωμήλων άτινα ειρήσθω, ήσαν τότε πάντη άγνωστα ημίν, και το τίμημα κατέβαλεν εκ του ιδιαιτέρου του ταμείου. Οι εναντία φρονούντες κατά του Καποδίστρια, ήρξαντο διαδίδοντες ότι ο Καποδίστριας είναι ου μόνον Λουθηρανιστής (ή κοινώς ελέγετο Αλούτερος), αλλά και διά της αντιθρησκευτικής και ασεβούς πράξεώς του, τού να διδάξη την καλλιέργειαν της πατάτας, θα κάμη όλους τους Ορθοδόξους Χριστιανούς "Αλούτερους" Οι πατάτες κατά τους εχθρούς του Καποδίστρια, ήσαν απηγορευμένος καρπός, ού και μόνον απλή γεύσις ήθελεν οδηγήσει το χριστεπώνυμον πλήρωμα εις τα απύθμενα σκότη της κολάσεως, ένθα ο κλαυθμός και ο βρυγμός των οδόντων! Οι αρτιγέννητοι Έλληνες, πληροφορηθέντες τα γεγονότα και ιδία οι Αιγινήται, οίτιντες είδον τους σάκκους των γωμήλων χύδην ν' αποταμιεύωνται προχείρως εις την προκυμαίαν της Αιγίνης, χάρις εις τα ραδιουργίας των εχθρών και το αμόρφωτον αυτών, εν συλλαλητηρίω επιβλητικώ εζήτουν την αποπομπήν του εξ Αιγίνης, ως προδότου των πατροπαραδότων της θρησκείας, βροτοφωνούντες: "Κάτω ο προδότης, Κάτω ο Αλούτερος, ο οποίος με τις πατάτες του θα μας καταστρέψη το θρήσκευμα !!!...Κάτω !... ο άθεος !!!..." Ο Καποδίστριας ακούσας των φωνών του κορυβαντιώντος πλήθους, έσπευσε προς τον εξώστην, ενώ το πλήθος, μαινόμενον ως αι προ της καταιγίδος ασυνήθεις βρονταί, εφώναζε "Κάτω ο Αλούτερος με τις πατάτες του !!" Ο Κυβερνήτης απαθής θεατής των γενομένων, εδήλωσε προς το πλήθος, ότι οι πατάτες είναι δια λογαριασμόν του και ουχί δι αυτούς και ας μη ματαιοπονούν !! Ταυτοχρόνως δε, κατά το φαινόμενον μόνον έδωκεν εντόνους και αυστηράς διαταγάς εις τους διορισθέντας φύλακας των γεωμήλων όπως συλλάβωσι και οδηγήσωσιν εις τας φυλακάς οιονδήποτε όστις ήθελε φωραθή κλέπτης των γεωμήλων του Κυβερνήτου !! Ιδιαιτέρως όμως είπεν εις αυτούς να κάμουν πως δεν βλέπουν τους περιέργους παρατηρητάς των γεωμήλων και να αφήσουν αυτούς να κλέπτουν! Μετ' ολίγας ημέρας η προκυμαία εκενώθη ! Τα γεώμηλα τα έφαγαν όλα οι Αιγηνίται, και συν τη εστιάσει εκείνων επείσθησαν ότι δεν έγιναν Αλούτεροι!! Ο ίδιος κόσμος, όστις ήτο και κατά την κατά του Κυβερνήτου στάσιν, ο ίδιος εκείνος ήρχισε να κρούη τους κώδωνας των Εκκλησιών και εκάλει τους λοιπούς εις γενικήν συνάθροισιν, να διαδηλώσουν την ευγνωμοσύνη των προς τον Κυβερνήτην !! Η κοσμοπλήμμυρα εκκινεί υπό τας ζητωκραυγάς και τα θούρια και ούτω έξωθι του ανακτόρου του Κυβερνήτου φθάνει. -"Θέλουμε, πατέρα μας, πατάτες !! Σώσε μας, πατέρα, και ας όψονται!... όσοι μας έβαλαν στα λόγια !!.." |
Ιησούς Χριστός... και οι εβδομήντα (δυο) κομπάρσοι του στον περιφερόμενο θίασο των θεραπευτών!
Ω ΕΛΛΗΝΕΣ,αν πράγματι νομίζετε ότι είστε λαός έξυπνος,γιατί με την τυφλή πίστη σας και την εθελοδουλία σας,αποδείχνετε το αντίθετο,ακόμα και μπροστά στον καθρέπτη σας;;;;;;;;;
------------------------------------------------------------------------------
Ιησούς Χριστός... και οι εβδομήντα (δυο) κομπάρσοι του στον περιφερόμενο θίασο των θεραπευτών!
Του Μιχάλη Καλόπουλου.
Εβδομήντα (δυο) κομπάρσοι… στον περιφερόμενο θίασο των θεραπευτών!
Ο Ιησούς υπήρξε ο δαιμονο-διωκτικότερος ήρωας όλων των εποχών και αντιμετώπισε δαίμονες κάθε τύπου. Όσο αυτός όμως ξόρκιζε, τόσο οι δαιμονισμένοι πλήθαιναν! Κάποια στιγμή μάλιστα που ο ίδιος δεν πρόφταινε να ξορκίζει, τόσους πολλούς δαιμονισμένους που τον περιστοίχιζαν: «κάλεσε τους δώδεκα και τους έδωσε εξουσία επί δαιμόνων και νόσων» Λουκ.9.1.
Αλλά επειδή κι αυτοί δεν πρόφταιναν να αντιμετωπίσουν τις ορδές των δαιμονισμένων, που τους περιέβαλλαν, (προφανώς επρόκειτο για επιδημία) διάλεξε κι άλλους εβδομήντα που τους έστελνε προπομπούς σε κάθε πόλη και τόπο που έμελλε να επισκεφθεί!
Με πολύ προσοχή και περίσκεψη διαβάζουμε: «και έτερους εβδομήκοντα(δύο) ανέδειξεν (Μασ. διόρισε) ο Κύριος και απέστειλεν αυτούς ανά δύο πρό προσώπου αυτού (Μασ. έμπροσθεν αυτού) εις πάσαν πόλιν και τόπον όπου έμελλεν (και) αυτός να υπάγει... (τους έδωσε δε την εντολή) και εις όποιαν πόλιν εισέρχεσθε... θεραπεύετε τους εν αυτή ασθενείς». Λουκ.10.1,9.
Για σταθείτε όμως... τι ακριβώς συμβαίνει εδώ;
Χρειάζεται ελάχιστη σκέψη για να καταλάβουμε, ότι στο παραπάνω εδάφιο ομολογούνται πράγματα, που ποτέ δεν θα περιμέναμε να βρούμε γραμμένα!
Κατ’ αρχάς, όσο κι αν φαίνεται παράξενο, η παραπάνω δήλωση μάς διαβεβαιώνει, ότι οι επισκέψεις του Ιησού στους διάφορους τόπους, δεν ήταν αυθόρμητες και απρογραμμάτιστες, αλλά προϋπήρχε σχέδιο, για «κάθε τόπον και πόλη που επρόκειτο να επισκεφθεί» ο περιοδεύων σωτήρας! Αν δεν υπήρχε τέτοιος προσχεδιασμός επισκέψεων, δεν θα μπορούσε ποτέ να γραφτεί, ότι εβδομήντα άνθρωποι εστάλησαν «προ προσώπου» ή «έμπροσθεν αυτού, όπου έμελλε αυτός να υπάγει»!
Αυτό όμως που είναι σκανδαλωδώς ανεξήγητο, είναι το "γιατί" οι εβδομήντα αυτοί εξορκιστές, "βοηθοί" του, αποστέλλονται μπροστά απ’ τον Ιησού, (προπομποί) σε κάθε «πόλη και τόπο», αφού ήταν ήδη γνωστό και προγραμματισμένο, ότι τους τόπους αυτούς... επρόκειτο να τους επισκεφθεί ο ίδιος ο μέγας περιοδεύων σωτήρας!
Τι συμβαίνει λοιπόν; Δεν θα προλάβαινε, ή δεν θα μπορούσε ο γιος του θεού, να θεραπεύσει ό¬λους εκείνους τους παθόντες μόνος του, όταν κάποια στιγμή θα επισκεπτόταν τελικά αυτούς τους τόπους; Στέλνοντας όχι έναν, ούτε δυο, αλλά εβδομήντα(δύο) "θεραπευτές" να προηγηθούν, στους ίδιους ακριβώς τόπους που και εκείνος σκόπευε (έμελλε) να επισκεφθεί, πώς γνώριζε ότι θα απέμεινε έστω και ένας δαιμονισμένος ή ασθενής για να θεραπεύσει, όταν επιτέλους θα περνούσε κι αυτός απ’ τα ίδια αυτά μέρη;
Τι θέλει λοιπόν να μας πει ο ποιητής;
Τι ακριβώς μας λέει το παράξενο αυτό εδάφιο;
Ποιο είναι το κρυφό μήνυμά του;
Η συνέχεια εδώ:
http://www.epanellinismos.com/index.php?option=com_fireboard&func=view&id=10492&catid=9#10492
---
Μ. Καλόπουλος
Απ' το βιβλίο "Το Θέατρο της Σωτηρίας"
------------------------------------------------------------------------------
Ιησούς Χριστός... και οι εβδομήντα (δυο) κομπάρσοι του στον περιφερόμενο θίασο των θεραπευτών!
Του Μιχάλη Καλόπουλου.
Εβδομήντα (δυο) κομπάρσοι… στον περιφερόμενο θίασο των θεραπευτών!
Ο Ιησούς υπήρξε ο δαιμονο-διωκτικότερος ήρωας όλων των εποχών και αντιμετώπισε δαίμονες κάθε τύπου. Όσο αυτός όμως ξόρκιζε, τόσο οι δαιμονισμένοι πλήθαιναν! Κάποια στιγμή μάλιστα που ο ίδιος δεν πρόφταινε να ξορκίζει, τόσους πολλούς δαιμονισμένους που τον περιστοίχιζαν: «κάλεσε τους δώδεκα και τους έδωσε εξουσία επί δαιμόνων και νόσων» Λουκ.9.1.
Αλλά επειδή κι αυτοί δεν πρόφταιναν να αντιμετωπίσουν τις ορδές των δαιμονισμένων, που τους περιέβαλλαν, (προφανώς επρόκειτο για επιδημία) διάλεξε κι άλλους εβδομήντα που τους έστελνε προπομπούς σε κάθε πόλη και τόπο που έμελλε να επισκεφθεί!
Με πολύ προσοχή και περίσκεψη διαβάζουμε: «και έτερους εβδομήκοντα(δύο) ανέδειξεν (Μασ. διόρισε) ο Κύριος και απέστειλεν αυτούς ανά δύο πρό προσώπου αυτού (Μασ. έμπροσθεν αυτού) εις πάσαν πόλιν και τόπον όπου έμελλεν (και) αυτός να υπάγει... (τους έδωσε δε την εντολή) και εις όποιαν πόλιν εισέρχεσθε... θεραπεύετε τους εν αυτή ασθενείς». Λουκ.10.1,9.
Για σταθείτε όμως... τι ακριβώς συμβαίνει εδώ;
Χρειάζεται ελάχιστη σκέψη για να καταλάβουμε, ότι στο παραπάνω εδάφιο ομολογούνται πράγματα, που ποτέ δεν θα περιμέναμε να βρούμε γραμμένα!
Κατ’ αρχάς, όσο κι αν φαίνεται παράξενο, η παραπάνω δήλωση μάς διαβεβαιώνει, ότι οι επισκέψεις του Ιησού στους διάφορους τόπους, δεν ήταν αυθόρμητες και απρογραμμάτιστες, αλλά προϋπήρχε σχέδιο, για «κάθε τόπον και πόλη που επρόκειτο να επισκεφθεί» ο περιοδεύων σωτήρας! Αν δεν υπήρχε τέτοιος προσχεδιασμός επισκέψεων, δεν θα μπορούσε ποτέ να γραφτεί, ότι εβδομήντα άνθρωποι εστάλησαν «προ προσώπου» ή «έμπροσθεν αυτού, όπου έμελλε αυτός να υπάγει»!
Αυτό όμως που είναι σκανδαλωδώς ανεξήγητο, είναι το "γιατί" οι εβδομήντα αυτοί εξορκιστές, "βοηθοί" του, αποστέλλονται μπροστά απ’ τον Ιησού, (προπομποί) σε κάθε «πόλη και τόπο», αφού ήταν ήδη γνωστό και προγραμματισμένο, ότι τους τόπους αυτούς... επρόκειτο να τους επισκεφθεί ο ίδιος ο μέγας περιοδεύων σωτήρας!
Τι συμβαίνει λοιπόν; Δεν θα προλάβαινε, ή δεν θα μπορούσε ο γιος του θεού, να θεραπεύσει ό¬λους εκείνους τους παθόντες μόνος του, όταν κάποια στιγμή θα επισκεπτόταν τελικά αυτούς τους τόπους; Στέλνοντας όχι έναν, ούτε δυο, αλλά εβδομήντα(δύο) "θεραπευτές" να προηγηθούν, στους ίδιους ακριβώς τόπους που και εκείνος σκόπευε (έμελλε) να επισκεφθεί, πώς γνώριζε ότι θα απέμεινε έστω και ένας δαιμονισμένος ή ασθενής για να θεραπεύσει, όταν επιτέλους θα περνούσε κι αυτός απ’ τα ίδια αυτά μέρη;
Τι θέλει λοιπόν να μας πει ο ποιητής;
Τι ακριβώς μας λέει το παράξενο αυτό εδάφιο;
Ποιο είναι το κρυφό μήνυμά του;
Η συνέχεια εδώ:
http://www.epanellinismos.com/index.php?option=com_fireboard&func=view&id=10492&catid=9#10492
---
Μ. Καλόπουλος
Απ' το βιβλίο "Το Θέατρο της Σωτηρίας"
Ποσό επικίνδυνος είναι ο ορισμός του "αγαθού";
--------------------------------------------------------------------------------------
http://www.epanellinismos.com/index.php?option=com_fireboard&func=view&id=10491&catid=16#10491
«Εις ήντινα δε οικίαν εισέρχησθε, πρώτον λέγετε• Ειρήνη εις τον οίκον τούτον. Και εάν μεν ήναι εκεί υιός ειρήνης, θέλει αναπαυθή επ' αυτόν η ειρήνη σας• ει δε μη, θέλει επιστρέψει εις εσάς». Λουκάς 10:5-6
Δεν υπάρχει αποδοτικότερη απατή απ’ την πιστή σε παραποιημένες αγαθές ιδέες.
Τελικός σκοπός του σκοταδισμού είναι να μεταμορφωθεί σε άγγελο φωτός. Αυτό γίνεται εφικτό όταν καταφέρει να περάσει ως σωστό τον δικό του ορισμό του αγαθού! Δεν υπάρχει ισχυρότερη δύναμη παραπλάνησης απ’ τον διαστρεβλωμένο ορισμό του αγαθού. Δεν είναι τυχαίο που διαχρονικά το περιεχόμενο των αγαθών εννοιών, είναι ο τελικός στόχος κάθε εξουσίας, αφού κάθε ορισμός αγαθού ορίζει αυτόματα και τις πολυπόθητες αντιπαλότητες.
Ορίζοντας την "αγάπη" την "ειρήνη" την "αλήθεια" και την "δικαιοσύνη" ορίζουμε ταυτόχρονα το ανάλογο μισός, τον πόλεμο, το ψέμα και την αδικία! Ο ορισμός λοιπόν της εξουσίας είναι: πέρασε στον λαό τον δικό σου ορισμό του "αγαθού". Έτσι γεννήθηκε η "αγάπη μας" (επ’ αληθεία οριζομένη!) η "ειρήνη μας", η "δικαιοσύνη μας".
Κάποιοι λοιπόν έδωσαν τη σωστή μάχη εξουσίας και κατάφεραν να δώσουν την δική τους κατεύθυνση και περιεχόμενο, στα μεγάλα και αξιοπόθητα αυτά αγαθά.
Το τι ακριβώς πρέπει να ορίζουν αυτές οι πολυπόθητες έννοιες, θα έπρεπε να είναι υπό διαρκή αίρεση, βελτίωση και αναζήτηση και όχι να ορισθούν άπαξ δια παντός από κάποιους (θεούς ή δαίμονες) που κατάφεραν να τους δώσουν το δικό τους περιεχόμενο. Δεν υπάρχει σημαντικότερο όπλο επιβολής μιας απατής απ’ τους σκόπιμους ορισμούς (ιδανική πλάνη) του αγαθού.
Τελικά το ποια ειρήνη εννοούν οι βιβλικοί Μάγοι μας το αποκαλύπτει ο Παύλος:
Ματθ. 10.35
Διότι ήλθον να διαχωρίσω άνθρωπον κατά του πατρός αυτού και θυγατέρα κατά της μητρός αυτής και νύμφην κατά της πενθεράς αυτής•
Ρωμαιους 13.1-7
Πάσα ψυχή ας υποτάσσηται εις τας ανωτέρας εξουσίας. Διότι δεν υπάρχει εξουσία ειμή από Θεού• αι δε ούσαι εξουσίαι υπό του Θεού είναι τεταγμέναι.(Τίτον 3:1, A' Πέτρου 2:13, Παροιμίες 8:15, Δανιήλ 4:32)
2 Ώστε ο εναντιούμενος εις την εξουσίαν εναντιούται εις την διαταγήν του Θεού• οι δε εναντιούμενοι θέλουσι λάβει εις εαυτούς καταδίκην.
3 Διότι οι άρχοντες δεν είναι φόβος των αγαθών έργων, αλλά των κακών. Θέλεις δε να μη φοβήσαι την εξουσίαν; πράττε το καλόν, και θέλεις έχει έπαινον παρ' αυτής•
4 επειδή ο άρχων είναι του Θεού υπηρέτης εις σε προς το καλόν. Εάν όμως πράττης το κακόν, φοβού• διότι δεν φορεί ματαίως την μάχαιραν• επειδή του Θεού υπηρέτης είναι, εκδικητής διά να εκτελή την οργήν κατά του πράττοντος το κακόν.
5 Διά τούτο είναι ανάγκη να υποτάσσησθε ουχί μόνον διά την οργήν, αλλά και διά την συνείδησιν.
6 Επειδή διά τούτο πληρόνετε και φόρους• διότι υπηρέται του Θεού είναι εις αυτό τούτο ενασχολούμενοι.
7 Απόδοτε λοιπόν εις πάντας τα οφειλόμενα, εις όντινα οφείλετε τον φόρον τον φόρον, εις όντινα τον δασμόν τον δασμόν, εις όντινα τον φόβον τον φόβον, εις όντινα την τιμήν την τιμήν.
Έτσι προετοίμασαν τους ασελγείς γάμους του Χριστιανισμού με την εξουσία της Ρώμης. Έτσι γεννήθηκε ο μεσαίωνας κι έτσι αφανίσθηκαν οι Έλληνες από το σπαθί της Ρώμης, που το κρατούσαν αφελείς πιστοί στους ορισμούς των μάγων απ’ την Χαλδαία!
Μ. Καλόπουλος
http://www.epanellinismos.com/index.php?option=com_fireboard&func=view&id=10491&catid=16#10491
«Εις ήντινα δε οικίαν εισέρχησθε, πρώτον λέγετε• Ειρήνη εις τον οίκον τούτον. Και εάν μεν ήναι εκεί υιός ειρήνης, θέλει αναπαυθή επ' αυτόν η ειρήνη σας• ει δε μη, θέλει επιστρέψει εις εσάς». Λουκάς 10:5-6
Δεν υπάρχει αποδοτικότερη απατή απ’ την πιστή σε παραποιημένες αγαθές ιδέες.
Τελικός σκοπός του σκοταδισμού είναι να μεταμορφωθεί σε άγγελο φωτός. Αυτό γίνεται εφικτό όταν καταφέρει να περάσει ως σωστό τον δικό του ορισμό του αγαθού! Δεν υπάρχει ισχυρότερη δύναμη παραπλάνησης απ’ τον διαστρεβλωμένο ορισμό του αγαθού. Δεν είναι τυχαίο που διαχρονικά το περιεχόμενο των αγαθών εννοιών, είναι ο τελικός στόχος κάθε εξουσίας, αφού κάθε ορισμός αγαθού ορίζει αυτόματα και τις πολυπόθητες αντιπαλότητες.
Ορίζοντας την "αγάπη" την "ειρήνη" την "αλήθεια" και την "δικαιοσύνη" ορίζουμε ταυτόχρονα το ανάλογο μισός, τον πόλεμο, το ψέμα και την αδικία! Ο ορισμός λοιπόν της εξουσίας είναι: πέρασε στον λαό τον δικό σου ορισμό του "αγαθού". Έτσι γεννήθηκε η "αγάπη μας" (επ’ αληθεία οριζομένη!) η "ειρήνη μας", η "δικαιοσύνη μας".
Κάποιοι λοιπόν έδωσαν τη σωστή μάχη εξουσίας και κατάφεραν να δώσουν την δική τους κατεύθυνση και περιεχόμενο, στα μεγάλα και αξιοπόθητα αυτά αγαθά.
Το τι ακριβώς πρέπει να ορίζουν αυτές οι πολυπόθητες έννοιες, θα έπρεπε να είναι υπό διαρκή αίρεση, βελτίωση και αναζήτηση και όχι να ορισθούν άπαξ δια παντός από κάποιους (θεούς ή δαίμονες) που κατάφεραν να τους δώσουν το δικό τους περιεχόμενο. Δεν υπάρχει σημαντικότερο όπλο επιβολής μιας απατής απ’ τους σκόπιμους ορισμούς (ιδανική πλάνη) του αγαθού.
Τελικά το ποια ειρήνη εννοούν οι βιβλικοί Μάγοι μας το αποκαλύπτει ο Παύλος:
Ματθ. 10.35
Διότι ήλθον να διαχωρίσω άνθρωπον κατά του πατρός αυτού και θυγατέρα κατά της μητρός αυτής και νύμφην κατά της πενθεράς αυτής•
Ρωμαιους 13.1-7
Πάσα ψυχή ας υποτάσσηται εις τας ανωτέρας εξουσίας. Διότι δεν υπάρχει εξουσία ειμή από Θεού• αι δε ούσαι εξουσίαι υπό του Θεού είναι τεταγμέναι.(Τίτον 3:1, A' Πέτρου 2:13, Παροιμίες 8:15, Δανιήλ 4:32)
2 Ώστε ο εναντιούμενος εις την εξουσίαν εναντιούται εις την διαταγήν του Θεού• οι δε εναντιούμενοι θέλουσι λάβει εις εαυτούς καταδίκην.
3 Διότι οι άρχοντες δεν είναι φόβος των αγαθών έργων, αλλά των κακών. Θέλεις δε να μη φοβήσαι την εξουσίαν; πράττε το καλόν, και θέλεις έχει έπαινον παρ' αυτής•
4 επειδή ο άρχων είναι του Θεού υπηρέτης εις σε προς το καλόν. Εάν όμως πράττης το κακόν, φοβού• διότι δεν φορεί ματαίως την μάχαιραν• επειδή του Θεού υπηρέτης είναι, εκδικητής διά να εκτελή την οργήν κατά του πράττοντος το κακόν.
5 Διά τούτο είναι ανάγκη να υποτάσσησθε ουχί μόνον διά την οργήν, αλλά και διά την συνείδησιν.
6 Επειδή διά τούτο πληρόνετε και φόρους• διότι υπηρέται του Θεού είναι εις αυτό τούτο ενασχολούμενοι.
7 Απόδοτε λοιπόν εις πάντας τα οφειλόμενα, εις όντινα οφείλετε τον φόρον τον φόρον, εις όντινα τον δασμόν τον δασμόν, εις όντινα τον φόβον τον φόβον, εις όντινα την τιμήν την τιμήν.
Έτσι προετοίμασαν τους ασελγείς γάμους του Χριστιανισμού με την εξουσία της Ρώμης. Έτσι γεννήθηκε ο μεσαίωνας κι έτσι αφανίσθηκαν οι Έλληνες από το σπαθί της Ρώμης, που το κρατούσαν αφελείς πιστοί στους ορισμούς των μάγων απ’ την Χαλδαία!
Μ. Καλόπουλος
Ο Χριστός διορίζει άλλους 70 ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ και απειλεί με σάκκο και σποδό!!!!!!!!
Τι είναι αυτά;;;Εμ,βέβαια,αφού δεν έχουμε καθήσει ποτέ να ΔΙΑΒΑΣΟΥΜΕ τι γράφουν!!!!!!!!!Εδώ μιλάμε για φοβερά οργανωμένο σχέδιο,με αρχηγούς υπαρχηγούς,ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ,εργάτες(στρατιώτες-ζηλωτές)!!!!!!!
Δείτε ακόμα ένα σχετικό για να καταλάβετε πιο καλά:
Πόσοι ήταν οι "Απόστολοι" και ποιά η "αποστολή" το...
-------------------------------------------------------------------------
http://www.epanellinismos.com/index.php?option=com_fireboard&func=view&id=10479&catid=9#10479
ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ,κεφ.ί
1 Μετά δε ταύτα διώρισεν ο Κύριος και άλλους εβδομήκοντα, και απέστειλεν αυτούς ανά δύο έμπροσθεν αυτού εις πάσαν πόλιν και τόπον, όπου έμελλεν αυτός να υπάγη.
10:1-24 >>
2 Έλεγε λοιπόν προς αυτούς· Ο μεν θερισμός είναι πολύς, οι δε εργάται ολίγοι· παρακαλέσατε λοιπόν τον Κύριον του θερισμού να αποστείλη εργάτας εις τον θερισμόν αυτού.
10:1-24 >>
3 Υπάγετε· ιδού, εγώ σας αποστέλλω ως αρνία εν μέσω λύκων.
10:1-24 >>
4 Μη βαστάζετε βαλάντιον, μη σακκίον, μηδέ υποδήματα, και μηδένα χαιρετήσητε κατά την οδόν.
10:1-24 >>
5 Εις ήντινα δε οικίαν εισέρχησθε, πρώτον λέγετε· Ειρήνη εις τον οίκον τούτον.
10:1-24 >>
6 Και εάν μεν ήναι εκεί υιός ειρήνης, θέλει αναπαυθή επ' αυτόν η ειρήνη σας· ει δε μη, θέλει επιστρέψει εις εσάς.
10:1-24 >>
7 Εν αυτή δε τη οικία μένετε τρώγοντες και πίνοντες τα παρ' αυτών διδόμενα· διότι ο εργάτης είναι άξιος του μισθού αυτού· μη μεταβαίνετε εξ οικίας εις οικίαν.
10:1-24 >>
8 Και εις ήντινα πόλιν εισέρχησθε και σας δέχωνται, τρώγετε τα παρατιθέμενα εις εσάς,
10:1-24 >>
9 και θεραπεύετε τους εν αυτή ασθενείς και λέγετε προς αυτούς· Επλησίασεν εις εσάς η βασιλεία του Θεού.
10:1-24 >>
10 Εις ήντινα όμως πόλιν εισέρχησθε και δεν σας δέχωνται, εξελθόντες εις τας πλατείας αυτής, είπατε·
10:1-24 >>
11 Και τον κονιορτόν, όστις εκολλήθη εις ημάς εκ της πόλεώς σας, εκτινάσσομεν εις εσάς· πλην τούτο γινώσκετε, ότι επλησίασεν εις εσάς η βασιλεία του Θεού.
10:1-24 >>
12 Σας λέγω δε ότι εν τη ημέρα εκείνη ελαφροτέρα θέλει είσθαι η τιμωρία εις τα Σόδομα παρά εις την πόλιν εκείνην.
11:24-24 10:12-14 >>
13 Ουαί εις σε, Χοραζίν, ουαί εις σε, Βηθσαϊδά· διότι εάν εν τη Τύρω και Σιδώνι ήθελον γείνει τα θαύματα τα γενόμενα εν τω μέσω υμών,προ πολλού ήθελον μετανοήσει καθήμεναι εν σάκκω και σποδώ.
11:20-22 10:13-13 >>
14 Πλην εις την Τύρον και Σιδώνα ελαφροτέρα θέλει είσθαι η τιμωρία εν τη κρίσει παρά εις εσάς.
11:24-24 10:12-14 >>
15 Και συ, Καπερναούμ, ήτις υψώθης έως του ουρανού, θέλεις καταβιβασθή έως άδου.
11:23-23 10:15-15 >>
16 Όστις ακούει εσάς εμέ ακούει, και όστις αθετεί εσάς εμέ αθετεί, ο δε αθετών εμέ αθετεί τον αποστείλαντά με.
10:1-24 >>
17 Υπέστρεψαν δε οι εβδομήκοντα μετά χαράς, λέγοντες· Κύριε, και τα δαιμόνια υποτάσσονται εις ημάς εν τω ονόματί σου.
10:1-24 >>
18 Είπε δε προς αυτούς· Εθεώρουν τον Σατανάν ως αστραπήν εκ του ουρανού πεσόντα.
10:1-24 >>
19 Ιδού, δίδω εις εσάς την εξουσίαν του να πατήτε επάνω όφεων και σκορπίων και επί πάσαν την δύναμιν του εχθρού, και ουδέν θέλει σας βλάψει.
10:1-24 >>
20 Πλην εις τούτο μη χαίρετε, ότι τα πνεύματα υποτάσσονται εις εσάς· αλλά χαίρετε μάλλον ότι τα ονόματά σας εγράφησαν εν τοις ουρανοίς.
10:1-24 >>
21 Εν αυτή τη ώρα ηγαλλιάσθη κατά το πνεύμα ο Ιησούς και είπεν· Ευχαριστώ σοι, Πάτερ, Κύριε του ουρανού και της γης, ότι απέκρυψας ταύτα από σοφών και συνετών και απεκάλυψας αυτά εις νήπια· ναι, ω Πάτερ, διότι ούτως έγεινεν αρεστόν έμπροσθέν σου.
10:1-24 >>
22 Πάντα παρεδόθησαν εις εμέ υπό του Πατρός μου· και ουδείς γινώσκει τις είναι ο Υιός, ειμή ο Πατήρ, και τις είναι ο Πατήρ, ειμή ο Υιός και εις όντινα θέλη ο Υιός να αποκαλύψη αυτόν.
10:1-24 >>
23 Και στραφείς προς τους μαθητάς, είπε κατ' ιδίαν· Μακάριοι οι οφθαλμοί οι βλέποντες όσα βλέπετε.
10:1-24 >>
24 Διότι σας λέγω ότι πολλοί προφήται και βασιλείς επεθύμησαν να ίδωσιν όσα σεις βλέπετε, και δεν είδον, και να ακούσωσιν όσα ακούετε, και δεν ήκουσαν.
----------------
Ακόμα μια απόδειξη για τον οργανωμένο ΔΟΛΟ.
[διώρισεν ο Κύριος και άλλους εβδομήκοντα]
Ως υπαρχηγός,γιατί,[Πάντα παρεδόθησαν εις εμέ υπό του Πατρός μου· και ουδείς γινώσκει τις είναι ο Υιός, ειμή ο Πατήρ, και τις είναι ο Πατήρ, ειμή ο Υιός και εις όντινα θέλη ο Υιός να αποκαλύψη αυτόν]
Τους ΑΠΕΣΤΕΙΛΕ να προετοιμάσουν το έδαφος,σε εχθρικό έδαφος(εν μέσω λύκων)γιατί ο χρόνος είναι χρήμα και ο..."θερισμός πολύς",κι έπρεπε να βρεθούν συνεργάτες επειδή ήταν λίγοι
Μη μιλάτε με κανέναν,(φυσικά για να μην αναγνωριστούν)και στα σπίτια που σας στέλνω θα λέτε το σύνθημα:[Ειρήνη εις τον οίκον τούτον.]Φυσικά τους έστειλε σε δικούς τους,επειδή όμως δεν ήταν σίγουρος,τους είπε,αν είναι δικοί μας έχει καλώς,αλλιώς μαύρο φίδι που τους έφαγε!!!Εδώ αρχίζει τις κατάρες και τις άμεσες απειλές,ξεκαθαρίζοντας ότι αφού δεν έρχεστε μαζί μας,τότε:[Και τον κονιορτόν, όστις εκολλήθη εις ημάς εκ της πόλεώς σας, εκτινάσσομεν εις εσάς· πλην τούτο γινώσκετε, ότι επλησίασεν εις εσάς η βασιλεία του Θεού],εννοώντας φυσικά ως βασιλεία το σφαγείο
Τους ενημερώνει(τους 70 απόστολους)[ότι εν τη ημέρα εκείνη ελαφροτέρα θέλει είσθαι η τιμωρία εις τα Σόδομα παρά εις την πόλιν εκείνην]και τους εξηγεί με το αποκαλυπτικό:[διότι εάν εν τη Τύρω και Σιδώνι ήθελον γείνει τα θαύματα τα γενόμενα εν τω μέσω υμών,προ πολλού ήθελον μετανοήσει καθήμεναι εν σάκκω και σποδώ.]
ΑΡΑΓΕ ΤΙ ΝΑ ΗΤΑΝ Ο ΣΑΚΚΟΣ ΚΑΙ Ο-Η ΣΠΟΔΟΣ;;;;
Τα υπόλοιπα δικά σας!!!!!!!
Δείτε ακόμα ένα σχετικό για να καταλάβετε πιο καλά:
Πόσοι ήταν οι "Απόστολοι" και ποιά η "αποστολή" το...
-------------------------------------------------------------------------
http://www.epanellinismos.com/index.php?option=com_fireboard&func=view&id=10479&catid=9#10479
ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ,κεφ.ί
1 Μετά δε ταύτα διώρισεν ο Κύριος και άλλους εβδομήκοντα, και απέστειλεν αυτούς ανά δύο έμπροσθεν αυτού εις πάσαν πόλιν και τόπον, όπου έμελλεν αυτός να υπάγη.
10:1-24 >>
2 Έλεγε λοιπόν προς αυτούς· Ο μεν θερισμός είναι πολύς, οι δε εργάται ολίγοι· παρακαλέσατε λοιπόν τον Κύριον του θερισμού να αποστείλη εργάτας εις τον θερισμόν αυτού.
10:1-24 >>
3 Υπάγετε· ιδού, εγώ σας αποστέλλω ως αρνία εν μέσω λύκων.
10:1-24 >>
4 Μη βαστάζετε βαλάντιον, μη σακκίον, μηδέ υποδήματα, και μηδένα χαιρετήσητε κατά την οδόν.
10:1-24 >>
5 Εις ήντινα δε οικίαν εισέρχησθε, πρώτον λέγετε· Ειρήνη εις τον οίκον τούτον.
10:1-24 >>
6 Και εάν μεν ήναι εκεί υιός ειρήνης, θέλει αναπαυθή επ' αυτόν η ειρήνη σας· ει δε μη, θέλει επιστρέψει εις εσάς.
10:1-24 >>
7 Εν αυτή δε τη οικία μένετε τρώγοντες και πίνοντες τα παρ' αυτών διδόμενα· διότι ο εργάτης είναι άξιος του μισθού αυτού· μη μεταβαίνετε εξ οικίας εις οικίαν.
10:1-24 >>
8 Και εις ήντινα πόλιν εισέρχησθε και σας δέχωνται, τρώγετε τα παρατιθέμενα εις εσάς,
10:1-24 >>
9 και θεραπεύετε τους εν αυτή ασθενείς και λέγετε προς αυτούς· Επλησίασεν εις εσάς η βασιλεία του Θεού.
10:1-24 >>
10 Εις ήντινα όμως πόλιν εισέρχησθε και δεν σας δέχωνται, εξελθόντες εις τας πλατείας αυτής, είπατε·
10:1-24 >>
11 Και τον κονιορτόν, όστις εκολλήθη εις ημάς εκ της πόλεώς σας, εκτινάσσομεν εις εσάς· πλην τούτο γινώσκετε, ότι επλησίασεν εις εσάς η βασιλεία του Θεού.
10:1-24 >>
12 Σας λέγω δε ότι εν τη ημέρα εκείνη ελαφροτέρα θέλει είσθαι η τιμωρία εις τα Σόδομα παρά εις την πόλιν εκείνην.
11:24-24 10:12-14 >>
13 Ουαί εις σε, Χοραζίν, ουαί εις σε, Βηθσαϊδά· διότι εάν εν τη Τύρω και Σιδώνι ήθελον γείνει τα θαύματα τα γενόμενα εν τω μέσω υμών,προ πολλού ήθελον μετανοήσει καθήμεναι εν σάκκω και σποδώ.
11:20-22 10:13-13 >>
14 Πλην εις την Τύρον και Σιδώνα ελαφροτέρα θέλει είσθαι η τιμωρία εν τη κρίσει παρά εις εσάς.
11:24-24 10:12-14 >>
15 Και συ, Καπερναούμ, ήτις υψώθης έως του ουρανού, θέλεις καταβιβασθή έως άδου.
11:23-23 10:15-15 >>
16 Όστις ακούει εσάς εμέ ακούει, και όστις αθετεί εσάς εμέ αθετεί, ο δε αθετών εμέ αθετεί τον αποστείλαντά με.
10:1-24 >>
17 Υπέστρεψαν δε οι εβδομήκοντα μετά χαράς, λέγοντες· Κύριε, και τα δαιμόνια υποτάσσονται εις ημάς εν τω ονόματί σου.
10:1-24 >>
18 Είπε δε προς αυτούς· Εθεώρουν τον Σατανάν ως αστραπήν εκ του ουρανού πεσόντα.
10:1-24 >>
19 Ιδού, δίδω εις εσάς την εξουσίαν του να πατήτε επάνω όφεων και σκορπίων και επί πάσαν την δύναμιν του εχθρού, και ουδέν θέλει σας βλάψει.
10:1-24 >>
20 Πλην εις τούτο μη χαίρετε, ότι τα πνεύματα υποτάσσονται εις εσάς· αλλά χαίρετε μάλλον ότι τα ονόματά σας εγράφησαν εν τοις ουρανοίς.
10:1-24 >>
21 Εν αυτή τη ώρα ηγαλλιάσθη κατά το πνεύμα ο Ιησούς και είπεν· Ευχαριστώ σοι, Πάτερ, Κύριε του ουρανού και της γης, ότι απέκρυψας ταύτα από σοφών και συνετών και απεκάλυψας αυτά εις νήπια· ναι, ω Πάτερ, διότι ούτως έγεινεν αρεστόν έμπροσθέν σου.
10:1-24 >>
22 Πάντα παρεδόθησαν εις εμέ υπό του Πατρός μου· και ουδείς γινώσκει τις είναι ο Υιός, ειμή ο Πατήρ, και τις είναι ο Πατήρ, ειμή ο Υιός και εις όντινα θέλη ο Υιός να αποκαλύψη αυτόν.
10:1-24 >>
23 Και στραφείς προς τους μαθητάς, είπε κατ' ιδίαν· Μακάριοι οι οφθαλμοί οι βλέποντες όσα βλέπετε.
10:1-24 >>
24 Διότι σας λέγω ότι πολλοί προφήται και βασιλείς επεθύμησαν να ίδωσιν όσα σεις βλέπετε, και δεν είδον, και να ακούσωσιν όσα ακούετε, και δεν ήκουσαν.
----------------
Ακόμα μια απόδειξη για τον οργανωμένο ΔΟΛΟ.
[διώρισεν ο Κύριος και άλλους εβδομήκοντα]
Ως υπαρχηγός,γιατί,[Πάντα παρεδόθησαν εις εμέ υπό του Πατρός μου· και ουδείς γινώσκει τις είναι ο Υιός, ειμή ο Πατήρ, και τις είναι ο Πατήρ, ειμή ο Υιός και εις όντινα θέλη ο Υιός να αποκαλύψη αυτόν]
Τους ΑΠΕΣΤΕΙΛΕ να προετοιμάσουν το έδαφος,σε εχθρικό έδαφος(εν μέσω λύκων)γιατί ο χρόνος είναι χρήμα και ο..."θερισμός πολύς",κι έπρεπε να βρεθούν συνεργάτες επειδή ήταν λίγοι
Μη μιλάτε με κανέναν,(φυσικά για να μην αναγνωριστούν)και στα σπίτια που σας στέλνω θα λέτε το σύνθημα:[Ειρήνη εις τον οίκον τούτον.]Φυσικά τους έστειλε σε δικούς τους,επειδή όμως δεν ήταν σίγουρος,τους είπε,αν είναι δικοί μας έχει καλώς,αλλιώς μαύρο φίδι που τους έφαγε!!!Εδώ αρχίζει τις κατάρες και τις άμεσες απειλές,ξεκαθαρίζοντας ότι αφού δεν έρχεστε μαζί μας,τότε:[Και τον κονιορτόν, όστις εκολλήθη εις ημάς εκ της πόλεώς σας, εκτινάσσομεν εις εσάς· πλην τούτο γινώσκετε, ότι επλησίασεν εις εσάς η βασιλεία του Θεού],εννοώντας φυσικά ως βασιλεία το σφαγείο
Τους ενημερώνει(τους 70 απόστολους)[ότι εν τη ημέρα εκείνη ελαφροτέρα θέλει είσθαι η τιμωρία εις τα Σόδομα παρά εις την πόλιν εκείνην]και τους εξηγεί με το αποκαλυπτικό:[διότι εάν εν τη Τύρω και Σιδώνι ήθελον γείνει τα θαύματα τα γενόμενα εν τω μέσω υμών,προ πολλού ήθελον μετανοήσει καθήμεναι εν σάκκω και σποδώ.]
ΑΡΑΓΕ ΤΙ ΝΑ ΗΤΑΝ Ο ΣΑΚΚΟΣ ΚΑΙ Ο-Η ΣΠΟΔΟΣ;;;;Τα υπόλοιπα δικά σας!!!!!!!
Πως ο δόλος μιας κάστας κυρίευσε όλη τη Γη!!!!!
-------------------------------------------------------------------------------------
http://www.epanellinismos.com/index.php?option=com_fireboard&func=view&id=10467&catid=91#10467
Ένα μικρό, αλλά καλά οργανωμένο μυθολογικό θέατρο ανάστασης…
Ένα μικρό, αλλά καλά οργανωμένο μυθολογικό θέατρο ανάστασης… κάπου σε μια ασήμαντη και άγνωστη πρωτεύουσα, την Ιερουσαλήμ, έγινε αφορμή να αλλάξει όψη (και ιδιοκτήτη ο κόσμος μας!
Βεβαία αυτοί που έστησαν το σωτηρικό αυτό θέατρο δεν ήταν τυχαίοι. Είχαν ήδη αξιοθαύμαστη προϊστορία. Οι μάγοι εξ ανατολών, παραμμένουν άξιοι θαυμασμού, διότι έχουν μόνο κραταιές νίκες στο ενεργητικό τους.
Ταπείνωσαν την Αίγυπτο, ξετίναξαν την Βαβυλώνα, κατέβασαν τον Ξέρξη κατά της Ελλάδος, σκότωσαν τον Αλέξανδρο, ανέτρεψαν την πολιτισμικο-θρησκευτική κατάσταση της Μεσογείου, έκλεψαν την θέση των Ελλήνων απ' την συνδιοίκηση της Ρώμης, αφάνισαν τρις χιλιάδες πολιτισμικές εγκαταστάσεις των Ελλήνων σε ολόκληρη τη Μεσόγειο και φυσικά εσχάτως εξουθένωσαν οικονομικά τους αντιπάλους τους σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης.
Τέτοιους αναστημένους "θεούς" και μυθολογικά θέατρα ανάστασης, είχαν και οι Έλληνες να επιδείξουν στα Ελευσίνια μυστήρια με την ανάσταση του Ζαγραία Διόνυσου αλλά και στα Καβείρια μυστήρια με την ανάσταση του Κάβειρου από τον Ερμή. Δυστυχώς η θεατρικότητα στα χεριά των Ελλήνων μεταβλήθηκε σε εργαλείο απομυθοποίησης, μόρφωσης, προβληματισμού και διασκέδασης και ποτέ δεν έγινε εργαλείο πλατύτερης ελληνότροπης εξουσίας με την χειραγώγηση των μεταφυσικών λαϊκών φόβων και ελπίδων. Κάτι που με άκρα επιτυχία έκαναν οι μάγοι εξ ανατολών.
Και για να θυμηθούμε ποσό θεατρική αντιπαλότητα (ψευδαντιπαλότητα) υπήρχε ανάμεσα στον γίγαντα και δάσκαλο της ψαυδαντιπαλότητας Φαρισαϊσμό και τον καινοφανή Ιουδαιο-Χριστιανισμό, σας υπενθυμίζω δυο εικόνες από την Καινή Διαθήκη:
Η πρώτη είναι όταν ένας αρχισυνάγωγος έχει αντίρρηση για ένα "θαύμα" του Ιησού που έγινε ημέρα Σάββατο. Ο Γιάχσουα Χριστός, εν μέση οδό, κατακεραυνώνει τον αρχιερέα:
«Αποκριθείς δε ο αρχισυνάγωγος, αγανακτών ότι εις το σάββατον εθεράπευσεν ο Ιησούς, έλεγε προς τον όχλον• Εξ ημέραι είναι, εις τας οποίας πρέπει να εργάζησθε• εν ταύταις λοιπόν ερχόμενοι θεραπεύεσθε, και μη τη ημέρα του σαββάτου.
«Απεκρίθη λοιπόν προς αυτόν ο Κύριος και είπεν• Υποκριτά, δεν λύει έκαστος υμών εν τω σαββάτω τον βουν αυτού ή τον όνον από της φάτνης και φέρων ποτίζει;
αύτη δε, ούσα θυγάτηρ του Αβραάμ, την οποίαν ο Σατανάς έδεσεν, ιδού, δεκαοκτώ έτη, δεν έπρεπε να λυθή από του δεσμού τούτου τη ημέρα του σαββάτου;
Και ενώ, αυτός έλεγε ταύτα, κατησχύνοντο πάντες οι εναντίοι αυτού, και πας ο όχλος έχαιρε δι' όλα τα ένδοξα έργα τα γινόμενα υπ' αυτού». Λουκας 14-17
Μονό με τέτοια ανθεκτική υποκρισία και θέατρο μπορείς να πριμοδοτήσεις το ολοκαίνουργια κατασκεύασμα της αυριανής σου εξουσίας. Σκεφθείτε αυτόν τον αρχισυνάγωγο… τον ντυμένο με τα μεγαλόπρεπα άμφια και συνηθισμένο σε καθημερινές τιμές να δέχεται να ταπεινωθεί στον τόπο του και στην περιοχή του οπού για μια ζωή απολάμβανε μονό τιμές! Πόση κατανόηση έπρεπε να διαθέτει για την αξία του αυριανού τους κατασκευάσματος. Πόση ταπείνωση ήταν πρόθυμος να αντέξει χάριν της εξύψωσης ενός απλού Εβραίου στον ρολό του αυριανού Μεσσία, δεχόμενος μπροστά σ’ ολόκληρο το ποίμνιο του να τον αποκαλεί υβριστικά Υποκριτή!
Και για να βεβαιωθούμε ότι επρόκειτο για θέατρο, και προσχεδιασμένη υπομονή στην δημοσιά ύβρη, υπενθυμίζω πως όχι μονό ούτε μια κραυγή οργής ή εναντίωσης δεν έβγαλε ο μεγαλόσχημος αυτός ιερέας, αλλά ούτε και τον έκανε αποσυνάγωγο, στερώντας του κάθε επαφή με την συναγωγή και τους πιστούς του Ιουδαϊσμού!
Η δεύτερη εικόνα που δείχνει την αρτιότητα της προετοιμασίας για το νέο σχήμα του διεθνοποιημένου Ιουδαϊσμού (χριστιανισμού) είναι η αθρόα προσχώρηση των Ιουδαίων στον Χριστιανισμό 50 μόλις μέρες μετά την υποτιθεμένη ανάσταση του Ιησού!
«Εκείνοι λοιπόν μετά χαράς δεχθέντες τον λόγον αυτού εβαπτίσθησαν, και προσετέθησαν εν εκείνη τη ημέρα έως τρείς χιλιάδες ψυχαί». Πραξ 2.41
Έτσι: «Ο Θεός του Αβραάμ και Ισαάκ και Ιακώβ, (ο περίφημος Γιαχβέ) ο Θεός των πατέρων ημών, εδόξασε τον Υιόν αυτού Ιησούν, τον οποίον σεις παρεδώκατε και ηρνήθητε αυτόν ενώπιον του Πιλάτου». Πραξ. 3.13
Κατά χιλιάδες λοιπόν συνέρρεαν οι δήθεν νεοφώτιστοι στον Χριστιανισμό πράγμα που δείχνει ότι ένα μεγάλο μέρος των Φαρισαίων ήταν ήδη ενήμεροι για το τι ακριβώς θέατρο παιζόταν, και ποια η ανάγκη να προικοδοτηθεί η νέα θυγατρική εταιρία (συγνώμη θρησκεία) από τη μητρική θρησκεία του Ιουδαϊσμού που θα τους εξασφάλιζε το μέλλον τους. Ποια οργάνωση (ή εταιρεία) μπορεί να συγκριθεί με την απίστευτη αυτή ευελιξία και την αξιοθαύμαστη αυτή πανουργία του φαρισαϊσμού; Και μήπως σταματούσαν εδώ οι απίστευτες ελπιδεμπορικές ιδέες τους;
Δεν ξεπέρασαν οι μαθητές τον δάσκαλο τους σε εμπνεύσεις στημένων θαυμάτων; Δεν κατέκτησαν μέχρι το μεδούλι τους τις ψυχές των μεσογειακών εξελληνισμένων λαών;
Δεν κατάφεραν με την τόση αδράνεια μας να κρατήσουν στο απυρόβλητο το αποκαλυπτικότατο μαγικό τους Βιβλίο; Φταίνε μονό αυτοί που επεκταθήκαν όσο μπορούσαν σε ένα έναν αγώνα ουσιαστικά χωρίς αντίπαλο; Δεν είναι κατάντια να απομυθοποιούμε την Βίβλο μετά από 22 αιώνες που την είχαμε στα χεριά μας;
Έστω και με καθυστέρηση αιώνων λοιπόν: Μέγιστη λοιπόν των αναζητήσεων η αντιπαλογνωσία!
Μ. Καλόπουλος
http://www.epanellinismos.com/index.php?option=com_fireboard&func=view&id=10467&catid=91#10467
Ένα μικρό, αλλά καλά οργανωμένο μυθολογικό θέατρο ανάστασης…
Ένα μικρό, αλλά καλά οργανωμένο μυθολογικό θέατρο ανάστασης… κάπου σε μια ασήμαντη και άγνωστη πρωτεύουσα, την Ιερουσαλήμ, έγινε αφορμή να αλλάξει όψη (και ιδιοκτήτη
ο κόσμος μας!Βεβαία αυτοί που έστησαν το σωτηρικό αυτό θέατρο δεν ήταν τυχαίοι. Είχαν ήδη αξιοθαύμαστη προϊστορία. Οι μάγοι εξ ανατολών, παραμμένουν άξιοι θαυμασμού, διότι έχουν μόνο κραταιές νίκες στο ενεργητικό τους.
Ταπείνωσαν την Αίγυπτο, ξετίναξαν την Βαβυλώνα, κατέβασαν τον Ξέρξη κατά της Ελλάδος, σκότωσαν τον Αλέξανδρο, ανέτρεψαν την πολιτισμικο-θρησκευτική κατάσταση της Μεσογείου, έκλεψαν την θέση των Ελλήνων απ' την συνδιοίκηση της Ρώμης, αφάνισαν τρις χιλιάδες πολιτισμικές εγκαταστάσεις των Ελλήνων σε ολόκληρη τη Μεσόγειο και φυσικά εσχάτως εξουθένωσαν οικονομικά τους αντιπάλους τους σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης.
Τέτοιους αναστημένους "θεούς" και μυθολογικά θέατρα ανάστασης, είχαν και οι Έλληνες να επιδείξουν στα Ελευσίνια μυστήρια με την ανάσταση του Ζαγραία Διόνυσου αλλά και στα Καβείρια μυστήρια με την ανάσταση του Κάβειρου από τον Ερμή. Δυστυχώς η θεατρικότητα στα χεριά των Ελλήνων μεταβλήθηκε σε εργαλείο απομυθοποίησης, μόρφωσης, προβληματισμού και διασκέδασης και ποτέ δεν έγινε εργαλείο πλατύτερης ελληνότροπης εξουσίας με την χειραγώγηση των μεταφυσικών λαϊκών φόβων και ελπίδων. Κάτι που με άκρα επιτυχία έκαναν οι μάγοι εξ ανατολών.
Και για να θυμηθούμε ποσό θεατρική αντιπαλότητα (ψευδαντιπαλότητα) υπήρχε ανάμεσα στον γίγαντα και δάσκαλο της ψαυδαντιπαλότητας Φαρισαϊσμό και τον καινοφανή Ιουδαιο-Χριστιανισμό, σας υπενθυμίζω δυο εικόνες από την Καινή Διαθήκη:
Η πρώτη είναι όταν ένας αρχισυνάγωγος έχει αντίρρηση για ένα "θαύμα" του Ιησού που έγινε ημέρα Σάββατο. Ο Γιάχσουα Χριστός, εν μέση οδό, κατακεραυνώνει τον αρχιερέα:
«Αποκριθείς δε ο αρχισυνάγωγος, αγανακτών ότι εις το σάββατον εθεράπευσεν ο Ιησούς, έλεγε προς τον όχλον• Εξ ημέραι είναι, εις τας οποίας πρέπει να εργάζησθε• εν ταύταις λοιπόν ερχόμενοι θεραπεύεσθε, και μη τη ημέρα του σαββάτου.
«Απεκρίθη λοιπόν προς αυτόν ο Κύριος και είπεν• Υποκριτά, δεν λύει έκαστος υμών εν τω σαββάτω τον βουν αυτού ή τον όνον από της φάτνης και φέρων ποτίζει;
αύτη δε, ούσα θυγάτηρ του Αβραάμ, την οποίαν ο Σατανάς έδεσεν, ιδού, δεκαοκτώ έτη, δεν έπρεπε να λυθή από του δεσμού τούτου τη ημέρα του σαββάτου;
Και ενώ, αυτός έλεγε ταύτα, κατησχύνοντο πάντες οι εναντίοι αυτού, και πας ο όχλος έχαιρε δι' όλα τα ένδοξα έργα τα γινόμενα υπ' αυτού». Λουκας 14-17
Μονό με τέτοια ανθεκτική υποκρισία και θέατρο μπορείς να πριμοδοτήσεις το ολοκαίνουργια κατασκεύασμα της αυριανής σου εξουσίας. Σκεφθείτε αυτόν τον αρχισυνάγωγο… τον ντυμένο με τα μεγαλόπρεπα άμφια και συνηθισμένο σε καθημερινές τιμές να δέχεται να ταπεινωθεί στον τόπο του και στην περιοχή του οπού για μια ζωή απολάμβανε μονό τιμές! Πόση κατανόηση έπρεπε να διαθέτει για την αξία του αυριανού τους κατασκευάσματος. Πόση ταπείνωση ήταν πρόθυμος να αντέξει χάριν της εξύψωσης ενός απλού Εβραίου στον ρολό του αυριανού Μεσσία, δεχόμενος μπροστά σ’ ολόκληρο το ποίμνιο του να τον αποκαλεί υβριστικά Υποκριτή!
Και για να βεβαιωθούμε ότι επρόκειτο για θέατρο, και προσχεδιασμένη υπομονή στην δημοσιά ύβρη, υπενθυμίζω πως όχι μονό ούτε μια κραυγή οργής ή εναντίωσης δεν έβγαλε ο μεγαλόσχημος αυτός ιερέας, αλλά ούτε και τον έκανε αποσυνάγωγο, στερώντας του κάθε επαφή με την συναγωγή και τους πιστούς του Ιουδαϊσμού!
Η δεύτερη εικόνα που δείχνει την αρτιότητα της προετοιμασίας για το νέο σχήμα του διεθνοποιημένου Ιουδαϊσμού (χριστιανισμού) είναι η αθρόα προσχώρηση των Ιουδαίων στον Χριστιανισμό 50 μόλις μέρες μετά την υποτιθεμένη ανάσταση του Ιησού!
«Εκείνοι λοιπόν μετά χαράς δεχθέντες τον λόγον αυτού εβαπτίσθησαν, και προσετέθησαν εν εκείνη τη ημέρα έως τρείς χιλιάδες ψυχαί». Πραξ 2.41
Έτσι: «Ο Θεός του Αβραάμ και Ισαάκ και Ιακώβ, (ο περίφημος Γιαχβέ) ο Θεός των πατέρων ημών, εδόξασε τον Υιόν αυτού Ιησούν, τον οποίον σεις παρεδώκατε και ηρνήθητε αυτόν ενώπιον του Πιλάτου». Πραξ. 3.13
Κατά χιλιάδες λοιπόν συνέρρεαν οι δήθεν νεοφώτιστοι στον Χριστιανισμό πράγμα που δείχνει ότι ένα μεγάλο μέρος των Φαρισαίων ήταν ήδη ενήμεροι για το τι ακριβώς θέατρο παιζόταν, και ποια η ανάγκη να προικοδοτηθεί η νέα θυγατρική εταιρία (συγνώμη θρησκεία) από τη μητρική θρησκεία του Ιουδαϊσμού που θα τους εξασφάλιζε το μέλλον τους. Ποια οργάνωση (ή εταιρεία) μπορεί να συγκριθεί με την απίστευτη αυτή ευελιξία και την αξιοθαύμαστη αυτή πανουργία του φαρισαϊσμού; Και μήπως σταματούσαν εδώ οι απίστευτες ελπιδεμπορικές ιδέες τους;
Δεν ξεπέρασαν οι μαθητές τον δάσκαλο τους σε εμπνεύσεις στημένων θαυμάτων; Δεν κατέκτησαν μέχρι το μεδούλι τους τις ψυχές των μεσογειακών εξελληνισμένων λαών;
Δεν κατάφεραν με την τόση αδράνεια μας να κρατήσουν στο απυρόβλητο το αποκαλυπτικότατο μαγικό τους Βιβλίο; Φταίνε μονό αυτοί που επεκταθήκαν όσο μπορούσαν σε ένα έναν αγώνα ουσιαστικά χωρίς αντίπαλο; Δεν είναι κατάντια να απομυθοποιούμε την Βίβλο μετά από 22 αιώνες που την είχαμε στα χεριά μας;
Έστω και με καθυστέρηση αιώνων λοιπόν: Μέγιστη λοιπόν των αναζητήσεων η αντιπαλογνωσία!
Μ. Καλόπουλος
Ξέρξης,η εβραία Εσθήρ,ο εβραίος Μαρδοχαίος και οι...Θερμοπύλες
Πίσω από κάθε επίθεση εναντίον της Ελλάδος κατά περίεργο τρόπο βρίσκουμε πάντα εβραίους!!!!Και μάλιστα στα δικά τους κείμενα!!!!!!
------------------------------------------------------------------------------
------------------------------------------------------------------------------
Ξέρξης, Εσθήρ και... Θερμοπύλες!
Το ενδιαφέρον μας λοιπόν, για τον βασιλικό σύντροφο της Εσθήρ κορυφώνεται, όταν συνειδητοποιούμε, ότι αυτός, ο Ξέρξης Α΄, είναι ο βασιλιάς των Περσών, που απείλησε με αφανισμό ολόκληρο τον Μεσογειακό πολιτισμό, φέρνοντας μια ασύλληπτη σε μέγεθος στρατιά[1] κατά των Ελλήνων!
Ο Γ. Δ. Καψάλης γράφει: «Ξέρξης Α΄ βασιλεύς της Περσίας, διεδέχθη τον πατέρα του Δαρείο το 486 π.Χ. Νέος εξαίρετου κάλλους και μεγαλοπρεπής στην όψη... Δεν διέθετε πολεμικό ζήλο και απολάμβανε την ζωή στους κήπους των Σούσων. Η βασιλική όμως αξιοπρέπεια, του επέβαλε να συνεχίσει τον πόλεμο του πατρός του κατά της Αιγύπτου, και της επαναστατημένης Βαβυλώνας. Στο τρίτο έτος της βασιλείας του ευρέθη μεταξύ δύο παρατάξεων (για την καθυπόταξη ή μη της Ελλάδος)... της φιλοπολεμικής (παράταξης) που εκπροσωπούσε ο στρατηγός του Μαρδόνιος και της φιλειρηνικής (παράταξης) στην οποία προΐστατο ο Αρτάβανος ο θειος του Ξέρξη και αδελφός του πατρός του Δαρείου. Ο Ξέρξης δεν άργησε όμως να παρασυρθεί από το φιλοπόλεμο ρεύμα διότι και άλλοι παράγοντες συνετέλεσαν εις τούτο... (θα δούμε σε λίγο, ποιοί ενδεχομένως είναι αυτοί οι "άλλοι παράγοντες" που υπονοούνται εδώ, αλλά δεν κατονομάζονται). Μετά την μεγάλη απόφαση (της εκστρατείας κατά της Ελλάδος), οι προετοιμασίες (στρατολογήσεις) διήρκεσαν πλέον των τριών ετών». Και τελειώνει ο εν λόγω καθηγητής βεβαιώνοντας κι αυτός με την σειρά του ότι, αυτός είναι ιστορικά ο σύντροφος της Εσθήρ: «το τέλος του βασιλέα Ξέρξη (Α΄) ήταν επαίσχυντο, εξώκειλε σε κάθε είδος ακολασίες... Στην Παλαιά Διαθήκη είναι γνωστός με το όνομα Αχασβερός, στον οποίο αναφέρεται και η ιστορία της Εσθήρ». [2]
Η περιγραφή της καθόδου της στρατιάς του Ξέρξη στην Ελλάδα από τον Ηρόδοτο, είναι συγκλονιστική. Ποτάμια στερεύουν και λίμνες[3] αποξηραίνονται από τις ανυπολόγιστες ανάγκες σε τροφή και νερό, του τεράστιου συρφετού των ανθρώπων και των ζώων μεταφοράς, που έρχονται από τα βάθη της πολυάνθρωπης Ασίας, για να αφανίσουν μια για πάντα τον αρχαίο πολιτισμό των Μεσογειακών Ελλήνων.
Στο διάβα της η περσική στρατιά αφανίζει τα υλικά αποθέματα ολόκληρων φυλών και λαών, για να εξασφαλισθεί ένα μοναδικό γεύμα στην μεγαλύτερη στρατιά όλων των εποχών! Απ’ όπου περνάει, οι υποτελείς λαοί συνεισφέρουν υποχρεωτικά, στρατό και εφόδια, αυξάνοντας την έκταση της δύναμής του, πέρα από κάθε φαντασία. Η ταυτόχρονη στρατοπέδευσή τους απ’ την πόλη Θέρμη (σημερινή Θεσσαλονίκη) μέχρι τον ποταμό Αξιό[4] και η αποστράγγιση τού ποταμού Εχέδωρου[5] (σημερινού Γαλλικού (;!) ποταμού) για τις ανάγκες υδροδότησης των στρατιωτών του, δείχνουν το μέγεθος της κολοσσιαίας αυτής στρατιάς. (Ηρόδ. 7.124).
Δεν θα αναφερθούμε σε άλλες λεπτομέρειες της περσικής στρατιάς, εκτός από δύο περιπτώσεις, που προσωπογραφούν έντονα τον ανεγκέφαλο αυτόν Πέρση βασιλιά, που επικεφαλής ενός χείμαρου ασιατικής λάσπης, έρχεται να καταπλακώσει την μάννα του πολιτισμού Ελλάδα.
Η πρώτη περίπτωση, είναι η γνωστή καταμαστίγωση των υδάτων του Ελλησπόντου και η ρίψη αλυσίδων στην κοίτη του εις ένδειξη καθυπόταξης των υδάτων. Ηρόδ. 7.35. Και μια δεύτερη, που υπογραμμίζει ανατριχιαστικά το επίπεδο της περσικής βαρβαρότητας και της απίστευτης δεισιδαιμονίας! Για την δεύτερη αυτή περίπτωση διαβάζουμε: «διαβαίνοντας την γέφυρα του Στρυμόνα στην θέση εννέα οδοί (στην σημερινή Αμφίπολη) αναζητώντας αίσιους οιωνούς, κατάχωσαν[6] στην γη ζωντανούς, εννέα παλικάρια και εννέα κοπέλες του ντόπιου πληθυσμού»! Ηρόδ. 7.114.
Αυτός λοιπόν είναι κατά την έρευνά μας, ο "σύζυγος" της Εσθήρ, που από "θεία δίκη" θαρρείς, μπροστά στην ανδρεία και την ευφυΐα των τότε Ελλήνων, υπέστη τις ταπεινωτικότερες ήττες της παγκόσμιας ιστορίας, όπως στήν ανεπανάληπτη στα παγκόσμια χρονικά ηρωική μάχη των Θερμοπυλών, όπου ο γιγαντόψυχος Λεωνίδας, ο βασιλιάς της Σπάρτης, ημίθεος μεταξύ λεόντων, με τους τριακόσιους μαχητές του και ελάχιστους ακόμα Θεσπιείς, φτύνοντας κατάμουτρα τον θάνατο, κατέλαβαν τις παγκόσμιες κορυφές ανδρείας, απαντώντας περιφρονητικά στην ασιατική πλημμυρίδα, με το ανεπανάληπτο: «μολών λαβέ».[7]
Στους ήρωες αυτούς, στους οποίους ο παγκόσμιος πολιτισμός θα αποδίδει αιώνια τιμές αξεπέραστης ανδρείας, χρωστάμε την επιβίωση της κλασσικής αρχαιότητας, με όλα όσα αυτό σημαίνει! Οι άνδρες αυτοί έκαναν κυριολεκτικά επίδειξη περιφρόνησης στον θάνατο και ξάφνιασαν τον υπεράριθμο αντίπαλο, με την αξεπέραστη θυσιαστική τους ανδρεία. Αν και απλοί πολεμιστές, μαχόμενοι κόντρα στο ανέφικτο, έγιναν οι μέγιστοι προστάτες του πολιτισμού, για τους οποίους ο Ηρόδοτος αποδίδοντας ύστατο φόρο τιμής έγραψε: «εγώ έψαξα έμαθα και μάλιστα γνωρίζω τα ονόματά[8] τους»! Ηρόδ.7.224. Καταλήγοντας: «πολλοί μεν άνθρωποι, άνδρες[9] δε ολίγοι». Ηρόδ.7.210.10.
Μετά την τρομακτική ψυχολογική ήττα του Ξέρξη στις Θερμοπύλες, όπου ελάχιστοι ψυχωμένοι Έλληνες, σκότωσαν 22.000 Πέρσες, ακολούθησε αργότερα και για τον ογκώδη στόλο[10] του η εξευτελιστική ήττα στη ναυμαχία της Σαλαμίνος, από τον δαιμόνιο Θεμιστοκλή! Τελικά, ο στρατηλάτης της συμφοράς, ο Ξέρξης Α΄, ο του Δαρείου γιος, το ‘βαλε στα πόδια σαν λαγός, για να προλάβει άθικτη την γέφυρα στα στενά του Βοσπόρου και να επιστρέψει κυριολεκτικά σαν κυνηγημένος, ξανά στην αυλική ασφάλεια και τις βασιλικές ηδονές του στην Περσία. Το όνειρο της κατάκτησης των Ελλήνων, συντρίφθηκε οριστικά με την ήττα αργότερα και τού στρατηγού του Μαρδόνιου στις Πλαταιές.
Πέρα όμως απ’ τα ιστορικά αυτά δεδομένα, που είναι λίγο-πολύ γνωστά, εξαιρετικό νομίζω ενδιαφέρον παρουσιάζει, ο τρόπος που ο συγκεκριμένος Ξέρξης έλαβε την τελική απόφαση της συγκεκριμένης εκστρατείας του κατά της Ελλάδος!
Ο Ηρόδοτος, αφηγούμενος κάποιες ανεξήγητες εμπειρίες, που βάρυναν οριστικά στην τελική του απόφαση, μας παρέδωσε συγκλονιστικές λεπτομέρειες! Εντείνοντας λοιπόν την προσοχή μας, διαβάζουμε στον Ηρόδοτο: «αρχικά ο Ξέρξης δεν εκδήλωνε με κανένα τρόπο διάθεση να εκστρατεύσει εναντίον της Ελλάδος... και συγκέντρωνε στρατό (μόνο) εναντίον της Αιγύπτου. Στην αυλή του όμως, βρισκόταν και ασκούσε πάνω του μεγάλη επιρροή ο Μαρδόνιος,[11] ο γιος του Γωβρύα, εξάδελφος του Ξέρξη και γιος της αδελφής του Δαρείου, που δεν άφηνε ευκαιρία να μην του πει: βασιλιά μου δεν γίνεται να μην τιμωρήσουμε τους Αθηναίους... με τον καιρό ο Ξέρξης πείστηκε να εκστρατεύσει εναντίον της Ελλάδος. Αυτός ήταν ο δεύτερος χρόνος από τον θάνατο του Δαρείου, πρώτα όμως εκστράτευσε εναντίον των (επαναστατημένων) Αιγυπτίων. Αφού δε τους υπέταξε, οργάνωσε σύναξη των πρώτων ανάμεσα στους Πέρσες». Ηρόδ.7.5-7.
Ενώ λοιπόν ο Ξέρξης είχε παρασυρθεί από τους φιλοπόλεμους της αυλής και μάλιστα είχε δώσει εντολές προετοιμασίας, σε μια συζήτηση, ο συνετός θείος του ο Αρτάβανος, που έζησε από κοντά και τις εκστρατείες τού πατέρα του Δαρείου, τού είπε πως: «οι Έλληνες είναι πολύ πιο γενναίοι από τους Σκύθες και ασυναγώνιστοι σε στεριά και θάλασσα». Ηρόδ.7.10.18.
Επικαλούμενος μάλιστα ο γηραιός αξιωματούχος, προγενέστερες αποτυχίες των Περσών κατά των Ελλήνων και των Σκυθών, τού εξήγησε, ότι, ακόμα και η γέφυρα με την οποία ήταν αναγκασμένοι να ζεύξουν τον Βόσπορο, αποτελούσε ένα πρόσθετο κίνδυνο αφανισμού, αφού σε περίπτωση ήττας, σε ξηρά ή θάλασσα, οι Έλληνες καταστρέφοντας την γεφύρωση Ασίας και Ευρώπης, θα απέκοπταν οριστικά τον δρόμο της επιστροφής των στρατευμάτων του προς την ασφάλεια της Ασίας.
Φαίνεται πως ο έμπειρος αξιωματούχος, κατάφερε τελικά να βάλει οριστικά τον Ξέρξη σε σκέψεις ματαίωσης, ή αναβολής: «ύστερα έπεσε η νύχτα και όσο το γυρόφερνε στο μυαλό του (ο Ξέρξης) όλο και συνειδητοποιούσε πως δεν ήταν για το καλό του η εκστρατεία εναντίον των Ελλήνων. Όταν δε κατέληξε σ' αυτήν την απόφαση, τον πήρε ο ύπνος, και τότε, σε κάποια ώρα της νύχτας, όπως διηγούνται οι Πέρσες,[12] είδε ένα τέτοιο όνειρο,[13] ένας ψηλός, όμορφος άνδρας, στάθηκε πάνω απ' το κεφάλι του και του είπε: βασιλιά των Περσών, αλλάζεις απόφαση, να μην οδηγήσεις το στρατό σου εναντίον της Ελλάδος, τώρα μάλιστα που παράγγειλες να συγκεντρώσουν στρατό; Λοιπόν δεν κάνεις καλά που αλλάζεις απόφαση κι ούτε θα βρεθεί άνθρωπος να συμφωνήσει μαζί σου, ακολούθησε λοιπόν τώρα τον δρόμο που σου δείχνει η απόφαση που πήρες την ημέρα». Ηρόδ.7.11-12.
Το παράξενο αυτό όνειρο, μας θυμίζει έντονα τις νυχτερινές απειλές των "αγγέλων" της Π. Διαθήκης, που «κατ’ όναρ» και «εν ύπνω»[14] επέβαλαν στα αθώα θύματα, εμφυσώντας τον τρόμο της συμμόρφωσης στις υποδείξεις και τις απαιτήσεις των πατριαρχών!
Ο Ξέρξης όμως, την πρώτη αυτή φορά δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία στο όνειρό του. Έτσι την επαύριο ζήτησε από τους συνεργάτες του να πάψουν να τον επηρεάζουν στην κατεύθυνση της εκστράτευσης και να ματαιώσουν κάθε προετοιμασία λέγοντας: «αν και όσοι με παρακινούν να κάνω την εκστρατεία (κατά των Ελλήνων) δεν λείπουν στιγμή από κοντά μου... Όταν όμως άκουσα την γνώμη του Αρτάβανου, αποφάσισα να ακολουθήσω την γνώμη του. Λοιπόν, από την ώρα αυτή, αλλάζω απόφαση και δεν θα εκστρατεύσω εναντίον της Ελλάδος, χαρείτε λοιπόν την ησυχία σας. Τότε οι Πέρσες που τά ‘κουσαν αυτά, έπεσαν καταχαρούμενοι και τον προσκύνησαν.
Όταν όμως ξανάπεσε η νύχτα, το ίδιο όνειρο, στάθηκε ξανά πάνω απ’ το κεφάλι του κοιμώμενου (κείμ.: κατυπνωμένου) Ξέρξη, και του έλεγε. Γιε του Δαρείου, φανερά τώρα πια μπροστά στους Πέρσες αποκήρυξες την εκστρατεία (κατά των Ελλήνων) και καμμία σημασία δεν έδωσες στα λόγια μου. Βάλτο λοιπόν καλά στο μυαλό σου, αν δεν εκστρατεύσεις αμέσως (!) να πως θα καταλήξεις. Όπως μέσα σε λίγο καιρό έγινες μέγας και πολύς, έτσι γρήγορα θα γίνεις ταπεινός και ασήμαντος».
Ο Ξέρξης κατατρόμαξε και ανάστατος πετάχτηκε απ’ το κρεβάτι του και κάλεσε αμέσως τον Αρτάβανο. Όταν εκείνος έφτασε, ο Ξέρξης του είπε. Αρτάβανε, εγώ την πρώτη στιγμή, στην φρόνιμη συμβουλή σου απάντησα με χαμένα λόγια, ύστερα όμως άλλαξα γνώμη και πήρα απόφαση να κάνω κατά την συμβουλή σου. Θέλω λοιπόν να το κάνω, (δηλαδή να μην εκστρατεύσω κατά της Ελλάδος) μα δεν μπορώ, γιατί απ’ την ώρα που άλλαξα γνώμη και απόφαση, ένα φάντασμα έρχεται και ξανάρχεται στα όνειρά μου, που κάθε άλλο παρά επιδοκιμάζει την απόφασή μου αυτή. Μάλιστα, τώρα δα με κατατρόμαξε με απειλές.
Αν λοιπόν είναι θεός που μου το στέλνει και μόνο κάνοντας την εκστρατεία εναντίον της Ελλάδος ευχαριστηθεί, τότε σκέφτομαι πως το ίδιο ετούτο όνειρο θά ‘ρθει πετώντας και σε σένα. Λέω μάλιστα με τον νου μου, πως αυτό μπορεί να γίνει, (μόνο) αν φορέσεις την στολή μου και καθίσεις στον θρόνο μου και ύστερα πας να κοιμηθείς στο κρεβάτι μου». Ηρόδ.7.13-15.
Ο Αρτάβανος, δεν τον πίστεψε και του απάντησε με φρόνηση, πως: τα όνειρα δεν είναι παρά οι επιθυμίες και οι σκέψεις της ημέρας και δεν έχουν καμμία σχέση με θεό. Είσαι όμως βασιλιάς (του είπε), και μπορείς να πάρεις όποια απόφαση θέλεις, χωρίς να αναζητάς δικαιολογίες. Του είπε μάλιστα και μια όμορφη παροιμία, πως: και η θάλασσα, πολλές φορές λέει πως θέλει να δείξει τον καλό της εαυτό, μα δεν την αφήνει λέει ήσυχη ο αέρας! Έτσι και σένα, σε σπρώχνουν στην πλάνη οι κακές συναναστροφές σου».
Στην περίεργη πρόταση, να υποκριθεί ο Αρτάβανος για μια μέρα τον βασιλιά, για (να μπορέσει) να τον επισκεφθεί... το όνειρο, ο μυαλωμένος Αρτάβανος, μόνο που δεν πάτησε τα γέλια, λέγοντας του εντελώς προσγειωμένα, ότι τα όνειρα και οι θεοί που λένε ότι τα στέλνουν, δεν ξεγελιούνται από τα βασιλικά ρούχα και τις ψεύτικες τιμές που του προτείνει για μια μέρα!
Άλλωστε, συμπλήρωσε: «αν συνεχιστούν τα όνειρά σου βασιλιά μου, ακόμα και εγώ θα πω πως είναι από θεού». Βλέποντας όμως τον βασιλιά να επιμένει, δεν έχει λόγο να του αρνηθεί να παίξει στο θέατρο της συνάντησης με το "θεόσταλτο όνειρο": «Φόρεσε λοιπόν ο Αρτάβανος τα βασιλικά ρούχα και κάθισε στον θρόνο του Ξέρξη. Ύστερα όταν (το βράδυ) πήγε να κοιμηθεί στο βασιλικό κρεβάτι, την ώρα που τον είχε πάρει ο ύπνος, στάθηκε πάνω απ’ το κεφάλι και του Αρτάβανου το ίδιο όνειρο, που ερχόταν και ξαναρχόταν στον Ξέρξη. Και να τι του είπε: Εσύ είσαι λοιπόν εκείνος που βάλθηκε ν' αποτρέψει τον Ξέρξη από την εκστρατεία εναντίον της Ελλάδος, τάχα από έγνοια γι αυτόν; Ούτε τώρα, ούτε στο μέλλον θα μείνεις ατιμώρητος, φέρνοντας εμπόδια σ' αυτό που πρέπει να γίνει. Όσο για το τι θα πάθει οπωσδήποτε και ο ίδιος ο Ξέρξης αν με παρακούσει, έχει δηλωθεί σ' αυτόν τον ίδιο.
Ο Αρτάβανος έβγαλε μια κραυγή και πετάχτηκε απ' το κρεβάτι, γιατί το φάντασμα μετά τις απειλές, ήταν έτοιμο τα μάτια να του βγάλει με πυρωμένο σίδερο. Και αφού αφηγήθηκε στον Ξέρξη με λεπτομέρειες το όνειρο του είπε: Εγώ βασιλιά μου καθώς είδα με τα μάτια μου πολλές καταστροφές, είχα την γνώμη πως αν χαιρόσουν την ησυχία σου, θα σε μακάριζε όλος ο κόσμος. Επειδή όμως, απ’ ότι φαίνεται, μια θεϊκή δύναμη μας σπρώχνει, και τους Έλληνες θεόσταλτη καταστροφή τους περιμένει, κι εγώ λοιπόν από μόνος μου αλλάζω τώρα γνώμη κι απόφαση κι απ’ την μεριά σου ανακοίνωσε στους Πέρσες, τις εντολές που στέλνει ο θεός και δώσε διαταγή να εκτελέσουν όσα πρωτύτερα τους είχες παραγγείλει.
Έτσι σπρώχτηκε ο Ξέρξης στην απόφαση της εκστρατείας... και μετά απ' όλα αυτά, τρίτο όνειρο[15] του παρουσιάστηκε, πως στεφάνι ελιάς του φόρεσαν, που κατά τους Μάγους, σημάδι υποδούλωσης ήταν σ’ αυτόν ολόκληρου του κόσμου». Ηρόδ.7.16-19.
Πολλές φορές έχω την αίσθηση ότι ζούμε σ’ έναν κόσμο αδιατάρακτης μακαριότητας, παντοειδούς αφέλειας και πολυεπίπεδης απάθειας, γιατί, πώς αλλιώς μπορώ να περιγράψω τις απονευρωμένες αντιδράσεις όλων εκείνων των ανθρώπων, που διαβάζοντας αυτές τις αράδες, από τον πατέρα της ιστορίας Ηρόδοτο, δεν αισθάνθηκαν να τους διαπερνά ένα δριμύ ρίγος υποψιασμών;!
Δεν θα περίμενα βέβαια, να πεταχτούν, σαν τον Αρχιμήδη γυμνοί απ’ το χουζούρι της μπανιέρας τους, φωνάζοντας... εύρηκα, εύρηκα... πώς έσυραν τον Ξέρξη στην Ελλάδα! Αλλά νομίζω πως δεν θα ήταν διόλου υπερβολή, αν τους ζητούσαμε να σταθούν λίγο περισσότερο, εξερευνώντας στοχαστικά τις πιθανές εκδοχές, της εντελώς παράξενης αυτής περιγραφής, που βρίσκεται ακριβώς στην αφετηρία της πολυσήμαντης και πολύνεκρης Περσο-ελληνικής σύγκρουσης!
Μπορώ να δεχθώ, ότι στον μέσο αναγνώστη δεν γεννιούνται ερμηνευτικές υποψίες... τι συμβαίνει όμως με τους κατ’ επάγγελμα ιστορικούς; Γιατί παρακάμπτουν τέτοιες κραυγαλέες εκδοχές; Γιατί δεν προβληματίζονται; "Κανείς" δεν θα μπορέσει να μου εξηγήσει ικανοποιητικά, αυτή την μαζική στροφή των "ειδικών", στην επιφανειακή και την συμβατική ερμηνεία των ιστορικών μας δεδομένων, που νομίζω πιά, πως εγγίζει επικίνδυνα τα όρια της αυτοαχρήστευσης. Θα ‘λεγε κανείς, πως δεν μας ενδιαφέρει καθόλου να προχωρήσουμε τους υποψιασμούς μας πέρα απ’ τα συνηθισμένα όριά τους!
Αλήθεια, τι μας υποχρεώνει να δεχθούμε ότι ο Ηρόδοτος στην παραπάνω περιγραφή υπερβάλει ή ψεύδεται; Ότι τα περί ονείρων απλώς τα φαντάσθηκε και μόνο «χάριν δραματοποίησης» (όπως επιμένουν κάποιοι ιστορικοί) ενσωμάτωσε την εκπληκτική αυτή ονειρο-χειραγώγηση του σημαντικότερου Περσο-ελληνικού πολέμου;
Γιατί είναι προτιμότερο να δεχθούμε, ότι οι Πέρσες, που κατά δήλωση του Ηροδότου, του αφηγήθηκαν το περιστατικό ψεύδονται; Ή πως όλα αυτά, απλώς είναι υπερβολικά και παράδοξα, για να αποτελούν αληθινή αφετηρία τόσο σημαντικών εξελίξεων;
Αιώνες τώρα, έχουμε πράγματι δεχθεί αδιαμαρτύρητα μόνο τέτοιες χαριστικές και απαξιωτικές εξηγήσεις. Μήπως όμως, παραβλέπουμε τελικά το αυτονόητο και δεν θέλουμε να δούμε ότι παρόμοια "όνειρα" ήταν... και γιατί όχι... παραμένουν ακόμα, ο καλύτερος μηχανισμός χειραγώγησης της ιστορίας και η συνηθέστερη αιτία παντοειδούς "πολέμου"; Ποιός μας απαγορεύει να εξετάσουμε προσεκτικά και την εντελώς ύπουλη και ραδιούργα πλευρά του πράγματος; Μήπως, μέσα από την μόνιμη απαξίωση τέτοιων προεκτάσεων στην ιστορική έρευνα, "κάποιοι" στους πανεπιστημιακούς κύκλους, υπαγορεύουν έντεχνα ένα κλίμα ιστορικού καθωσπρεπισμού, αποκλείοντας έμμεσα τις "ακραίες" εξηγήσεις, ακριβώς για να μείνουν στο σκοτάδι οι δυνάμεις εκείνες που με αφανείς τρόπους όρισαν τις ιστορικές εξελίξεις;
Στο εννιάτομο έργο του Ηροδότου, εξετάζοντας δέκα περίπου αναφορές σε όνειρα, που σχεδόν αποτελούν και το σύνολο των αναφορών του στα όνειρα,[16] διαπίστωσα, ότι καμμία άλλη περίπτωση, δεν έχει ούτε την έκταση (των 146 στοίχων!), που αφιερώνει ο Ηρόδοτος στην συγκεκριμένη περίπτωση, αλλά ούτε και το πλήθος των λεπτομερειών, που καθιστούν την περίπτωση αυτή εξόχως μοναδική, εξαιρετικά λειτουργική και οπωσδήποτε άκρως ενδιαφέρουσα! Γιατί πρέπει λοιπόν, αιώνες τώρα, να αποκλείεται, μονίμως, ασυζητητί και απολύτως, έστω και σαν αμυδρό ενδεχόμενο, η κυριολεκτική ερμηνεία της αφήγησης;
Στην δική μας περίπτωση, η κατά γράμμα (κυριολεκτική[17] ) ερμηνεία της αφήγησης την οποία κατ’ επανάληψη επιχειρήσαμε, στην απόπειρα ερμηνείας των βιβλικών θαυμάτων, απέδωσε εκπληκτικά αποτελέσματα! Όταν λοιπόν προσεγγίζοντας οποιονδήποτε γρίφο, αποκλείουμε συνεχώς, έναν συγκεκριμένο τύπο ερμηνείας, (εδώ το ενδεχόμενο κυριολεξίας) χάνουμε την ευκαιρία να ερευνήσουμε τα ενδεχομένως αυθεντικά χαρακτηριστικά του γρίφου! Το αίνιγμα διαιωνίζεται γιατί οι πραγματικοί μηχανισμοί που το γέννησαν, παραμένουν αόρατοι.
Η αφήγηση μάλιστα του Ηρόδοτου, επανέρχεται στην ίδια αυτή ονειρική εμπειρία των δύο ανδρών, και καταγράφει μια αποκαλυπτική συνομιλία μεταξύ τους, που δείχνει ότι τρία τουλάχιστον χρόνια μετά, εκστρατεύοντας πια κατά της Ελλάδος, εξακολουθούν να θυμούνται και να συζητούν την καθοριστική σημασία των ονειρικών εκείνων πιέσεων, υπέρ της εκστρατείας: «Καθώς δε ο Ξέρξης αντίκριζε τον Ελλήσποντο που είχε σκεπαστεί εντελώς από καράβια και οι ακρογιαλιές του πέρα ως πέρα από ανθρώπους (στρατιώτες) δάκρυσε, μακάρισε εαυτόν και ύστερα... (ρώτησε) Αρτάβανε, μπροστά μας έχουμε σπουδαίες επιχειρήσεις, πες μου λοιπόν την αλήθεια, αν το όνειρο που είδες στον ύπνο σου δεν ήταν τόσο έντονο, (ξεκάθαρο, αληθινό, κείμ: η όψις του ενυπνίου μη ούτω εναργής) θα επέμενες στην πρώτη γνώμη σου, αποτρέποντάς με να εκστρατεύσω εναντίον της Ελλάδος ή (τελικά) θα άλλαζες γνώμη; Βασιλιά μου, (απάντησε με εξαιρετικό σκεπτικισμό ο Αρτάβανος) μακάρι να έχει την κατάληξη που θέλουμε, η οπτασία που παρουσιάστηκε στον ύπνο μου. Εγώ όμως, ακόμα και τώρα είμαι κυριευμένος από φόβο, τα 'χω χαμένα και πολλά άλλα βάζω με το νου μου». Ηρόδ.7.47.
Δεν θα μάθουμε ποτέ τι ακριβώς εννοούσε μ’ αυτά τα τελευταία του λόγια ο σκεπτικιστής Αρτάβανος. Εμείς σημειώνουμε, ότι τρία ολόκληρα χρόνια μετά, τα δύο θύματα θυμούνται ακόμα! Θυμούνται και σχεδόν με τρόμο σχολιάζουν και παραδέχονται, ότι τα εφιαλτικά εκείνα "όνειρα" υπήρξαν το πραγματικό άγκιστρο, που κυριολεκτικά έσυρε τον Ξέρξη Α΄, στην περιπέτεια της εκστρατείας κατά των Ελλήνων.
Πότε συμβαίνουν όλα αυτά;
Υπάρχει όμως κάποια, έστω και υποτυπώδης χρονική ταύτιση, της δράσης των ηρώων του βιβλίου της Εσθήρ, με τον χρόνο που ο Ηρόδοτος τοποθετεί τους ανθελληνικούς ονειρικούς εκβιασμούς; Όπως καταλαβαίνετε η ερώτηση είναι άκρως ενδιαφέρουσα και δεν είναι καθόλου παράξενο που εμείς θα μπούμε στον πειρασμό να συγκρίνουμε τα χρονικά δεδομένα του βιβλίου της Εσθήρ με αυτά του Ηροδότου! Το αληθινά παράξενο και εντελώς ανεξήγητο είναι, το γιατί δεν έχουν γίνει προ πολλού, ένα πλήθος από ανάλογες σοβαρές ιστορικές μελέτες στο ίδιο θέμα!
Για να σχηματίσουμε μια στοιχειώδη εικόνα, πρέπει να σημειώσουμε κάποιες αφετηριακές χρονολογίες. Ο Ξέρξης λοιπόν, ανέλαβε την βασιλεία αμέσως μετά τον θάνατο του πατρός του Δαρείου, την άνοιξη του 486 π.Χ. Δύο χρόνια μετά και συγκεκριμένα «την άνοιξη του 484 π.Χ. εκστράτευσε κατά των επαναστατημένων Αιγυπτίων».[18] Αφού επέστρεψε, έκανε μέγα επινίκιο συμπόσιο.
Τέσσερα χρόνια αργότερα, το έτος 480 π.Χ. ο Ξέρξης εκστράτευσε κατά των Ελλήνων, αφού προετοιμάσθηκε επί τρία περίπου χρόνια. Η απόφαση λοιπόν της εκστρατείας κατά των Ελλήνων, ελήφθη στον ενδιάμεσο χρόνο, ανάμεσα στο εορταστικό συμπόσιο της επιστροφής του από την Αίγυπτο και της τρίχρονης προετοιμασίας κατά της Ελλάδος, δηλαδή ανάμεσα στα έτη 484-483 π.Χ.
Για το συγκεκριμένο συμπόσιο του Ξέρξη, ο Ηρόδοτος γράφει: «στον δεύτερο χρόνο από τον θάνατο του Δαρείου, (άρα και στον δεύτερο χρόνο της βασιλείας του) αφού πρώτα εκστράτευσε εναντίον των (επαναστατημένων) Αιγυπτίων και τους υπέταξε, (επέστρεψε και) οργάνωσε σύναξη των πρώτων (αξιωματούχων) ανάμεσα στους Πέρσες». Ηρόδ.7.5-7.
Στο βιβλίο της Εσθήρ, το ίδιο περιστατικό αναφέρεται ως: «συμπόσιο εις πάντας τους άρχοντας αυτού (και τοποθετείται) στον τρίτο χρόνο της βασιλείας του (Ξέρξη)». Εσθ.1.3. Η διαφορά που εμφανίζεται εδώ, μπορεί να είναι πολύ μικρότερη του ενός έτους! Αν υποθέσουμε ότι ο Ηρόδοτος αναφέρεται στο τέλος του δεύτερου έτους και η Βίβλος στην αρχή του τρίτου έτους της βασιλείας του Ξέρξη, τότε η φαινομενική χρονική διαφορά σχεδόν εκμηδενίζεται!
Βίβλος λοιπόν και Ηρόδοτος, συμπίπτουν σχεδόν απόλυτα, ορίζοντας την αφετηρία των εξελίξεων, δηλαδή το συμπόσιο μετά την καθυπόταξη των Αιγυπτίων, κάπου στην αρχή του τρίτου έτους της βασιλείας του Ξέρξη άρα και στα έτη 484-483 π.Χ. Η σύμπτωση των δύο ανεξάρτητων κειμένων, είναι εκπληκτική.
Πότε όμως εμφανίζεται ο Μαρδοχαίος στο παλάτι του Ξέρξη; Στην αρχή του βιβλίου και στο κείμενο των Ο΄, (που απαλείφθηκε από τους Μασορίτες), διαβάζουμε, τα εξής αποκαλυπτικά: «την πρώτη μέρα του πρώτου μήνα (κείμ: τον μήνα Νισάν) του δευτέρου έτους της βασιλείας του (Αρτα)Ξέρξη, όνειρο είδε ο Μαρδοχαίος. Ο άνθρωπος αυτός (ο Μαρδοχαίος) ήταν Ιουδαίος, κατοικούσε στα Σούσα και ήταν άνθρωπος μέγας, υπηρετών στην αυλή του βασιλέως». Ο΄Εσθ.1.1α.
Ο Μαρδοχαίος λοιπόν ήταν στο παλάτι του Ξέρξη από την αρχή σχεδόν της βασιλείας του, αφού απ’ την αρχή του δευτέρου έτους της βασιλείας του Ξέρξη, υπηρετούσε ήδη στην αυλή του βασιλιά και είχε όλο τον χρόνο να εξοικειωθεί με την αυλική πραγματικότητα και να προετοιμάσει τον δρόμο της Εσθήρ, που εμφανίζεται στην ζωή του Ξέρξη όταν στις αρχές του τρίτου χρόνου της βασιλείας του και στο προαναφερθέν συμπόσιο, καθαιρείται η ανυπάκουη Αστίν και αντικαταστάτριά της, εκλέγεται η εκπαιδευμένη στον έρωτα από τον Μαρδοχαίο Εσθήρ!
Γνωρίζουμε επίσης, ότι μετά τα «θεία ενύπνια», (Ηρόδ.16.19), που επέβαλαν εκβιαστικά την απόφαση στον Ξέρξη, να εκστρατεύσει κατά της Ελλάδος, έως την τελική εκστρατεία, που συνέβη το 480 π.Χ, μεσολάβησαν τρία περίπου χρόνια προετοιμασίας. Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι τα τρία τελευταία αυτά χρόνια, οι δύο συνωμότες, ο Μαρδοχαίος και η Εσθήρ, βρίσκονται κυριολεκτικά θρονιασμένοι, ο πρώτος στη θέση του υψηλόβαθμου αυλικού και η Εσθήρ στην αγκαλιά και στον κοιτώνα του Ξέρξη! Αυτός είναι και ο χρόνος που ο Ηρόδοτος τοποθετεί το μπαράζ των απειλητικών ονείρων, που υποχρέωσαν τον Ξέρξη να αρχίσει τις προετοιμασίες για την μεγαλύτερη επίθεση που δέχθηκε ποτέ το γένος των Ελλήνων!
Η αλήθεια είναι, ότι μετά την επαρκέστατη αυτή χρονική σύμπτωση, το βιβλίο της Εσθήρ, αλλοιώνει εσκεμμένα τα υπόλοιπα χρονικά του δεδομένα, εμφανίζοντας μια χονδροειδή και ολοφάνερα σκόπιμη όπως θα δείτε αριθμητική σύγχυση. Διότι, ενώ παραδέχεται ότι η καθαίρεση της Αστίν και το ζήτημα εξεύρεσης νέας "βασίλισσας" γεννιέται στην αρχή του τρίτου χρόνου της βασιλείας του Ξέρξη, (Εσθ.1.3) και συγκεκριμένα, εφτά μόλις μέρες μετά την έναρξη του συμποσίου, (Εσθ.1.9), η Εσθήρ, η φλογερή αντικαταστάτρια της Αστίν, φτάνει στην αγκαλιά του απαρηγόρητου βασιλιά... ένα ολόκληρο χρόνο μετά! (Εσθ.2.12). Παρ’ όλα αυτά, δεν βρισκόμαστε κάπου στο τέταρτο έτος της βασιλείας του Ξέρξη, ως θα έπρεπε, αλλά: «η Εσθήρ εφέρθη προ του βασιλέως εις τον βασιλικόν οίκο, τον δέκατο μήνα του έβδομου έτους της βασιλείας αυτού»! Εσθ.2.16.
Δηλαδή, η Εσθήρ αντικαθιστά την Αστίν, στην αγκαλιά του απαρηγόρητου Ξέρξη, πέντε περίπου χρόνια μετά την απομάκρυνση της Αστίν και την λήξη του μοιραίου συμποσίου!!! Όπως καταλαβαίνετε, κάτι τέτοιο είναι εντελώς αφύσικο αλλά και ανακόλουθο ακόμα και με την ίδια την ιστορία της Εσθήρ! Είναι αδύνατον, το θέμα της αντικατάστασης της ποθητής Αστίν, να γεννήθηκε το 484 π.Χ. στην αρχή του τρίτου χρόνου της βασιλείας του βασιλιά Ξέρξη και η αντικατάστασή της απ’ την Εσθήρ, να έγινε το 479 π.Χ. δηλαδή, πέντε ολόκληρα χρόνια αργότερα, και το σημαντικότερο... μετά την συντριβή του Ξέρξη στην Ελλάδα! Κάποιοι λοιπόν έχουν αλλοιώσει σκόπιμα αυτές της χρονικές επισημάνσεις!
Οι αδέξια παρατραβηγμένες αυτές χρονομεταθέσεις στο βιβλίο της Εσθήρ, είναι εξαιρετικά αποκαλυπτικές! Για να συνειδητοποιήσουμε την αξία αυτής της υπερβολικής χρονομετάθεσης, πρέπει να θυμόμαστε συνεχώς ότι η καταστρεπτικότατη εκστρατεία του Ξέρξη κατά της Ελλάδος, συνέβη το 480 π.Χ. Έτσι θα γίνει αμέσως φανερό το γιατί η Εσθήρ έπρεπε να φτάσει στην αγκαλιά του Ξέρξη το 479 π.Χ. δηλαδή πέντε χρόνια μετά την Αστίν, (που υποτίθεται ότι έπρεπε να αντικαταστήσει) ώστε να βρεθεί στην αγκαλιά του Ξέρξη ένα χρόνο μετά τον φθοροποιό για τους Έλληνες πόλεμο!
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η μετάφραση του βιβλίου της Εσθήρ (μετάφραση των Ο΄) έγινε στην πρωτεύουσα του Μακεδόνα στρατηλάτη και ένδοξου τιμωρού των Περσών Μεγάλου Αλέξανδρου και στο λαμπρότερο κέντρο της αυτοκρατορίας του, την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου υπό την επίβλεψη και το απειλητικό μεγαλείο ενός ένδοξου επίγονου του Αλέξανδρου, του Πτολεμαίου Β΄ (285-246 π.Χ.).
Για τους λόγιους Ιουδαίους μεταφραστές λοιπόν, ήταν παραπάνω από προφανής η ανάγκη, απ’ τα γραπτά τους κείμενα, να μην προκύπτει ότι η Εσθήρ εμφανίσθηκε στην αγκαλιά και τον κοιτώνα του μεγαλύτερου εχθρού των Ελλήνων Ξέρξη, πριν απ’ την εκστρατεία του (480 π.Χ.) κατά της Ελλάδος! Έτσι, ενώ η Εσθήρ γίνεται η εκλεκτή του βασιλιά, λίγο μετά το συμπόσιο, δηλαδή το 484 π.Χ., φτάνει στην αγκαλιά του... πέντε ολόκληρα χρόνια μετά! (το 479 π.Χ.) για να μην μπορεί κανείς ευθέως να χρεώσει στην Εσθήρ ή στον Μαρδοχαίο οποιαδήποτε ανθελληνική επιρροή στις επιθετικές κατά των Ελλήνων αποφάσεις του Ξέρξη!
Οι χρονομεταθέσεις αυτές (όποτε κι αν έγιναν[19]) αν και υπερβολικές και εξόφθαλμες, έπαιξαν επιτυχώς μέχρι σήμερα τον διπλό τους ρόλο. Στους μυημένους ομοεθνείς της Εσθήρ, οι μισές (σωστές) χρονικές σημειώσεις μετέδιδαν επιτυχώς το πραγματικό μήνυμα της δραστικής ανάμειξης της Εσθήρ στην ιστορία, ενώ οι υπόλοιπες οι παρατραβηγμένες και αλλοιωμένες, αιώνες τώρα, εξοστράκιζαν με επιτυχία, τους ελάχιστους χλιαρούς υποψιασμούς των εκατομμυρίων θεοπαρμένων Ελλήνων και λοιπών απαθών αναγνωστών, της θεολογικά εξωραϊσμένης αυτής ιστορίας της Εσθήρ!
Βλέπε την συνέχεια στο άρθρο: Περί "θεών", ονείρων και "θαυμάτων":
http://www.epanellinismos.com/index.php?option=com_fireboard&Itemid=71&func=view&id=7586&catid=8
Μ. Καλόπουλος
1) Ο συντηρητικότερος όλων Κτησίας γράφει: «Ξέρξης δε συνεγείρας στρατιάν περσικήν άνευ των αρμάτων ογδοήκοντα μυριάδας (800.000) και χιλίας τριήρεις ήλαυνε επί την Ελλάδα». Ο Ηρόδοτος όπως θα δούμε παρακάτω, καταγράφει ακόμα μεγαλύτερους αριθμούς.
2) Από το άρθρο του Γ.Δ. Καψάλη, τέως πρόεδρου του εκπαιδευτικού συμβουλίου μέσης εκπαίδευσης στην Εγκυκλοπαίδεια Δρανδάκη στη λέξη «Ξέρξης». Βλέπε επίσης στην λέξη «Εσθήρ», όπου ο Π. Ι. Μπρατσιώτης, καθηγητής της βιβλικής ιστορίας του Πανεπ. Αθηνών, ανεπιφύλακτα επιβεβαιώνει ότι: «ο σύζυγος της Εσθήρ, είναι ο Αχασβερός των Ο΄, δηλαδή ο Ξέρξης Α΄».
3) Στα Άβδηρα η λίμνη «Κύστειρον» αποξηράνθη, για να καλύψει τις ανάγκες των Περσών σε πόσιμο ύδωρ!
4) Ο Ηρόδοτος αναφέρει μάλιστα πως: «στην περιοχή του Αξιού ποταμού, λιοντάρια αφήνοντας τα λημέρια τους, έκαναν την νύχτα συχνές επιδρομές, κατασπαράζοντας μόνο τις καμήλες χωρίς να πειράζουν κανένα άλλο ζώο ούτε άνθρωπο» Ηροδ.7.126. Η λεπτομέρεια αυτή απαντάει στην διαφωνία των αρχαιολόγων, που ξεκίνησε με αφορμή ζωγραφική αναπαράστασης που βρέθηκε σε τάφο της Βεργίνας και που δείχνει τον Αλέξανδρο να κυνηγάει λιοντάρια. Οι πολυμαθέστατοι αυτοί αρχαιολόγοι, ισχυρίζονται κατηγορηματικά ότι δεν υπήρχαν την εποχή του Αλεξάνδρου λέοντες στην Μακεδονία. Ο Ηρόδοτος όμως τους διαψεύδει σαφέστατα.
5) Εχέδωρος (έχει-δώρα) ονομάσθη, επειδή κατά την αρχαιότητα ήταν χρυσοφόρος.
6) «Η Άμηστρις, η γυναίκα του Ξέρξη Α΄, στα γεράματά της κατάχωσε ζωντανούς δεκατέσσερις νέους, γιους επίσημων ανδρών της Περσίας, για να ευχαριστήσει τον θεό που της χάρισε το δώρο της ζωής». Ηρόδοτος 7.114. Η αποτρόπαια αυτή ανθρωποθυσία είναι πανάρχαιο χαλδαιικό έθιμο, βλέπε: ο ένοπλος δόλος "ζωντανοταφές στην Ουρ της Χαλδαίας", όπου περιγράφονται τα ευρήματα καταχώσεων εν ζωή εκατοντάδων ανθρώπων, στην γενέτειρα του Αβραάμ την Ουρ της Χαλδαίας.
7) «Πάλιν δε του Ξέρξου γράψαντος, πέμψον τα όπλα (ο Λεωνίδας) αντέγραψε, μολών λαβέ» Πλούταρχος Βιογρ. Αποφθέγματα Λακωνικά 225.C.11.
8) Τριακόσια ονόματα, που θα έπρεπε να τα γνωρίζουν ένα προς ένα όλοι οι Έλληνες!
9) Αυτούς που ο Ηρόδοτος αποκαλεί «άνδρες» με όλη την σημασία της λέξης, κάποιοι ελαττωματικής νοημοσύνης συγγραφείς, αποκαλούν «κίναιδους και τοιούτους»
10) «1207 τριήρεις» Ηροδ. 7.89 και «1800 πλοιάρια συνοδείας». Ηροδ. 7.97.
11) Ο Μαρδόνιος εσφαλμένα συγχέεται με τον Μαρδοχαίο, αφού αυτός είναι: «γιος της αδελφής του Δαρείου και του Γωβρύα» Ηροδ. 7.5.4. Άρα τουλάχιστον από την μεριά της Μητέρας του είναι Πέρσης και όχι εντελώς Εβραίος όπως ο Μαρδοχαίος, που ορίζεται ως: «γιος του Ιαΐρου εκ φυλής Βενιαμίν». Εσθήρ 2.5.
12) «Ως λέγεται υπό Περσέων» (Ηρόδ.7.6). Όπως ο ίδιος δηλώνει, τα περί των νυκτερινών θεϊκών εντολών (ονείρων), τα αντέγραψε από αφηγήσεις Περσών και δεν είναι κατ ανάγκην προϊόν φαντασίας, ή «χάριν δραματοποίησης», όπως πολλοί ισχυρίζονται.
13) Την πρώτη αυτή φορά, στο κείμενο δεν αναφέρεται καν τη λέξη όνειρο, αλλά: «κατύπνωσε (ο Ξέρξης) και εν τη νυκτί είδε όψιν». Ηροδ.7.12.5. από καθαρό λάθος κάποιες μεταφράσεις αντί της λέξης «όψιν» γράφουν «όφιν», μόνο επειδή οι δύο λέξεις γραμμένες φαίνονται σχεδόν ίδιες!
14) «Την νύχτα και εν ύπνω (Μας.: κατ' όναρ) ήλθεν (άγγελος) και είπε προς τον (βασιλέα) Αβιμέλεχ, ιδού εσύ αποθνήσκεις εξαιτίας (Σάρρας) της γυναικός την οποίαν έλαβες». Γεν.20.3,
15) «Τρίτη όψις (εμφάνιση) εν τω ύπνω εγένετο». Ηροδ. 7.19.2.
16) Ηρόδοτος. 1.107 //2.139 //2.141 //3.30 //3.124 //3.149 //5.55 //6.107 //6.118 //6.131.
17) Κυριολεξία: «το κατά γράμμα εννοούμενον... Κατά την ακριβή ή βασική σημασία των λέξεων». Κυριολεκτικώς: «κατ’ ακριβολογίαν νοηθέν και όχι μεταφορικώς».
18) Ιστορικά η άλωση αυτή, της Αιγύπτου, τοποθετείται: «την άνοιξη του 484 π.Χ.». Βλέπε Ηρόδοτος 7.7. (ΠΟΛΥΜΝΙΑ). παραπομπή 18. Εκδόσεις Γκοβόστη.
19) Αυτές οι διορθωτικές επεμβάσεις άλλωστε, είναι και η μοναδική εξήγηση που στο ‘κατακρεουργημένο’ βιβλίο της Εσθήρ, η μορφή του Μαρδοχαίου εισάγεται δύο φορές, ακριβώς με τα ίδια λόγια! Βλ: Ο΄Εσθήρ1.1a. και Εσθήρ 2.5.
http://www.epanellinismos.com
Ο Γ. Δ. Καψάλης γράφει: «Ξέρξης Α΄ βασιλεύς της Περσίας, διεδέχθη τον πατέρα του Δαρείο το 486 π.Χ. Νέος εξαίρετου κάλλους και μεγαλοπρεπής στην όψη... Δεν διέθετε πολεμικό ζήλο και απολάμβανε την ζωή στους κήπους των Σούσων. Η βασιλική όμως αξιοπρέπεια, του επέβαλε να συνεχίσει τον πόλεμο του πατρός του κατά της Αιγύπτου, και της επαναστατημένης Βαβυλώνας. Στο τρίτο έτος της βασιλείας του ευρέθη μεταξύ δύο παρατάξεων (για την καθυπόταξη ή μη της Ελλάδος)... της φιλοπολεμικής (παράταξης) που εκπροσωπούσε ο στρατηγός του Μαρδόνιος και της φιλειρηνικής (παράταξης) στην οποία προΐστατο ο Αρτάβανος ο θειος του Ξέρξη και αδελφός του πατρός του Δαρείου. Ο Ξέρξης δεν άργησε όμως να παρασυρθεί από το φιλοπόλεμο ρεύμα διότι και άλλοι παράγοντες συνετέλεσαν εις τούτο... (θα δούμε σε λίγο, ποιοί ενδεχομένως είναι αυτοί οι "άλλοι παράγοντες" που υπονοούνται εδώ, αλλά δεν κατονομάζονται). Μετά την μεγάλη απόφαση (της εκστρατείας κατά της Ελλάδος), οι προετοιμασίες (στρατολογήσεις) διήρκεσαν πλέον των τριών ετών». Και τελειώνει ο εν λόγω καθηγητής βεβαιώνοντας κι αυτός με την σειρά του ότι, αυτός είναι ιστορικά ο σύντροφος της Εσθήρ: «το τέλος του βασιλέα Ξέρξη (Α΄) ήταν επαίσχυντο, εξώκειλε σε κάθε είδος ακολασίες... Στην Παλαιά Διαθήκη είναι γνωστός με το όνομα Αχασβερός, στον οποίο αναφέρεται και η ιστορία της Εσθήρ». [2]
Η περιγραφή της καθόδου της στρατιάς του Ξέρξη στην Ελλάδα από τον Ηρόδοτο, είναι συγκλονιστική. Ποτάμια στερεύουν και λίμνες[3] αποξηραίνονται από τις ανυπολόγιστες ανάγκες σε τροφή και νερό, του τεράστιου συρφετού των ανθρώπων και των ζώων μεταφοράς, που έρχονται από τα βάθη της πολυάνθρωπης Ασίας, για να αφανίσουν μια για πάντα τον αρχαίο πολιτισμό των Μεσογειακών Ελλήνων.
Στο διάβα της η περσική στρατιά αφανίζει τα υλικά αποθέματα ολόκληρων φυλών και λαών, για να εξασφαλισθεί ένα μοναδικό γεύμα στην μεγαλύτερη στρατιά όλων των εποχών! Απ’ όπου περνάει, οι υποτελείς λαοί συνεισφέρουν υποχρεωτικά, στρατό και εφόδια, αυξάνοντας την έκταση της δύναμής του, πέρα από κάθε φαντασία. Η ταυτόχρονη στρατοπέδευσή τους απ’ την πόλη Θέρμη (σημερινή Θεσσαλονίκη) μέχρι τον ποταμό Αξιό[4] και η αποστράγγιση τού ποταμού Εχέδωρου[5] (σημερινού Γαλλικού (;!) ποταμού) για τις ανάγκες υδροδότησης των στρατιωτών του, δείχνουν το μέγεθος της κολοσσιαίας αυτής στρατιάς. (Ηρόδ. 7.124).
Δεν θα αναφερθούμε σε άλλες λεπτομέρειες της περσικής στρατιάς, εκτός από δύο περιπτώσεις, που προσωπογραφούν έντονα τον ανεγκέφαλο αυτόν Πέρση βασιλιά, που επικεφαλής ενός χείμαρου ασιατικής λάσπης, έρχεται να καταπλακώσει την μάννα του πολιτισμού Ελλάδα.
Η πρώτη περίπτωση, είναι η γνωστή καταμαστίγωση των υδάτων του Ελλησπόντου και η ρίψη αλυσίδων στην κοίτη του εις ένδειξη καθυπόταξης των υδάτων. Ηρόδ. 7.35. Και μια δεύτερη, που υπογραμμίζει ανατριχιαστικά το επίπεδο της περσικής βαρβαρότητας και της απίστευτης δεισιδαιμονίας! Για την δεύτερη αυτή περίπτωση διαβάζουμε: «διαβαίνοντας την γέφυρα του Στρυμόνα στην θέση εννέα οδοί (στην σημερινή Αμφίπολη) αναζητώντας αίσιους οιωνούς, κατάχωσαν[6] στην γη ζωντανούς, εννέα παλικάρια και εννέα κοπέλες του ντόπιου πληθυσμού»! Ηρόδ. 7.114.
Αυτός λοιπόν είναι κατά την έρευνά μας, ο "σύζυγος" της Εσθήρ, που από "θεία δίκη" θαρρείς, μπροστά στην ανδρεία και την ευφυΐα των τότε Ελλήνων, υπέστη τις ταπεινωτικότερες ήττες της παγκόσμιας ιστορίας, όπως στήν ανεπανάληπτη στα παγκόσμια χρονικά ηρωική μάχη των Θερμοπυλών, όπου ο γιγαντόψυχος Λεωνίδας, ο βασιλιάς της Σπάρτης, ημίθεος μεταξύ λεόντων, με τους τριακόσιους μαχητές του και ελάχιστους ακόμα Θεσπιείς, φτύνοντας κατάμουτρα τον θάνατο, κατέλαβαν τις παγκόσμιες κορυφές ανδρείας, απαντώντας περιφρονητικά στην ασιατική πλημμυρίδα, με το ανεπανάληπτο: «μολών λαβέ».[7]
Στους ήρωες αυτούς, στους οποίους ο παγκόσμιος πολιτισμός θα αποδίδει αιώνια τιμές αξεπέραστης ανδρείας, χρωστάμε την επιβίωση της κλασσικής αρχαιότητας, με όλα όσα αυτό σημαίνει! Οι άνδρες αυτοί έκαναν κυριολεκτικά επίδειξη περιφρόνησης στον θάνατο και ξάφνιασαν τον υπεράριθμο αντίπαλο, με την αξεπέραστη θυσιαστική τους ανδρεία. Αν και απλοί πολεμιστές, μαχόμενοι κόντρα στο ανέφικτο, έγιναν οι μέγιστοι προστάτες του πολιτισμού, για τους οποίους ο Ηρόδοτος αποδίδοντας ύστατο φόρο τιμής έγραψε: «εγώ έψαξα έμαθα και μάλιστα γνωρίζω τα ονόματά[8] τους»! Ηρόδ.7.224. Καταλήγοντας: «πολλοί μεν άνθρωποι, άνδρες[9] δε ολίγοι». Ηρόδ.7.210.10.
Μετά την τρομακτική ψυχολογική ήττα του Ξέρξη στις Θερμοπύλες, όπου ελάχιστοι ψυχωμένοι Έλληνες, σκότωσαν 22.000 Πέρσες, ακολούθησε αργότερα και για τον ογκώδη στόλο[10] του η εξευτελιστική ήττα στη ναυμαχία της Σαλαμίνος, από τον δαιμόνιο Θεμιστοκλή! Τελικά, ο στρατηλάτης της συμφοράς, ο Ξέρξης Α΄, ο του Δαρείου γιος, το ‘βαλε στα πόδια σαν λαγός, για να προλάβει άθικτη την γέφυρα στα στενά του Βοσπόρου και να επιστρέψει κυριολεκτικά σαν κυνηγημένος, ξανά στην αυλική ασφάλεια και τις βασιλικές ηδονές του στην Περσία. Το όνειρο της κατάκτησης των Ελλήνων, συντρίφθηκε οριστικά με την ήττα αργότερα και τού στρατηγού του Μαρδόνιου στις Πλαταιές.
Πέρα όμως απ’ τα ιστορικά αυτά δεδομένα, που είναι λίγο-πολύ γνωστά, εξαιρετικό νομίζω ενδιαφέρον παρουσιάζει, ο τρόπος που ο συγκεκριμένος Ξέρξης έλαβε την τελική απόφαση της συγκεκριμένης εκστρατείας του κατά της Ελλάδος!
Ο Ηρόδοτος, αφηγούμενος κάποιες ανεξήγητες εμπειρίες, που βάρυναν οριστικά στην τελική του απόφαση, μας παρέδωσε συγκλονιστικές λεπτομέρειες! Εντείνοντας λοιπόν την προσοχή μας, διαβάζουμε στον Ηρόδοτο: «αρχικά ο Ξέρξης δεν εκδήλωνε με κανένα τρόπο διάθεση να εκστρατεύσει εναντίον της Ελλάδος... και συγκέντρωνε στρατό (μόνο) εναντίον της Αιγύπτου. Στην αυλή του όμως, βρισκόταν και ασκούσε πάνω του μεγάλη επιρροή ο Μαρδόνιος,[11] ο γιος του Γωβρύα, εξάδελφος του Ξέρξη και γιος της αδελφής του Δαρείου, που δεν άφηνε ευκαιρία να μην του πει: βασιλιά μου δεν γίνεται να μην τιμωρήσουμε τους Αθηναίους... με τον καιρό ο Ξέρξης πείστηκε να εκστρατεύσει εναντίον της Ελλάδος. Αυτός ήταν ο δεύτερος χρόνος από τον θάνατο του Δαρείου, πρώτα όμως εκστράτευσε εναντίον των (επαναστατημένων) Αιγυπτίων. Αφού δε τους υπέταξε, οργάνωσε σύναξη των πρώτων ανάμεσα στους Πέρσες». Ηρόδ.7.5-7.
Ενώ λοιπόν ο Ξέρξης είχε παρασυρθεί από τους φιλοπόλεμους της αυλής και μάλιστα είχε δώσει εντολές προετοιμασίας, σε μια συζήτηση, ο συνετός θείος του ο Αρτάβανος, που έζησε από κοντά και τις εκστρατείες τού πατέρα του Δαρείου, τού είπε πως: «οι Έλληνες είναι πολύ πιο γενναίοι από τους Σκύθες και ασυναγώνιστοι σε στεριά και θάλασσα». Ηρόδ.7.10.18.
Επικαλούμενος μάλιστα ο γηραιός αξιωματούχος, προγενέστερες αποτυχίες των Περσών κατά των Ελλήνων και των Σκυθών, τού εξήγησε, ότι, ακόμα και η γέφυρα με την οποία ήταν αναγκασμένοι να ζεύξουν τον Βόσπορο, αποτελούσε ένα πρόσθετο κίνδυνο αφανισμού, αφού σε περίπτωση ήττας, σε ξηρά ή θάλασσα, οι Έλληνες καταστρέφοντας την γεφύρωση Ασίας και Ευρώπης, θα απέκοπταν οριστικά τον δρόμο της επιστροφής των στρατευμάτων του προς την ασφάλεια της Ασίας.
Φαίνεται πως ο έμπειρος αξιωματούχος, κατάφερε τελικά να βάλει οριστικά τον Ξέρξη σε σκέψεις ματαίωσης, ή αναβολής: «ύστερα έπεσε η νύχτα και όσο το γυρόφερνε στο μυαλό του (ο Ξέρξης) όλο και συνειδητοποιούσε πως δεν ήταν για το καλό του η εκστρατεία εναντίον των Ελλήνων. Όταν δε κατέληξε σ' αυτήν την απόφαση, τον πήρε ο ύπνος, και τότε, σε κάποια ώρα της νύχτας, όπως διηγούνται οι Πέρσες,[12] είδε ένα τέτοιο όνειρο,[13] ένας ψηλός, όμορφος άνδρας, στάθηκε πάνω απ' το κεφάλι του και του είπε: βασιλιά των Περσών, αλλάζεις απόφαση, να μην οδηγήσεις το στρατό σου εναντίον της Ελλάδος, τώρα μάλιστα που παράγγειλες να συγκεντρώσουν στρατό; Λοιπόν δεν κάνεις καλά που αλλάζεις απόφαση κι ούτε θα βρεθεί άνθρωπος να συμφωνήσει μαζί σου, ακολούθησε λοιπόν τώρα τον δρόμο που σου δείχνει η απόφαση που πήρες την ημέρα». Ηρόδ.7.11-12.
Το παράξενο αυτό όνειρο, μας θυμίζει έντονα τις νυχτερινές απειλές των "αγγέλων" της Π. Διαθήκης, που «κατ’ όναρ» και «εν ύπνω»[14] επέβαλαν στα αθώα θύματα, εμφυσώντας τον τρόμο της συμμόρφωσης στις υποδείξεις και τις απαιτήσεις των πατριαρχών!
Ο Ξέρξης όμως, την πρώτη αυτή φορά δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία στο όνειρό του. Έτσι την επαύριο ζήτησε από τους συνεργάτες του να πάψουν να τον επηρεάζουν στην κατεύθυνση της εκστράτευσης και να ματαιώσουν κάθε προετοιμασία λέγοντας: «αν και όσοι με παρακινούν να κάνω την εκστρατεία (κατά των Ελλήνων) δεν λείπουν στιγμή από κοντά μου... Όταν όμως άκουσα την γνώμη του Αρτάβανου, αποφάσισα να ακολουθήσω την γνώμη του. Λοιπόν, από την ώρα αυτή, αλλάζω απόφαση και δεν θα εκστρατεύσω εναντίον της Ελλάδος, χαρείτε λοιπόν την ησυχία σας. Τότε οι Πέρσες που τά ‘κουσαν αυτά, έπεσαν καταχαρούμενοι και τον προσκύνησαν.
Όταν όμως ξανάπεσε η νύχτα, το ίδιο όνειρο, στάθηκε ξανά πάνω απ’ το κεφάλι του κοιμώμενου (κείμ.: κατυπνωμένου) Ξέρξη, και του έλεγε. Γιε του Δαρείου, φανερά τώρα πια μπροστά στους Πέρσες αποκήρυξες την εκστρατεία (κατά των Ελλήνων) και καμμία σημασία δεν έδωσες στα λόγια μου. Βάλτο λοιπόν καλά στο μυαλό σου, αν δεν εκστρατεύσεις αμέσως (!) να πως θα καταλήξεις. Όπως μέσα σε λίγο καιρό έγινες μέγας και πολύς, έτσι γρήγορα θα γίνεις ταπεινός και ασήμαντος».
Ο Ξέρξης κατατρόμαξε και ανάστατος πετάχτηκε απ’ το κρεβάτι του και κάλεσε αμέσως τον Αρτάβανο. Όταν εκείνος έφτασε, ο Ξέρξης του είπε. Αρτάβανε, εγώ την πρώτη στιγμή, στην φρόνιμη συμβουλή σου απάντησα με χαμένα λόγια, ύστερα όμως άλλαξα γνώμη και πήρα απόφαση να κάνω κατά την συμβουλή σου. Θέλω λοιπόν να το κάνω, (δηλαδή να μην εκστρατεύσω κατά της Ελλάδος) μα δεν μπορώ, γιατί απ’ την ώρα που άλλαξα γνώμη και απόφαση, ένα φάντασμα έρχεται και ξανάρχεται στα όνειρά μου, που κάθε άλλο παρά επιδοκιμάζει την απόφασή μου αυτή. Μάλιστα, τώρα δα με κατατρόμαξε με απειλές.
Αν λοιπόν είναι θεός που μου το στέλνει και μόνο κάνοντας την εκστρατεία εναντίον της Ελλάδος ευχαριστηθεί, τότε σκέφτομαι πως το ίδιο ετούτο όνειρο θά ‘ρθει πετώντας και σε σένα. Λέω μάλιστα με τον νου μου, πως αυτό μπορεί να γίνει, (μόνο) αν φορέσεις την στολή μου και καθίσεις στον θρόνο μου και ύστερα πας να κοιμηθείς στο κρεβάτι μου». Ηρόδ.7.13-15.
Ο Αρτάβανος, δεν τον πίστεψε και του απάντησε με φρόνηση, πως: τα όνειρα δεν είναι παρά οι επιθυμίες και οι σκέψεις της ημέρας και δεν έχουν καμμία σχέση με θεό. Είσαι όμως βασιλιάς (του είπε), και μπορείς να πάρεις όποια απόφαση θέλεις, χωρίς να αναζητάς δικαιολογίες. Του είπε μάλιστα και μια όμορφη παροιμία, πως: και η θάλασσα, πολλές φορές λέει πως θέλει να δείξει τον καλό της εαυτό, μα δεν την αφήνει λέει ήσυχη ο αέρας! Έτσι και σένα, σε σπρώχνουν στην πλάνη οι κακές συναναστροφές σου».
Στην περίεργη πρόταση, να υποκριθεί ο Αρτάβανος για μια μέρα τον βασιλιά, για (να μπορέσει) να τον επισκεφθεί... το όνειρο, ο μυαλωμένος Αρτάβανος, μόνο που δεν πάτησε τα γέλια, λέγοντας του εντελώς προσγειωμένα, ότι τα όνειρα και οι θεοί που λένε ότι τα στέλνουν, δεν ξεγελιούνται από τα βασιλικά ρούχα και τις ψεύτικες τιμές που του προτείνει για μια μέρα!
Άλλωστε, συμπλήρωσε: «αν συνεχιστούν τα όνειρά σου βασιλιά μου, ακόμα και εγώ θα πω πως είναι από θεού». Βλέποντας όμως τον βασιλιά να επιμένει, δεν έχει λόγο να του αρνηθεί να παίξει στο θέατρο της συνάντησης με το "θεόσταλτο όνειρο": «Φόρεσε λοιπόν ο Αρτάβανος τα βασιλικά ρούχα και κάθισε στον θρόνο του Ξέρξη. Ύστερα όταν (το βράδυ) πήγε να κοιμηθεί στο βασιλικό κρεβάτι, την ώρα που τον είχε πάρει ο ύπνος, στάθηκε πάνω απ’ το κεφάλι και του Αρτάβανου το ίδιο όνειρο, που ερχόταν και ξαναρχόταν στον Ξέρξη. Και να τι του είπε: Εσύ είσαι λοιπόν εκείνος που βάλθηκε ν' αποτρέψει τον Ξέρξη από την εκστρατεία εναντίον της Ελλάδος, τάχα από έγνοια γι αυτόν; Ούτε τώρα, ούτε στο μέλλον θα μείνεις ατιμώρητος, φέρνοντας εμπόδια σ' αυτό που πρέπει να γίνει. Όσο για το τι θα πάθει οπωσδήποτε και ο ίδιος ο Ξέρξης αν με παρακούσει, έχει δηλωθεί σ' αυτόν τον ίδιο.
Ο Αρτάβανος έβγαλε μια κραυγή και πετάχτηκε απ' το κρεβάτι, γιατί το φάντασμα μετά τις απειλές, ήταν έτοιμο τα μάτια να του βγάλει με πυρωμένο σίδερο. Και αφού αφηγήθηκε στον Ξέρξη με λεπτομέρειες το όνειρο του είπε: Εγώ βασιλιά μου καθώς είδα με τα μάτια μου πολλές καταστροφές, είχα την γνώμη πως αν χαιρόσουν την ησυχία σου, θα σε μακάριζε όλος ο κόσμος. Επειδή όμως, απ’ ότι φαίνεται, μια θεϊκή δύναμη μας σπρώχνει, και τους Έλληνες θεόσταλτη καταστροφή τους περιμένει, κι εγώ λοιπόν από μόνος μου αλλάζω τώρα γνώμη κι απόφαση κι απ’ την μεριά σου ανακοίνωσε στους Πέρσες, τις εντολές που στέλνει ο θεός και δώσε διαταγή να εκτελέσουν όσα πρωτύτερα τους είχες παραγγείλει.
Έτσι σπρώχτηκε ο Ξέρξης στην απόφαση της εκστρατείας... και μετά απ' όλα αυτά, τρίτο όνειρο[15] του παρουσιάστηκε, πως στεφάνι ελιάς του φόρεσαν, που κατά τους Μάγους, σημάδι υποδούλωσης ήταν σ’ αυτόν ολόκληρου του κόσμου». Ηρόδ.7.16-19.
Πολλές φορές έχω την αίσθηση ότι ζούμε σ’ έναν κόσμο αδιατάρακτης μακαριότητας, παντοειδούς αφέλειας και πολυεπίπεδης απάθειας, γιατί, πώς αλλιώς μπορώ να περιγράψω τις απονευρωμένες αντιδράσεις όλων εκείνων των ανθρώπων, που διαβάζοντας αυτές τις αράδες, από τον πατέρα της ιστορίας Ηρόδοτο, δεν αισθάνθηκαν να τους διαπερνά ένα δριμύ ρίγος υποψιασμών;!
Δεν θα περίμενα βέβαια, να πεταχτούν, σαν τον Αρχιμήδη γυμνοί απ’ το χουζούρι της μπανιέρας τους, φωνάζοντας... εύρηκα, εύρηκα... πώς έσυραν τον Ξέρξη στην Ελλάδα! Αλλά νομίζω πως δεν θα ήταν διόλου υπερβολή, αν τους ζητούσαμε να σταθούν λίγο περισσότερο, εξερευνώντας στοχαστικά τις πιθανές εκδοχές, της εντελώς παράξενης αυτής περιγραφής, που βρίσκεται ακριβώς στην αφετηρία της πολυσήμαντης και πολύνεκρης Περσο-ελληνικής σύγκρουσης!
Μπορώ να δεχθώ, ότι στον μέσο αναγνώστη δεν γεννιούνται ερμηνευτικές υποψίες... τι συμβαίνει όμως με τους κατ’ επάγγελμα ιστορικούς; Γιατί παρακάμπτουν τέτοιες κραυγαλέες εκδοχές; Γιατί δεν προβληματίζονται; "Κανείς" δεν θα μπορέσει να μου εξηγήσει ικανοποιητικά, αυτή την μαζική στροφή των "ειδικών", στην επιφανειακή και την συμβατική ερμηνεία των ιστορικών μας δεδομένων, που νομίζω πιά, πως εγγίζει επικίνδυνα τα όρια της αυτοαχρήστευσης. Θα ‘λεγε κανείς, πως δεν μας ενδιαφέρει καθόλου να προχωρήσουμε τους υποψιασμούς μας πέρα απ’ τα συνηθισμένα όριά τους!
Αλήθεια, τι μας υποχρεώνει να δεχθούμε ότι ο Ηρόδοτος στην παραπάνω περιγραφή υπερβάλει ή ψεύδεται; Ότι τα περί ονείρων απλώς τα φαντάσθηκε και μόνο «χάριν δραματοποίησης» (όπως επιμένουν κάποιοι ιστορικοί) ενσωμάτωσε την εκπληκτική αυτή ονειρο-χειραγώγηση του σημαντικότερου Περσο-ελληνικού πολέμου;
Γιατί είναι προτιμότερο να δεχθούμε, ότι οι Πέρσες, που κατά δήλωση του Ηροδότου, του αφηγήθηκαν το περιστατικό ψεύδονται; Ή πως όλα αυτά, απλώς είναι υπερβολικά και παράδοξα, για να αποτελούν αληθινή αφετηρία τόσο σημαντικών εξελίξεων;
Αιώνες τώρα, έχουμε πράγματι δεχθεί αδιαμαρτύρητα μόνο τέτοιες χαριστικές και απαξιωτικές εξηγήσεις. Μήπως όμως, παραβλέπουμε τελικά το αυτονόητο και δεν θέλουμε να δούμε ότι παρόμοια "όνειρα" ήταν... και γιατί όχι... παραμένουν ακόμα, ο καλύτερος μηχανισμός χειραγώγησης της ιστορίας και η συνηθέστερη αιτία παντοειδούς "πολέμου"; Ποιός μας απαγορεύει να εξετάσουμε προσεκτικά και την εντελώς ύπουλη και ραδιούργα πλευρά του πράγματος; Μήπως, μέσα από την μόνιμη απαξίωση τέτοιων προεκτάσεων στην ιστορική έρευνα, "κάποιοι" στους πανεπιστημιακούς κύκλους, υπαγορεύουν έντεχνα ένα κλίμα ιστορικού καθωσπρεπισμού, αποκλείοντας έμμεσα τις "ακραίες" εξηγήσεις, ακριβώς για να μείνουν στο σκοτάδι οι δυνάμεις εκείνες που με αφανείς τρόπους όρισαν τις ιστορικές εξελίξεις;
Στο εννιάτομο έργο του Ηροδότου, εξετάζοντας δέκα περίπου αναφορές σε όνειρα, που σχεδόν αποτελούν και το σύνολο των αναφορών του στα όνειρα,[16] διαπίστωσα, ότι καμμία άλλη περίπτωση, δεν έχει ούτε την έκταση (των 146 στοίχων!), που αφιερώνει ο Ηρόδοτος στην συγκεκριμένη περίπτωση, αλλά ούτε και το πλήθος των λεπτομερειών, που καθιστούν την περίπτωση αυτή εξόχως μοναδική, εξαιρετικά λειτουργική και οπωσδήποτε άκρως ενδιαφέρουσα! Γιατί πρέπει λοιπόν, αιώνες τώρα, να αποκλείεται, μονίμως, ασυζητητί και απολύτως, έστω και σαν αμυδρό ενδεχόμενο, η κυριολεκτική ερμηνεία της αφήγησης;
Στην δική μας περίπτωση, η κατά γράμμα (κυριολεκτική[17] ) ερμηνεία της αφήγησης την οποία κατ’ επανάληψη επιχειρήσαμε, στην απόπειρα ερμηνείας των βιβλικών θαυμάτων, απέδωσε εκπληκτικά αποτελέσματα! Όταν λοιπόν προσεγγίζοντας οποιονδήποτε γρίφο, αποκλείουμε συνεχώς, έναν συγκεκριμένο τύπο ερμηνείας, (εδώ το ενδεχόμενο κυριολεξίας) χάνουμε την ευκαιρία να ερευνήσουμε τα ενδεχομένως αυθεντικά χαρακτηριστικά του γρίφου! Το αίνιγμα διαιωνίζεται γιατί οι πραγματικοί μηχανισμοί που το γέννησαν, παραμένουν αόρατοι.
Η αφήγηση μάλιστα του Ηρόδοτου, επανέρχεται στην ίδια αυτή ονειρική εμπειρία των δύο ανδρών, και καταγράφει μια αποκαλυπτική συνομιλία μεταξύ τους, που δείχνει ότι τρία τουλάχιστον χρόνια μετά, εκστρατεύοντας πια κατά της Ελλάδος, εξακολουθούν να θυμούνται και να συζητούν την καθοριστική σημασία των ονειρικών εκείνων πιέσεων, υπέρ της εκστρατείας: «Καθώς δε ο Ξέρξης αντίκριζε τον Ελλήσποντο που είχε σκεπαστεί εντελώς από καράβια και οι ακρογιαλιές του πέρα ως πέρα από ανθρώπους (στρατιώτες) δάκρυσε, μακάρισε εαυτόν και ύστερα... (ρώτησε) Αρτάβανε, μπροστά μας έχουμε σπουδαίες επιχειρήσεις, πες μου λοιπόν την αλήθεια, αν το όνειρο που είδες στον ύπνο σου δεν ήταν τόσο έντονο, (ξεκάθαρο, αληθινό, κείμ: η όψις του ενυπνίου μη ούτω εναργής) θα επέμενες στην πρώτη γνώμη σου, αποτρέποντάς με να εκστρατεύσω εναντίον της Ελλάδος ή (τελικά) θα άλλαζες γνώμη; Βασιλιά μου, (απάντησε με εξαιρετικό σκεπτικισμό ο Αρτάβανος) μακάρι να έχει την κατάληξη που θέλουμε, η οπτασία που παρουσιάστηκε στον ύπνο μου. Εγώ όμως, ακόμα και τώρα είμαι κυριευμένος από φόβο, τα 'χω χαμένα και πολλά άλλα βάζω με το νου μου». Ηρόδ.7.47.
Δεν θα μάθουμε ποτέ τι ακριβώς εννοούσε μ’ αυτά τα τελευταία του λόγια ο σκεπτικιστής Αρτάβανος. Εμείς σημειώνουμε, ότι τρία ολόκληρα χρόνια μετά, τα δύο θύματα θυμούνται ακόμα! Θυμούνται και σχεδόν με τρόμο σχολιάζουν και παραδέχονται, ότι τα εφιαλτικά εκείνα "όνειρα" υπήρξαν το πραγματικό άγκιστρο, που κυριολεκτικά έσυρε τον Ξέρξη Α΄, στην περιπέτεια της εκστρατείας κατά των Ελλήνων.
Πότε συμβαίνουν όλα αυτά;
Υπάρχει όμως κάποια, έστω και υποτυπώδης χρονική ταύτιση, της δράσης των ηρώων του βιβλίου της Εσθήρ, με τον χρόνο που ο Ηρόδοτος τοποθετεί τους ανθελληνικούς ονειρικούς εκβιασμούς; Όπως καταλαβαίνετε η ερώτηση είναι άκρως ενδιαφέρουσα και δεν είναι καθόλου παράξενο που εμείς θα μπούμε στον πειρασμό να συγκρίνουμε τα χρονικά δεδομένα του βιβλίου της Εσθήρ με αυτά του Ηροδότου! Το αληθινά παράξενο και εντελώς ανεξήγητο είναι, το γιατί δεν έχουν γίνει προ πολλού, ένα πλήθος από ανάλογες σοβαρές ιστορικές μελέτες στο ίδιο θέμα!
Για να σχηματίσουμε μια στοιχειώδη εικόνα, πρέπει να σημειώσουμε κάποιες αφετηριακές χρονολογίες. Ο Ξέρξης λοιπόν, ανέλαβε την βασιλεία αμέσως μετά τον θάνατο του πατρός του Δαρείου, την άνοιξη του 486 π.Χ. Δύο χρόνια μετά και συγκεκριμένα «την άνοιξη του 484 π.Χ. εκστράτευσε κατά των επαναστατημένων Αιγυπτίων».[18] Αφού επέστρεψε, έκανε μέγα επινίκιο συμπόσιο.
Τέσσερα χρόνια αργότερα, το έτος 480 π.Χ. ο Ξέρξης εκστράτευσε κατά των Ελλήνων, αφού προετοιμάσθηκε επί τρία περίπου χρόνια. Η απόφαση λοιπόν της εκστρατείας κατά των Ελλήνων, ελήφθη στον ενδιάμεσο χρόνο, ανάμεσα στο εορταστικό συμπόσιο της επιστροφής του από την Αίγυπτο και της τρίχρονης προετοιμασίας κατά της Ελλάδος, δηλαδή ανάμεσα στα έτη 484-483 π.Χ.
Για το συγκεκριμένο συμπόσιο του Ξέρξη, ο Ηρόδοτος γράφει: «στον δεύτερο χρόνο από τον θάνατο του Δαρείου, (άρα και στον δεύτερο χρόνο της βασιλείας του) αφού πρώτα εκστράτευσε εναντίον των (επαναστατημένων) Αιγυπτίων και τους υπέταξε, (επέστρεψε και) οργάνωσε σύναξη των πρώτων (αξιωματούχων) ανάμεσα στους Πέρσες». Ηρόδ.7.5-7.
Στο βιβλίο της Εσθήρ, το ίδιο περιστατικό αναφέρεται ως: «συμπόσιο εις πάντας τους άρχοντας αυτού (και τοποθετείται) στον τρίτο χρόνο της βασιλείας του (Ξέρξη)». Εσθ.1.3. Η διαφορά που εμφανίζεται εδώ, μπορεί να είναι πολύ μικρότερη του ενός έτους! Αν υποθέσουμε ότι ο Ηρόδοτος αναφέρεται στο τέλος του δεύτερου έτους και η Βίβλος στην αρχή του τρίτου έτους της βασιλείας του Ξέρξη, τότε η φαινομενική χρονική διαφορά σχεδόν εκμηδενίζεται!
Βίβλος λοιπόν και Ηρόδοτος, συμπίπτουν σχεδόν απόλυτα, ορίζοντας την αφετηρία των εξελίξεων, δηλαδή το συμπόσιο μετά την καθυπόταξη των Αιγυπτίων, κάπου στην αρχή του τρίτου έτους της βασιλείας του Ξέρξη άρα και στα έτη 484-483 π.Χ. Η σύμπτωση των δύο ανεξάρτητων κειμένων, είναι εκπληκτική.
Πότε όμως εμφανίζεται ο Μαρδοχαίος στο παλάτι του Ξέρξη; Στην αρχή του βιβλίου και στο κείμενο των Ο΄, (που απαλείφθηκε από τους Μασορίτες), διαβάζουμε, τα εξής αποκαλυπτικά: «την πρώτη μέρα του πρώτου μήνα (κείμ: τον μήνα Νισάν) του δευτέρου έτους της βασιλείας του (Αρτα)Ξέρξη, όνειρο είδε ο Μαρδοχαίος. Ο άνθρωπος αυτός (ο Μαρδοχαίος) ήταν Ιουδαίος, κατοικούσε στα Σούσα και ήταν άνθρωπος μέγας, υπηρετών στην αυλή του βασιλέως». Ο΄Εσθ.1.1α.
Ο Μαρδοχαίος λοιπόν ήταν στο παλάτι του Ξέρξη από την αρχή σχεδόν της βασιλείας του, αφού απ’ την αρχή του δευτέρου έτους της βασιλείας του Ξέρξη, υπηρετούσε ήδη στην αυλή του βασιλιά και είχε όλο τον χρόνο να εξοικειωθεί με την αυλική πραγματικότητα και να προετοιμάσει τον δρόμο της Εσθήρ, που εμφανίζεται στην ζωή του Ξέρξη όταν στις αρχές του τρίτου χρόνου της βασιλείας του και στο προαναφερθέν συμπόσιο, καθαιρείται η ανυπάκουη Αστίν και αντικαταστάτριά της, εκλέγεται η εκπαιδευμένη στον έρωτα από τον Μαρδοχαίο Εσθήρ!
Γνωρίζουμε επίσης, ότι μετά τα «θεία ενύπνια», (Ηρόδ.16.19), που επέβαλαν εκβιαστικά την απόφαση στον Ξέρξη, να εκστρατεύσει κατά της Ελλάδος, έως την τελική εκστρατεία, που συνέβη το 480 π.Χ, μεσολάβησαν τρία περίπου χρόνια προετοιμασίας. Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι τα τρία τελευταία αυτά χρόνια, οι δύο συνωμότες, ο Μαρδοχαίος και η Εσθήρ, βρίσκονται κυριολεκτικά θρονιασμένοι, ο πρώτος στη θέση του υψηλόβαθμου αυλικού και η Εσθήρ στην αγκαλιά και στον κοιτώνα του Ξέρξη! Αυτός είναι και ο χρόνος που ο Ηρόδοτος τοποθετεί το μπαράζ των απειλητικών ονείρων, που υποχρέωσαν τον Ξέρξη να αρχίσει τις προετοιμασίες για την μεγαλύτερη επίθεση που δέχθηκε ποτέ το γένος των Ελλήνων!
Η αλήθεια είναι, ότι μετά την επαρκέστατη αυτή χρονική σύμπτωση, το βιβλίο της Εσθήρ, αλλοιώνει εσκεμμένα τα υπόλοιπα χρονικά του δεδομένα, εμφανίζοντας μια χονδροειδή και ολοφάνερα σκόπιμη όπως θα δείτε αριθμητική σύγχυση. Διότι, ενώ παραδέχεται ότι η καθαίρεση της Αστίν και το ζήτημα εξεύρεσης νέας "βασίλισσας" γεννιέται στην αρχή του τρίτου χρόνου της βασιλείας του Ξέρξη, (Εσθ.1.3) και συγκεκριμένα, εφτά μόλις μέρες μετά την έναρξη του συμποσίου, (Εσθ.1.9), η Εσθήρ, η φλογερή αντικαταστάτρια της Αστίν, φτάνει στην αγκαλιά του απαρηγόρητου βασιλιά... ένα ολόκληρο χρόνο μετά! (Εσθ.2.12). Παρ’ όλα αυτά, δεν βρισκόμαστε κάπου στο τέταρτο έτος της βασιλείας του Ξέρξη, ως θα έπρεπε, αλλά: «η Εσθήρ εφέρθη προ του βασιλέως εις τον βασιλικόν οίκο, τον δέκατο μήνα του έβδομου έτους της βασιλείας αυτού»! Εσθ.2.16.
Δηλαδή, η Εσθήρ αντικαθιστά την Αστίν, στην αγκαλιά του απαρηγόρητου Ξέρξη, πέντε περίπου χρόνια μετά την απομάκρυνση της Αστίν και την λήξη του μοιραίου συμποσίου!!! Όπως καταλαβαίνετε, κάτι τέτοιο είναι εντελώς αφύσικο αλλά και ανακόλουθο ακόμα και με την ίδια την ιστορία της Εσθήρ! Είναι αδύνατον, το θέμα της αντικατάστασης της ποθητής Αστίν, να γεννήθηκε το 484 π.Χ. στην αρχή του τρίτου χρόνου της βασιλείας του βασιλιά Ξέρξη και η αντικατάστασή της απ’ την Εσθήρ, να έγινε το 479 π.Χ. δηλαδή, πέντε ολόκληρα χρόνια αργότερα, και το σημαντικότερο... μετά την συντριβή του Ξέρξη στην Ελλάδα! Κάποιοι λοιπόν έχουν αλλοιώσει σκόπιμα αυτές της χρονικές επισημάνσεις!
Οι αδέξια παρατραβηγμένες αυτές χρονομεταθέσεις στο βιβλίο της Εσθήρ, είναι εξαιρετικά αποκαλυπτικές! Για να συνειδητοποιήσουμε την αξία αυτής της υπερβολικής χρονομετάθεσης, πρέπει να θυμόμαστε συνεχώς ότι η καταστρεπτικότατη εκστρατεία του Ξέρξη κατά της Ελλάδος, συνέβη το 480 π.Χ. Έτσι θα γίνει αμέσως φανερό το γιατί η Εσθήρ έπρεπε να φτάσει στην αγκαλιά του Ξέρξη το 479 π.Χ. δηλαδή πέντε χρόνια μετά την Αστίν, (που υποτίθεται ότι έπρεπε να αντικαταστήσει) ώστε να βρεθεί στην αγκαλιά του Ξέρξη ένα χρόνο μετά τον φθοροποιό για τους Έλληνες πόλεμο!
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η μετάφραση του βιβλίου της Εσθήρ (μετάφραση των Ο΄) έγινε στην πρωτεύουσα του Μακεδόνα στρατηλάτη και ένδοξου τιμωρού των Περσών Μεγάλου Αλέξανδρου και στο λαμπρότερο κέντρο της αυτοκρατορίας του, την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου υπό την επίβλεψη και το απειλητικό μεγαλείο ενός ένδοξου επίγονου του Αλέξανδρου, του Πτολεμαίου Β΄ (285-246 π.Χ.).
Για τους λόγιους Ιουδαίους μεταφραστές λοιπόν, ήταν παραπάνω από προφανής η ανάγκη, απ’ τα γραπτά τους κείμενα, να μην προκύπτει ότι η Εσθήρ εμφανίσθηκε στην αγκαλιά και τον κοιτώνα του μεγαλύτερου εχθρού των Ελλήνων Ξέρξη, πριν απ’ την εκστρατεία του (480 π.Χ.) κατά της Ελλάδος! Έτσι, ενώ η Εσθήρ γίνεται η εκλεκτή του βασιλιά, λίγο μετά το συμπόσιο, δηλαδή το 484 π.Χ., φτάνει στην αγκαλιά του... πέντε ολόκληρα χρόνια μετά! (το 479 π.Χ.) για να μην μπορεί κανείς ευθέως να χρεώσει στην Εσθήρ ή στον Μαρδοχαίο οποιαδήποτε ανθελληνική επιρροή στις επιθετικές κατά των Ελλήνων αποφάσεις του Ξέρξη!
Οι χρονομεταθέσεις αυτές (όποτε κι αν έγιναν[19]) αν και υπερβολικές και εξόφθαλμες, έπαιξαν επιτυχώς μέχρι σήμερα τον διπλό τους ρόλο. Στους μυημένους ομοεθνείς της Εσθήρ, οι μισές (σωστές) χρονικές σημειώσεις μετέδιδαν επιτυχώς το πραγματικό μήνυμα της δραστικής ανάμειξης της Εσθήρ στην ιστορία, ενώ οι υπόλοιπες οι παρατραβηγμένες και αλλοιωμένες, αιώνες τώρα, εξοστράκιζαν με επιτυχία, τους ελάχιστους χλιαρούς υποψιασμούς των εκατομμυρίων θεοπαρμένων Ελλήνων και λοιπών απαθών αναγνωστών, της θεολογικά εξωραϊσμένης αυτής ιστορίας της Εσθήρ!
Βλέπε την συνέχεια στο άρθρο: Περί "θεών", ονείρων και "θαυμάτων":
http://www.epanellinismos.com/index.php?option=com_fireboard&Itemid=71&func=view&id=7586&catid=8
Μ. Καλόπουλος
1) Ο συντηρητικότερος όλων Κτησίας γράφει: «Ξέρξης δε συνεγείρας στρατιάν περσικήν άνευ των αρμάτων ογδοήκοντα μυριάδας (800.000) και χιλίας τριήρεις ήλαυνε επί την Ελλάδα». Ο Ηρόδοτος όπως θα δούμε παρακάτω, καταγράφει ακόμα μεγαλύτερους αριθμούς.
2) Από το άρθρο του Γ.Δ. Καψάλη, τέως πρόεδρου του εκπαιδευτικού συμβουλίου μέσης εκπαίδευσης στην Εγκυκλοπαίδεια Δρανδάκη στη λέξη «Ξέρξης». Βλέπε επίσης στην λέξη «Εσθήρ», όπου ο Π. Ι. Μπρατσιώτης, καθηγητής της βιβλικής ιστορίας του Πανεπ. Αθηνών, ανεπιφύλακτα επιβεβαιώνει ότι: «ο σύζυγος της Εσθήρ, είναι ο Αχασβερός των Ο΄, δηλαδή ο Ξέρξης Α΄».
3) Στα Άβδηρα η λίμνη «Κύστειρον» αποξηράνθη, για να καλύψει τις ανάγκες των Περσών σε πόσιμο ύδωρ!
4) Ο Ηρόδοτος αναφέρει μάλιστα πως: «στην περιοχή του Αξιού ποταμού, λιοντάρια αφήνοντας τα λημέρια τους, έκαναν την νύχτα συχνές επιδρομές, κατασπαράζοντας μόνο τις καμήλες χωρίς να πειράζουν κανένα άλλο ζώο ούτε άνθρωπο» Ηροδ.7.126. Η λεπτομέρεια αυτή απαντάει στην διαφωνία των αρχαιολόγων, που ξεκίνησε με αφορμή ζωγραφική αναπαράστασης που βρέθηκε σε τάφο της Βεργίνας και που δείχνει τον Αλέξανδρο να κυνηγάει λιοντάρια. Οι πολυμαθέστατοι αυτοί αρχαιολόγοι, ισχυρίζονται κατηγορηματικά ότι δεν υπήρχαν την εποχή του Αλεξάνδρου λέοντες στην Μακεδονία. Ο Ηρόδοτος όμως τους διαψεύδει σαφέστατα.
5) Εχέδωρος (έχει-δώρα) ονομάσθη, επειδή κατά την αρχαιότητα ήταν χρυσοφόρος.
6) «Η Άμηστρις, η γυναίκα του Ξέρξη Α΄, στα γεράματά της κατάχωσε ζωντανούς δεκατέσσερις νέους, γιους επίσημων ανδρών της Περσίας, για να ευχαριστήσει τον θεό που της χάρισε το δώρο της ζωής». Ηρόδοτος 7.114. Η αποτρόπαια αυτή ανθρωποθυσία είναι πανάρχαιο χαλδαιικό έθιμο, βλέπε: ο ένοπλος δόλος "ζωντανοταφές στην Ουρ της Χαλδαίας", όπου περιγράφονται τα ευρήματα καταχώσεων εν ζωή εκατοντάδων ανθρώπων, στην γενέτειρα του Αβραάμ την Ουρ της Χαλδαίας.
7) «Πάλιν δε του Ξέρξου γράψαντος, πέμψον τα όπλα (ο Λεωνίδας) αντέγραψε, μολών λαβέ» Πλούταρχος Βιογρ. Αποφθέγματα Λακωνικά 225.C.11.
8) Τριακόσια ονόματα, που θα έπρεπε να τα γνωρίζουν ένα προς ένα όλοι οι Έλληνες!
9) Αυτούς που ο Ηρόδοτος αποκαλεί «άνδρες» με όλη την σημασία της λέξης, κάποιοι ελαττωματικής νοημοσύνης συγγραφείς, αποκαλούν «κίναιδους και τοιούτους»
10) «1207 τριήρεις» Ηροδ. 7.89 και «1800 πλοιάρια συνοδείας». Ηροδ. 7.97.
11) Ο Μαρδόνιος εσφαλμένα συγχέεται με τον Μαρδοχαίο, αφού αυτός είναι: «γιος της αδελφής του Δαρείου και του Γωβρύα» Ηροδ. 7.5.4. Άρα τουλάχιστον από την μεριά της Μητέρας του είναι Πέρσης και όχι εντελώς Εβραίος όπως ο Μαρδοχαίος, που ορίζεται ως: «γιος του Ιαΐρου εκ φυλής Βενιαμίν». Εσθήρ 2.5.
12) «Ως λέγεται υπό Περσέων» (Ηρόδ.7.6). Όπως ο ίδιος δηλώνει, τα περί των νυκτερινών θεϊκών εντολών (ονείρων), τα αντέγραψε από αφηγήσεις Περσών και δεν είναι κατ ανάγκην προϊόν φαντασίας, ή «χάριν δραματοποίησης», όπως πολλοί ισχυρίζονται.
13) Την πρώτη αυτή φορά, στο κείμενο δεν αναφέρεται καν τη λέξη όνειρο, αλλά: «κατύπνωσε (ο Ξέρξης) και εν τη νυκτί είδε όψιν». Ηροδ.7.12.5. από καθαρό λάθος κάποιες μεταφράσεις αντί της λέξης «όψιν» γράφουν «όφιν», μόνο επειδή οι δύο λέξεις γραμμένες φαίνονται σχεδόν ίδιες!
14) «Την νύχτα και εν ύπνω (Μας.: κατ' όναρ) ήλθεν (άγγελος) και είπε προς τον (βασιλέα) Αβιμέλεχ, ιδού εσύ αποθνήσκεις εξαιτίας (Σάρρας) της γυναικός την οποίαν έλαβες». Γεν.20.3,
15) «Τρίτη όψις (εμφάνιση) εν τω ύπνω εγένετο». Ηροδ. 7.19.2.
16) Ηρόδοτος. 1.107 //2.139 //2.141 //3.30 //3.124 //3.149 //5.55 //6.107 //6.118 //6.131.
17) Κυριολεξία: «το κατά γράμμα εννοούμενον... Κατά την ακριβή ή βασική σημασία των λέξεων». Κυριολεκτικώς: «κατ’ ακριβολογίαν νοηθέν και όχι μεταφορικώς».
18) Ιστορικά η άλωση αυτή, της Αιγύπτου, τοποθετείται: «την άνοιξη του 484 π.Χ.». Βλέπε Ηρόδοτος 7.7. (ΠΟΛΥΜΝΙΑ). παραπομπή 18. Εκδόσεις Γκοβόστη.
19) Αυτές οι διορθωτικές επεμβάσεις άλλωστε, είναι και η μοναδική εξήγηση που στο ‘κατακρεουργημένο’ βιβλίο της Εσθήρ, η μορφή του Μαρδοχαίου εισάγεται δύο φορές, ακριβώς με τα ίδια λόγια! Βλ: Ο΄Εσθήρ1.1a. και Εσθήρ 2.5.
http://www.epanellinismos.com
25 Φεβρουαρίου 2009
15/3/2009.Αριστοτέλειος Μαραθώνιος στη Δράμα:!!!!
15 Μαρτίου 2009
Η Δράμα τιμάει την ελληνική κοσμοθέαση!
….
Σας προσκαλούμε στην διοργάνωση
του Αριστοτελείου Μαραθωνίου Φίλιπποι (αρχαίο
θέατρο) - Δράμα 2009
και του Λαϊκού δρόμου Δοξάτο - Δράμα 2009
Έναρξη των αγώνων με αφή μαραθώνιας πυράς και ύμνο προς τον Ηρακλέα και την Νίκη.
Κάντε κλικ εδώ: http://koinothess.wordpress.com/ για περισσότερες πληροφορίες!
Από τις 10 το πρωί της Α
πολλωνίας ημέρας («Κυριακής») 15 Μαρτίου, η Δράμα φοράει γιορταστικά τον αρχαϊκό χιτώνα της ελληνικής κοσμοθέασης. Στεφανώνοντας τιμητικά τους δρομείς καθώς θα προσέρχονται στον τερματισμό, διοργανώνοντας εκθέσεις από τις δραστηριότητες των φορέων των ελληνοπρεπών ιδεωδών, δημόσιες συζητήσεις, προβολές, θεατρικά, μουσικά και χορευτικά δρώμενα.
Κατά την έναρξη των απονομών (ώρα 2
μ.μ.), θα προηγηθεί σπονδή προς το αθλητικό προγονικό πνεύμα και κατάθεση στεφάνων στο άγαλμα της Ελευθερίας προς τιμήν του Φιλίππου, του Αριστοτέλους και εις μνήμη του Ολοκαυτώματος των Παλαιστινίων.
Είσαστε καλεσμένοι όλοι
από τις 10 το πρωί της 15ης Μαρτίου
στο κεντρικό πάρκ
ο της Δράμας
για μια γιορτή αφιερωμένη στην ελληνική κοσμοαντίληψη
και στον ελληνικό αθλητισμό!
Διοργάνωση:
Σύλλογος Μαραθωνίων Μακεδονίας
Κοινό των Θεσσαλονικέων (Σύλλογοι ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ ΠΥΡΦΟΡΟΣ, ΑΠΟΛΛΩΝ, ΆΡΕΣ ΆΝΑΞ)
8 |
Η απαγορευμένη Αφροδίτη της Γάζας.
Πως και γιατί η Παλαιστίνη αλώθηκε και αφελληνίστηκε στο διάβα του χρόνου....
---------------------------------------------------------------------------------
http://www.epanellinismos.com/index.php?option=com_fireboard&func=view&id=10454&catid=97#10454
H πρόσφατη ομαδική σφαγή των Παλαιστινίων στη Γάζα από τα αιμοβόρα ισραηλινά στρατεύματα, μας δίνει την ευκαιρία να υπενθυμίσουμε όχι μόνον τα τραγικά γεγονότα, αλλά και το ιστορικό γεγονός ότι η δύστυχη αυτή πόλη είναι μια πανάρχαια μινωική αποικία, που κρύβει ακόμη κάτω από την άμμο της ερήμου τα δείγματα της προαιώνιας ελληνικής παρουσίας στην περιοχή.
Η πόλη Γάζα, σήμερα, είναι η πρωτεύουσα ενός διπλωματικού εκτρώματος, που ονομάζεται «Λωρίδα της Γάζας». Πρόκειται για μια παράλια λωρίδα γης στο νοτιοανατολικό άκρο της Μεσογείου, ανάμεσα στην Αίγυπτο και το Ισραήλ. Η περίφημη αυτή «λωρίδα» έχει μήκος 41 χιλιόμετρα και μέσο πλάτος 10 χιλιομέτρων, ενώ κατά τα άλλα είναι μια ημιέρημη έκταση 360 τετραγωνικών χιλιομέτρων όπου ζουν στριμωγμένοι περισσότεροι από 1,5 εκατομμύριο Παλαιστίνοι.
Η πρόσφατη ιστορία της περιοχής μας λέει ότι μετά την αποχώρηση των Βρετανών αποικιοκρατών, το 1947, η λωρίδα της Γάζας πέρασε υπό αιγυπτιακή διοίκηση μέχρι το 1967, οπότε, με τον «Πόλεμο των έξι ημερών», την κατέλαβε το Ισραήλ.
Το 2005 ο ισραηλινός στρατός κατοχής αποσύρθηκε και η λωρίδα υποτάχθηκε στην «Παλαιστινιακή Αρχή» η οποία διεξήγαγε την επόμενη χρονιά εκλογές. Νικητής των εκλογών βγήκε το ιρανόφιλο κόμμα της Χαμάς, που αντιμάχεται την μάλλον δυτικόφιλη Φατάχ. ‘Όμως η ανάληψη της εξουσίας από τη Χαμάς έδωσε το πρόσχημα στο Ισραήλ να επιβάλλει στρατιωτικό αποκλεισμό στη λωρίδα της Γάζας, καταδικάζοντας έτσι τον πληθυσμό της περιοχής στην πείνα και την εξαθλίωση. Τελικά το καλοκαίρι του 2008 συμφωνήθηκε μια εκεχειρία ανάμεσα στο Ισραήλ και τη Χαμάς, η οποία επρόκειτο να ανανεωθεί τον περασμένο Δεκέμβριο. Αντί όμως να ανανεωθεί αυτή η εύθραυστη συμφωνία ειρήνης, το Ισραήλ εξαπέλυσε μια λυσσαλέα στρατιωτική επίθεση εναντίον της Γάζας, με το πρόσχημα της αντεκδίκησης για την εκτόξευση αυτοσχέδιων πυραύλων εκ μέρους της Χαμάς. Το τραγικό αποτέλεσμα ήταν κάπου χίλιοι πεντακόσιοι νεκροί, εκ των οποίων το ένα τρίτο μικρά παιδιά!..
Αυτά μας λέει η πρόσφατη ιστορία και κανείς δεν ξέρει πότε θα σταματήσουν οι σφαγές σ’ αυτή τη δύστυχη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου.
Η πανάρχαια ιστορία της Γάζας
Η Γάζα ωστόσο διαθέτει μια πανάρχαια ιστορία, και μάλιστα ελληνικού ενδιαφέροντος, που αγνοείται όμως τόσο από την επίσημη ελληνική πολιτεία, όσο κι από την πλειοψηφία των νεοελλήνων.
Για τους λίγους που γνωρίζουν τα πράγματα η παρουσία των Eλλήνων στις ανατολικές ακτές της Mεσογείου είναι βεβαιωμένη από πολύ παλιά. Ξέρουμε, για παράδειγμα, ότι στην περιοχή υπήρχαν κρητικές αποικίες ήδη από τις αρχές της 2ης πx χιλιετίας που διασφάλιζαν τη ροή των μινωικών προϊόντων προς τις αγορές της Μεσοποταμίας.
Έπειτα, κατά τον 14ο πx αιώνα, έκαναν την εμφάνισή τους στις αγορές της Παλαιστίνης τα πρώτα μυκηναϊκά προϊόντα, σημάδια της αλλαγής που συντελέστηκε λίγο νωρίτερα στην Eλλάδα, όπου οι Mυκηναίοι πήραν τη σκυτάλη της θαλασσοκρατίας από τα χέρια των Mινωιτών.
Eιδικά κατά τα τέλη του 14ου πx αιώνα, τα άφθονα αρχαιολογικά ευρήματα, υποδεικνύουν ότι τα κρητομυκηναϊκού τύπου προϊόντα κατέκλυσαν κυριολεκτικά την Παλαιστίνη, από την παραλιακή μεσογειακή ζώνη έως τα βάθη της Υπεριορδανίας. Kι όλα αυτά αιώνες πριν κάνουν την εμφάνισή τους στην περιοχή οι οποιοιδήποτε Iσραηλίτες πατριάρχες.
Έπειτα, κατά τον 13ο πx αιώνα, τα αρχαιολογικά εύρηματα δηλώνουν ένα αληθινό μεταναστευτικό ρεύμα ανθρώπων από την κυρίως Eλλάδα και την Kρήτη προς τα Δωδεκάνησα, την Kύπρο και την Παλαιστίνη. Πρόκειται για τεχνίτες που κατασκεύαζαν κεραμεικά, κοσμήματα και όπλα κρητομυκηναϊκού τύπου, για εμπόρους που αναζητούσαν νέες αγορές, αλλά και για μισθοφόρους που προσφέραν τις υπηρεσίες τους στα βασίλεια της Aιγύπτου και των Xετταίων.
Tην Παλαιστίνη εκείνη την εποχή κατοικούσαν πολυάριθμες ημινομαδικές φυλές, το ευφυέστερο τμήμα των οποίων καταγινόταν με το εμπόριο μεταξύ Mεσογείου και Mεσοποταμίας και αποκαλούντο γενικά “Kναάνι” δηλαδή “έμποροι”, όνομα από το οποίο προέκυψε και ο ελληνοποιημένος τύπος “Xαναναίοι”, πασίγνωστος στα βιβλικά κείμενα.
Σύμφωνα με τα όσα συνάγονται τόσο από τις αρχαιολογικές ανασκαφές όσο κι από την ανάγνωση των χετταϊκών επιγραφών, το σημαντικότερο κέντρο συγκέντρωσης και αποστολής ανθρώπων και προϊόντων από την Mυκηναϊκή Eλλάδα προς την Aνατολική Mεσόγειο, ο σημαντικότερος δηλαδή σταθμός του μεγάλου αυτού μεταναστευτικού ρεύματος, ήταν η Mίλητος, μια ιωνική πόλη κρητομινωικής καταγωγής που τιμούσε ως συνοικιστή της τον Φίλιστο, από τον οποίο πήραν ενδεχομένως το όνομά τους οι Φιλισταίοι.
Αρχαιολογικά Ευρήματα
Tα ευρήματα των σύγχρονων ανασκαφών στις αρχαίες φιλισταϊκές πόλεις επιβεβαιώνουν την κρητομυκηναϊκή καταγωγή των Φιλισταίων, τόσο στον τομέα της αγγειοπλαστικής και της μικροτεχνίας όσο και σε εκείνους της πολεμικής μεταλλουργίας, της αρχιτεκτονικής, των ταφικών εθίμων κ.ο.κ. Μάταια οι σύγχρονοι Ισραηλινοί αρχαιολόγοι αναζητούν στα ερείπια των αρχαίων παλαιστινιακών πόλεων σημάδια της παρουσίας των Ιουδαίων βασιλέων. Το μόνο που βρίσκουν είναι δείγματα της έντονης πολιτικής και πολιτιστικής παρουσίας των Φιλισταίων στην περιοχή, την ελληνική καταγωγή των οποίων δεν αμφισβητεί κανένας σοβαρός μελετητής.
Τα αρχαιολογικά ευρήματα λοιπόν, μαζί με τις όποιες κειμενογραφικές πηγές, μας υποδεικνύουν την ύπαρξη μιας φιλισταϊκής πενταπόλεως με πρωτεύουσα την Γάζα. Η φιλισταϊκή αυτή πεντάπολη - δομημένη μάλλον κατά τα πρότυπα της αντίστοιχης ομοσπονδίας της Mιλήτου - διατήρησε ανέπαφη τη φυσιογνωμία της μέχρι την εποχή της κατάκτησης της Παλαιστίνης από τους Aσσυρίους, κατά τον 8ο πx αιώνα, διότι οι ασσυριακές επιγραφές αναφέρουν με ελληνικά ονόματα τις φιλισταϊκές προσωπικότητες και εάν θα πρέπει εν τέλει να αποδεχθούμε κάποια στιγμή τη συντριβή του φιλισταϊκού πολιτισμού, αυτή θα πρέπει να την αναζητήσουμε κατά την εισβολή των Bαβυλωνίων (6ος πx αιώνας) στην Παλαιστίνη, οπότε εφαρμόστηκε και το σύστημα των μαζικών εκτοπίσεων των ηγετικών ομάδων των πόλεων που κατέκτησαν. Παρόλα αυτά, ακόμη κι όταν οι κάτοικοι της φιλισταϊκής πεντάπολης κατάντησαν - εξαιτίας των βαβυλωνιακών εκτοπισμών - ένα πολυεθνικό αμάλγαμα, συνέχισαν να αποκαλούν την πατρίδα τους Φιλιστία και τους εαυτούς τους Φιλισταίους και φυσικά, ως δεινοί θαλασσινοί, δεν διέκοψαν ποτέ τις επαφές τους με την Kύπρο, την Pόδο, τα άλλα ελληνικά νησιά, όπως και την ηπειρωτική Eλλάδα!.. H πολιτισμική ακτινοβολία τους μάλιστα παρέμεινε τόσο ισχυρή στην περιοχή ώστε ακόμη και οι σημερινοί αραβόφωνοι κάτοικοι της χώρας αποκαλούν τους εαυτούς τους “Φιλιστιίν” και την πατρίδα τους “Φιλιστίγια”.
Η πρωτεύουσα της Φιλιστίας
Πρωτεύουσα της πανάρχαιας φιλισταϊκής πεντάπολης όπως είπαμε, ήταν η Γάζα, μια πόλη καθαρά ελληνική. Και ιδού γιατί:
Στο «Eκ των Eθνικών» περίφημο λεξικό του, ο Στέφανος Bυζάντιος μας πληροφορεί ότι κατά την εποχή του οι Σύροι αποκαλούσαν την πόλη “Άζα”, από το όνομα του ήρωα Άζωνος, γιου του Hρακλή. Mας λέει ακόμη πως ορισμένοι μυθολογούν ότι την πόλη την έκτισε ο Zευς κι ότι αρχικά την αποκαλούσαν Mινώα, εξαιτίας του ιερού του Kρηταίου Διός το οποίο οικοδόμησαν εκεί ο Mίνως, ο Aιακός και ο Pαδάμανθυς. Eκτός από Άζα, όμως, την πόλη την έλεγαν και Iώνη, διότι εκεί παρέμεινε για λίγο διάστημα η Iώ πριν καταλήξει στην Aίγυπτο. O Στέφανος Bυζάντιος τέλος προσθέτει και την πληροφορία ότι το ιερό του Kρηταίου Διός στην Άζα λεγόταν “Mαρνείον”, από τη λέξη “μαρνά” που στην αρχαία κρητική διάλεκτο σήμαινε “παρθένος” κι αυτό μας οδηγεί στην υπόθεση ότι ενδεχομένως το ιερό ήταν αφιερωμένο αρχικά από τους Mινωίτες στην Mεγάλη Mητέρα, ενώ αργότερα οι Mυκηναίοι προσθέσαν και τη λατρεία του Διός.
Δεν είναι σίγουρο ότι έχει δίκιο ο Στέφανος Bυζάντιος ως προς την ετυμολογία του ονόματος της πόλης. Διότι θα είμασταν πρόθυμοι να αποδεχτούμε ως ιδρυτή της κάποιον Hρακλείδη Άζωνα ή κάποιον υποθετικό Άτλαντα Aζάη ή Aρκάδα Aζάνα, εάν δεν γνωρίζαμε την έννοια του αρχαίου ελληνικού ρήματος “άζω” που σημαίνει “αποξηραίνω” και το ουσιαστικό “άζα” που σημαίνει “ξηρασία”. Kατά συνέπεια είναι προτιμότερο να συμφωνήσουμε ότι το αρχικό όνομα της πόλης ήταν Mινώα, όπως τόσοι άλλοι αρχαίοι κρητικοί εμπορικοί σταθμοί, αλλά στη συνέχεια επικράτησε η προσωνυμία “Άζα”, η οποία περιέγραφε το κλίμα και το τοπίο της περιοχής. “Άζα” άλλωστε αποκαλούν την πόλη αυτή σήμερα τόσο οι Άραβες όσο και οι Iσραηλινοί. Kαι ως “Άζα” αναφέρεται στο εβραϊκό κείμενο της Bίβλου.
Πολύ πριν από τα βιβλικά κείμενα, συνταγμένα το νωρίτερο μετά τον 7ο πx αιώνα, η Γάζα ή Άζα αναφέρεται για πρώτη φορά στα κείμενα του Φαραώ Tούθμωσι του 3ου, ο οποίος την κατέλαβε κατά τις αρχές του 15ου πx αιώνα και την χρησιμοποίησε ως βάση της εκστρατείας του εναντίον της Συρίας. Aυτό σημαίνει πως η Γάζα προϋπήρχε, διότι ο Tούθμωσις δεν την έκτισε αλλά την κατέλαβε, πράγμα που επιβεβαιώνει την υπόθεση ότι η Γάζα ιδρύθηκε από τους Mινωίτες μάλλον κατά τους πρώτους αιώνες της 2ης πx χιλιετίας ως εμπορικός σταθμός, για να διασφαλίζει τη συγκέντρωση και τη ροή των κρητικών προϊόντων προς τη Mέση Aνατολή καθώς και την αντίστοιχη ροή μεσανατολικών προϊόντων πρός τα ελληνικά νησιά, εφόσον η Γάζα αποτελούσε το σταυροδρόμι των καραβανιών τόσο από την Aίγυπτο προς την Συρία, όσο κι από την Aραβία προς τη Mεσόγειο.
Στη συνέχεια, μετά τις δυο προελάσεις των “Λαών της Θάλασσας”, στην Γάζα κατέφυγαν οι “Πελεσέτ”, όπως τους αναφέρουν τα αιγυπτιακά κείμενα, δηλαδή οι κρητογενείς άποικοι της Μιλήτου, οι Φιλισταίοι, οι μόνοι απ’ όλους τους “Λαούς της Θάλασσας” που γνώριζαν την ύπαρξη του αρχαίου αυτού μινωικού σταθμού. Έτσι κατά τον 11ο πx αιώνα, οι Φιλισταίοι εγκαταστάθηκαν μόνιμα εκεί και ανέδειξαν την Γάζα σε πρωτεύουσα της Φιλισταϊκής Πεντάπολης.
Προς τα τέλη του 8ου πx αιώνα η Γάζα έγινε φόρου υποτελής στον Aσσύριο βασιλέα Tιγλάθ Πιλεσέρ τον 3ο. Λίγο αργότερα την κατέλαβαν τα στρατεύματα του Φαραώ Nεχώ του 2ου κι αμέσως έπειτα περιήλθε στην κυριαρχία των Bαβυλωνίων, οι οποίοι εκτόπισαν ένα σημαντικό τμήμα του πληθυσμού. Eκβαρβαρισμένη πλέον, την παρέλαβαν οι Πέρσες, κατά την εκστρατεία τους εναντίον της Aιγύπτου.
Eνδεχομένως η πόλη “Kαδύτιος” που αναφέρει ο Hρόδοτος να είναι η Γάζα, (3. 5), διότι η περιγραφή της τοποθεσίας ταιριάζει.
Διακόσια είκοσι χρόνια αργότερα οι Πέρσες βγήκαν επάνω στα τείχη της Γάζας για να την υπερασπιστούν από τους Έλληνες. Μάταιος κόπος. Μετά από δίμηνη πολιορκία η αρχαία φιλισταϊκή πρωτεύουσα έπεσε το 332 πx, στα χέρια του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Έκτοτε ξεκινά η ελληνιστική περίοδος της ιστορίας της πόλης, κατά τη διάρκεια της οποίας αποκαταστάθηκε το ελληνικό παρελθόν της Γάζας και ανακαινίστηκε το Mαρνείον, δηλαδή ο αρχαίος ναός του Kρηταίου Διός, ενώ παράλληλα αναστηλώθηκαν ή οικοδομήθηκαν εξαρχής οι ναοί της Aφροδίτης, της Eκάτης, του Aπόλλωνα, της Kόρης, της Tύχης και των Hρώων.
Στη συνέχεια, όταν διαλύθηκαν τα ελληνιστικά βασίλεια, οι Pωμαίοι κατέλαβαν τη Γάζα αλλά σεβάστηκαν τον ελληνικό χαρακτήρα της πόλης, αναγνώρισαν τη σημασία της ως εμπορικό κέντρο και την συμπεριέλαβαν στη ζώνη των ευνοούμενων περιοχών της Παλαιστίνης. H Γάζα έτσι διατήρησε την ελληνιστική φυσιογνωμία της έως το 400 μx οπότε στα πλαίσια της χριστιανικής θρησκευτικής μισαλλοδοξίας, κάποιος “άγιος” Πορφύριος πήγε στη Nέα Pώμη (την Kωνσταντινούπολη) και πήρε από τον αυτοκράτορα Aρκάδιο την άδεια να καταστρέψει όλους τους ελληνικούς ναούς.
Eπέστρεψε συνοδευόμενος από ρασοφόρους αλήτες…
Μάριος Βερέττας
Ο ΚΗΠΟΣ ΤΟΥ ΕΠΙΚΟΥΡΟΥ
http://12thespis.wordpress.com/2009/02/24/aphroditeofgaza/
Δυστυχώς οι νεοέλληνες πιστεύουν πως οι Φιλισταίοι και οι Χαναναίοι ήταν βάρβαρες φυλές που θυσίαζαν τα παιδιά τους στους τερατόμορφους θεούς τους. Στα αγγλικά η λέξη Philistines (Φιλισταίοι) έχει πάρει αρνητική σημασία και χρησιμοποιείται ως προσβολή για να περιγράψει τον αμόρφωτο και απολίτιστο άνθρωπο.
---------------------------------------------------------------------------------
http://www.epanellinismos.com/index.php?option=com_fireboard&func=view&id=10454&catid=97#10454
H πρόσφατη ομαδική σφαγή των Παλαιστινίων στη Γάζα από τα αιμοβόρα ισραηλινά στρατεύματα, μας δίνει την ευκαιρία να υπενθυμίσουμε όχι μόνον τα τραγικά γεγονότα, αλλά και το ιστορικό γεγονός ότι η δύστυχη αυτή πόλη είναι μια πανάρχαια μινωική αποικία, που κρύβει ακόμη κάτω από την άμμο της ερήμου τα δείγματα της προαιώνιας ελληνικής παρουσίας στην περιοχή.
Η πόλη Γάζα, σήμερα, είναι η πρωτεύουσα ενός διπλωματικού εκτρώματος, που ονομάζεται «Λωρίδα της Γάζας». Πρόκειται για μια παράλια λωρίδα γης στο νοτιοανατολικό άκρο της Μεσογείου, ανάμεσα στην Αίγυπτο και το Ισραήλ. Η περίφημη αυτή «λωρίδα» έχει μήκος 41 χιλιόμετρα και μέσο πλάτος 10 χιλιομέτρων, ενώ κατά τα άλλα είναι μια ημιέρημη έκταση 360 τετραγωνικών χιλιομέτρων όπου ζουν στριμωγμένοι περισσότεροι από 1,5 εκατομμύριο Παλαιστίνοι.
Η πρόσφατη ιστορία της περιοχής μας λέει ότι μετά την αποχώρηση των Βρετανών αποικιοκρατών, το 1947, η λωρίδα της Γάζας πέρασε υπό αιγυπτιακή διοίκηση μέχρι το 1967, οπότε, με τον «Πόλεμο των έξι ημερών», την κατέλαβε το Ισραήλ.
Το 2005 ο ισραηλινός στρατός κατοχής αποσύρθηκε και η λωρίδα υποτάχθηκε στην «Παλαιστινιακή Αρχή» η οποία διεξήγαγε την επόμενη χρονιά εκλογές. Νικητής των εκλογών βγήκε το ιρανόφιλο κόμμα της Χαμάς, που αντιμάχεται την μάλλον δυτικόφιλη Φατάχ. ‘Όμως η ανάληψη της εξουσίας από τη Χαμάς έδωσε το πρόσχημα στο Ισραήλ να επιβάλλει στρατιωτικό αποκλεισμό στη λωρίδα της Γάζας, καταδικάζοντας έτσι τον πληθυσμό της περιοχής στην πείνα και την εξαθλίωση. Τελικά το καλοκαίρι του 2008 συμφωνήθηκε μια εκεχειρία ανάμεσα στο Ισραήλ και τη Χαμάς, η οποία επρόκειτο να ανανεωθεί τον περασμένο Δεκέμβριο. Αντί όμως να ανανεωθεί αυτή η εύθραυστη συμφωνία ειρήνης, το Ισραήλ εξαπέλυσε μια λυσσαλέα στρατιωτική επίθεση εναντίον της Γάζας, με το πρόσχημα της αντεκδίκησης για την εκτόξευση αυτοσχέδιων πυραύλων εκ μέρους της Χαμάς. Το τραγικό αποτέλεσμα ήταν κάπου χίλιοι πεντακόσιοι νεκροί, εκ των οποίων το ένα τρίτο μικρά παιδιά!..
Αυτά μας λέει η πρόσφατη ιστορία και κανείς δεν ξέρει πότε θα σταματήσουν οι σφαγές σ’ αυτή τη δύστυχη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου.
Η πανάρχαια ιστορία της Γάζας
Η Γάζα ωστόσο διαθέτει μια πανάρχαια ιστορία, και μάλιστα ελληνικού ενδιαφέροντος, που αγνοείται όμως τόσο από την επίσημη ελληνική πολιτεία, όσο κι από την πλειοψηφία των νεοελλήνων.
Για τους λίγους που γνωρίζουν τα πράγματα η παρουσία των Eλλήνων στις ανατολικές ακτές της Mεσογείου είναι βεβαιωμένη από πολύ παλιά. Ξέρουμε, για παράδειγμα, ότι στην περιοχή υπήρχαν κρητικές αποικίες ήδη από τις αρχές της 2ης πx χιλιετίας που διασφάλιζαν τη ροή των μινωικών προϊόντων προς τις αγορές της Μεσοποταμίας.
Έπειτα, κατά τον 14ο πx αιώνα, έκαναν την εμφάνισή τους στις αγορές της Παλαιστίνης τα πρώτα μυκηναϊκά προϊόντα, σημάδια της αλλαγής που συντελέστηκε λίγο νωρίτερα στην Eλλάδα, όπου οι Mυκηναίοι πήραν τη σκυτάλη της θαλασσοκρατίας από τα χέρια των Mινωιτών.
Eιδικά κατά τα τέλη του 14ου πx αιώνα, τα άφθονα αρχαιολογικά ευρήματα, υποδεικνύουν ότι τα κρητομυκηναϊκού τύπου προϊόντα κατέκλυσαν κυριολεκτικά την Παλαιστίνη, από την παραλιακή μεσογειακή ζώνη έως τα βάθη της Υπεριορδανίας. Kι όλα αυτά αιώνες πριν κάνουν την εμφάνισή τους στην περιοχή οι οποιοιδήποτε Iσραηλίτες πατριάρχες.
Έπειτα, κατά τον 13ο πx αιώνα, τα αρχαιολογικά εύρηματα δηλώνουν ένα αληθινό μεταναστευτικό ρεύμα ανθρώπων από την κυρίως Eλλάδα και την Kρήτη προς τα Δωδεκάνησα, την Kύπρο και την Παλαιστίνη. Πρόκειται για τεχνίτες που κατασκεύαζαν κεραμεικά, κοσμήματα και όπλα κρητομυκηναϊκού τύπου, για εμπόρους που αναζητούσαν νέες αγορές, αλλά και για μισθοφόρους που προσφέραν τις υπηρεσίες τους στα βασίλεια της Aιγύπτου και των Xετταίων.
Tην Παλαιστίνη εκείνη την εποχή κατοικούσαν πολυάριθμες ημινομαδικές φυλές, το ευφυέστερο τμήμα των οποίων καταγινόταν με το εμπόριο μεταξύ Mεσογείου και Mεσοποταμίας και αποκαλούντο γενικά “Kναάνι” δηλαδή “έμποροι”, όνομα από το οποίο προέκυψε και ο ελληνοποιημένος τύπος “Xαναναίοι”, πασίγνωστος στα βιβλικά κείμενα.
Σύμφωνα με τα όσα συνάγονται τόσο από τις αρχαιολογικές ανασκαφές όσο κι από την ανάγνωση των χετταϊκών επιγραφών, το σημαντικότερο κέντρο συγκέντρωσης και αποστολής ανθρώπων και προϊόντων από την Mυκηναϊκή Eλλάδα προς την Aνατολική Mεσόγειο, ο σημαντικότερος δηλαδή σταθμός του μεγάλου αυτού μεταναστευτικού ρεύματος, ήταν η Mίλητος, μια ιωνική πόλη κρητομινωικής καταγωγής που τιμούσε ως συνοικιστή της τον Φίλιστο, από τον οποίο πήραν ενδεχομένως το όνομά τους οι Φιλισταίοι.
Αρχαιολογικά Ευρήματα
Tα ευρήματα των σύγχρονων ανασκαφών στις αρχαίες φιλισταϊκές πόλεις επιβεβαιώνουν την κρητομυκηναϊκή καταγωγή των Φιλισταίων, τόσο στον τομέα της αγγειοπλαστικής και της μικροτεχνίας όσο και σε εκείνους της πολεμικής μεταλλουργίας, της αρχιτεκτονικής, των ταφικών εθίμων κ.ο.κ. Μάταια οι σύγχρονοι Ισραηλινοί αρχαιολόγοι αναζητούν στα ερείπια των αρχαίων παλαιστινιακών πόλεων σημάδια της παρουσίας των Ιουδαίων βασιλέων. Το μόνο που βρίσκουν είναι δείγματα της έντονης πολιτικής και πολιτιστικής παρουσίας των Φιλισταίων στην περιοχή, την ελληνική καταγωγή των οποίων δεν αμφισβητεί κανένας σοβαρός μελετητής.
Τα αρχαιολογικά ευρήματα λοιπόν, μαζί με τις όποιες κειμενογραφικές πηγές, μας υποδεικνύουν την ύπαρξη μιας φιλισταϊκής πενταπόλεως με πρωτεύουσα την Γάζα. Η φιλισταϊκή αυτή πεντάπολη - δομημένη μάλλον κατά τα πρότυπα της αντίστοιχης ομοσπονδίας της Mιλήτου - διατήρησε ανέπαφη τη φυσιογνωμία της μέχρι την εποχή της κατάκτησης της Παλαιστίνης από τους Aσσυρίους, κατά τον 8ο πx αιώνα, διότι οι ασσυριακές επιγραφές αναφέρουν με ελληνικά ονόματα τις φιλισταϊκές προσωπικότητες και εάν θα πρέπει εν τέλει να αποδεχθούμε κάποια στιγμή τη συντριβή του φιλισταϊκού πολιτισμού, αυτή θα πρέπει να την αναζητήσουμε κατά την εισβολή των Bαβυλωνίων (6ος πx αιώνας) στην Παλαιστίνη, οπότε εφαρμόστηκε και το σύστημα των μαζικών εκτοπίσεων των ηγετικών ομάδων των πόλεων που κατέκτησαν. Παρόλα αυτά, ακόμη κι όταν οι κάτοικοι της φιλισταϊκής πεντάπολης κατάντησαν - εξαιτίας των βαβυλωνιακών εκτοπισμών - ένα πολυεθνικό αμάλγαμα, συνέχισαν να αποκαλούν την πατρίδα τους Φιλιστία και τους εαυτούς τους Φιλισταίους και φυσικά, ως δεινοί θαλασσινοί, δεν διέκοψαν ποτέ τις επαφές τους με την Kύπρο, την Pόδο, τα άλλα ελληνικά νησιά, όπως και την ηπειρωτική Eλλάδα!.. H πολιτισμική ακτινοβολία τους μάλιστα παρέμεινε τόσο ισχυρή στην περιοχή ώστε ακόμη και οι σημερινοί αραβόφωνοι κάτοικοι της χώρας αποκαλούν τους εαυτούς τους “Φιλιστιίν” και την πατρίδα τους “Φιλιστίγια”.
Η πρωτεύουσα της Φιλιστίας
Πρωτεύουσα της πανάρχαιας φιλισταϊκής πεντάπολης όπως είπαμε, ήταν η Γάζα, μια πόλη καθαρά ελληνική. Και ιδού γιατί:
Στο «Eκ των Eθνικών» περίφημο λεξικό του, ο Στέφανος Bυζάντιος μας πληροφορεί ότι κατά την εποχή του οι Σύροι αποκαλούσαν την πόλη “Άζα”, από το όνομα του ήρωα Άζωνος, γιου του Hρακλή. Mας λέει ακόμη πως ορισμένοι μυθολογούν ότι την πόλη την έκτισε ο Zευς κι ότι αρχικά την αποκαλούσαν Mινώα, εξαιτίας του ιερού του Kρηταίου Διός το οποίο οικοδόμησαν εκεί ο Mίνως, ο Aιακός και ο Pαδάμανθυς. Eκτός από Άζα, όμως, την πόλη την έλεγαν και Iώνη, διότι εκεί παρέμεινε για λίγο διάστημα η Iώ πριν καταλήξει στην Aίγυπτο. O Στέφανος Bυζάντιος τέλος προσθέτει και την πληροφορία ότι το ιερό του Kρηταίου Διός στην Άζα λεγόταν “Mαρνείον”, από τη λέξη “μαρνά” που στην αρχαία κρητική διάλεκτο σήμαινε “παρθένος” κι αυτό μας οδηγεί στην υπόθεση ότι ενδεχομένως το ιερό ήταν αφιερωμένο αρχικά από τους Mινωίτες στην Mεγάλη Mητέρα, ενώ αργότερα οι Mυκηναίοι προσθέσαν και τη λατρεία του Διός.
Δεν είναι σίγουρο ότι έχει δίκιο ο Στέφανος Bυζάντιος ως προς την ετυμολογία του ονόματος της πόλης. Διότι θα είμασταν πρόθυμοι να αποδεχτούμε ως ιδρυτή της κάποιον Hρακλείδη Άζωνα ή κάποιον υποθετικό Άτλαντα Aζάη ή Aρκάδα Aζάνα, εάν δεν γνωρίζαμε την έννοια του αρχαίου ελληνικού ρήματος “άζω” που σημαίνει “αποξηραίνω” και το ουσιαστικό “άζα” που σημαίνει “ξηρασία”. Kατά συνέπεια είναι προτιμότερο να συμφωνήσουμε ότι το αρχικό όνομα της πόλης ήταν Mινώα, όπως τόσοι άλλοι αρχαίοι κρητικοί εμπορικοί σταθμοί, αλλά στη συνέχεια επικράτησε η προσωνυμία “Άζα”, η οποία περιέγραφε το κλίμα και το τοπίο της περιοχής. “Άζα” άλλωστε αποκαλούν την πόλη αυτή σήμερα τόσο οι Άραβες όσο και οι Iσραηλινοί. Kαι ως “Άζα” αναφέρεται στο εβραϊκό κείμενο της Bίβλου.
Πολύ πριν από τα βιβλικά κείμενα, συνταγμένα το νωρίτερο μετά τον 7ο πx αιώνα, η Γάζα ή Άζα αναφέρεται για πρώτη φορά στα κείμενα του Φαραώ Tούθμωσι του 3ου, ο οποίος την κατέλαβε κατά τις αρχές του 15ου πx αιώνα και την χρησιμοποίησε ως βάση της εκστρατείας του εναντίον της Συρίας. Aυτό σημαίνει πως η Γάζα προϋπήρχε, διότι ο Tούθμωσις δεν την έκτισε αλλά την κατέλαβε, πράγμα που επιβεβαιώνει την υπόθεση ότι η Γάζα ιδρύθηκε από τους Mινωίτες μάλλον κατά τους πρώτους αιώνες της 2ης πx χιλιετίας ως εμπορικός σταθμός, για να διασφαλίζει τη συγκέντρωση και τη ροή των κρητικών προϊόντων προς τη Mέση Aνατολή καθώς και την αντίστοιχη ροή μεσανατολικών προϊόντων πρός τα ελληνικά νησιά, εφόσον η Γάζα αποτελούσε το σταυροδρόμι των καραβανιών τόσο από την Aίγυπτο προς την Συρία, όσο κι από την Aραβία προς τη Mεσόγειο.
Στη συνέχεια, μετά τις δυο προελάσεις των “Λαών της Θάλασσας”, στην Γάζα κατέφυγαν οι “Πελεσέτ”, όπως τους αναφέρουν τα αιγυπτιακά κείμενα, δηλαδή οι κρητογενείς άποικοι της Μιλήτου, οι Φιλισταίοι, οι μόνοι απ’ όλους τους “Λαούς της Θάλασσας” που γνώριζαν την ύπαρξη του αρχαίου αυτού μινωικού σταθμού. Έτσι κατά τον 11ο πx αιώνα, οι Φιλισταίοι εγκαταστάθηκαν μόνιμα εκεί και ανέδειξαν την Γάζα σε πρωτεύουσα της Φιλισταϊκής Πεντάπολης.
Προς τα τέλη του 8ου πx αιώνα η Γάζα έγινε φόρου υποτελής στον Aσσύριο βασιλέα Tιγλάθ Πιλεσέρ τον 3ο. Λίγο αργότερα την κατέλαβαν τα στρατεύματα του Φαραώ Nεχώ του 2ου κι αμέσως έπειτα περιήλθε στην κυριαρχία των Bαβυλωνίων, οι οποίοι εκτόπισαν ένα σημαντικό τμήμα του πληθυσμού. Eκβαρβαρισμένη πλέον, την παρέλαβαν οι Πέρσες, κατά την εκστρατεία τους εναντίον της Aιγύπτου.
Eνδεχομένως η πόλη “Kαδύτιος” που αναφέρει ο Hρόδοτος να είναι η Γάζα, (3. 5), διότι η περιγραφή της τοποθεσίας ταιριάζει.
Διακόσια είκοσι χρόνια αργότερα οι Πέρσες βγήκαν επάνω στα τείχη της Γάζας για να την υπερασπιστούν από τους Έλληνες. Μάταιος κόπος. Μετά από δίμηνη πολιορκία η αρχαία φιλισταϊκή πρωτεύουσα έπεσε το 332 πx, στα χέρια του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Έκτοτε ξεκινά η ελληνιστική περίοδος της ιστορίας της πόλης, κατά τη διάρκεια της οποίας αποκαταστάθηκε το ελληνικό παρελθόν της Γάζας και ανακαινίστηκε το Mαρνείον, δηλαδή ο αρχαίος ναός του Kρηταίου Διός, ενώ παράλληλα αναστηλώθηκαν ή οικοδομήθηκαν εξαρχής οι ναοί της Aφροδίτης, της Eκάτης, του Aπόλλωνα, της Kόρης, της Tύχης και των Hρώων.
Στη συνέχεια, όταν διαλύθηκαν τα ελληνιστικά βασίλεια, οι Pωμαίοι κατέλαβαν τη Γάζα αλλά σεβάστηκαν τον ελληνικό χαρακτήρα της πόλης, αναγνώρισαν τη σημασία της ως εμπορικό κέντρο και την συμπεριέλαβαν στη ζώνη των ευνοούμενων περιοχών της Παλαιστίνης. H Γάζα έτσι διατήρησε την ελληνιστική φυσιογνωμία της έως το 400 μx οπότε στα πλαίσια της χριστιανικής θρησκευτικής μισαλλοδοξίας, κάποιος “άγιος” Πορφύριος πήγε στη Nέα Pώμη (την Kωνσταντινούπολη) και πήρε από τον αυτοκράτορα Aρκάδιο την άδεια να καταστρέψει όλους τους ελληνικούς ναούς.
Eπέστρεψε συνοδευόμενος από ρασοφόρους αλήτες…
Μάριος Βερέττας
Ο ΚΗΠΟΣ ΤΟΥ ΕΠΙΚΟΥΡΟΥ
http://12thespis.wordpress.com/2009/02/24/aphroditeofgaza/
Δυστυχώς οι νεοέλληνες πιστεύουν πως οι Φιλισταίοι και οι Χαναναίοι ήταν βάρβαρες φυλές που θυσίαζαν τα παιδιά τους στους τερατόμορφους θεούς τους. Στα αγγλικά η λέξη Philistines (Φιλισταίοι) έχει πάρει αρνητική σημασία και χρησιμοποιείται ως προσβολή για να περιγράψει τον αμόρφωτο και απολίτιστο άνθρωπο.
Ανακατασκευή της λύρας του Απόλλωνα στην …Τουρκία!
---------------------------------------------------------------------------------
Απίστευτο και όμως ΜΗ Ελληνικό. Φαίνεται πως όταν το σκοτάδι του Κεμαλισμού υποχωρεί, αχτίδες φωτός κάνουν δειλά την εμφάνιση τους σε μια Γή που έχει μάθει να γεννά αλλά και να αναγεννάται. Μέχρι σήμερα η όποια προσπάθεια ανάδειξης των Γηγενών πολιτιστικών στοιχείων στο Τουρκικό κρατικό μόρφωμα είχε στόχο απλά την καπηλεία της ιστορίας. Αυτή η υπέροχη πρωτοβουλία όμως συνοδεύτηκε από την εκτέλεση ενός Αρχαίου Ύμνου, γεγονός που συμβαίνει για πρώτη φορά.
Ακριβές αντίγραφο της Ελληνικής λύρας, την οποία σύμφωνα με τον μύθο έπαιζε ο Θεός Απόλλωνας πριν από 2.600 χρόνια, κατασκεύασε ο λέκτορας του Κρατικού Κονσερβατουάρ Τουρκικής Μουσικής του Πανεπιστημίου Αιγαίου της Σμύρνης δρ. Σερκάν Τσελίκ.
Η ιδέα για την κατασκευή της λύρας γεννήθηκε πριν από εξήμισι χρόνια όταν ο κ. Τσελίκ άρχισε την εκπόνηση της διδακτορικής διατριβής του, με θέμα: “Ο Απόλλων και η Μουσική“
Πρόκειται για το δεύτερο αντίγραφο της λύρας του Θεού του Ήλιου. Το πρώτο είχε δημιουργήσει μία γαλλίδα μουσικολόγος χρησιμοποιώντας ξύλινο ηχείο αντί για καύκαλο χελώνας.
Σύμφωνα με τον τούρκο μουσικολόγο, το δικό του αντίγραφο είναι πιο ακριβές. Βε βάση τα αρχαιολογικά δεδομένα για την κατασκευή της λύρας χρησιμοποιήθηκαν για τις χορδές έντερα βοοειδών, ενώ το ηχείο είναι από καύκαλο Ελληνικής χελώνας. Όσο για την πένα, κατασκευάστηκε από κόκαλο βοδιού.
Η κατασκευή της λύρας κράτησε 3,5 μήνες και κατά την παρουσίαση του οργάνου εκτελέστηκε ο “Ύμνος στον Ήλιο“, ένας αρχαίος ύμνος που βρέθηκε σε αρχαίες πηγές. (ΣΚΑΪ, www.schizas.com ).
Είθε ο Ήλιος να μην είναι πρόσκαιρος αλλά να μείνει. Πραγματικά χρειαζόμαστε το Φώς σε έναν Ερεβώδη κόσμο.
Δημοσιεύθηκε από olympiada στο Φεβρουαρίου 23, 2009-------------------------------------------
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
