21 Ιουνίου 2013

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΟΥΡΑΝΤΙΑ



H προέλευση της Ουράντια (του πλανήτη μας)

ΕΓΓΡΑΦΟ 57  Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΟΥΡΑΝΤΙΑ



(Αποσπάσματα)



  1. 1. ΤΟ ΝΕΦΕΛΩΜΑ ΤΟΥ ΑΝΤΡΟΝΟΒΕΡ


Η Ουράντια έλκει την προέλευσή της από τον ήλιο σας και ο ήλιος σας είναι ένας από τους πολυποίκιλους γόνους του νεφελώματος του Αντρονόβερ, το οποίο κάποτε συγκροτήθηκε ως ένα συστατικό μέρος της φυσικής δύναμης και της υλικής ουσίας του τοπικού σύμπαντος του Νέβαδον. Και το ίδιο αυτό το μεγάλο νεφέλωμα προήλθε από την συμπαντική δυναμική φόρτιση του διαστήματος στο υπερσύμπαν του Όρβοντον, πριν από πάρα, πάρα πολύ καιρό.

987,000,000,000 χρόνια πριν, ο συνδεδεμένος οργανωτής της δύναμης και τότε ενεργός επιθεωρητής υπ αριθμόν 811,307 της σειράς του Όρβοντον, ενώ ταξίδευε μακριά από την Ουβέρσα, ανέφερε στους Αρχαίους των Ημερών ότι οι διαστημικές συνθήκες ήσαν ευνοϊκές για την εγκαινίαση φαινομένων υλοποίησης σε ένα συγκεκριμένο τομέα του, τότε, ανατολικού τμήματος του Όρβοντον.
900,000,000,000 χρόνια πριν, τα αρχεία της Ουβέρσα μαρτυρούν ότι καταχωρήθηκε μία άδεια, η οποία εκδόθηκε από το Συμβούλιο Εξισορρόπησης της Ουβέρσα προς την κυβέρνηση του υπερσύμπαντος, το οποίο εξουσιοδοτούσε την αποστολή ενός οργανωτή δύναμης καθώς και προσωπικού, στον τομέα ο οποίος προηγούμενα είχε υποδειχθεί από τον επιθεωρητή υπ αριθμόν 811,307. Οι αρχές του Όρβοντον ανέθεσαν στον αρχικό εξερευνητή του εν δυνάμει αυτού σύμπαντος να εκτελέσει την οδηγία των Αρχαίων των Ημερών, δίνοντας την εντολή για τη συγκρότηση μιας νέας υλικής δημιουργίας.
875,000,000,000 χρόνια πριν, το πελώριο νεφέλωμα του Αντρονόβερ υπ αριθμόν 876,926 εγκαινιάσθηκε δεόντως. Μόνο η παρουσία του οργανωτή της δύναμης και του προσωπικού του απαιτήθηκε για να εγκατασταθεί η ενεργειακή δίνη, η οποία τελικά εξελίχθηκε σ αυτόν τον απέραντο κυκλώνα του διαστήματος. Έπειτα από την εκκίνηση αυτών των περιστροφών του νεφελώματος, οι οργανωτές της ζώσας δύναμης απλά απομακρύνονται σε ορθές γωνίες προς το επίπεδο του περιστροφικού δίσκου και, από τη στιγμή αυτή και μετά, οι εγγενείς ιδιότητες της ενέργειας εξασφαλίζουν την προοδευτική και κανονική εξέλιξη ενός τέτοιου, νέου, φυσικού συστήματος.


  1. 2. ΤΟ ΠΡΩΤΟΓΕΝΕΣ ΣΤΑΔΙΟ ΤΟΥ ΝΕΦΕΛΩΜΑΤΟΣ


800,000,000,000 χρόνια πριν η δημιουργία του Αντρονόβερ είχε πλέον εγκατασταθεί ως ένα από τα μεγαλειώδη πρωταρχικά νεφελώματα του Όρβοντον. Καθώς οι αστρονόμοι των γειτονικών συμπάντων παρατηρούσαν αυτό το φαινόμενο του διαστήματος, ελάχιστα είδαν που να τους κινήσουν την προσοχή.
700,000,000,000 χρόνια πριν το σύστημα του Αντρονόβερ έλαβε γιγάντιες διαστάσεις, ενώ απεστάλησαν επιπλέον φυσικοί ελεγκτές σε εννέα υλικές δημιουργίες που τον πλαισίωναν για να παράσχουν υποστήριξη και να προσφέρουν συνεργασία στα κέντρα της δύναμης αυτού του νέου υλικού συστήματος που εξελισσόταν τόσο γρήγορα.
600,000,000,000 χρόνια πριν η περίοδος της ενεργειακής κινητοποίησης του Αντρονόβερ έφθασε στο αποκορύφωμά της. Το νεφέλωμα είχε αποκτήσει το μέγιστο της μάζας του. Την εποχή αυτή ήταν ένα γιγάντιο κυκλικό νέφος αερίων που στο σχήμα έμοιαζε κάπως σαν επίπεδο σφαιροειδές. Αυτή ήταν η πρώτη περίοδος του διαφορικού μαζικού σχηματισμού και της μεταβλητής περιστροφικής ταχύτητας. Η βαρύτητα, αλλά και άλλες δυνάμεις, επρόκειτο να αρχίσουν το έργο τους της μετατροπής των διαστημικών αερίων σε συγκροτημένη ύλη.


  1. 3. ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟΓΕΝΕΣ ΣΤΑΔΙΟ ΤΟΥ ΝΕΦΕΛΩΜΑΤΟΣ


500,000,000,000 χρόνια πριν, γεννήθηκε ο πρώτος ήλιος του Αντρονόβερ. Η εκθαμβωτική αυτή φωτεινή λωρίδα αποσπάσθηκε από την μητρική βαρυτική αγκάλη και αποκόπηκε στο διάστημα σε μία ανεξάρτητη πορεία, μέσα στον κόσμο της δημιουργίας. Η τροχιά του καθορίσθηκε από την πορεία της διαφυγής του. Τέτοιοι νεαροί ήλιοι γρήγορα γίνονται σφαιρικοί και αρχίζουν την μακρόχρονη και επεισοδιακή διαδρομή τους ως αστέρες του διαστήματος.
400,000,000,000 χρόνια πριν άρχισε η περίοδος ανάκτησης του νεφελώματος του Αντρονόβερ. Πολλοί από τους κοντινούς και μικρότερους ήλιους επανεκτήθησαν, ως αποτέλεσμα της σταδιακής διεύρυνσης και περαιτέρω συμπύκνωσης του μητρικού πυρήνα. Πολύ γρήγορα άρχισε η τελική φάση της συμπύκνωσης του πυρήνα, η περίοδος η οποία πάντα προηγείται του τελικού διαχωρισμού αυτών των πελώριων διαστημικών συσσωρεύσεων ενέργειας και ύλης.

Ήταν μόλις ένα εκατομμύριο χρόνια μετά την εποχή αυτή, που ο Χριστός Μιχαήλ του Νέβαδον, ένας Δημιουργός Υιός του Παραδείσου, επέλεξε το διασκορπισμένο αυτό νεφέλωμα ως χώρο του εγχειρήματός του για τη δημιουργία του σύμπαντος. Σχεδόν αμέσως δημιουργήθηκαν οι αρχιτεκτονικοί κόσμοι του Σάλβινγκτον  και οι ομάδες των αρχηγικών πλανητών των εκατό αστερισμών. Απαιτήθηκαν σχεδόν ένα εκατομμύριο χρόνια για να ολοκληρωθούν αυτά τα συμπλέγματα των ειδικά δημιουργημένων κόσμων. Οι πλανήτες αρχηγεία του τοπικού συστήματος δημιουργήθηκαν σε μία περίοδο που εκτείνεται από τότε, μέχρι πέντε εκατομμύρια χρόνια πριν.

300,000,000,000 χρόνια πριν οι τροχιές των ήλιων του Αντρονόβερ είχαν, πλέον, παγιωθεί και το σύστημα του νεφελώματος πέρασε από μια προσωρινή περίοδο σχετικής φυσικής σταθερότητας. Την εποχή περίπου αυτή, το επιτελείο του Μιχαήλ έφθασε στον Σάλβινγκτον και η κυβέρνηση του Όρβοντον στην Ουβέρσα παρέσχε φυσική αναγνώριση στο τοπικό σύμπαν του Νέβαδον.
200,000,000,000 χρόνια πριν έλαβε χώρα η πρόοδος της συστολής και της συμπύκνωσης με την παραγωγή άπειρης θερμότητας στο κεντρικό σύμπλεγμα του Αντρονόβερ, ή πυρηνική μάζα. Σχετικό κενό εμφανίσθηκε ακόμη και σε περιοχές κοντά στον κεντρικό τροχό του μητρικού ήλιου. Οι εξωτερικές περιοχές σταθεροποιήθηκαν ακόμη περισσότερο και συγκροτήθηκαν καλύτερα. Ορισμένοι πλανήτες που περιστρέφονταν γύρω από τους νεοδημιουργημένους ήλιους είχαν ψυχθεί αρκετά ώστε να γίνουν κατάλληλοι για την εμφύτευση της ζωής.
Τώρα, ο ολοκληρωμένος συμπαντικός μηχανισμός του Νέβαδον αρχίζει σε πρώτη φάση να λειτουργεί και η δημιουργία του Μιχαήλ καταχωρείται στην Ουβέρσα ως ένα σύμπαν εγκατάστασης και προοδευτικής ανέλιξης των θνητών.

100,000,000,000 χρόνια πριν η ένταση της συμπύκνωσης του νεφελώματος έφθασε στο αποκορύφωμά της. Είχε επιτευχθεί το σημείο της μέγιστης θερμικής έντασης. Αυτό το κρίσιμο στάδιο της αντίθεσης μεταξύ της βαρύτητας και της θερμότητας μπορεί, ορισμένες φορές, να κρατήσει αιώνες, αλλά αργά, ή γρήγορα, η θερμότητα κερδίζει τον αγώνα έναντι της βαρύτητας και η θεαματική περίοδος της διασκόρπισης ενός ήλιου αρχίζει. Και τούτο σημειοδοτεί το τέλος του δεύτερου σταδίου ενός διαστημικού νεφελώματος.


  1. 4. ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ ΣΤΑΔΙΟ


75,000,000,000 χρόνια πριν το νεφέλωμα αυτό έφθασε στο μέγιστο της φάσης της δημιουργίας ήλιων. Αυτό ήταν το αποκορύφωμα της πρώτης περιόδου απώλειας των ήλιων. Η πλειονότητα των ήλιων αυτών διαθέτουν από τότε εκτεταμένα συστήματα πλανητών, δορυφόρων, σκοτεινών νησιών, κομητών, μετεωριτών και νεφών κοσμικής σκόνης.
50,000,000,000 χρόνια πριν η πρώτη αυτή περίοδος της διασποράς των ήλιων ολοκληρώθηκε. Το νεφέλωμα τελείωνε γοργά τον τρίτο κύκλο ύπαρξής του, κατά τη διάρκεια του οποίου δημιούργησε 876,926 ηλιακά συστήματα.
25,000,000,000 χρόνια πριν, έλαβε χώρα η ολοκλήρωση του τέταρτου κύκλου της ζωής του νεφελώματος το οποίο επέφερε τη συγκρότηση και τη σχετική σταθεροποίηση των αχανών αστρικών συστημάτων τα οποία προήλθαν από το γονικό αυτό νεφέλωμα.
10,000,000,000 χρόνια πριν άρχισε ο τέταρτος κύκλος του Αντρονόβερ. Το μέγιστο της θερμοκρασίας της μάζας του πυρήνα επετεύχθηκε. Το κρίσιμο σημείο συμπύκνωσης πλησίαζε. Ο αρχικός μητρικός πυρήνας συγκλονιζόταν κάτω από τη συνδυασμένη πίεση της έντασης της ίδιας του της συμπύκνωσης εξ αιτίας της εσωτερικής θερμότητας και της αυξημένης βαρυτικής, παλιρροϊκής έλξης των απελευθερωμένων ηλιακών συστημάτων που τον περιέβαλαν.
8,000,000,000 χρόνια πριν η τρομερή τελική έκρηξη άρχισε. Μόνο τα εξωτερικά συστήματα είναι ασφαλή σε περιόδους τέτοιων κοσμικών αναταραχών. Και αυτή ήταν η αρχή του τέλους του νεφελώματος. Η τελική αυτή ηλιακή διάσπαση διήρκεσε για μία περίοδο δύο, σχεδόν, εκατομμυρίων χρόνων.
7,000,000,000 χρόνια πριν η τελική διάσπαση του Αντρονόβερ έφθασε στο αποκορύφωμά της. Αυτή ήταν η περίοδος της δημιουργίας των μεγαλύτερων ακραίων ήλιων και το μέγιστο των τοπικών φυσικών αναταραχών.

6,000,000,000 χρόνια αργότερα σημειοδοτείται το τέλος της τελικής διάσπασης και της γέννησης του ήλιου σας, του πεντηκοστού έκτου από την τελευταία δευτερογενή ηλιακή οικογένεια του Αντρονόβερ. Η τελική αυτή έκρηξη του πυρήνα του νεφελώματος δημιούργησε 136,702 ήλιους, τους περισσότερους των οποίων σε μοναχικές τροχιές. Ο συνολικός αριθμός των ήλιων και των ηλιακών συστημάτων που προήλθαν από το νεφέλωμα του Αντρονόβερ ήταν 1,013,628. Το σύνολο των ηλιακών συστημάτων είναι 1,013,572.


  1. 5. Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΜΟΝΜΕΙΤΙΑ  ΤΟ ΗΛΙΑΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΟΥΡΑΝΤΙΑ


5,000,000,000 χρόνια πριν ο ήλιος σας ήταν ένα συγκριτικά απομονωμένο ουράνιο σώμα, που είχε συγκεντρώσει κοντά του το μεγαλύτερο μέρος της διαστημικής ύλης που κυκλοφορούσε κοντά, απομεινάρια της πρόσφατης αναταραχής την οποία ακολούθησε η γέννησή του. Έτσι ήταν διαμορφωμένο το τοπικό σύμπαν για τη μοναδική δημιουργία της Μονμέιτια, αυτό είναι το όνομα της πλανητικής οικογένειας του ήλιου σας, του ηλιακού συστήματος στο οποίο ανήκει ο κόσμος σας.
4,500,000,000 χρόνια πριν το πελώριο σύστημα της Ανγκόνα άρχισε να πλησιάζει στην γειτονιά του μοναχικού αυτού ήλιου. Το κέντρο αυτού του μεγάλου συστήματος ήταν ένας σκοτεινός γίγας του διαστήματος, συμπαγής, πολύ φορτισμένος, ο οποίος διέθετε τρομακτική βαρυτική έλξη.

Καθώς το σύστημα της Ανγκόνα πλησίαζε πιο κοντά, οι ηλιακές προεξοχές γίνονταν ολοένα μεγαλύτερες. Όλο και περισσότερη ύλη αποσπάτο από τον ήλιο για να μεταβληθεί σε ανεξάρτητα, περιστρεφόμενα σώματα στον περιβάλλοντα χώρο. Η κατάσταση αυτή εξελίχθηκε για περίπου πεντακόσιες χιλιάδες χρόνια, μέχρις ότου η Ανγκόνα έκανε τη στενότερη προσέγγισή της προς τον ήλιο. Οπότε ο ήλιος, ταυτόχρονα με μία από τις περιοδικές, εσωτερικές του αναταραχές, υπέστη μερική διάσπαση. Από τις αντίθετες πλευρές, ταυτόχρονα, πελώριοι όγκοι ύλης αποσπάσθηκαν. Από την πλευρά που βρισκόταν η Ανγκόνα αφαιρέθηκε μία πελώρια στήλη ηλιακών αερίων, περισσότερο λεπτή στα άκρα και φανερά διογκωμένη στο κέντρο, η οποία αποσπάσθηκε μόνιμα από τον άμεσο βαρυτικό έλεγχο του ήλιου.

Αν και η Ανγκόνα επέτυχε να παρασύρει μακριά το προγονικό υλικό των πλανητών του ηλιακού συστήματος και τον πελώριο όγκο της ύλης που πλέον κυκλοφορεί γύρω από τον ήλιο ως αστεροειδείς και μετεωρίτες, δεν εξασφάλισε για λογαριασμό της ένα μέρος αυτού του ηλιακού υλικού. Το σύστημα-επισκέπτης δεν πλησίασε αρκετά κοντά ώστε πραγματικά να κλέψει ένα μέρος της ουσίας του ήλιου, ωστόσο στροβιλίσθηκε σε αρκετά μικρή απόσταση ώστε να παρασύρει στο μεσολαβούν διάστημα όλα τα υλικά που αποτελούν το σημερινό ηλιακό σύστημα.

Οι πέντε εσωτερικοί και οι πέντε εξωτερικοί πλανήτες γοργά σχηματίσθηκαν, σε μικρογραφία, από τους ψυχόμενους και συμπυκνούμενους πυρήνες στα λιγότερο συμπαγή και μειούμενα άκρα του γιγάντιου βαρυτικού εξογκώματος, το οποίο η Ανγκόνα είχε επιτύχει να αποσπάσει από τον ήλιο, ενώ ο Κρόνος και ο Δίας σχηματίσθηκαν από τα περισσότερο συμπαγή και εξογκωμένα κεντρικά τμήματα. Η ισχυρή βαρυτική έλξη του Δία και του Κρόνου γρήγορα αιχμαλώτισε το μεγαλύτερο μέρος των υλικών που είχαν κλαπεί από την Ανγκόνα, καθώς η μαρτυρά η ανάδρομη κίνηση ορισμένων από τους δορυφόρους τους.

Ο Δίας και ο Κρόνος, προερχόμενοι από το ίδιο το κέντρο της πελώριας στήλης των υπερθερμασμένων ηλιακών αερίων, περιείχαν τόσο πολύ θερμασμένο ηλιακό υλικό, ώστε έλαμπαν με εκθαμβωτικό φως και εξέπεμπαν πελώριες ποσότητες θερμότητας. Υπήρξαν, στην πραγματικότητα, δευτερογενείς ήλιοι για μία σύντομη περίοδο μετά το σχηματισμό τους ως ανεξάρτητα διαστημικά σώματα. Αυτοί οι δύο μεγαλύτεροι πλανήτες του ηλιακού συστήματος έχουν παραμείνει σε μεγάλο βαθμό αεριώδεις έως σήμερα, μη έχοντας ψυχθεί ακόμη μέχρι του σημείου της πλήρους συμπύκνωσης, ή στερεοποίησης.

Ενώ η Ανγκόνα δεν ήταν σε θέση να αιχμαλωτίσει ένα μέρος της ηλιακής μάζας, ο ήλιος σας πρόσθεσε στην μεταμορφούμενη πλανητική του οικογένεια ένα μέρος από το κυκλοφορούν διαστημικό υλικό του συστήματος-επισκέπτη. Εξ αιτίας του ισχυρού βαρυτικού πεδίου της Ανγκόνα, η τριτογενής πλανητική του οικογένεια ακολούθησε τροχιές σε μεγάλη απόσταση από τον σκοτεινό γίγαντα. Και σύντομα, μετά την εκβολή της προγονικής μάζας του ηλιακού συστήματος και, ενώ η Ανγκόνα βρισκόταν ακόμη κοντά στον ήλιο, τρεις από τους μεγαλύτερους πλανήτες του συστήματος της Ανγκόνα κινήθηκαν τόσο κοντά στον συμπαγή πρόγονο του ηλιακού συστήματος, ώστε η βαρυτική του έλξη, αυξημένη από αυτήν του ήλιου, ήταν αρκετή για να υπερκαλύψει τη βαρυτική έλξη της Ανγκόνα και να αποσπάσει για πάντα τους τρεις αυτούς υποτελείς του ουράνιου περιπλανώμενου.



  1. 6. ΤΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΟΥ ΗΛΙΑΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ � Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΠΛΑΝΗΤΩΝ


4,000,000,000 χρόνια πριν έλαβε χώρα η συγκρότηση των συστημάτων του Δία  και του Κρόνου σε μεγάλο βαθμό όπως φαίνονται σήμερα, εκτός από τα φεγγάρια τους, που εξακολούθησαν να αυξάνουν σε μέγεθος για αρκετά δισεκατομμύρια χρόνια. Στην πραγματικότητα, όλοι οι πλανήτες και οι δορυφόροι του ηλιακού συστήματος μεγαλώνουν ακόμη, ως αποτέλεσμα των συνεχιζόμενων αλώσεων των μετεωριτών.
3,500,000,000 χρόνια πριν οι συμπυκνωμένοι πυρήνες των άλλων δέκα πλανητών είχαν πλέον σχηματισθεί καλά και οι πυρήνες των περισσότερων φεγγαριών ήταν άθικτοι, αν και ορισμένοι από τους μικρότερους δορυφόρους ενώθηκαν αργότερα για να σχηματίσουν τα σημερινά μεγαλύτερα φεγγάρια.
3,000,000,000 χρόνια πριν το ηλιακό σύστημα λειτουργούσε σχεδόν όπως λειτουργεί σήμερα. Τα μέλη του εξακολούθησαν να αυξάνουν σε μέγεθος καθώς οι μετεωρίτες του διαστήματος εξακολούθησαν να πέφτουν πάνω στους πλανήτες και τους δορυφόρους τους με πολύ μεγάλη ταχύτητα.
2,500,000,000 χρόνια πριν οι πλανήτες είχαν αποκτήσει τεράστιο μέγεθος. Η Ουράντια ήταν μια αρκετά ανεπτυγμένη σφαίρα, περίπου το ένα δέκατο της τωρινής μάζας της και εξακολουθούσε να μεγαλώνει αλματωδώς εξ αιτίας της προσθήκης των μετεωριτών.


  1. 7. Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΜΕΤΕΩΡΙΤΩΝ  Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΗΦΑΙΣΤΕΙΩΝ, Η ΠΡΩΤΟΓΟΝΗ ΠΛΑΝΗΤΙΚΗ ΑΤΜΌΣΦΑΙΡΑ


2,000,000,000 χρόνια πριν η γη άρχισε οριστικά να έλκει τη σελήνη. Ο πλανήτης πάντα ήταν μεγαλύτερος από το δορυφόρο του, αλλά δεν υπήρχε και τόσο μεγάλη διαφορά στο μέγεθός τους ως εκείνη περίπου την εποχή, όταν πελώρια διαστημικά σώματα αιχμαλωτίσθηκαν από τη γη. Σαφής ηφαιστειακή δραστηριότητα χρονολογείται από την εποχή εκείνη. Η εσωτερική θερμότητα της γης συνέχισε να αυξάνεται εξ αιτίας της όλο και βαρύτερης ταφής των ραδιενεργών, ή βαρύτερων στοιχείων που είχαν έλθει από το διάστημα με τους μετεωρίτες. Η μελέτη αυτών των ραδιενεργών στοιχείων θα αποκαλύψει ότι η επιφάνεια της Ουράντια έχει ηλικία μεγαλύτερη του ενός δισεκατομμυρίου ετών.
1,500,000,000 χρόνια πριν η γη είχε τα δύο τρίτα του σημερινού μεγέθους της, ενώ η σελήνη πλησίαζε την παρούσα μάζα της. Η αλματώδης αύξηση του μεγέθους της γης έναντι της σελήνης την κατέστησε ικανή να αρχίσει την αργή αρπαγή της λίγης ατμόσφαιρας που είχε, αρχικά, ο δορυφόρος της. Η ηφαιστειακή δραστηριότητα βρίσκεται, τώρα, στο αποκορύφωμά της. Ολόκληρη η γη είναι ένα πραγματικό πύρινο ηφαίστειο, με την επιφάνεια να μοιάζει με το προηγούμενο, λιωμένο της, στάδιο, πριν τα βαρύτερα μέταλλα κινηθούν προς το κέντρο. Αυτή είναι η εποχή των ηφαιστείων.


  1. Η ΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΚΡΥΣΤΑΛΛΩΝ Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΣΕΙΣΜΩΝ-Ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΩΚΕΑΝΟΣ ΚΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΗΠΕΙΡΟΣ

1,000,000,000 χρόνια πριν χρονολογείται η ουσιαστική απαρχή της ιστορίας της Ουράντια. Ο πλανήτης είχε αποκτήσει περίπου στο σημερινό του μέγεθος. Και την εποχή περίπου αυτή, μπήκε στα φυσικά μητρώα του Νέβαδον και του εδόθη το όνομά του, Ουράντια.

Η πραγματική γεωλογική ιστορία της Ουράντια αρχίζει με την ψύξη του φλοιού της γης, αρκετά, ώστε να προκαλέσει το σχηματισμό του πρώτου ωκεανού. Η συμπύκνωση των υδρατμών στην ψυχόμενη επιφάνεια της γης, που άρχισε κάποια στιγμή, συνεχίσθηκε μέχρις ότου ολοκληρώθηκε σχεδόν απόλυτα. Μέχρι το τέλος της περιόδου αυτής, ο ωκεανός είχε καταλάβει ολόκληρο τον πλανήτη με ένα μέσο βάθος μεγαλύτερο από 1.6 χιλιόμετρα. Οι παλίρροιες παρουσιάζονταν περίπου όπως παρατηρούνται και σήμερα, αλλά ο πρωτόγονος αυτός ωκεανός δεν ήταν αλμυρός. Ήταν πρακτικά ένα κάλυμμα του κόσμου από γλυκό νερό. Τις μέρες εκείνες, το μεγαλύτερο μέρος του χλωρίου ήταν ενωμένο με διάφορα μέταλλα, υπήρχε, ωστόσο αρκετό, ενωμένο με υδρογόνο, για να κάνει το νερό αυτό ελαφρά όξινο.
950,000,000 χρόνια πριν η Ουράντια παρουσιάζει την εικόνα μιας μεγάλης ηπειρωτικής ξηράς και ενός μεγάλου όγκου νερού, του Ειρηνικού Ωκεανού. Τα ηφαίστεια βρίσκονται, ακόμη, παντού και οι σεισμοί είναι συχνοί αλλά και ισχυροί. Οι μετεωρίτες εξακολουθούν να βομβαρδίζουν τη γη, φθίνουν, όμως, ως προς τη συχνότητα, αλλά και το μέγεθος. Η ατμόσφαιρα καθαρίζει, η ποσότητα όμως του διοξειδίου του άνθρακα  εξακολουθεί να είναι μεγάλη. Ο φλοιός της γης σταδιακά σταθεροποιείται.
900,000,000 χρόνια πριν βεβαιώθηκε η άφιξη στην Ουράντια της πρώτης αναγνωριστικής ομάδας από τη Σατάνια, η οποία εστάλη από την Τζερουζέμ για να εξετάσει τον πλανήτη και να κάνει μία αναφορά πάνω στην προσαρμογή του σε σταθμό πειραμάτων ζωής. Η επιτροπή αυτή συνίστατο σε είκοσι τέσσερα μέλη, περιλαμβάνοντας Φορείς της Ζωής, Υιούς Λανονάντεκ,  Μελχισεδέκ, σεραφείμ, καθώς και άλλες τάξεις ουράνιας ζωής, που είχαν σχέση με τις αρχικές περιόδους της συγκρότησης και της διοίκησης του πλανήτη.

Αφού έκανε μία προσεκτική επιθεώρηση στον πλανήτη, η επιτροπή αυτή επέστρεψε στην Τζερουζέμ και έκανε μία ευμενή αναφορά στον Κυρίαρχο του Συστήματος, συνιστώντας να μπει η Ουράντια στα μητρώα των πειραμάτων ζωής. Ο κόσμος σας στη συνέχεια καταχωρήθηκε στην Τζερουζέμ ως δεκαδικός πλανήτης και οι γνωστοποιήθηκε στους Φορείς της Ζωής ότι θα τους εδίδετο άδεια για να θεσπίσουν νέα πρότυπα μηχανικής, χημικής και ηλεκτρικής κινητοποίησης, την εποχή της επόμενης άφιξής τους, με τις επιταγές της μεταμόσχευσης και της εμφύτευσης της ζωής.

Πουθενά στην επιφάνεια του κόσμου δεν θα βρεθούν περισσότερα από τα τροποποιημένα κατάλοιπα των αρχαίων αυτών, των προ της εμφάνισης του ωκεανού, βράχων, από όσα στον βορειοανατολικόΚαναδά, γύρω από τον Κόλπο του Χάντσον. Η εκτεταμένη αυτή από γρανίτη έξαρση του εδάφους αποτελείται από πέτρες που ανήκουν στις προ της εμφάνισης του ωκεανού εποχές. Τα στρώματα αυτά των βράχων έχουν θερμανθεί, έχουν λυγίσει, έχουν συστραφεί, έχουν πιεσθεί και έχουν πολλές φορές περάσει από τις διαστρεβλωτικές αυτές, μεταμορφωτικές εμπειρίες.
850,000,000 χρόνια πριν, η πρώτη, πραγματική εποχή της σταθεροποίησης του γλοιού της γης άρχισε. Τα περισσότερα από τα βαρύτερα μέταλλα είχαν κατακαθίσει προς το κέντρο της σφαίρας. Ο συστελλόμενος φλοιός είχε παύσει να καταρρέει σε τόσο μεγάλη κλίμακα, όσο σε προηγούμενες εποχές.
800,000,000 χρόνια πριν έγινε η απαρχή της εποχής της πρώτης μεγάλης ξηράς, η εποχή της αυξημένης ανάδυσης των ηπείρων.
750,000,000 χρόνια πριν τα πρώτα ρήγματα στην μάζα της ηπειρωτικής ξηράς άρχισαν, όπως το μεγάλο από βορρά προς νότο ρήγμα, το οποίο αργότερα υποδέχθηκε τα νερά των ωκεανών και ετοίμασε το δρόμο για την προς δυσμάς κίνηση των ηπείρων της Βόρειας και της Νότιας Αμερικής, περιλαμβανομένης της Γροιλανδίας. Η μακριά, με ανατολική-δυτική κατεύθυνση, αποκοπή διαχώρισε την Αφρική από την Ευρώπη και απέκοψε τις μάζες της ξηράς, που απετέλεσαν την Αυστραλία, τα Νησιά του Ειρηνικού και την Ανταρκτική, από την Ασιατική ήπειρο.
700,000,.000 χρόνια πριν η Ουράντια πλησίαζε την ωρίμανση των συνθηκών που ήταν κατάλληλες για τη συντήρηση της ζωής. Η κίνηση ηπειρωτικής ξηράς συνεχιζόταν. Ο ωκεανός διείσδυε στην ξηρά όλο και περισσότερο, σαν ένα μακρύ δάκτυλο από θάλασσα, δημιουργώντας τα αβαθή εκείνα νερά και τους προφυλαγμένους κόλπους που τόσο είναι κατάλληλοι ως κατοικία της θαλάσσιας ζωής.
650,000,000 χρόνια πριν έγινε ο περαιτέρω διαχωρισμός των μαζών της ξηράς και εν συνεχεία μία περαιτέρω διεύρυνση των ηπειρωτικών θαλασσών. Και τα νερά αυτά γρήγορα απέκτησαν το βαθμό εκείνο αλμυρότητας που ήταν απαραίτητος για τη ζωή στην Ουράντια.

Ήταν αυτές οι θάλασσες, καθώς και αυτές που τις ακολούθησαν, εκείνες που θέσπισαν τις καταγραφές της ζωής στην Ουράντια, όπως στη συνέχεια ανεκαλύφθη σε καλά διατηρημένες πέτρινες σελίδες, σε ατέλειωτους τόμους, καθώς οι εποχές διαδέχονταν η μία την άλλη και οι αιώνες περνούσαν ο ένας μετά τον άλλο. Οι εσωτερικές αυτές θάλασσες των παλαιότερων χρόνων ήταν πραγματικά το λίκνο της εξέλιξης.


(Παρουσιάσθηκε από ένα Φορέα της Ζωής, ένα μέλος του αρχικού Σώματος της Ουράντια και νυν μόνιμου παρατηρητή.)


http://clubs.pathfinder.gr/UrantiaBook_GreekReaders/135876

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου